IBPBI/2/423-308/13/PC

Pisma urzędowe
Status:  Nieoceniane

Pismo z dnia 6 czerwca 2013 r. Izba Skarbowa w Katowicach IBPBI/2/423-308/13/PC

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z dnia 3 lipca 2012 r., poz. 749 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 5 marca 2013 r. (data wpływu do tut. BKIP 11 marca 2013 r.), uzupełnionym w dniu 21 maja 2013 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej m.in. podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wypłaconego pracownikom ekwiwalentu za pranie odzieży roboczej (pytanie oznaczone we wniosku numerem 2) - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 11 marca 2013 r. wpłynął do tut. BKIP wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej m.in. podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wypłaconego pracownikom ekwiwalentu za pranie odzieży roboczej. Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z dnia 17 maja 2013 r. Znak: IBPBII/1/415-296/13/MK, IBPBI/2/423-308/13/PC, wezwano do jego uzupełnienia. Uzupełnienia dokonano w dniu 21 maja 2013 r.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca jest przedsiębiorstwem produkcyjnym. Na wielu stanowiskach pracy istnieje obowiązek używania ubrań roboczych, dostarczanych przez Spółkę jako pracodawcę na mocy przepisu art. 2377 § 1 Kodeksu pracy. Zgodnie z przepisem art. 2378 k.p. w Spółce ustalone są stanowiska pracy dla których przyporządkowane są określone rodzaje odzieży roboczej. Obecnie w Spółce funkcjonuje nieefektywny system prania odzieży roboczej w pomieszczeniach Spółki. Jednakże postępujące zużycie pralki oraz uciążliwości związane z tą formą realizacji obowiązków pracodawcy powodują konieczność zmiany systemu prania odzieży roboczej. Wnioskodawca zebrał oferty pralni znajdujących się najbliżej siedziby Spółki na pranie odzieży roboczej. Zważywszy jednak na okoliczność, że zbieranie odzieży roboczej od wszystkich pracowników, a następnie jej transport do pralni i z powrotem, a następnie wydawanie upranej odzieży roboczej, a także indywidualne znakowanie tej odzieży wiązałoby się z dodatkowymi kosztami, Wnioskodawca planuje wypłacać ekwiwalent za pranie odzieży pracownikom. W zamiarze Wnioskodawcy ekwiwalent byłby równy dla wszystkich i byłby niższy o 5% od najniższej oferty za pranie odzieży roboczej, otrzymanej przez Spółkę od lokalnych pralni. Ekwiwalent wypłacany byłby raz w miesiącu po potwierdzeniu przez przełożonego pracownika, że odzież robocza została w danym miesiącu faktycznie wyprana. Jeżeli odzież nie zostałaby w ciągu miesiąca wyprana pracownik nie otrzymywałby ekwiwalentu.

W związku z powyższym zadano m.in. następujące pytanie:

Czy kwota ekwiwalentu za pranie odzieży roboczej, wypłacana pracownikom w razie faktycznego uprania tej odzieży, w równej wysokości, odpowiadającej 95% kwoty najniższej oferty za pranie odzieży roboczej (uzyskanej od lokalnych pralni), stanowi dla pracodawcy koszt uzyskania przychodu.

(pytanie oznaczone we wniosku numerem 2)

Zdaniem Wnioskodawcy, kwoty wypłacone pracownikom za pranie odzieży roboczej stanowią dla pracodawcy koszt uzyskania przychodu. Obowiązek ponoszenia tych kwot wynika bowiem z przepisu art. 2377 § 1 Kodeksu pracy. Nawet jeśli kwoty wypłacane pracownikom za pranie odzieży roboczej nie odpowiadające ściśle poniesionym kosztom nie stanowią ekwiwalentu, to będą one klasyfikowane jako przychody za stosunku pracy. Taka kwalifikacja nie zmienia nic w odniesieniu do możliwości zaliczenia tych wydatków do kosztów uzyskania przychodu przez Wnioskodawcę, gdyż i tak objęte są normą przepisu art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Pracodawca musi bowiem zapewnić wypłatę kwot za pranie odzieży roboczej przez pracowników.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zasady kwalifikowania wydatków do kosztów uzyskania przychodów określają przepisy art. 15 i 16 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 z późn. zm.).

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ww. ustawy, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 ww. ustawy.

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

* został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika,

* jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,

* pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

* poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,

* został właściwie udokumentowany,

* nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Kosztami podatkowymi są między innymi tzw. koszty pracownicze. Koszty te stanowią przede wszystkim wynagrodzenie zasadnicze, a także wszelkiego rodzaju nagrody, premie, obejmują one również diety oraz inne należności za czas podróży służbowych, wydatki związane z podnoszeniem kwalifikacji zawodowych pracowników, jak również inne świadczenia na rzecz pracowników.

W myśl art. 207 § 2 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (tekst jedn.: Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 z późn. zm.) pracodawca jest obowiązany chronić zdrowie i życie pracowników poprzez zapewnienie bezpiecznych i higienicznych warunków pracy przy odpowiednim wykorzystaniu osiągnięć nauki i techniki.

W szczególności pracodawca jest obowiązany:

1.

organizować pracę w sposób zapewniający bezpieczne i higieniczne warunki pracy,

2.

zapewniać przestrzeganie w zakładzie pracy przepisów oraz zasad bezpieczeństwa i higieny pracy, wydawać polecenia usunięcia uchybień w tym zakresie oraz kontrolować wykonanie tych poleceń,

3.

reagować na potrzeby w zakresie zapewnienia bezpieczeństwa i higieny pracy oraz dostosowywać środki podejmowane w celu doskonalenia istniejącego poziomu ochrony zdrowia i życia pracowników, biorąc pod uwagę zmieniające się warunki wykonywania pracy,

4.

zapewnić rozwój spójnej polityki zapobiegającej wypadkom przy pracy i chorobom zawodowym uwzględniającej zagadnienia techniczne, organizację pracy, warunki pracy, stosunki społeczne oraz wpływ czynników środowiska pracy,

5.

uwzględniać ochronę zdrowia młodocianych, pracownic w ciąży lub karmiących dziecko piersią oraz pracowników niepełnosprawnych w ramach podejmowanych działań profilaktycznych,

6.

zapewniać wykonanie nakazów, wystąpień, decyzji i zarządzeń wydawanych przez organy nadzoru nad warunkami pracy,

7.

zapewniać wykonanie zaleceń społecznego inspektora pracy.

Zgodnie z art. 2377 § 3 Kodeksu pracy, pracodawca jest obowiązany dostarczyć pracownikowi nieodpłatnie środki ochrony indywidualnej zabezpieczające przed działaniem niebezpiecznych i szkodliwych dla zdrowia czynników występujących w środowisku pracy oraz informować go o sposobach posługiwania się tymi środkami. W myśl art. 2378 § 1 Kodeksu pracy, pracodawca ustala rodzaje środków ochrony indywidualnej oraz odzieży i obuwia roboczego, których stosowanie na określonych stanowiskach jest niezbędne w związku z art. 2376 § 1 i art. 2378 § 1, oraz przewidywane okresy użytkowania odzieży i obuwia roboczego.

Zgodnie z art. 2379 § 3 Kodeksu pracy, jeżeli pracodawca nie może zapewnić prania odzieży roboczej, czynności te mogą być wykonywane przez pracownika, pod warunkiem wypłacania przez pracodawcę ekwiwalentu pieniężnego w wysokości kosztów poniesionych przez pracownika.

Koszty związane z zapewnieniem bezpiecznych i higienicznych warunków pracy pracownikom będą stanowić dla Wnioskodawcy koszty uzyskania przychodów, ponieważ obowiązek ich ponoszenia wynika z przepisów Kodeksu pracy. Należy przy tym zaznaczyć, iż poniesione wydatki muszą być należycie udokumentowane.

Należy jednocześnie zaznaczyć, iż prawidłowe zaliczenie wydatku do kosztów uzyskania przychodów uwarunkowane jest wykazaniem jego celowości i związku z przychodem, jak i prawidłowym udokumentowaniem. Należy zwrócić przy tym uwagę, że to na podatniku ciąży obowiązek wykazania związku poniesionych wydatków z przychodami, bo to on wywodzi skutki prawne w postaci zmniejszenia zobowiązania podatkowego.

Reasumując, kwota ekwiwalentu za pranie odzieży roboczej, wypłacana pracownikom w razie faktycznego uprania tej odzieży, w równej wysokości, odpowiadającej 95% kwoty najniższej oferty za pranie odzieży roboczej (uzyskanej od lokalnych pralni), stanowi koszty uzyskania przychodów zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Stanowisko Spółki należy zatem uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie wydania interpretacji.

Nadmienić należy, iż w sprawie będącej przedmiotem pytania oznaczonego we wniosku Nr 1 wydano odrębne rozstrzygnięcie.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z dnia 14 marca 2012 r., poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej ul. Traugutta 2a 43-300 Bielsko-Biała.

Opublikowano: http://sip.mf.gov.pl