IBPBI/2/423-268/11/PC

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 1 marca 2011 r. (data wpływu do tut. Biura 8 marca 2011 r.), uzupełnionym w dniu 9 marca 2011 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do wartości początkowej nowego środka trwałego, wartości likwidowanego środka trwałego - jest nieprawidłowe

W dniu 8 marca 2011 r. wpłynął do tut. Biura wniosek uzupełniony w dniu 9 marca 2011 r. o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do wartości początkowej nowego środka trwałego, wartości likwidowanego środka trwałego.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Głównym przedmiotem działalności gospodarczej Spółki jest produkcja i dystrybucja ciepła (pary wodnej i gorącej wody). W związku z ww. zakresem działalności, Spółka wykorzystuje w działalności bieżącej szereg różnorodnych środków trwałych. Ponadto, dla potrzeb prowadzonej działalności Spółka ponosi również wydatki na nabycie i wytworzenie środków trwałych (wydatki inwestycyjne). Wydatki na nabycie środków trwałych nie są zaliczane do kosztów uzyskania przychodów w dacie ich poniesienia, lecz poprzez odpisy amortyzacyjne, co wynika z regulacji art. 16 ust. 1 pkt 1 lit. b) w związku z art. 15 ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W przypadku prowadzenia niektórych inwestycji - które mają doprowadzić do wytworzenia środka trwałego - zachodzi konieczność rozbiórki / likwidacji w całości już istniejących i wykorzystywanych w działalności Spółki środków trwałych, w tym środków trwałych, które nie zostały w pełni umorzone. Powyższe będzie skutkowało ponoszeniem przez Spółkę kosztów likwidacji / rozbiórki, które w przypadku wykonywania tej usługi przez podmioty zewnętrzne udokumentowane są fakturą.

Środki trwałe, które podlegają w całości likwidacji w związku z prowadzoną inwestycją, w dacie postawienia w stan likwidacji (na podstawie dowodu LT) są usuwane z ewidencji bilansowej oraz z ewidencji środków trwałych, co w przypadku środków trwałych nie w pełni umorzonych powoduje również zaprzestanie dokonywania odpisów amortyzacyjnych. Likwidacja środków trwałych, która będzie związana z prowadzoną przez Spółkę inwestycją nie jest związana ze zmianą rodzaju działalności.

Likwidacja środka trwałego, nastąpi w związku z wytworzeniem (budową) nowego składnika majątku. W tym przypadku, jak się wydaje, koszt w postaci niezamortyzowanej wartości likwidowanego środka trwałego powinien powiększyć koszt wytworzenia nowego składnika majątku. Zgodnie z art. 16g ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych za wartość początkową środków trwałych, wytworzonych we własnym zakresie uważa się koszt wytworzenia. W myśl ust. 4 ww. artykułu, za koszt wytworzenia uważa się wartość, w cenie nabycia, zużytych do wytworzenia środków trwałych: rzeczowych składników majątku i wykorzystanych usług obcych, kosztów wynagrodzeń za prace wraz z pochodnymi, i inne koszty dające się zaliczyć do wartości wytworzonych środków trwałych. Z treści tego przepisu wynika, że do kosztu wytworzenia zaliczamy m.in. wartość zużytych rzeczowych składników majątku. W przypadku likwidacji środka trwałego w celu wytworzenia nowego środka można uznać, że dojdzie do zużycia składnika majątku, którego wartość ustalamy zgodnie z przepisami ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, w kwocie, stanowiącej niezamortyzowaną wartość tego środka trwałego.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy nieumorzona wartość środka trwałego, likwidowanego w związku z wytworzeniem nowego, powinna być zaliczana do kosztu wytworzenia nowego środka trwałego.

Zdaniem Wnioskodawcy, niezamortyzowana wartość likwidowanego środka trwałego, w przypadku gdy likwidacja związana jest z wytworzeniem (budową) nowego środka trwałego, powiększa koszt wytworzenia (wartość początkową nowego środka trwałego).

Na tle przedstawionego zdarzenia przyszłego stwierdzam, co następuje:

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn. Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 z późn. zm. - zwanej dalej "u.p.d.o.p."), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 (...).

Powyższe oznacza, że kosztami uzyskania przychodów są wszystkie poniesione wydatki, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie, pod tym jednak warunkiem, że mają związek z prowadzoną działalnością gospodarczą, a ich poniesienie ma, bądź też może mieć wpływ na wielkość osiąganych przychodów lub służyć zachowaniu albo zabezpieczeniu źródła przychodów. Kosztami zatem będą zarówno koszty pozostające w bezpośrednim związku z uzyskanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu uzyskania przychodów, w tym dla zagwarantowania funkcjonowania źródła przychodów.

W kosztach enumeratywnie wymienionych, których nie uznaje się za koszty uzyskania przychodów, pomimo ich związku z przychodem, zostały wymienione m.in. straty powstałe w wyniku likwidacji nie w pełni umorzonych środków trwałych, jeżeli środki te utraciły przydatność gospodarczą na skutek zmiany rodzaju działalności (art. 16 ust. 1 pkt 6 u.p.d.o.p.). W świetle tego przepisu, w przypadku gdy likwidacja środków trwałych została dokonana z tej przyczyny, że dotychczas wykorzystywany w działalności gospodarczej środek trwały utracił przydatność z racji zmiany rodzaju działalności, to poniesiona strata nie stanowi kosztu podatkowego. Jeżeli jednak wszelkie działania w zakresie racjonalnej gospodarki środkami trwałymi w ramach prowadzonej już działalności gospodarczej skutkują likwidacją niektórych z tych środków i polegają na zastosowaniu lepszych rozwiązań technologicznych, są ekonomicznie i gospodarczo uzasadnione nie mogą być kwalifikowane jako zmiana rodzaju działalności gospodarczej.

Z przedstawionego przez Wnioskodawcę opisu zdarzenia przyszłego wynika, iż likwidacja środka trwałego nie nastąpi w celu zmiany rodzaju działalności lub w celu zlikwidowania działalności, lecz aby w miejsce zlikwidowanego obiektu wznieść inny, który będzie służył do celów prowadzonej przez Spółkę działalności gospodarczej.

Zatem, wyłączenie określone w wyżej cytowanym przepisie art. 16 ust. 1 pkt 6 u.p.d.o.p. nie znajduje w przedmiotowej sprawie zastosowania, bowiem fizyczna likwidacja środka trwałego nie została spowodowana utratą jego przydatności na skutek zmiany rodzaju działalności.

Stosownie do art. 16g ust. 1 pkt 2 u.p.d.o.p., za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-14 w razie wytworzenia we własnym zakresie, uważa się koszt wytworzenia.

W myśl natomiast art. 16g ust. 4 u.p.d.o.p., za koszt wytworzenia uważa się wartość, w cenie nabycia, zużytych do wytworzenia środków trwałych: rzeczowych składników majątku i wykorzystanych usług obcych, kosztów wynagrodzeń za prace wraz z pochodnymi, i inne koszty dające się zaliczyć do wartości wytworzonych środków trwałych. Do kosztu wytworzenia nie zalicza się: kosztów ogólnych zarządu, kosztów sprzedaży oraz pozostałych kosztów operacyjnych i kosztów operacji finansowych, w szczególności odsetek od pożyczek (kredytów) i prowizji, z wyłączeniem odsetek i prowizji naliczonych do dnia przekazania środka trwałego do używania.

Na gruncie obowiązujących przepisów u.p.d.o.p., nie ma uzasadnienia do podatkowego rozliczenia nieumorzonej wartości zlikwidowanego środka trwałego poprzez jej zaliczenie do wartości początkowej budowanego nowego obiektu, środek ten podlega bowiem odrębnej amortyzacji, której podstawą naliczania jest wartość początkowa ustalona zgodnie z art. 16 ust. 4 u.p.d.o.p. W szczególności wartość niedokonanych w ciężar kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych dotyczących likwidowanego środka trwałego nie może być utożsamiana z "rzeczowymi składnikami majątku" użytymi do wykonania nowego środka trwałego (surowcami, materiałami). Likwidowany środek trwały nie jest bowiem "wykorzystany" w toku budowy nowego środka trwałego ale jego likwidacja uniemożliwia prowadzenie procesu budowy.

W świetle powyższych przepisów należy uznać, iż niezamortyzowana wartość wyburzonego budynku, powinna zostać zaliczona bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodów, pod warunkiem że likwidowany środek trwały nie utracił przydatność gospodarczej na skutek zmiany rodzaju tej działalności, a więc że nie zachodzą przesłanki wskazane w cytowanym powyżej art. 16 ust. 1 pkt 6 u.p.d.o.p.

Stanowisko Spółki jest zatem nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy opisanego zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a 43-300 Bielsko-Biała.