IBPBI/2/423-226/10/MO

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 3 lutego 2010 r. (data wpływu do tut. BKIP 4 lutego 2010 r.), uzupełnionym w dniu 25 marca 2010 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów odpisów na Zakładowy Fundusz Świadczeń Socjalnych - jest nieprawidłowe.

W dniu 4 lutego 2010 r. wpłynął do tut. BKIP wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów odpisów na Zakładowy Fundusz Świadczeń Socjalnych.

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych dlatego też pismem z dnia 19 marca 2010 r. Znak: IBPBI/2/423-226/10/MO wezwano do ich uzupełnienia. Uzupełniony wniosek wpłynął do tut. BKIP w dniu 25 marca 2010 r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca na wniosek organizacji związkowych działających w spółce podjął uchwałę o dodatkowym zasileniu ZFŚS ze środków obrotowych spółki. Środki zostały przekazane na wyodrębniony rachunek ZFŚS. Kwota w wysokości 441.600,00 zł, w uzgodnieniu z organizacjami związkowymi została przeznaczona na bony towarowe dla pracowników spółki. Podstawą wypłaty bonów towarowych jest regulamin ZFŚS. Wysokość wypłaconych bonów towarowych dla poszczególnych pracowników zróżnicowano w zależności od wysokości średniego miesięcznego dochodu pracownika za rok 2008.

Spółka zamierza umieścić w Zakładowym Układzie Zbiorowym Pracy zapis dotyczący zwiększenia odpisu na ZFŚS w wysokości 100% odpisu podstawowego określonego przepisami prawa.

W uzupełnieniu wniosku Spółka wskazała, iż w momencie zasilenia ZFŚS ze środków obrotowych Spółki nie istniał w Zakładowym Układzie Zbiorowym Pracy zapis o możliwości zwiększenia odpisu na ZFŚS.

Zakładowy Układ Zbiorowy Pracy został wypowiedziany przez Spółkę i rozwiązał się w dniu 31 grudnia 2008 r. Spółka zasiliła ZFŚS kwotą w wysokości 441.600,00 zł na podstawie porozumienia zawartego w dniu 18 grudnia 2009 r. z organizacją związkową NSZZ "Solidarność" w oparciu o ustawę z 23 maja 1991 r. o rozwiązywaniu sporów zbiorowych.

Spółka uważa, że powyższe porozumienie jest źródłem prawa pracy stosownie do przepisów art. 9 ust. 1 Kodeksu Pracy i jako takie może stanowić podstawę do dowolnego kształtowania odpisu na ZFŚS na równi z układem zbiorowym pracy i regulaminem wynagradzania. Jednocześnie Spółka poinformowała, że obecnie toczą się negocjacje z organizacjami związkowymi, działającymi w Spółce, związane z zawarciem nowego Układu Zbiorowego Pracy dla pracowników Spółki.

W układzie tym przewiduje się zamieszczenie postanowień dopuszczających zwiększenie odpisu na ZFŚS w wysokości 100% odpisu podstawowego określonego przepisami prawa.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy opisanej w sytuacji kwotę odpisu dodatkowego, z chwilą przekazania na rachunek ZFŚS, można uznać za koszty uzyskania przychodu.

Zdaniem Wnioskodawcy, opisana sytuacja wyczerpuje określone w art. 6 ust. 1 ustawy o ZFŚS znamiona przypadków w których dodatkowy odpis można uznać za koszty uzyskania przychodu.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam, co następuje:

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 z późn. zm., określanej w dalszej części skrótem "ustawa o p.d.o.p."), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Z przepisu tego wynika zatem, że wszystkie poniesione wydatki, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie są kosztami uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo - skutkowym z przychodami tzn. wydatki takie są uzasadnione z ekonomicznego punktu widzenia, a rezultatem ich poniesienia jest uzyskanie przychodów oraz zabezpieczenie funkcjonowania źródła przychodów. Co istotne również, muszą być to wydatki, dzięki którym podatnik może osiągnąć przychód podlegający opodatkowaniu.

Najpowszechniejszym kosztem występującym w zakładzie pracy są tzw. koszty pracownicze. Należy jednak pamiętać, że nie każde świadczenie na rzecz pracownika, które stanowi dla niego przychód, może być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów pracodawcy. Pracodawca może bowiem zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów tylko te wydatki na rzecz pracowników, które pozostają w związku z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą i z uzyskiwanymi przez niego przychodami, a jednocześnie wydatki te nie mogą znajdować się w katalogu wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów, wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 9 lit. b) ustawy o p.d.o.p., nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odpisów i wpłat na różnego rodzaju fundusze tworzone przez podatnika; kosztem uzyskania przychodów są jednak odpisy i zwiększenia, które w rozumieniu przepisów o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych obciążają koszty działalności pracodawcy, jeżeli środki pieniężne stanowiące równowartość tych odpisów i zwiększeń zostały wpłacone na rachunek Funduszu. Zasady tworzenia zakładowego funduszu świadczeń socjalnych oraz zasady gospodarowania środkami tego funduszu określa ustawa z dnia 4 marca 1994 r. o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych (Dz. U. z 1996 r. Nr 70, poz. 335 z późn. zm. określana w dalszej części "ustawa o ZFŚS").

Na podstawie art. 6 ust. 1 ustawy o ZFŚS, odpisy i zwiększenia, o których mowa w art. 3-5 i 6a oraz kwoty wypłaconych świadczeń urlopowych, o których mowa w art. 3, obciążają koszty działalności pracodawcy. Przepis ten odnosi się również do odpisów ustalonych na podstawie art. 4 ust. 1 ww. ustawy o ZFŚS, zgodnie z którym u pracodawców, o których mowa w art. 3 ust. 1, układ zbiorowy pracy może dowolnie kształtować wysokość odpisu na Fundusz; może również postanawiać, że Fundusz nie będzie tworzony.

W świetle powyższego dla celów podatkowych odpisy i zwiększenia na ZFŚS tworzone w wysokości określonej w układzie zbiorowym pracy stanowią koszt uzyskania przychodów na takich samych zasadach jak odpisy, o których mowa w art. 5 ustawy o ZFŚS, o ile ich równowartość przekazana została na wyodrębniony rachunek bankowy Funduszu. Kwota odpisu stanowi koszt uzyskania przychodu w momencie przekazania środków na rachunek ZFŚS.

Ze stanu faktycznego przedstawionego przez Spółkę wynika, iż ze środków obrotowych zasiliła ZFŚS. Jednakże w zakładowym układzie zbiorowym pracy, w momencie zasilenia funduszu nie istniał zapis o możliwości zwiększenia odpisu na ZFŚS. Spółka wskazała, iż w nowym i negocjowanym obecnie Zakładowym Układzie Zbiorowym Pracy, zamierza umieścić zapis dotyczący zwiększenia odpisu na ZFŚS w wysokości 100% odpisu podstawowego określonego przepisami prawa.

Biorąc pod uwagę powyższe należy stwierdzić, iż skoro w zakładowym układzie zbiorowym pracy nie istniał zapis o możliwości zwiększenia odpisu na ZFŚS, Spółka nie może zaliczyć kwoty dodatkowego odpisu na ZFŚS do kosztów uzyskania przychodów.

Stanowisko Spółki należy uznać zatem za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a 43-300 Bielsko-Biała.