IBPBI/2/423-1912/10/MS

Pisma urzędowe
Status:  Nieoceniane

Pismo z dnia 24 marca 2011 r. Izba Skarbowa w Katowicach IBPBI/2/423-1912/10/MS

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 17 grudnia 2010 r. (data wpływu do tut. Biura 27 grudnia 2010 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zwiększenia stawek amortyzacyjnych - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 27 grudnia 2010 r. wpłynął do tut. Biura wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zwiększenia stawek amortyzacyjnych.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością zamierza zwiększyć stawki amortyzacji podatkowej w 2010 r. W stosunku do Spółki wystąpiły okoliczności o których mowa w art. 16i ust. 2 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, uzasadniające podwyższenie stawek. W myśl art. 16h ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, Spółka dokonuje odpisów amortyzacyjnych jednorazowo na koniec roku podatkowego. W roku 2010, nie podjęto jeszcze uchwały o podwyższeniu stawek amortyzacyjnych i nie dokonano odpisu amortyzacyjnego za rok 2010.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy dokonując odpisów amortyzacyjnych jednorazowo na koniec roku podatkowego, można podjąć uchwałę o podwyższeniu stawek amortyzacji podatkowej za rok 2010 w grudniu 2010 r. i podwyższyć stawki amortyzacyjne za 2010 r. w momencie dokonania odpisu.

Zdaniem Wnioskodawcy, mając na uwadze regulację art. 16i, istnieje możliwość podjęcia uchwały o podwyższeniu stawek amortyzacji podatkowej za rok 2010 w grudniu 2010 r. i podwyższenia stawek amortyzacyjnych za 2010 r. na koniec roku - w momencie dokonania odpisu rocznego.

Biorąc pod uwagę stanowisko organów podatkowych, w chwili obecnej dominuje pogląd, zgodnie z którym zmiana stawki amortyzacji podatkowej powinna nastąpić nie później niż w momencie dokonania pierwszego w danym roku odpisu amortyzacyjnego.

W związku z tym, zmiana stawki może nastąpić w momencie dokonania pierwszego w danym roku odpisu amortyzacyjnego, czyli odpowiednio w pierwszym miesiącu (kwartale) danego roku podatkowego albo dopiero na koniec roku. Przykładowo Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach w interpretacji indywidualnej z 6 maja 2010 r., znak IBPBI/2/423-158/10/MS stwierdził: " (...) możliwość obniżenia stawki amortyzacyjnej, a także zwiększenia uprzednio obniżonej, która odnosi się do środków trwałych będących już przedmiotem amortyzacji, powinna nastąpić nie później niż w momencie dokonania pierwszego w danym roku odpisu amortyzacyjnego (...)".

Wysokość podwyższenia stawki amortyzacyjnej dla danego środka trwałego jest dowolna i pozostaje w gestii podatnika, jednakże tylko w granicach wyznaczonych stawką wynikającą z Wykazu stawek amortyzacyjnych. Należy jednocześnie zauważyć, że w myśl art. 16h ust. 4 u.p.d.o.p., podatnicy mogą dokonywać odpisów amortyzacyjnych w równych ratach co miesiąc albo w równych ratach co kwartał, albo jednorazowo na koniec roku podatkowego.

Spółka dokonuje odpisów jednorazowo na koniec roku podatkowego, a więc zakładając, że ostatecznym terminem na podjęcie decyzji o zmianie stawek amortyzacyjnych jest moment dokonania pierwszego w danym roku odpisu amortyzacyjnego, to w przypadku, gdy podatnik dokonuje jednorazowego rocznego odpisu amortyzacyjnego - podwyższenia stawki dokonuje on de facto dopiero na koniec każdego roku podatkowego. Taka możliwość podjęcia decyzji co do zmiany stawek amortyzacji podatkowej z końcem roku podatkowego (a więc w chwili, gdy kwota faktycznie osiągniętego dochodu/poniesionej straty w danym roku podatkowym jest już praktycznie z dużą dokładnością znana) stanowi dopuszczalny instrument planowania podatkowego (tak też B. Suszko, M. Wróblewski, Zmiany stawek amortyzacji podatkowej - rozbieżności interpretacyjne, Przegląd Podatkowy 2006, nr 8, s. 25).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy. Przepis powyższy oznacza, że podatnik ma możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wszelkich kosztów, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie, zarówno bezpośrednio, jak i pośrednio związanych z uzyskiwanymi przychodami, pod tym jednak warunkiem, że wykaże ich związek z prowadzoną działalnością gospodarczą, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu lub wiąże się z zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodów. Zatem kosztem uzyskania przychodu są wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów.

Stosownie do treści art. 15 ust. 6 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a - 16m, z uwzględnieniem art. 16.

Zasady dotyczące dokonywania odpisów z tytułu zużycia środków trwałych (odpisów amortyzacyjnych) zawarte zostały w przepisach art. 16a - 16 m ww. ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Jak stanowi art. 16a ust. 1 tej ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1.

budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,

2.

maszyny, urządzenia i środki transportu,

3.

inne przedmioty

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Treść powyższego przepisu oznacza, że amortyzacja podatkowa stanowi formę rozłożonego w czasie, obciążania kosztów podatkowych wartością używanych w prowadzonej działalności gospodarczej przedmiotów, które zużywają się w okresie dłuższym niż 1 rok. Okres amortyzacji jest zwykle zbliżony do standardowego okresu użytkowania danego rodzaju środków trwałych, co znajduje odzwierciedlenie w wysokości stawek amortyzacyjnych wskazanych w Wykazie.

Jak stanowi art. 16f ust. 1 i 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, podatnicy, z wyjątkiem tych, którzy ze względu na ogłoszoną upadłość obejmującą likwidację majątku nie prowadzą działalności gospodarczej, dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 16a ust. 1 i ust. 2 pkt 1-3 oraz w art. 16b. Odpisów amortyzacyjnych dokonuje się zgodnie z art. 16h - 16m, gdy wartość początkowa środka trwałego albo wartości niematerialnej i prawnej w dniu przyjęcia do używania jest wyższa niż 3.500 zł W przypadku, gdy wartość początkowa jest równa lub niższa niż 3.500 zł, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 16d ust. 1, mogą dokonywać odpisów amortyzacyjnych zgodnie z art. 16h - 16 m albo jednorazowo w miesiącu oddania do używania tego środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, albo w miesiącu następnym.

Stosownie do art. 16h ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 16l i 16ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonych w art. 16i - 16k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego. Przy czym zgodnie z art. 16h ust. 4 ww. ustawy, podatnicy mogą dokonywać odpisów amortyzacyjnych w równych ratach co miesiąc albo w równych ratach co kwartał, albo jednorazowo na koniec roku podatkowego, z uwzględnieniem art. 16i. Suma odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych dokonanych w pierwszym roku podatkowym, w którym środki te zostały wprowadzone do ewidencji, nie może przekroczyć wartości tych odpisów przypadających za okres od wprowadzenia ich do ewidencji do końca tego roku podatkowego.

W myśl art. 16i ust. 1 tej ustawy, odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 16j - 16ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1.

Stosownie natomiast do art. 16i ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawych, odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 16j-16ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1. Zgodnie z art. 16i ust. 2 ww. ustawy, podatnicy mogą podane w Wykazie stawek amortyzacyjnych stawki podwyższać:

1.

dla budynków i budowli używanych w warunkach:

a.

pogorszonych - przy zastosowaniu współczynników nie wyższych niż 1,2,

b.

złych - przy zastosowaniu współczynników nie wyższych niż 1,4,

2.

dla maszyn, urządzeń i środków transportu, z wyjątkiem morskiego taboru pływającego, używanych bardziej intensywnie w stosunku do warunków przeciętnych albo wymagających szczególnej sprawności technicznej, przy zastosowaniu w tym okresie współczynników nie wyższych niż 1,4,

3.

dla maszyn i urządzeń zaliczonych do grupy 4-6 i 8 Klasyfikacji Środków Trwałych (KST), wydanej na podstawie odrębnych przepisów, zwanej dalej "Klasyfikacją", poddanych szybkiemu postępowi technicznemu, przy zastosowaniu współczynników nie wyższych niż 2,0.

W myśl art. 16i ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, podatnicy mogą podwyższać stawki dla środków trwałych wymienionych w ust. 2 pkt 3 bądź rezygnować z ich stosowania począwszy od miesiąca następującego po miesiącu, w którym środki te zostały wprowadzone do ewidencji, albo od pierwszego miesiąca każdego następnego roku podatkowego.

Z pkt 4 objaśnień do Wykazu stawek amortyzacyjnych wynika, iż przez maszyny i urządzenia grupy 4-6 i 8 Klasyfikacji Środków Trwałych (KŚT), poddanych szybkiemu postępowi technicznemu, o których mowa w art. 16i ust. 2 pkt 3 ustawy, rozumie się maszyny, urządzenia i aparaturę, w których zastosowane są układy mikroprocesorowe lub systemy komputerowe, spełniające założone funkcje dzięki wykorzystaniu w nich najnowszych zdobyczy techniki, a także pozostałą aparaturę naukowo-badawczą i doświadczalno-produkcyjną.

Z opisu zdarzenia przyszłego zawartego we wniosku wynika, iż w Spółce wystąpiły okoliczności, o których mowa w art. 16i ust. 2 pkt 3 uzasadniające podwyższenie stawek amortyzacyjnych. Spółka dokonuje odpisów amortyzacyjnych jednorazowo na koniec roku podatkowego. W 2010 r. nie podjęto jeszcze uchwały o podwyższeniu stawek amortyzacyjnych i nie dokonano odpisów amortyzacyjnych za 2010 r.

W aktualnie obowiązującym stanie prawnym podatnicy mogą dokonywać odpisów amortyzacyjnych miesięcznie, kwartalnie lub jednorazowo na koniec roku. W przypadku podwyższenia stawki amortyzacyjnej i dokonywania odpisów amortyzacyjnych, np. co kwartał lub na koniec roku, podwyższenie stawki nastąpi de facto na koniec kwartału lub koniec roku. Tak więc podwyższenie stawki w trakcie roku podatkowego z przyczyn wskazanych w art. 16i ust. 2 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, powinno nastąpić nie później niż w momencie dokonania pierwszego w danym roku odpisu amortyzacyjnego.

Mając powyższe na uwadze należy stwierdzić, iż o ile zachodzą okoliczności, o których mowa w art. 16i ust. 2 pkt 3 ww. ustawy (co nie jest przedmiotem niniejszej interpretacji) Spółka dokonując odpisów amortyzacyjnych jednorazowo na koniec roku podatkowego, będzie mogła w momencie dokonania tego odpisu podwyższyć stawki amortyzacyjne, przy czym maksymalny pułap podwyższenia stanowią stawki wynikające z Wykazu rocznych stawek amortyzacyjnych przemnożone przez współczynnik określony w wykazanym wyżej art. 16i ust. 2 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Stanowisko Spółki jest zatem prawidłowe.

Interpretacja dotyczy opisanego zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a 43-300 Bielsko-Biała.

Opublikowano: http://sip.mf.gov.pl