IBPBI/2/423-1784/10/PC - Do kosztów uzyskania przychodów można zaliczyć wydatki na rzecz pracowników, jeśli obowiązek ich poniesienia wynika z przepisów płacowych.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 2 września 2010 r. (data wpływu do tut. Biura 13 września 2010 r.) uzupełnionym w dniach 15 i 19 listopada 2010 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych m.in. w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków związanych z użytkowaniem samochodów na cele prywatne pracowników (pytanie oznaczone we wniosku Nr 6) - jest prawidłowe.

W dniu 13 września 2010 r. wpłynął do tut. Biura wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych m.in. w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków związanych z użytkowaniem samochodów na cele prywatne pracowników.

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z dnia 5 listopada 2010 r. Znak IBPB I/2/423-1160/10/PC wezwano do ich uzupełnienia. Uzupełnienia dokonano w dniach 15 i 19 listopada 2010 r.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca będący osobą prawną (sp. z o.o.) ma zamiar w ramach prowadzonej działalności gospodarczej finansować ze środków obrotowych świadczenia pozapłacowe na rzecz pracowników. Obowiązek ponoszenia tych wydatków wynikać będzie z wewnętrznych zarządzeń Spółki, które są podawane pracownikom do wiadomości, a w przypadku obowiązku utworzenia w przyszłości regulaminu wynagradzania zostaną również w nim zawarte. Dodatkowo w przypadku pracowników zajmujących kluczowe stanowiska pracy wnioskodawca będzie umieszczać dodatkowe zapisy w umowach o pracę, zgodnie z warunkami wynegocjowanymi z danym pracownikiem.

Świadczenia nie będą uzależnione od sytuacji życiowej, rodzinnej i materialnej pracowników, a więc nie spełniają definicji wydatków na działalność socjalną, o której mowa w przepisach o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych. Jako dodatkowe świadczenia dla kluczowych pracowników należy kwalifikować koszty związane z udostępnieniem do użytku prywatnego samochodu służbowego, tj. wydatki na paliwo, przejazdy autostradą oraz inne koszty użytkowania pojazdu.

Ww. świadczenia pozapłacowe stanowić będą dla pracowników przychody podatkowe ze stosunku pracy w rozumieniu art. 12 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W związku z powyższym zadano m.in. następujące pytanie:

Czy sfinansowane ze środków obrotowych wnioskodawcy wydatki na koszty związane z użytkowaniem samochodów na cele prywatne pracowników należy kwalifikować jako koszty uzyskania przychodów.

(pytanie oznaczone we wniosku Nr 6)

Zdaniem Wnioskodawcy, do żadnych z wydatków pozapłacowych nie będzie stosowane -"kryterium socjalne", a więc nie zostaną spełnione przesłanki z art. 16 ust. 1 pkt 45 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (dalej "Ustawa o CIT"), a więc wyłączające tego typu wydatki z kosztów uzyskania przychodów. Co do zasady wydatki te stosownie do brzmienia art. 15 ust. 1 Ustawy o CIT stanowić będą koszty uzyskania przychodów.

Zdaniem Wnioskodawcy, wydatki na koszty związane z użytkowaniem samochodów na cele prywatne pracowników należy kwalifikować jako koszty uzyskania przychodów ponieważ wynikają one z przepisów płacowych obowiązujących u Wnioskodawcy. Dodatkowe świadczenia otrzymywane przez pracowników są traktowane jako elementy systemu wynagradzania pracowników, który poprawia ich motywację do pracy w danej jednostce, a w konsekwencji zwiększa jej efektywność, która ma bezpośredni wpływ na wyniki pracy, tj. przychody osiągane z działalności gospodarczej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie, są kosztami uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami.

Kosztami uzyskania przychodów są więc wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów.

Zatem do kosztów uzyskania przychodów podatnik ma prawo zaliczyć wszystkie koszty, zarówno te bezpośrednio, jak i pośrednio związane z przychodami, o ile zostały one prawidłowo udokumentowane, za wyjątkiem kosztów ustawowo uznanych za niestanowiące kosztów uzyskania przychodów.

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

* został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),

* jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,

* pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

* poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,

* został właściwie udokumentowany,

* nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Koszty ponoszone przez podatnika należy ocenić pod kątem ich celowości, a więc dążenia do uzyskania przychodów. Aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu, między tym wydatkiem, a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek przyczynowy tego typu, że poniesienie wydatku ma wpływ na powstanie lub zwiększenie tego przychodu. Kosztami będą zarówno koszty pozostające w bezpośrednim związku z uzyskiwanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu osiągnięcia przychodów, nawet wówczas, gdy z obiektywnych powodów przychód nie zostanie osiągnięty.

Należy zauważyć, iż kosztami podatkowymi są m.in. tzw. koszty pracownicze. Koszty te obejmują nie tylko wynagrodzenia zasadnicze, wszelkiego rodzaju nagrody, premie, ale i diety, inne należności za czas podróży służbowej, wydatki związane z podnoszeniem kwalifikacji zawodowych pracowników, świadczenia medyczne.

Jak wynika z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego Wnioskodawca w ramach prowadzonej działalności gospodarczej ze środków obrotowych finansuje wydatki na rzecz pracowników na koszty związane z użytkowaniem samochodów służbowych na cele prywatne pracowników. Spółka finansuje przedmiotowe świadczenia ponieważ wynikają one z przepisów płacowych obowiązujących u Wnioskodawcy. Dodatkowe świadczenia otrzymywane przez pracowników są traktowane jako elementy systemu wynagradzania pracowników, który poprawia ich motywację do pracy w danej jednostce, a w konsekwencji zwiększa jej efektywność, która ma bezpośredni wpływ na wyniki pracy, tj. przychody osiągane z działalności gospodarczej.

Mając powyższe na względzie należy stwierdzić, iż ponoszone przez Spółkę ze środków obrotowych, wydatki związane z użytkowaniem samochodów służbowych na cele prywatne pracowników, są pośrednio związane z jej działalnością. Należy więc uznać, iż zachodzą przesłanki uprawniające do ich zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów.

Podsumowując, w oparciu o przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe oraz przytoczone przepisy prawa należy stwierdzić, iż Wnioskodawca, zgodnie z dyspozycją art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów przedmiotowe wydatki, na rzecz pracowników, jeśli obowiązek ich poniesienia wynika z przepisów płacowych.

W tym miejscu należy zaznaczyć, iż prawidłowe zaliczenie wydatku do kosztów uzyskania przychodów uwarunkowane jest wykazaniem jego celowości i związku z przychodem oraz prawidłowym jego udokumentowaniem. Na podatniku bowiem ciąży obowiązek wykazania związku poniesionych wydatków z przychodami, bo to on wywodzi skutki prawne w postaci zmniejszenia zobowiązania podatkowego.

Stanowisko Wnioskodawcy jest zatem prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Nadmienia się, iż w zakresie pytań Nr 1-5 wydano odrębne interpretacje.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a 43-300 Bielsko-Biała.