IBPBI/2/423-1764/10/BG

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 23 listopada 2010 r. (data wpływu do tut. BKIP w dniu 6 grudnia 2010 r.), uzupełnionym w dniu 07 i 11 lutego 2011 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych m.in. w zakresie ustalenia, czy włoski oddział spełnia definicję zakładu w rozumieniu art. 5 Umowy zawartej między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Republiki Włoskiej w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania oraz ustalenia na terenie jakiego kraju należy zapłacić podatek dochodowy - jest prawidłowe.

(pytania oznaczone we wniosku jako nr 1 i 2)

W dniu 6 grudnia 2010 r. wpłynął do tut. BKIP ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych m.in. w zakresie ustalenia, czy włoski oddział spełnia definicję zakładu w rozumieniu art. 5 Umowy zawartej między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Republiki Włoskiej w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania oraz ustalenia na terenie jakiego kraju należy zapłacić podatek dochodowy.

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z dnia 26 stycznia 2011 r. Znak IBPBI/2/423-1764/10/BG, IBPBII/1/415-995/10/MCz wezwano do ich uzupełnienia. Uzupełnienia dokonano w dniu 07 i 11 lutego 2011 r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Spółka prowadzi działalność gospodarczą na obszarze Rzeczypospolitej Polskiej oraz poza jej granicami, przedmiotem której są roboty budowlane w branży elektrycznej, głównie montaż instalacji elektrycznych i aparatury kontrolno-pomiarowej. Roboty na terenie Włoch Spółka realizuje dla kilku stałych klientów. Co roku Spółka realizuje we Włoszech od 1 do 9 budów których realizacja trwa od 3 do 9 miesięcy. W bieżącym roku przychody Spółki ze sprzedaży usług na terenie Włoch w stosunku do sprzedaży przypadającej na inne kraje są największe.

Do pracy we Włoszech Spółka oddelegowuje zatrudnionych w Polsce pracowników (Polaków) w liczbie od 15 do 100 osób, tj. do 38% wszystkich zatrudnionych. Część z nich pracuje na terenie Włoch przez okres przekraczający 183 dni w danym roku kalendarzowym.

Na terenie Włoch Spółka posiada oddział. Oddział posiada swój numer podatkowy, adres we Włoszech oraz osobę upoważnioną do kontaktu. Nie ma natomiast ani własnego kapitału ani też upoważnienia do samodzielnego działania (np. zawierania umów). Jest całkowicie zależny od centrali Spółki w Polsce.

W odpowiedzi na wezwanie, w uzupełnieniu stanu faktycznego Spółka wskazała, że:

W związku z powyższym zadano m.in. następujące pytania:

Czy oddział jest "zakładem" w rozumieniu art. 5 Umowy z dnia 21 czerwca 1985 r. między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Republiki Włoskiej w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania (Dz. U. z 1989 r. Nr 62, poz. 374).

Czy oddział Spółki działający na terenie Włoch powinien płacić podatek dochodowy od osób prawnych na terenie Włoch... (pytania oznaczone we wniosku jako nr 1 i 2)

Zdaniem Spółki, polska Spółka na terenie Włoch posiada oddział w ramach którego prowadzi działalność gospodarczą. Polska Spółka oddelegowuje do oddziału pracowników - obywateli polskich. Niektórzy z nich pracują na terenie Włoch przez okres przekraczający 183 dni w roku kalendarzowym. Stosownie do treści art. 5 ust. 1 umowy polsko-włoskiej W rozumieniu niniejszej umowy określenie "zakład" oznacza stałą placówkę, poprzez którą całkowicie lub częściowo prowadzona jest działalność przedsiębiorstwa. Oddział Spółki we Włoszech spełnia te kryteria. Wprawdzie roboty na poszczególnych inwestycjach trwają krócej niż 12 miesięcy, ale biorąc pod uwagę cały okres działalności Spółki na terenie Włoch, roboty na różnych budowach prowadzone są cały czas. Nie jest to zatem praca na jednej budowie lub montażu ale stała działalność. Należy również podkreślić, że oddział Spółki we Włoszech odpowiada "oddziałowi" w rozumieniu art. 85a nie "przedstawicielstwu, o którym mowa w art. 93 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej z dnia 2 lipca 2004 r. (Dz. U. Nr 173, poz. 1807), za wyjątkiem braku osoby upoważnionej do działania w imieniu oddziału we Włoszech. Tak jak przedstawiono w opisie stanu faktycznego do zawierania umów, zaciągania zobowiązań dotyczących oddziału upoważniony jest zarząd działający w Polsce.

Zgodnie z art. 7 ust. 1 umowy polsko-włoskiej, zyski przedsiębiorstwa Umawiającego się Państwa podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie, chyba że przedsiębiorstwo prowadzi działalność w drugim Umawiającym się Państwie przez położony tam zakład. Oznacza to, że w przypadku prowadzenia "zakładu" (oddziału) na terenie Włoch podatek dochodowy winien być płacony na terenie Włoch.

W odpowiedzi na wezwanie, w uzupełnieniu własnego stanowiska, Spółka wskazała, iż uważa że:

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z treścią art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 z późn. zm., dalej "ustawa o p.d.o.p."), podatnicy, jeżeli mają siedzibę lub zarząd na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów, bez względu na miejsce ich osiągania.

Zgodnie z definicją zakładu zagranicznego, zawartą w art. 4a pkt 11 ustawy o p.d.o.p., pojęcie to oznacza:

chyba że umowa o unikaniu podwójnego opodatkowania, której stroną jest Rzeczypospolita Polska, stanowi inaczej.

W przedmiotowej sprawie zastosowanie znajduje Umowa z dnia 21 czerwca 1985 r. zawarta między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Republiki Włoskiej w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania (Dz. U. z 1989 r. Nr 62, poz. 374, dalej "umowa polsko - włoska").

Zgodnie z art. 7 ust. 1 umowy polsko-włoskiej, zyski przedsiębiorstwa Umawiającego się Państwa podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie, chyba że przedsiębiorstwo prowadzi działalność w drugim Umawiającym się Państwie przez położony tam zakład. Jeżeli przedsiębiorstwo wykonuje działalność w ten sposób, zyski przedsiębiorstwa mogą być opodatkowane w drugim Państwie, jednak tylko do takiej wysokości, w jakiej mogą być przypisane temu zakładowi.

Oznacza to, że zyski Spółki podlegają opodatkowaniu w Polsce, chyba, że prowadzi ona we Włoszech działalność poprzez położony tam zakład; w takim przypadku, jego zyski w części, w jakiej można je przypisać działalności tego zakładu, mogą być opodatkowane we Włoszech.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 umowy polsko-włoskiej, określenie "zakład" oznacza stałą placówkę, poprzez którą całkowicie lub częściowo prowadzona jest działalność przedsiębiorstwa. W myśl art. 5 ust. 2 umowy polsko - włoskiej określenie "zakład" obejmuje w szczególności:

Zgodnie z art. 5 ust. 3 umowy polsko - włoskiej, określenie "zakład" nie będzie obejmowało:

Tak wiec art. 5 ust. 3 umowy polsko - włoskiej wylicza rodzaje działalności, które uważa się za wyjątki od ogólnej definicji zakładu zawartej w ust. 1 tego artykułu i które nie stanowią zakładu, nawet gdy taka działalność jest wykonywana za pośrednictwem stałej placówki. Wspólną cechą takich rodzajów działalności jest ich przygotowawczy i pomocniczy charakter. Katalog ten jest katalogiem zamkniętym, którego nie należy interpretować rozszerzająco. Dlatego działalność, która nie może zostać zaliczona do żadnego z ww. przypadków będzie uznawana za zakład, w rozumieniu ww. umowy polsko-włoskiej.

Z ogólnej regulacji zawartej w art. 5 umowy polsko-włoskiej wynika, iż dla uznania, że przedsiębiorstwo prowadzi swoją działalność w formie zakładu winny wystąpić łącznie trzy następujące przesłanki:

* istnienie miejsca gdzie działalność jest prowadzona (placówka),

* stały charakter takiej placówki,

* wykonywanie za pośrednictwem placówki działalności gospodarczej, która nie ma przygotowawczego lub pomocniczego charakteru.

Dokonując interpretacji postanowień umowy polsko - włoskiej należy zwrócić uwagę na tekst Modelowej Konwencji stanowiącej wzór umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania zawieranych przez Polskę, jak również brzmienie Komentarza do niej. Zostały one wypracowane w drodze konsensusu przez wszystkie państwa członkowskie OECD, które zobowiązały się tym samym do stosowania zawartych w nich postanowień. Modelowa Konwencja, jak i Komentarz do niej nie są źródłem powszechnie obowiązującego prawa, natomiast stanowią wskazówkę, jak należy interpretować zapisy umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania. Zatem, obowiązki podatkowe podmiotów z siedzibą w odrębnych państwach należy rozpatrywać z uwzględnieniem postanowień umowy w sprawie unikania podwójnego opodatkowania oraz Modelowej Konwencji OECD wraz z Komentarzem.

Zgodnie z Komentarzem do Modelowej Konwencji w sprawie podatku od dochodu i majątku określenie "placówka" obejmuje każde pomieszczenie, środki lub urządzenia wykorzystywane do prowadzenia działalności przedsiębiorstwa, niezależnie od tego, czy są wykorzystywane wyłącznie w tym celu. Sam fakt, że przedsiębiorstwo ma do własnej dyspozycji pewną przestrzeń służącą jego działalności gospodarczej, wystarczy do zaistnienia stałej placówki gospodarczej. Nie ma znaczenia, czy przedsiębiorstwo jest właścicielem czy najemcą lokalu, środków lub urządzeń, czy dysponuje nimi w inny sposób. Nie wymaga się aby przedsiębiorstwo posiadało formalne prawo do dysponowania taką placówką. Aby placówka mogła stać się zakładem, przedsiębiorstwo musi prowadzić własną działalność całkowicie lub częściowo za jej pośrednictwem. Działalność placówki nie musi mieć charakteru produkcyjnego. Zgodnie z definicją placówka musi być "stała", musi zatem istnieć więź między placówką a określonym punktem geograficznym. Ponieważ placówka musi być stała, zakład może istnieć tylko wówczas, gdy placówka ma określony stopień trwałości, tzn. nie ma charakteru tymczasowego.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż Spółka prowadzi działalność gospodarczą na obszarze Polski oraz poza jej granicami, przedmiotem której są roboty budowlane w branży elektrycznej, głównie montaż instalacji elektrycznych i aparatury kontrolno-pomiarowej. Roboty na terenie Włoch Spółka realizuje dla kilku stałych klientów. Co roku Spółka realizuje we Włoszech od 1 do 9 budów których realizacja trwa od 3 do 9 miesięcy. Do pracy we Włoszech Spółka oddelegowuje zatrudnionych w Polsce pracowników (Polaków). Wynagrodzenia należne pracownikom naliczane są przez biuro we Włoszech, zgodnie z włoskimi przepisami podatkowymi, natomiast wypłata wynagrodzeń następuje z konta Spółki w Polsce.

Oddział Spółki posiada swój numer podatkowy, adres we Włoszech oraz osobę upoważnioną do kontaktu. Nie ma natomiast ani własnego kapitału ani też upoważnienia do samodzielnego działania (np. zawierania umów). Jest całkowicie zależny od centrali Spółki w Polsce. Na terenie Włoch Spółka posiada stałą placówkę. W sensie lokalu jest to wynajmowane biuro, w pełni skomunikowane (telefony, faksy). Do oddziału kierowana jest korespondencja zarówno ze Spółki jak również od kontrahentów włoskich. W materiałach reklamowych Spółki w tym również na stronie internetowej Spółka podaje adres i kontakt telefoniczny do oddziału włoskiego.

W oddziale rezyduje wspólnik, który ofertuje usługi Spółki na rzecz kontrahentów włoskich, prowadzi negocjacje handlowe zmierzające do pozyskania nowych klientów i zawarcia umów oraz sprawuje nadzór nad kontraktami pod względem zarówno technicznym jak i jakościowym. Osoba upoważniona podejmuje decyzje dotyczące działalności na terenie Włoch.

W oddziale nie ma żadnego warsztatu w którym wykonywane są prace montażowe. Roboty budowlane na terenie Włoch były realizowane na oddzielnych placach budów, nie objętych jednym projektem. Nie stanowiły również całości w sensie handlowym i geograficznym. W trakcie robót na terenie Włoch nie były wykonywane prace przygotowawcze. Spółka świadczy usługi na materiałach powierzonych i w związku z tym nie realizuje robót przygotowawczych. Do robót przygotowawczych Spółka nie wlicza ani negocjacji ani zapewnienia akomodacji dla pracowników czy działań logistycznych.

Wszystkie elementy wymienione we wniosku stanowią o stałym miejscu prowadzenia działalności przez oddział we Włoszech. Spełniona jest zatem przesłanka stałego charakteru placówki wynikająca z art. 5 ust. 1 umowy polsko-włoskiej.

Należy zatem stwierdzić, iż działalność oddziału Spółki na terenie Włoch stanowi zakład w rozumieniu art. 5 ust. 1 umowy polsko - włoskiej, tym samym zastosowanie w przedstawionym stanie faktycznym znajdzie art. 7 ust. 1 umowy polsko-włoskiej, zgodnie z którym w przypadku powstania zakładu na terytorium Włoch, zyski Spółki przypisane temu zakładowi będą podlegać opodatkowaniu na terytorium Włoch.

W tym miejscu należy również zwrócić uwagę, iż zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 3 ustawy o p.d.o.p., wolne od podatku są dochody osiągane poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników określonych w art. 3 ust. 1, jeżeli umowa międzynarodowa, której Rzeczpospolita Polska jest stroną, tak stanowi.

Umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, oparte na modelu OECD, zwalniają z opodatkowania w kraju siedziby podatnika niektóre dochody na rzecz ich opodatkowania za granicą, w kraju źródła. Umowy jednocześnie wskazują zastosowanie odpowiedniej metody unikania podwójnego opodatkowania wobec uzyskanych dochodów.

Artykuł 23 pkt 1 i pkt 2 lit. a) umowy polsko-włoskiej stanowi, iż unikać podwójnego opodatkowania w przypadku Polski będzie się w następujący sposób; jeżeli osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Polsce osiąga dochód, który zgodnie z postanowieniami niniejszej umowy może być opodatkowany we Włoszech, to Polska będzie, z zastrzeżeniem postanowień litery b) i c) niniejszego artykułu, zwalniać taki dochód od opodatkowania.

Jak wynika z powyżej cytowanych zapisów umowy w sytuacji kiedy osoba mająca siedzibę w Polsce osiąga dochód, który zgodnie z postanowieniami ww. konwencji może być opodatkowany we Włoszech, to Rzeczpospolita Polska zwolni te dochody od opodatkowania. Zatem w niniejszej sprawie będzie miał zastosowanie cytowany wcześniej art. 17 ust. 1 pkt 3 ustawy o p.d.o.p.

Biorąc pod uwagę powyższe przepisy podatkowe i przedstawiony we wniosku stan faktyczny należy stwierdzić, iż stanowisko Spółki jest prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Nadmienia się, iż w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych wydano odrębne rozstrzygnięcie.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie, ul. Kraszewskiego 4a, 35-016 Rzeszów po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a 43-300 Bielsko-Biała.