IBPBI/2/423-1652/13/AK

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 9 grudnia 2013 r. (data wpływu do tut. BKIP za pośrednictwem platformy ePUAP 9 grudnia 2013 r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej m.in. podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie podatku u źródła (pytania oznaczone we wniosku Nr 1, 2 i 3) - jest prawidłowe.

W dniu 9 grudnia 2013 r. za pośrednictwem platformy ePUAP wpłynął do tut. BKIP wniosek o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej m.in. podatku dochodowego od osób prawnych m.in. w zakresie podatku u źródła.

We wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Spółka powstała w 2006 r. W październiku 2006 r. 100% udziałów nabyła czeska spółka A. Podstawowym przedmiotem działalności jest sprzedaż hurtowa sprzętu oświetleniowego (wg KRS produkcja sprzętu oświetleniowego i elektronicznego sprzętu oświetleniowego). Spółka jest wyłącznym dystrybutorem produktów grupy X w Polsce. A jest spółką córką spółki B z siedzibą we Włoszech. Została zakupiona przez spółkę B w 1999 r. Spółka ma znaczącą pozycję na rynku opraw oświetlenia awaryjnego i technicznego w Czechach i w Europie Środkowej i Wschodniej. Spółka B jest jednostką dominującą grupy X. Zajmuje się produkcją oświetlenia awaryjnego i technicznego. Posiada 8 fabryk z czego 4 we Włoszech, 1 w Czechach, 1 w Niemczech, 1 w Chinach i 1 w Kanadzie. Zważywszy na to, że spółka B z siedzibą we Włoszech jest właścicielem jedynych i w pełni zarejestrowanych znaków handlowych, patentów na wynalazki przemysłowe oraz modeli dekoracyjnych określonych odpowiednio w załącznikach A), B) i C), przyznanych na podstawie złożonych wniosków, a które wynikają z niniejszych załączników (zwanych dalej "markami", "patentami" i "modelami dekoracyjnymi") oraz posiada ważną wiedzę specjalistyczną dotyczącą produkcji i sprzedaży artykułów chronionych patentami wymienionymi w ww. załącznikach, ponadto zakończyła fazę początkową marketingu produktów oznaczonych znakami handlowymi i/lub określonymi ww. patentami (zwanych dalej "Produktami") poprzez Licencjobiorcę zamierza zdefiniować w formie umowy określenie opłaty licencyjnej do zapłaty przez Licencjobiorcę. Planowane jest zatem podpisanie umowy licencyjnej pomiędzy spółką B zwaną dalej "Licencjodawcą", a Spółką jako "Licencjobiorcą". Licencjodawca przyznaje Licencjobiorcy licencję na znaki handlowe oraz prawo sprzedaży Produktów zawartych w ww. patentach. Bez wyraźnej pisemnej zgody Licencjodawcy, licencja ta jest niezbywalna. Licencjobiorca nie ma prawa przyznawania pod-licencji bez wyraźnej pisemnej zgody Licencjodawcy. W zamian za przyznanie licencji na użycie znaków handlowych, patentów oraz projektów przemysłowych, Licencjobiorca zobowiązuje się dokonywać płatności w formie opłaty licencyjnej w wysokości 2% (dwóch procent) sprzedaży netto Produktów marki i/lub patentu spółki B. Uregulowanie opłaty licencyjnej następować będzie na końcu każdego roku finansowego. Licencjobiorca zobowiązuje się wysyłać do Licencjodawcy, w terminie 30 (trzydziestu) dni od zakończenia okresu raportowania, dokładny i wyczerpujący raport oraz zapłacić należne kwoty po wystawieniu przez Licencjodawcę faktury na podstawie należnej opłaty licencyjnej. Faktura wystawiona będzie zgodnie z warunkami określonymi w odpowiednich przepisach między firmami i płatna poprzez między-firmowy rachunek bieżący, jeśli taki istnieje, lub w innej formie płatności uzgodnionej przez Strony. Licencjobiorca zobowiązuje się używać znaków licencjonowanych w taki sposób, który nie nadszarpnie sławy i prestiżu Licencjodawcy, i będzie odtwarzał znak handlowy bez jakichkolwiek modyfikacji. Licencjobiorca wyraża zgodę na nierejestrowanie i nieużywanie, pośrednio czy bezpośrednio, jakichkolwiek znaków handlowych i/lub nazw handlowych, które mogłyby być mylone ze znakami czy nazwami Licencjodawcy. Licencjobiorca zobowiązuje się umożliwić Licencjodawcy przeprowadzenie audytu ilości sprzedaży, które stanowią podstawę wyceny opłaty licencyjnej oraz ich zgodności z księgą główną personelu i/lub doradców Licencjodawcy, wraz z zobowiązaniem zachowania informacji wynikających z tego audytu jako poufnych oraz do zapłaty kosztów takiej kontroli. Licencjobiorca przyjmuje do wiadomości, że Licencjodawca może zdecydować, według własnego wyłącznego uznania, o podjęciu wszelkich działań lub sprzeciwić się jakimkolwiek działaniom w celu ochrony znaków handlowych, będących przedmiotem licencji, przed fałszerstwem, falsyfikowaniem czy działaniom nieuczciwej konkurencji. Licencjobiorca zgadza się z tym, że Licencjodawca nie zapewnia gwarancji odnośnie ważności licencjonowanych znaków ani, że nie naruszają one praw osób trzecich. Licencjobiorca nie może wysuwać żadnych roszczeń w przypadku gdy Licencjodawca zdecyduje się nie podejmować się lub porzucić ochronę patentów, których dotyczy niniejsza licencja.

W dniu wygaśnięcia, postanowienia lub zakończenia niniejszej umowy, Licencjobiorca zobowiązuje się:

i. zaprzestać używania znaków handlowych;

ii. zmienić lub skasować wszelkie oznaczenia w nagłówku jego listów i wszelkich innych materiałów (ulotek, broszur, reklam, plakatów, przewodników, ksiąg pamiątkowych, itp.) pokazujących nawiązanie do przedmiotowych znaków handlowych;

iii. nie używać nazwy firmy, działalności czy domeny o brzmieniu takim samym lub myląco podobnym do tych znaków handlowych lub w jakikolwiek inny sposób powodujących dezorientację lub pomyłki ze strony konsumentów.

Licencjodawca zapewnia, w najlepszej wierze, że wszelkie opłaty związane z utrzymaniem ważności patentu w odpowiednich krajach zostały regularnie opłacane oraz, że prawa te nie są przedmiotem jakichkolwiek ustalonych wcześniej praw zastrzeżonych osób trzecich. Jeśli jeden z licencjonowanych patentów w ramach niniejszej umowy wykazany zostanie jako nieważny, umowa niniejsza pozostanie ważna w odniesieniu do innych patentów w niej zawartych. Ochrona patentu leży w kompetencjach Licencjodawcy, który ponosi także związane z tym koszty i za które wypłacane będą mu kwoty z tytułu odszkodowań.

W związku z powyższym zadano m.in. następujące pytania:

* Czy od należności wypłaconych na podstawie Umowy Licencyjnej, Spółka będzie zobowiązana do pobierania jako płatnik podatku u źródła.

* Jaka powinna zostać zastosowana stawka tego podatku.

* Jakie obowiązki formalne spoczywają na Spółce z tego tytułu.

(pytania oznaczone we wniosku Nr 1, 2 i 3)

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 3 ust. 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 z późn. zm., określanej w dalszej części skrótem "u.p.d.o.p."), podatnicy, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów, które osiągają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Stosownie do art. 21 ust. 1 pkt 1 u.p.d.o.p., podatek dochodowy z tytułu uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, przez podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2, przychodów z odsetek, z praw autorskich lub praw pokrewnych, z praw do projektów wynalazczych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również ze sprzedaży tych praw, z należności za udostępnienie tajemnicy receptury lub procesu produkcyjnego, za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, w tym także środka transportu, urządzenia handlowego lub naukowego, za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know - how) ustala się w wysokości 20% przychodów. Przepisy ust. 1 stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Rzeczpospolita Polska (art. 21 ust. 2 u.p.d.o.p.).

W myśl art. 21 ust. 3 u.p.d.o.p., zwalnia się od podatku dochodowego przychody wymienione w art. 21 ust. 1 pkt 1 u.p.d.o.p., jeżeli spełnione są łącznie następujące warunki:

Zaś art. 21 ust. 3a u.p.d.o.p. podaje alternatywną możliwość spełnienia warunków określonych w pkt 3. Dotyczy innej spółki podlegającej w państwie członkowskim Unii Europejskiej lub w innym państwie należącym do Europejskiego Obszaru Gospodarczego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od całości swoich dochodów, bez względu na miejsce ich osiągania, jeżeli zarówno w kapitale spółki, o której mowa w pkt 1, jak i w kapitale spółki, o której mowa w pkt 2 posiada bezpośrednio - nie mniej niż 25% udziałów (akcji). Zwolnienie to stosuje się, jeżeli posiadanie tych udziałów (akcji), wynika z tytułu własności oraz jeżeli spółka, o której mowa pkt 2, nie korzysta ze zwolnienia z opodatkowania podatkiem dochodowym od całości swoich dochodów, bez względu na źródło ich osiągania. Ponadto ma zastosowanie w przypadku, kiedy spółki, o których mowa w pkt 3, posiadają udziały (akcje) w wysokości, nieprzerwanie przez okres dwóch lat. Warunek posiadania udziałów (akcji), nieprzerwanie przez okres dwóch lat ma również zastosowanie w przypadku, gdy okres dwóch lat nieprzerwanego posiadania udziałów (akcji), w wysokości 25%, upływa po dniu uzyskania tych przychodów. W przypadku niedotrzymania tego warunku spółka jest obowiązana do zapłaty podatku, wraz z odsetkami za zwłokę, w wysokości 20% tych przychodów, z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

Odsetki nalicza się od następnego dnia po upływie terminu, o którym mowa w art. 26 ust. 3. Ponadto zgodnie z ust. 6 zwolnienie, to nie ma zastosowania do przychodów, które zgodnie z odrębnymi przepisami zostaną uznane za przychody z podziału zysków lub spłaty kapitału spółki wypłacającej należności, przychody z tytułu wierzytelności dającej prawo do udziału w zyskach dłużnika, przychody z tytułu wierzytelności uprawniającej wierzyciela do zamiany jego prawa do odsetek na prawo do udziału w zyskach dłużnika, przychody z tytułu wierzytelności, która nie powoduje obowiązku spłaty kwoty głównej tej wierzytelności lub gdy spłata jest należna po upływie co najmniej 50 lat od powstania wierzytelności. Zaś jeżeli w wyniku szczególnych powiązań, między podmiotem wypłacającym i uzyskującym należności, o których mowa w ust. 1 pkt 1, zostaną ustalone lub narzucone warunki różniące się od warunków, które ustaliłyby między sobą niezależne podmioty, w wyniku czego kwota wypłaconych należności jest wyższa od tej, jakiej należałoby oczekiwać, gdyby powiązania te nie istniały, zwolnienie, o którym mowa w ust. 3, stosuje się tylko do kwoty należności określonej bez uwzględniania warunków wynikających z tych powiązań.

Artykuł 12 umowy między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Republiki Włoskiej w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania, sporządzonej w Rzymie dnia 21 czerwca 1985 r. (Dz. U. z 1989 r. Nr 62, poz. 374 z 24 listopada 1989 r.) dotyczy należności licencyjnych, które na potrzeby tej umowy zdefiniowano w jego ust. 3. jako wszelkiego rodzaju należności uzyskiwane z tytułu użytkowania lub prawa do użytkowania każdego prawa autorskiego do dzieła literackiego, artystycznego lub naukowego, włącznie z filmami dla kin oraz filmami i taśmami dla telewizji lub radia, patentu, znaku towarowego, wzoru lub modelu, planu, tajemnicy receptury lub procesu produkcyjnego albo za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, handlowego lub naukowego oraz za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 ww. umowy, należności licencyjne, powstające w Umawiającym się Państwie, wypłacane osobie mającej miejsce zamieszkania lub siedzibę w drugim Umawiającym się Państwie, mogą być opodatkowane w tym drugim Państwie. Jednakże należności te mogą być także opodatkowane w tym Umawiającym się Państwie, w którym powstają, i zgodnie z prawem tego Państwa, lecz gdy odbiorca tych należności jest ich właścicielem, podatek ustalony w ten sposób nie może przekroczyć 10 procent kwoty brutto tych należności - tę zasadę określa art. 12 ust. 2.

Zaś art. 12 ust. 6 ww. umowy dotyczy skutków powiązań pomiędzy płatnikiem a właścicielem należności licencyjnych lub między nimi obydwoma a osobą trzecią które definiuje jako "szczególne stosunki" które skutkują tym, że zapłacone opłaty licencyjne mające związek z użytkowaniem, prawem lub informacją, za które są płacone, przekraczają kwotę, którą płatnik i właściciel należności licencyjnych uzgodniliby bez tych stosunków. Takie relacje powodują, że postanowienia tego artykułu stosuje się tylko do kwoty ustalonej bez uwzględnienia wpływu tych powiązań. W tym wypadku nadwyżka ponad tę kwotę podlega opodatkowaniu zgodnie z prawem każdego Umawiającego się Państwa i z uwzględnieniem innych postanowień niniejszej umowy.

W art. 21 u.p.d.o.p., wymienione zostały określone rodzaje należności wypłacane przez podmioty polskie podmiotom zagranicznym, w przypadku uzyskania których, podmiot zagraniczny podlega opodatkowaniu w Polsce podatkiem dochodowym, a obowiązanym do jego naliczenia, potrącenia i odprowadzenia do urzędu skarbowego jest podmiot polski. Podatek ten nazywany jest podatkiem "u źródła" ze względu na szczególny sposób jego poboru, który dokonywany jest przez polski podmiot wypłacający określone należności na rzecz nierezydenta, w trybie i na zasadach wymienionych w art. 26 u.p.d.o.p.

Zgodnie z art. 26 ust. 1 u.p.d.o.p., osoby prawne które dokonują wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 pkt 1 są obowiązane, jako płatnicy, pobierać, w dniu dokonania wypłaty, zryczałtowany podatek dochodowy od tych wypłat. Zastosowanie stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania albo niepobranie podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania miejsca siedziby podatnika dla celów podatkowych uzyskanym od podatnika certyfikatem rezydencji. Płatnicy przekazują kwoty podatku w terminie do 7 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym pobrano podatek, na rachunek urzędu skarbowego, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych. Płatnicy są obowiązani przesłać podatnikom oraz urzędowi skarbowemu-informację o dokonanych wypłatach i pobranym podatku - sporządzone według ustalonego wzoru w terminie do końca trzeciego miesiąca roku następującego po roku podatkowym, w którym dokonano wypłat.

Ponadto art. 26a ust. 1 u.p.d.o.p. instruuje, że w terminie do końca pierwszego miesiąca roku następującego po roku podatkowym, w którym powstał obowiązek zapłaty podatku, płatnicy, o których mowa w art. 26 są obowiązani przesłać do urzędu skarbowego, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy według siedziby podatnika, a w przypadku podatników wymienionych w art. 3 ust. 2 - do urzędu skarbowego, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych, roczne deklaracje sporządzone według ustalonego wzoru.

Ad. 1

Opis zdarzenia przyszłego wskazuje, że przedmiotem umowy licencyjnej mają być zarejestrowane znaki handlowe, patenty na wynalazki przemysłowe oraz modele dekoracyjne, przyznane na podstawie złożonych wniosków oraz posiadana ważna wiedza specjalistyczna dotyczącą produkcji i sprzedaży artykułów chronionych patentami. Wynagrodzenie za licencję na znaki handlowe oraz prawo sprzedaży Produktów zawartych w ww. patentach Spółka będzie dokonywać w formie "opłaty licencyjnej" w wysokości 2% sprzedaży netto Produktów marki i/lub patentu X. Czeska spółka A będąca 100 udziałowcem Spółki, jest spółką córką spółki B z siedzibą we Włoszech. Całość jej udziałów została zakupiona przez spółkę B w 1999 r. Zaś spółka B z siedzibą we Włoszech jest licencjodawcą i odbiorcą owej "opłaty licencyjnej".

Zgodnie z art. 21 ust. 1 u.p.d.o.p., tak zdefiniowana "opłata licencyjna" winna zostać opodatkowana podatkiem dochodowy w wysokości 20% tych przychodów. Jednakże należy uwzględnić umowy w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

Ponadto w art. 21 ust. 3 do 5 u.p.d.o.p. ustawodawca, wdrażając Dyrektywę Rady 2003/49/WE z dnia 3 czerwca 2003 r. w sprawie wspólnego systemu opodatkowania stosowanego do odsetek oraz należności licencyjnych między powiązanymi spółkami różnych Państw Członkowskich określa podstawy zwolnienia z poboru podatku u źródła w przypadku gdy spółki będą ze sobą powiązane kapitałowo bezpośrednio poprzez posiadanie udziałów w wysokości co najmniej 25% nieprzerwanie przez okres 2 lat lub pośrednio poprzez inną spółkę, która podlega w państwie członkowskim Unii Europejskiej lub w innym państwie należącym do Europejskiego Obszaru Gospodarczego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od całości swoich dochodów, bez względu na miejsce ich osiągania, jeżeli zarówno w spółce wypłacającej, jak i uzyskującej te przychody posiada bezpośrednio - nie mniej niż 25% udziałów (akcji).

Reasumując, zgodnie z art. 21 ust. 1 u.p.d.o.p., "opłata licencyjna" wynikająca z umowy licencyjnej winna zostać opodatkowana podatkiem dochodowy, gdyż brak podstaw do zastosowania zwolnienia określonego w art. 21 ust. 3 do 5 u.p.d.o.p.

Ad. 2

Zgodnie z brzmieniem art. 4a pkt 12 u.p.d.o.p., jako certyfikat rezydencji przyjmuje się zaświadczenie o miejscu siedziby podatnika dla celów podatkowych wydane przez właściwy organ administracji podatkowej państwa miejsca siedziby podatnika. Na gruncie zawartych przez Polskę umów międzynarodowych, dochody z tzw. należności licencyjnych (w tym te zdefiniowanych na gruncie art. 12 umowy między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Republiki Włoskiej), podlegają opodatkowaniu zarówno w państwie źródła (państwo, w którym należności te powstają i z którego są wypłacane), jak i w państwie rezydencji. Dlatego też dysponując certyfikatem rezydencji Licencjodawcy, działając na podstawie art. 12 ust. 2 umowy pomiędzy Polską a Włochami, Spółka zobowiązana jest do poboru podatku o tych należności, a ponieważ odbiorca tych należności jest ich właścicielem, podatek ustalony w ten sposób nie może przekroczyć 10 procent kwoty brutto tych należności.

Reasumując, zgodnie art. 12 ust. 2 umowy między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Republiki Włoskiej w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w związku z art. 21 ust. 1 i ust. 2 u.p.d.o.p., stawka podatku u źródła w tym przypadku wyniesie 10%.

Ad. 3

Ustalona stawka podatku "u źródła" pozwala na obliczenie tego podatku. Zgodnie z art. 26 ust. 1 u.p.d.o.p., osoby prawne które dokonują wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 pkt 1 są obowiązane, jako płatnicy, pobierać, w dniu dokonania wypłaty, zryczałtowany podatek dochodowy od tych wypłat.

W tym celu należy pobrać z kwoty wypłacanej nierezydentowi należności zryczałtowany podatek zgodnie z właściwą stawkę podatku "u źródła", czyli w przypadku Spółki 10%. Obliczając podatek należy pamiętać, że zarówno podstawy opodatkowania, jak i kwoty podatku zaokrąglane winny być do pełnych złotych w ten sposób, że końcówki kwot wynoszące mniej niż 50 groszy pomija się, a końcówki kwot wynoszące 50 i więcej groszy podwyższa się do pełnych złotych. Po prawidłowym obliczeniu, z zastosowaniem właściwej stawki podatku i pobraniu podatku, płatnik ma obowiązek przekazać pobrany podatek na rachunek urzędu skarbowego.

Pobrany podatek musi zostać przekazany do urzędu skarbowego w terminie do 7 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym płatnik dokonał poboru podatku. Płatnik ma również obowiązki związane ze składaniem formularzy podatkowych. Jak wynika bowiem z art. 26 ust. 3 u.p.d.o.p., istnieje obowiązek przekazania podatnikowi nierezydentowi oraz urzędowi skarbowemu informację IFT-2R, termin do złożenia tego formularza został określony na koniec trzeciego miesiąca roku następującego po roku podatkowym, w którym dokonano wypłat należności (art. 26 ust. 3 i 3a u.p.d.o.p.).

Należy zwrócić uwagę, że podatnik będący nierezydentem może zwrócić się do płatnika z pisemnym wnioskiem o przekazanie informacji IFT-2 również w trakcie roku podatkowego. Jeżeli dojdzie do takiej sytuacji, płatnik ma obowiązek przekazać ten formularz w terminie 14 dni od dnia złożenia przez podatnika stosowanego wniosku, zarówno podatnikowi, jak też organowi podatkowemu. Pomimo przekazywania takiej informacji w trakcie roku podatkowego w związku z odpowiednimi wnioskami podatnika, po zakończeniu roku podatkowego w dalszym ciągu istnieje obowiązek przesłania formularza podatkowego podatnikowi i do urzędu skarbowego, którego właściwość powinna zostać ustalona zgodnie z rozporządzeniem Ministra Finansów z dnia 22 sierpnia 2005 r. w sprawie właściwości organów podatkowych (Dz. U. Nr 165, poz. 1371 z późn. zm.).

Stosownie do postanowień wynikających z art. 26a u.p.d.o.p., płatnicy określeni w art. 26 u.p.d.o.p. mają obowiązek przesłania rocznych deklaracji CIT-10Z. Deklaracje te muszą zostać przesłane do organu podatkowego w terminie do końca pierwszego miesiąca roku następującego po roku podatkowym, w którym powstał obowiązek zapłaty podatku.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy opisanego zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie wydania interpretacji.

Nadmienia się, że w zakresie pytań oznaczonych we wniosku Nr 4, 5, 6, 7, 8, 9 wydano odrębne rozstrzygnięcia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej ul. Traugutta 2a 43-300 Bielsko-Biała.