IBPBI/2/423-1630/13/MO

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z 11 września 2013 r. (data wpływu do tut. Biura 24 września 2013 r.), o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych m.in. w zakresie ustalenia, czy obliczając na nowo współczynnik podziału kosztów wspólnych, wynikający z art. 15 ust. 2 i 2a ustawy o p.d.o.p., Spółka powinna uwzględnić wszystkie przychody Spółki, tj. generowane na terenie SSE i poza nią, w tym przez przejmowany zakład produkcyjny Spółki II (pytanie oznaczone we wniosku nr 2) - jest prawidłowe.

W dniu 24 września 2013 r. wpłynął do tut. Biura wniosek o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych m.in. w zakresie ustalenia, czy obliczając na nowo współczynnik podziału kosztów wspólnych, wynikający z art. 15 ust. 2 i 2a ustawy o p.d.o.p., Spółka powinna uwzględnić wszystkie przychody Spółki, tj. generowane na terenie SSE i poza nią, w tym przez przejmowany zakład produkcyjny Spółki II.

We wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Spółka (dalej: Spółka, Wnioskodawca) prowadzi działalność w branży poligraficznej, polegającą na produkcji materiałów drukowanych na papierze własnym lub powierzonym przez kontrahentów. Spółka prowadzi swoją działalność w kilku lokalizacjach. Posiada dwa zakłady produkcyjne (zakłady 1 i 2) mieszczące się w Specjalnej Strefie Ekonomicznej (dalej: SSE), gdzie działalność gospodarcza prowadzona jest w oparciu o zezwolenie na prowadzenie działalności gospodarczej w SSE, uprawniające Spółkę do zwolnienia dochodów uzyskanych z tej działalności od podatku dochodowego od osób prawnych (p.d.o.p.) na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 34 ustawy o p.d.o.p. Poza działalnością zwolnioną Spółka prowadzi w tych zakładach także działalność niemieszczącą się w zakresie zezwolenia, opodatkowaną p.d.o.p. na zasadach ogólnych (generującą np. przychody finansowe). Ponadto, Spółka posiada dwa biura poza granicami SSE (zakłady 3 i 4), w którym prowadzona jest wyłącznie działalność opodatkowana p.d.o.p.

Stosownie do wymogów § 5 ust. 5 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 10 grudnia 2008 r. w sprawie pomocy publicznej udzielanej przedsiębiorcom działającym na podstawie zezwolenia na prowadzenie działalności gospodarczej na terenach specjalnych stref ekonomicznych (Dz. U. z 2008 r. Nr 232, poz. 1548 z późn. zm.), działalność Spółki prowadzona na terenie SSE jest wydzielona organizacyjnie (w szczególności na poziomie zapisów księgowych), a wielkość zwolnienia przysługującego jej na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 34 ustawy o p.d.o.p. określana jest w oparciu o dane działalności prowadzonej wyłącznie na terenie strefy, tj. zakładów 1 i 2.

Ponoszone przez Spółkę koszty są przypisywane albo do przychodów z działalności opodatkowanej, albo do przychodów z działalności zwolnionej. W ramach całokształtu swojej działalności gospodarczej Wnioskodawca ponosi jednak określone koszty, których jednoznaczne przypisanie do działalności zwolnionej lub opodatkowanej jest niemożliwe (dalej: koszty wspólne). Są to m.in.: koszty ogólne zarządu, koszty transportu wyrobów (łącznie transportowane są wyroby wytworzone w ramach działalności zwolnionej, jak i opodatkowanej), koszty opracowania cyfrowego w zakładzie 3 materiałów używanych do druku w różnych lokalizacjach czy koszty oprawy i szycia produkcji (prace introligatorskie dotyczą materiałów powstałych w SSE i poza nią). Z uwagi na brak możliwości przypisania kosztów wspólnych do jednej kategorii przychodów, Spółka alokuje je do przychodów opodatkowanych i zwolnionych zgodnie z art. 15 ust. 2 i 2a ustawy o p.d.o.p.

Ponoszone przez Spółkę koszty wspólne są zatem alokowane (dalej: aktualny współczynnik przychodowy) do:

* przychodów z działalności zwolnionej w części odpowiadającej stosunkowi przychodów z tej działalności do przychodów z całokształtu działalności Spółki,

* przychodów z działalności opodatkowanej w części odpowiadającej stosunkowi przychodów z tej działalności do przychodów z całokształtu działalności Spółki.

W niedalekiej przyszłości Spółka połączy się przez przejęcie z inną spółką z ograniczoną odpowiedzialnością (Spółka II), której zakład produkcyjny zlokalizowany jest poza SSE (zakład 5). Wnioskodawca zakłada, że do zarejestrowania połączenia dojdzie w trakcie trwania roku podatkowego. Przyczyną połączenia jest konieczność optymalizacji działalności spółek grupy kapitałowej, do której należy Wnioskodawca i Spółka II, przez skrócenie łańcucha dostaw, uproszczenie struktury organizacyjnej oraz obniżenie ponoszonych kosztów działalności. W rezultacie Spółka będzie prowadziła działalność gospodarczą w pięciu zakładach, tj. w dwóch zakładach zlokalizowanych w SSE oraz w trzech zakładach poza SSE.

Działalność Spółki będzie można opisać następującymi kategoriami:

* działalność zwolniona w zakładach 1 i 2,

* działalność opodatkowana w zakładach 1, 2, 3, 4 i 5.

W wyniku powyższego połączenia Spółka będzie ponosiła koszty należące do następujących kategorii:

* koszty związane z działalnością zwolnioną z p.d.o.p. na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 34 ustawy o p.d.o.p., prowadzoną w zakładach 1 i 2,

* koszty związane z działalnością opodatkowaną,

* koszty wspólne dla działalności zwolnionej i opodatkowanej prowadzonej w ramach całości jej przedsiębiorstwa po połączeniu (tekst jedn.: zakładów 1, 2, 3, 4 i 5).

Aktualnie Spółka przystępuje do przygotowania systemów księgowych do obsługi operacji przejęcia Spółki II i ewidencjonowania działalności po połączeniu przedsiębiorstw i w związku z tym powstały wątpliwości co do poprawności planowanych modyfikacji rozliczeń podatkowych.

W związku z powyższym zadano m.in. następujące pytanie:

Czy Wnioskodawca prawidłowo uważa, że w nowo przeliczonym współczynniku należy uwzględnić wszystkie przychody Spółki, tj. generowane na terenie SSE i poza nią, w tym przez przejmowany zakład produkcyjny Spółki II (zakład 5).

Zdaniem Wnioskodawcy, współczynnik podziału kosztów wspólnych obliczany po połączeniu powinien zostać ustalony z uwzględnieniem całości przychodów spółki, obejmujących także przychody generowane przez zakład 5 (dalej: nowy współczynnik). Innymi słowy, koszty wspólne Wnioskodawca będzie zobowiązany przypisać do działalności zwolnionej w takim stosunku, w jakim całe przychody zwolnione z opodatkowania będą pozostawać w relacji do sumy wszystkich przychodów Spółki, a do działalności opodatkowanej w takim stosunku, w jakim całe przychody opodatkowane będą pozostawać w relacji do sumy wszystkich jej przychodów. W konsekwencji po dokonaniu połączenia konieczna będzie zmiana danych wykorzystywanych do ustalenia klucza podziału kosztów wspólnych, tak aby obejmowały całość osiąganych wówczas przychodów, tj. także przychody generowane przez zakład 5.

Przepis art. 17 ust. 1 pkt 34 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 z późn. zm. dalej: "ustawy o p.d.o.p.") stanowi, że wolne od podatku są dochody uzyskane z działalności prowadzonej na terenie specjalnej strefy ekonomicznej na podstawie zezwolenia, o którym mowa w art. 16 ust. 1 ustawy o specjalnych strefach ekonomicznych. Ze zwolnienia podatkowego korzysta jedynie dochód osiągnięty z działalności prowadzonej na terenie strefy, w zakresie określonym w zezwoleniu.

Zgodnie z art. 7 ust. 1 i 2 ustawy o p.d.o.p., przedmiotem opodatkowania p.d.o.p. jest dochód rozumiany jako nadwyżka sumy przychodów nad kosztami ich uzyskania, osiągnięta w roku podatkowym. Stosownie jednak do art. 7 ust. 3 ustawy o p.d.o.p., przy ustalaniu dochodu opodatkowanego nie uwzględnia się (m.in.) przychodów ze źródeł przychodów położonych na terytorium RP, jeżeli dochody z tych źródeł są wolne od podatku oraz kosztów uzyskania tych przychodów.

Z powyższych przepisów wynika, że Spółka jest zobowiązana do przypisywania ponoszonych kosztów albo do przychodów generujących dochód opodatkowany, albo do przychodów generujących dochód zwolniony z p.d.o.p. Jednocześnie w odniesieniu do kosztów, które nie mogą być jednoznacznie przypisane (alokowane) do ww. źródeł (tekst jedn.: kosztów wspólnych) zastosowanie znajdują art. 15 ust. 2 i 2a ustawy o p.d.o.p. Zgodnie z art. 15 ust. 2, jeżeli podatnik ponosi koszty uzyskania przychodów ze źródeł, z których dochód podlega opodatkowaniu oraz koszty związane z przychodami z innych źródeł, a nie jest możliwe ustalenie kosztów uzyskania przypadających na poszczególne źródła, koszty te ustala się w takim stosunku, w jakim pozostają przychody z tych źródeł w ogólnej kwocie przychodów. Stosownie natomiast do ust. 2a, powyższą zasadę stosuje się również w przypadku, gdy podatnik ponosi koszty uzyskania przychodów ze źródeł, z których część dochodów nie podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym albo jest zwolniona z tego opodatkowania; art. 7 ust. 3 ustawy o p.d.o.p. stosuje się w takim przypadku odpowiednio.

Jak wskazano po połączeniu Wnioskodawca będzie ponosił różnego rodzaju koszty wspólne, związane zarówno z przychodami opodatkowanymi, jak i zwolnionymi. W związku z tym do opisanego zdarzenia przyszłego zastosowanie znajdzie art. 15 ust. 2 i 2a ustawy o p.d.o.p., zgodnie z którym Spółka zobowiązana będzie obliczyć nowy współczynnik przychodowy.

Obliczone po połączeniu koszty wspólne będą zatem alokowane do:

* przychodów z działalności zwolnionej w części odpowiadającej stosunkowi przychodów z tej działalności do przychodów z całokształtu działalności Spółki, obejmującej także przychody generowane przez zakład 5,

* przychodów z działalności opodatkowanej w części odpowiadającej stosunkowi przychodów z tej działalności do przychodów z całokształtu działalności Spółki, obejmującej także przychody generowane przez zakład 5.

Praktyczne zastosowanie nowego współczynnika, tj. sposób podziału kosztów wspólnych po połączeniu, ilustrują poniższe wzory:

KWZ = KW x (PZw /wszystkie przychody Spółki, tj. generowane przez zakłady 1, 2, 3, 4 i 5) KWO = KW x (PO /wszystkie przychody Spółki, tj. generowane przez zakłady 1, 2, 3, 4 i 5) gdzie:

KWZ - koszty wspólne przypisane do działalności zwolnionej,

KWO - koszty wspólne przypisane do działalności opodatkowanej,

KW - wszystkie ponoszone przez Spółkę koszty wspólne,

PZw - przychody z działalności zwolnionej (generowane przez zakłady 1 i 2 i objęte zakresem zezwolenia strefowego),

PO - przychody z działalności opodatkowanej (prowadzonej poza SSE oraz w SSE ale nieobjęte zezwoleniem).

Artykuł 15 ust. 2 i 2a ustawy o p.d.o.p., przewiduje tylko jeden rodzaj współczynnika wykorzystywanego do podziału kosztów wspólnych, tj. odpowiadający stosunkowi, w jakim pozostają przychody ze źródeł opodatkowanych/zwolnionych w ogólnej kwocie przychodów podatnika. Ogólną kwotą przychodów jest przy tym całokształt przychodów uzyskiwanych przez Spółkę we wszystkich lokalizacjach. W ocenie Spółki w świetle przepisów nie istnieje żadna inna metoda, ani żadna inna proporcja, którą można zastosować dla podziału kosztów wspólnych Wnioskodawcy, których jednoznaczne przypisanie do działalności opodatkowanej albo zwolnionej jest obiektywnie niemożliwe. Z powyższego wynika, że po połączeniu ze Spółką II Wnioskodawca będzie zobowiązany do obliczenia nowego współczynnika, uwzględniającego całokształt jej przychodów.

Zaprezentowane wyżej stanowisko znajduje potwierdzenie w praktyce organów podatkowych. Przykładowo wskazać w tym miejscu można interpretację Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z 3 listopada 2009 r., sygn. ITPB3/423-435/09/MT, wydaną w podobnym stanie faktycznym (podatnik ponosił koszty związane z działalnością zwolnioną, związane z działalnością opodatkowaną, a także koszty wspólne w różnych lokalizacjach), w której potwierdzona została konieczność stosowania współczynnika podziału wszystkich kosztów wspólnych obliczonego w oparciu o udział całości kosztów uzyskania przychodów zwolnionych/opodatkowanych w całokształcie przychodów podatnika.

Rozumienie omawianych przepisów zaprezentowane przez Spółkę potwierdzają także inne interpretacje organów podatkowych, które wykluczają jakiekolwiek modyfikacje opisanego wyżej współczynnika podziału kosztów wspólnych, za każdym razem potwierdzając, że opisany w art. 15 ust. 2 ustawy o p.d.o.p. mechanizm jest jedyną dopuszczalną metodą podziału takich kosztów. Przykładowo:

* Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy w interpretacji z 26 lutego 2013 r., sygn. ITPB3/423-711/12/MK, wykluczył stosowanie klucza podziału kosztów wspólnych opartego o geograficzne położenie źródła generującego dany koszt;

* Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu w interpretacji z 11 października 2011 r. (sygn. ILPB3/423-315/11-2/MM) także wykluczył stosowanie "geograficznego" klucza podziału kosztów wspólnych.

Zważywszy na prawidłowość zaprezentowanej argumentacji, Spółka wnosi niniejszym o potwierdzenie jej stanowiska przedstawionego we wniosku.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 z późn. zm.), przedmiotem opodatkowania tym podatkiem - z zastrzeżeniem wypadków, o których mowa w art. 21 i 22 - jest dochód bez względu na rodzaj źródeł przychodów, z jakich został on osiągnięty. Dochodem jest natomiast, z zastrzeżeniem art. 10 i 11, nadwyżka sumy przychodów nad kosztami ich uzyskania, osiągnięta w roku podatkowym. W sytuacji, gdy koszty uzyskania przychodów przekraczają sumę przychodów, różnica jest stratą (art. 7 ust. 2 tej ustawy).

Legalną definicję kosztów uzyskania przychodów zawiera art. 15 ust. 1 powołanej ustawy. Na jego mocy, do tej kategorii należą koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Ustawodawca wyróżnia przy tym koszty podatkowe bezpośrednio związane z przychodami, których poniesienie przekłada się wprost na uzyskanie konkretnych przychodów (możliwe jest ustalenie, w jakim okresie i w jakiej wysokości powstał związany z nimi przychód) oraz inne niż bezpośrednio związane z przychodami, których nie można w taki sposób przypisać do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako prowadzące do ich osiągnięcia (tzw. koszty pośrednie).

Nie wszystkie koszty uzyskania przychodów poniesione przez podatnika wpływają jednak na podstawę opodatkowania. W myśl art. 7 ust. 3 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, przy ustalaniu dochodu stanowiącego podstawę opodatkowania nie uwzględnia się bowiem kosztów uzyskania przychodów ze źródeł przychodów położonych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub za granicą, jeżeli dochody z tych źródeł nie podlegają opodatkowaniu podatkiem dochodowym albo są wolne od podatku.

Do dochodów wolnych od podatku ustawodawca zalicza m.in. dochody, z zastrzeżeniem art. 17 ust. 4-6 omawianej ustawy, uzyskane z działalności gospodarczej prowadzonej na terenie specjalnej strefy ekonomicznej na podstawie zezwolenia, o którym mowa w art. 16 ust. 1 ustawy z dnia 20 października 1994 r. o specjalnych strefach ekonomicznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2007 r. Nr 42, poz. 274 z późn. zm.), przy czym wielkość pomocy publicznej udzielanej w formie tego zwolnienia nie może przekroczyć wielkości pomocy publicznej dla przedsiębiorcy, dopuszczalnej dla obszarów kwalifikujących się do uzyskania pomocy w największej wysokości, zgodnie z odrębnymi przepisami (art. 17 ust. 1 pkt 34 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych).

Jednocześnie, przepis art. 9 ust. 1 ww. ustawy, nakłada na podatników obowiązek prowadzenia ewidencji rachunkowej zgodnie z odrębnymi przepisami, w sposób zapewniający określenie wysokości dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy, a także do uwzględnienia w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych informacji niezbędnych do obliczenia wysokości odpisów amortyzacyjnych zgodnie z przepisami art. 16a-16m.

Oznacza to, że w sytuacji, gdy podatnik osiąga zarówno przychody ze źródeł, z których dochody podlegają opodatkowaniu oraz inne przychody, powinien prowadzić ewidencję rachunkową w sposób umożliwiający przypisanie kosztów uzyskania przychodów do przychodów z poszczególnych źródeł, w tym wyodrębnienie kosztów, o których mowa w cytowanym art. 7 ust. 3 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych z ogółu kosztów uzyskania przychodów. Jest to warunek konieczny dla prawidłowego ustalenia podstawy opodatkowania, a w przypadku podmiotów prowadzących działalność na terenie specjalnej strefy ekonomicznej na podstawie zezwolenia - również wysokości dochodów objętych zwolnieniem od podatku, tj. wartości wykorzystanej pomocy publicznej.

Ustawodawca przewidział przy tym wyjątkowe sytuacje, gdy pomimo prawidłowego dokumentowania ponoszonych wydatków i prowadzenia ewidencji rachunkowych w sposób rzetelny i niewadliwy, obiektywnie oceniając, podatnik nie ma możliwości przypisania danego kosztu podatkowego wyłącznie do przychodów tworzących dochody opodatkowane albo przychodów tworzących inne dochody. Mieszczą się one w dyspozycjach art. 15 ust. 2 i 2a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Zgodnie z art. 15 ust. 2 ww. ustawy, w przypadku, gdy podatnik ponosi koszty uzyskania przychodów ze źródeł, z których dochód podlega opodatkowaniu, oraz koszty związane z przychodami z innych źródeł, a nie jest możliwe ustalenie kosztów uzyskania przypadających na poszczególne źródła, koszty te ustala się w takim stosunku, w jakim pozostają przychody z tych źródeł w ogólnej kwocie przychodów. Zasada ta obowiązuje również w przypadku, gdy podatnik ponosi koszty uzyskania przychodów ze źródeł, z których część dochodów nie podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym albo jest zwolniona z tego opodatkowania - stosuje się wówczas odpowiednio art. 7 ust. 3 pkt 3 (art. 15 ust. 2a tej ustawy).

Metoda proporcjonalnego dzielenia kosztów, określona w art. 15 ust. 2 omawianej ustawy, ma zastosowanie, jeżeli kumulatywnie zaistnieją następujące przesłanki:

* podatnik osiąga przychody ze źródeł, z których dochód podlega opodatkowaniu oraz przychody z innych źródeł,

* w związku z tym faktycznie ponosi określone koszty uzyskania przychodów, które są ujęte łącznie i nie ma możliwości ich wyodrębnienia dla poszczególnych źródeł przychodów.

Przepis art. 15 ust. 2a omawianej ustawy, stosuje się natomiast, jeżeli zaistnieją łącznie następujące przesłanki:

* podatnik osiąga przychody ze źródeł, z których część dochodów podlega opodatkowaniu a część nie podlega opodatkowaniu albo jest wolna od podatku,

* w związku z tym faktycznie ponosi określone koszty podatkowe, które są ujęte łącznie i nie ma możliwości ich wyodrębnienia dla przychodów tworzących dochód podlegający opodatkowaniu i tworzących dochód niepodlegający opodatkowaniu albo wolny od podatku.

Przy proporcjonalnym ustalaniu kosztów zgodnie z ww. metodami należy mieć również na względzie kwestię istnienia związku poniesionych kosztów z przychodami uzyskiwanymi z danego źródła bądź źródeł. W szczególności, przepis art. 15 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych ma zastosowanie, jeżeli przychody z poszczególnych źródeł nie mogłyby być osiągnięte bez poniesienia danych kosztów.

Należy również podkreślić, że omawiane przepisy art. 15 ust. 2 i 2a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych mają charakter szczególny. Zakresem ich zastosowania objęte są wyłącznie przypadki, gdy przypisanie kosztów uzyskania przychodów do przychodów tworzących dochód opodatkowany i innych przychodów nie jest obiektywnie możliwe, a nie sytuacje, gdy takie wyodrębnienie kosztów było możliwe na podstawie posiadanych dokumentów, lecz podatnik zaniechał dokonania tej czynności.

Z przedstawionego opisu zdarzenia przyszłego wynika, iż Wnioskodawca prowadzi swoją działalność w kilku lokalizacjach. Posiada dwa zakłady produkcyjne (zakłady 1 i 2) mieszczące się w SSE, gdzie działalność gospodarcza prowadzona jest w oparciu o zezwolenie na prowadzenie działalności gospodarczej w SSE. Poza działalnością zwolnioną Spółka prowadzi w tych zakładach także działalność niemieszczącą się w zakresie tego zezwolenia. Dodatkowo, Spółka posiada dwa biura poza granicami SSE (zakłady 3 i 4), w którym prowadzona jest wyłącznie działalność opodatkowana p.d.o.p. Obecnie Spółka planuje połączenie przez przejęcie z inną spółką z ograniczoną odpowiedzialnością, której zakład produkcyjny zlokalizowany jest poza SSE (zakład 5). Wnioskodawca zakłada, że do zarejestrowania połączenia dojdzie w trakcie trwania roku podatkowego.

W celu dokonania podziału kosztów wspólnych w roku w którym nastąpi połączenie zgodnie z art. 15 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych" Spółka powinna zatem ustalić stosunek przychodów, ze źródeł z których dochód jest wolny od podatku (tekst jedn.: przychodów z działalności prowadzonej na terenie Specjalnej Strefy Ekonomicznej na podstawie zezwolenia tj. w zakładach 1 i 2) w ogólnej kwocie przychodów (osiągniętych od początku roku przez zakłady 1, 2, 3, 4 i 5), a następnie przemnożyć przez kwotę "wspólnych kosztów" poniesionych pod początku roku, przez tak obliczony wskaźnik procentowy. Wynik opisanego działania określać będzie wartość kosztów uzyskania przychodów nieuwzględnianych przy ustalaniu podstawy opodatkowania; ich pozostała część stanowić będzie natomiast koszty podatkowe wpływające na dochód, będący przedmiotem opodatkowania.

Tym samym stanowisko, że współczynnik podziału kosztów wspólnych obliczany po połączeniu powinien zostać ustalony z uwzględnieniem całości przychodów Spółki, obejmujących także przychody generowane przez zakład 5, należy uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Nadmienia się, że w zakresie pytania oznaczonego we wniosku nr 1 wydano odrębne rozstrzygnięcie.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z dnia 14 marca 2012 r., poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.