IBPBI/2/423-1612/09/MO

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 21 września 2009 r. (data wpływu do tut. BKIP 29 września 2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej m.in. podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy obowiązkowe płatności, o których mowa w § 3 ust. 1 pkt 2 Rozporządzenia o SSE, powiększające dwuletnie koszty pracy nowo zatrudnionych pracowników obejmują w szczególności płatności wynikające z tytułu:

* funkcjonowania zakładowego funduszu świadczeń socjalnych,

* prania odzieży roboczej przez Spółkę bądź też wypłat ekwiwalentu pieniężnego w wysokości kosztów poniesionych przez pracownika na jej pranie,

* obowiązkowych badań lekarskich pracowników

(pytanie oznaczone we wniosku Nr 3) - jest prawidłowe.

W dniu 29 września 2009 r. wpłynął do tut. BKIP wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej m.in. podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy obowiązkowe płatności, o których mowa w § 3 ust. 1 pkt 2 Rozporządzenia o SSE, powiększające dwuletnie koszty pracy nowo zatrudnionych pracowników obejmują w szczególności płatności wynikające z tytułu:

* funkcjonowania zakładowego funduszu świadczeń socjalnych,

* prania odzieży roboczej przez Spółkę bądź też wypłat ekwiwalentu pieniężnego w wysokości kosztów poniesionych przez pracownika na jej pranie,

* obowiązkowych badań lekarskich pracowników.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Spółka prowadzi działalność gospodarczą na terenie Specjalnej Strefy Ekonomicznej ("Strefa", "SSE") na podstawie Zezwolenia ("Zezwolenie"), zmienionego Decyzją w sprawie zmiany zezwolenia ("decyzja zmieniająca").

Zgodnie z uzyskanym Zezwoleniem (z uwzględnieniem decyzji zmieniającej) Spółka zobowiązana została do zatrudnienia na terenie SSE co najmniej 250 pracowników w terminie do 31 grudnia 2005 r., a następnie (w rachunku narastającym) 410 pracowników w terminie do 31 grudnia 2007 r. i utrzymania zatrudnienia na tym poziomie (tj. na poziomie 410 pracowników) do 31 grudnia 2012 r. Przy czym liczba pracowników ustalona ma być w przeliczeniu na pełne etaty. Dodatkowo, Spółka została zobowiązana do poniesienia wydatków inwestycyjnych o łącznej wartości 600.000 PLN w terminie do 31 grudnia 2005 r., a docelowo: 1.400.000 PLN w terminie do 31 grudnia 2007 r.

Spółka pragnie zaznaczyć, iż wynikające z Zezwolenia warunki zostały przez nią w terminie spełnione. W szczególności, Spółka utworzyła znacznie więcej nowych miejsc pracy oraz poniosła wydatki inwestycyjne o wartości znacznie przewyższającej wartości zdefiniowane w Zezwoleniu.

Na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 34 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych ("ustawa o p.d.o.p.") oraz w związku z uzyskanym Zezwoleniem, dochód Spółki powstający w wyniku wyżej określonej działalności strefowej, podlega zwolnieniu od opodatkowania podatkiem dochodowym od osób prawnych ("p.d.o.p.").

Równocześnie, w związku z faktem, iż Spółka korzysta z pomocy publicznej w formie zwolnienia z p.d.o.p., obowiązana jest do kalkulacji przysługującego jej maksymalnego limitu pomocy publicznej. Zgodnie z brzmieniem § 3 ust. 1 pkt 2 Rozporządzenia o SSE limit ten liczony jest jako iloczyn maksymalnej intensywności pomocy określonej dla danego obszaru i dwuletnich kosztów pracy nowo zatrudnionych pracowników, obejmujących koszty płacy brutto tych pracowników, powiększone o obowiązkowe płatności związane z ich zatrudnieniem, ponoszone przez przedsiębiorcę od dnia zatrudnienia tych pracowników.

Spółka korzysta ze zwolnienia w p.d.o.p. z tytułu tworzenia nowych miejsc pracy, stosownie do zasad wskazanych w Rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 14 września 2004 r. w sprawie katowickiej specjalnej strefy ekonomicznej ("Rozporządzenie o SSE"). Spółkę obowiązuje bowiem brzmienie ustawy o SSE oraz Rozporządzenia o SSE z dnia uzyskania Zezwolenia. Powyższe wynika z przepisów intertemporalnych zamieszczonych w poszczególnych ustawach nowelizujących ustawę o specjalnych strefach ekonomicznych ("ustawa o SSE") oraz § 2 Rozporządzenia Rady Ministrów z 2 lutego 2007 r., zmieniającego rozporządzenie w sprawie katowickiej specjalnej strefy ekonomicznej, w związku z § 8 Rozporządzenia Rady Ministrów z 10 grudnia 2008 r. w sprawie pomocy publicznej udzielanej przedsiębiorcom działającym na podstawie zezwolenia na prowadzenie działalności gospodarczej na terenach specjalnych stref ekonomicznych, zgodnie z którym do przedsiębiorcy, który posiada zezwolenie wydane przed dniem wejścia w życie niniejszego rozporządzenia, stosuje się dotychczasowe warunki udzielania pomocy regionalnej.

W konsekwencji powyższego oraz biorąc pod uwagę wątpliwości interpretacyjne wynikające z brzmienia przepisów Rozporządzenia o SSE, w celu prawidłowego określenia limitu pomocy regionalnej w zakresie kosztów pracy nowo zatrudnionych pracowników, Spółka zwraca się z prośbą o potwierdzenie przedstawionego stanowiska w niżej wskazanej kwestii.

W związku z powyższym zadano m.in. następujące pytanie:

Czy obowiązkowe płatności, o których mowa w § 3 ust. 1 pkt 2 Rozporządzenia o SSE, powiększające dwuletnie koszty pracy nowo zatrudnionych pracowników obejmują w szczególności płatności wynikające z tytułu:

* funkcjonowania zakładowego funduszu świadczeń socjalnych,

* prania odzieży roboczej przez Spółkę bądź też wypłat ekwiwalentu pieniężnego w wysokości kosztów poniesionych przez pracownika na jej pranie,

* obowiązkowych badań lekarskich pracowników

(pytanie oznaczone we wniosku Nr 3).

Zdaniem Spółki, zgodnie z § 3 ust. 1 Rozporządzenia z dnia 2 listopada 2006 r. w sprawie katowickiej specjalnej strefy ekonomicznej (Dz. U. Nr 202, poz. 1485 z późn. zm. - dalej rozporządzenie o SSE), pomoc regionalna udzielana przedsiębiorcy w formie zwolnień podatkowych na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 34 ustawy o p.d.o.p. stanowi pomoc regionalną z tytułu:

W świetle powyższego, aby poniesione przez Spółkę koszty pracy nowo zatrudnionych pracowników mogły zostać uznane za koszty kwalifikowane, spełnione być muszą następujące warunki:

W świetle przytoczonych powyżej przepisów, Spółka stoi na stanowisku, iż obliczając wysokość dwuletnich kosztów pracy nowo zatrudnionych pracowników uprawniona jest do uwzględnienia w nich obok kosztów płacy brutto, również wszelkich płatności, do których poniesienia jest zobligowana w świetle obowiązujących przepisów prawa a które wynikają bezpośrednio z faktu zatrudnienia danego pracownika.

Do wniosku takiego prowadzi przede wszystkim literalna wykładnia przywołanych regulacji. Według Słownika Języka Polskiego PWN "obowiązkowy" oznacza "należący do czyichś obowiązków, wypływający z ustalonych praw, przepisów (...)". Obowiązek ponoszenia kosztów z przywołanych powyżej tytułów wynika z przepisów prawa i opatrzony jest sankcją w razie jego niewykonywania.

Zakładowy Fundusz Świadczeń Socjalnych.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 4 mara 1994 r. o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych (Dz. U. z 1996 r. Nr 70, poz. 335 z późn. zm. dalej - ustawa o ZFŚS), fundusz taki tworzą pracodawcy zatrudniający według stanu na dzień 1 stycznia danego roku co najmniej 20 pracowników w przeliczeniu na pełne etaty. W konsekwencji, Spółka jest zobligowana przepisami prawa do jego utworzenia. Środki funduszu przeznaczone są na finansowanie działalności socjalnej organizowanej na rzecz osób uprawnionych do korzystania z funduszu oraz na dofinansowanie zakładowych obiektów socjalnych (art. 1 ust. 1 ustawy o ZFŚS). Stosownie do treści art. 12 ust. 1 ustawy o ZFŚS, środki funduszu gromadzone są na odrębnym rachunku bankowym.

Stosownie zaś do art. 6 ust. 1 ustawy o ZFŚS odpisy i zwiększenia, o których mowa w art. 3-5 i 6a przywołanej ustawy, oraz kwoty wypłaconych świadczeń urlopowych, o których mowa w art. 3, obciążają koszty działalności pracodawcy.

Ponadto, w myśl art. 16 ust. 1 pkt 9 lit. b) ustawy o p.d.o.p., nie uważa się za koszty uzyskania przychodu odpisów i wpłat na różnego rodzaju fundusze tworzone przez podatnika, przy czym kosztem uzyskania przychodów są odpisy i zwiększenia, które w rozumieniu przepisów o ZFŚS obciążają koszty działalności pracodawcy, jeżeli środki pieniężne stanowiące równowartość tych odpisów i zwiększeń zostały wpłacone na rachunek funduszu.

W konsekwencji, zdaniem Spółki za koszt uzyskania przychodu uznaje się wszystkie odpisy i zwiększenia, o których mowa w ustawie o ZFŚS pod warunkiem, że ich równowartość została jednocześnie przekazana na rachunek bankowy funduszu. Spółka niniejszym oświadcza, iż równowartość odpisów i zwiększeń jest przez nią przekazywana na wyodrębniony rachunek bankowy.

Zgodnie z art. 12a ust. 1 ustawy o ZFŚS, kto, będąc pracodawcą lub będąc odpowiedzialnym, w imieniu pracodawcy, za wykonywanie przepisów ustawy, nie wykonuje przepisów ustawy albo podejmuje działania niezgodne z przepisami ustawy, podlega karze grzywny. Wprowadzenie sankcji za niezastosowanie się do przepisów ustawy niewątpliwie świadczy o tym, iż ponoszenie kosztów związanych z utworzeniem i funkcjonowaniem instytucji funduszu ma charakter obowiązkowych płatności.

Wydatki ponoszone przez Spółkę na pranie odzieży roboczej bądź też wypłatę ekwiwalentu pieniężnego w wysokości kosztów poniesionych przez pracowników na pranie odzieży roboczej.

Odnosząc się do wydatków ponoszonych przez Spółkę na pranie odzieży roboczej bądź też wypłatę ekwiwalentu pieniężnego w wysokości kosztów poniesionych przez pracownika na jej pranie, Spółka pragnie wskazać, iż zgodnie z art. 2379 § 3 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 z późn. zm.), jeżeli pracodawca nie może zapewnić prania odzieży roboczej, czynności te mogą być wykonywane przez pracownika, pod warunkiem wypłacania przez pracodawcę ekwiwalentu pieniężnego w wysokości kosztów poniesionych przez pracownika.

W konsekwencji, pracodawca jest zobowiązany do prania odzieży roboczej. Jeżeli pracodawca nie może zapewnić takiego świadczenia na rzecz pracownika, to pranie odzieży roboczej może być wykonywane przez pracownika pod warunkiem wypłacania przez pracodawcę ekwiwalentu pieniężnego w wysokości kosztów poniesionych przez pracownika. Wysokość tych kosztów jest ustalana we wzajemnym porozumieniu pracodawcy i pracownika.

W razie, gdyby Spółka jako pracodawca nie wywiązywała się z tego obowiązku, zagrożona byłaby ewentualnym wytoczeniem przez pracowników powództwa z tego tytułu, jako że spór o ekwiwalent pieniężny zarówno za pranie odzieży roboczej przez pracownika, jak i o ekwiwalent za używanie przez pracownika własnej odzieży i obuwia roboczego jest sporem ze stosunku pracy.

Stosownie do brzmienia art. 229 § 1 Kodeksu pracy wstępnym badaniom lekarskim podlegają, osoby przyjmowane do pracy oraz pracownicy młodociani przenoszeni na inne stanowiska pracy i inni pracownicy przenoszeni na stanowiska pracy, na których występują czynniki szkodliwe dla zdrowia lub warunki uciążliwe.

Zgodnie z brzmieniem § 2 przywołanego artykułu pracownik podlega okresowym badaniom lekarskim. W przypadku niezdolności do pracy trwającej dłużej niż 30 dni, spowodowanej chorobą, pracownik podlega ponadto kontrolnym badaniom lekarskim w celu ustalenia zdolności do wykonywania pracy na dotychczasowym stanowisku. Okresowe i kontrolne badania lekarskie przeprowadza się w miarę możliwości w godzinach pracy. Za czas niewykonywania pracy w związku z przeprowadzanymi badaniami pracownik zachowuje prawo do wynagrodzenia, a w razie przejazdu na te badania do innej miejscowości przysługują mu należności na pokrycie kosztów przejazdu według zasad obowiązujących przy podróżach służbowych (art. 229 § 3 Kodeksu pracy)

W konsekwencji, koszt wszystkich badań lekarskich pokrywa pracodawca, podobnie zresztą jak inne koszty profilaktycznej opieki zdrowotnej, niezbędne z uwagi na warunki wykonywanej pracy. W świetle powyższego, płatności związane z obowiązkowymi badaniami lekarskimi pracowników mają charakter obowiązkowy i Spółka nie może się uchylić od ich uiszczania.

W świetle powyższego. Spółka stoi na stanowisku, iż ponoszone koszty wchodzą w skład bazy kosztowej, w oparciu o którą obliczany jest przysługujący Spółce limit pomocy publicznej. Tym samym, w opinii Spółki, płatności te powiększają dwuletnie koszty pracy nowo zatrudnionych pracowników. W związku z powyższym Spółka wnosi o potwierdzenie prawidłowości przedstawionego powyżej stanowiska. Dodatkowo Spółka wskazała, iż zgodnie z wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie z 8 maja 2007 r., przepisy Rozporządzenia regulujące szczegółowe kwestie związane z korzystaniem ze zwolnienia z p.d.o.p. (w tym kalkulacji limitu pomocy publicznej) stanowią normy prawa podatkowego, do których zastosowanie winny mieć przepisy art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Jednocześnie informuje się, iż wydając niniejszą interpretację nie wzięto pod uwagę powołanych przez Wnioskodawcę pisemnych interpretacji przepisów prawa podatkowego, potwierdzających, jego zdaniem, prezentowane przez niego stanowisko. Powołane interpretacje nie stanowią powszechnej wykładni przepisów prawa podatkowego, ponieważ wydane zostały w indywidualnych sprawach i wiążą tylko strony postępowania.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej ul. Traugutta 2a 43-300 Bielsko-Biała.