IBPBI/2/423-1590/13/BG

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z 3 grudnia 2013 r. (data wpływu do tut. BKIP 5 grudnia 2013 r.), o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie obowiązku potrącenia przez Wnioskodawcę zryczałtowanego podatku dochodowego z tytułu przeniesienia na Wnioskodawcę przez podmiot włoski praw autorskich do korzystania z wzorów płytek ceramicznych - jest prawidłowe.

W dniu 5 grudnia 2013 r. złożono do tut. BKIP wniosek o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie obowiązku potrącenia przez Wnioskodawcę zryczałtowanego podatku dochodowego z tytułu przeniesienia na Wnioskodawcę przez podmiot włoski praw autorskich do korzystania z wzorów płytek ceramicznych.

We wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. Prowadzi działalność gospodarczą obejmującą produkcję i handel towarami, w tym m.in. płytkami ceramicznymi. W związku z prowadzoną działalnością istnieje konieczność stosowania nowych wzorów płytek ceramicznych celem wzbogacenia atrakcyjności sprzedawanego asortymentu. Część wzorów płytek Spółka zleca do opracowania innym podmiotom - krajowym i zagranicznym, nabywając od nich prawa autorskie do stworzonych wzorów i wprowadzenia ich do obrotu.

Spółka ma zamiar kupić autorskie prawa majątkowe do wzorów płytek od przedsiębiorcy włoskiego. Umowa będzie miała formę pisemną. Umowa nie będzie miała charakteru umowy licencyjnej. Będzie to umowa dotycząca nabycia pełnego zakresu praw autorskich do wzorów - na wyłączność. W ramach umowy zostanie nabyta całość autorskich praw majątkowych, co umożliwi korzystanie z nabytych wzorów na wszelkich polach eksploatacji, tj. m.in. do produkowania płytek z przedmiotowymi wzorami, prezentowania ich w internecie, mediach, w formie drukowanej, zdigitalizowanej, itd.

Zgodnie z przepisem art. 46 ustawy prawo prywatne międzynarodowe, do umowy i oceny jej skutków będą miały zastosowanie przepisy prawa polskiego. Strony w umowie wyraźnie wskażą, że na jej podstawie Wnioskodawca nabędzie całość majątkowych praw autorskich, na wszelkich możliwych polach eksploatacji. Sprzedawca wzorów nie może w żadnym zakresie korzystać ze sprzedanych wzorów.

Do umowy strony chcą wpisać dodatkowo następującą klauzulę przenoszącą własność prawa autorskiego: "Zastrzega się na rzecz projektanta, istniejące domniemanie prawne, prawo do zostania uznanym za autora pracy projektowej (prawo autorskie). Wszelkie prawo do wykorzystania w celach ekonomicznych oraz wykorzystania zamówionego projektu na rzecz projektanta przenosi się i uznaje się za wyłączne dla zleceniodawcy." Wnioskodawca posiadać będzie w momencie wypłaty certyfikat rezydencji, potwierdzający podleganie nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu przez kontrahenta włoskiego we Włoszech.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1. Czy od wypłacanych wynagrodzeń za uzyskanie prawa do korzystania z wzorów płytek Wnioskodawca ma obowiązek potrącenia zryczałtowanego podatku w Polsce.

2. W przypadku uznania, że Spółka ma obowiązek potrącania zryczałtowanego podatku w Polsce, według jakiej stawki należy ustalić wysokość tego podatku.

Ad. 1

Zdaniem Wnioskodawcy, wypłata wynagrodzenia z tytułu przeniesienia na Wnioskodawcę przez podmiot włoski majątkowych praw autorskich do wzorów płytek ceramicznych nie podlega opodatkowaniu podatkiem w Polsce.

Stosownie do treści art. 12 ust. 3 umowy z dnia 21 czerwca 1985 r. zawartej między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Republiki Włoskiej w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania (Dz. U. z 1989 r. Nr 62, poz. 374, dalej "umowa polsko-włoska"), określenie "należności licencyjne", użyte w niniejszym artykule, oznacza wszelkiego rodzaju należności uzyskiwane z tytułu użytkowania lub prawa do użytkowania każdego prawa autorskiego do dzieła literackiego, artystycznego lub naukowego, włącznie z filmami dla kin oraz filmami i taśmami dla telewizji lub radia, patentu, znaku towarowego, wzoru lub modelu, planu, tajemnicy receptury lub procesu produkcyjnego albo za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, handlowego lub naukowego oraz za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej.

Wzory płytek ceramicznych z pewnością są przedmiotem prawa autorskiego ale w przypadku kiedy dochodzi do zbycia ogółu majątkowych praw autorskich, sprzedaży tej nie można uznać za zbycie "należności licencyjnych" w rozumieniu ww. zapisu umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania. Powyższy zapis art. 12 umowy polsko-włoskiej w pełni koresponduje z przepisem art. 8 ust. 2 Modelowej Konwencji OECD w sprawie podatku od dochodu i majątku. Wg komentarza do Konwencji Modelowej OECD (wyd. Warszawa 2011, s. 287), strona włoska wskazuje, że aby można było nie uznawać wynagrodzenia za prawa autorskie za należności licencyjne, przeniesienie praw autorskich winno nastąpić w całości, na wszelkich polach, na własność, na wyłączność. Z punktu widzenia wskazanego stanu faktycznego (winno być zdarzenia przyszłego) jest to o tyle istotne, że akurat Włochy zgłosiły do art. 8 komentarza do Konwencji Modelowej OECD zastrzeżenie, że jeżeli przeniesienie praw autorskich będzie ograniczone nawet w najmniejszym zakresie, należy wynagrodzenie z tego tytułu traktować jako należność licencyjną, od której należy potrącać podatek u źródła.

Z uwagi więc na okoliczność, że w niniejszym stanie faktycznym (winno być zdarzeniu przyszłym) Wnioskodawca nabędzie całość praw autorskich majątkowych do wzorów płytek, to nie mają zastosowania przepisy o opodatkowaniu należności licencyjnych (art. 12 umowy polsko-włoskiej); należy więc sięgnąć do art. 22 ust. 1 tej umowy. Tym samym wynagrodzenie za nabycie wszystkich praw autorskich do wzorów opisanych w zapytaniu podlega opodatkowaniu wyłącznie we Włoszech. W niniejszym stanie faktycznym (winno być zdarzeniu przyszłym) nie mają więc zastosowania przepisy o obowiązku pobrania przez płatnika podatku u źródła a mianowicie przepis art. 26 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W świetle powyższego, wypłata wynagrodzenia z tytułu użytkowania lub prawa do użytkowania wzorów płytek ceramicznych nie podlega opodatkowaniu podatkiem u źródła na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy w zakresie wynikającym z zapisów art. 21 ust. 2 tej ustawy.

Ad. 2

Zdaniem Wnioskodawcy, może on wypłacić należność włoskiemu kontrahentowi bez potrącania podatku u źródła, o ile będzie posiadał certyfikat rezydencji tego kontrahenta.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 3 ust. 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 z późn. zm., dalej "u.p.d.o.p.") podatnicy, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów, które osiągają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Przepis art. 21 ust. 1 pkt 1 u.p.d.o.p. stanowi, że z tytułu uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2, przychodów z odsetek, z praw autorskich lub praw pokrewnych, z praw do projektów wynalazczych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również ze sprzedaży tych praw, z należności za udostępnienie tajemnicy receptury lub procesu produkcyjnego, za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, w tym także środka transportu, urządzenia handlowego lub naukowego, za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know-how), podatek dochodowy ustala się w wysokości 20% przychodów.

Stosownie do art. 21 ust. 2 u.p.d.o.p., przepisy ust. 1 stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

Zgodnie z art. 26 ust. 1 u.p.d.o.p., osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz będące przedsiębiorcami osoby fizyczne, które dokonują wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz w art. 22 ust. 1, są obowiązane, jako płatnicy, pobierać, z zastrzeżeniem ust. 2 i 2b, w dniu dokonania wypłaty, zryczałtowany podatek dochodowy od tych wypłat, z uwzględnieniem odliczeń przewidzianych w art. 22 ust. 1a-1e. Jednakże od należności z tytułu odsetek od papierów wartościowych wyemitowanych przez Skarb Państwa i zapisanych na rachunkach papierów wartościowych albo na rachunkach zbiorczych, wypłacanych na rzecz podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2, zryczałtowany podatek dochodowy pobierają, jako płatnicy, podmioty prowadzące te rachunki, jeżeli wypłata należności następuje za ich pośrednictwem. Zastosowanie stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania albo niepobranie podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania miejsca siedziby podatnika dla celów podatkowych uzyskanym od podatnika certyfikatem rezydencji.

W rozpoznawanej sprawie istotne znaczenie, stosownie do art. 21 ust. 2 u.p.d.o.p. ma art. 12 umowy z dnia 21 czerwca 1985 r. zawartej między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Republiki Włoskiej w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania (Dz. U. z 1989 r. Nr 62, poz. 374; dalej "umowa polsko-włoska").

Zgodnie z art. 12 ust. 1 i 2 umowy polsko-włoskiej, należności licencyjne, powstające w Umawiającym się Państwie, wypłacane osobie mającej miejsce zamieszkania lub siedzibę w drugim Umawiającym się Państwie, mogą być opodatkowane w tym drugim Państwie. Jednakże należności te mogą być także opodatkowane w tym Umawiającym się Państwie, w którym powstają, i zgodnie z prawem tego Państwa, lecz gdy odbiorca tych należności jest ich właścicielem, podatek ustalony w ten sposób nie może przekroczyć 10 procent kwoty brutto tych należności.

Z kolei zgodnie z art. 12 ust. 3 umowy polsko-włoskiej, określenie "należności licencyjne", użyte w niniejszym artykule, oznacza wszelkiego rodzaju należności uzyskiwane z tytułu użytkowania lub prawa do użytkowania każdego prawa autorskiego do dzieła literackiego, artystycznego lub naukowego, włącznie z filmami dla kin oraz filmami i taśmami dla telewizji lub radia, patentu, znaku towarowego, wzoru lub modelu, planu, tajemnicy receptury lub procesu produkcyjnego albo za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, handlowego lub naukowego oraz za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej.

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Spółka ma zamiar kupić autorskie prawa majątkowe do wzorów płytek od przedsiębiorcy włoskiego. Umowa będzie miała formę pisemną i nie będzie miała charakteru umowy licencyjnej. Będzie to umowa dotycząca nabycia pełnego zakresu praw autorskich do wzorów (na wyłączność). W ramach umowy zostanie nabyta całość praw autorskich majątkowych, co umożliwi korzystanie z nabytych wzorów na wszelkich polach eksploatacji (co zostanie wskazane w umowie). Sprzedawca wzorów nie może w żadnym zakresie korzystać ze sprzedanych wzorów. W momencie wypłaty Wnioskodawca będzie posiadać certyfikat rezydencji, potwierdzający podleganie przez kontrahenta włoskiego nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu we Włoszech.

Mając na uwadze przedstawione zdarzenie przyszłe oraz odnosząc się do definicji należności licencyjnej zawartej w art. 12 ust. 3 umowy polsko-włoskiej, należy podkreślić, że Państwa - Strony tejże umowy posłużyły się sformułowaniem "wszelkiego rodzaju należności uzyskiwane z tytułu użytkowania lub prawa do użytkowania każdego prawa autorskiego do dzieła literackiego, artystycznego lub naukowego (...)." Jak wynika z powyższego, pojęcie należności licencyjnych nie dotyczy wszelkich opłat dokonywanych w związku z transakcjami, których przedmiotem są prawa autorskie, lecz wyłącznie tych, w których mamy do czynienia z ustanowieniem prawa do ich użytkowania. Tym samym, zapłata za przeniesienie własności danego prawa (np. prawa autorskie majątkowe do wzorów płytek) jeżeli wynagrodzenie przekazywane jest z tytułu przeniesienia całości praw wynikających z praw autorskich, nie stanowi należności licencyjnej w rozumieniu ww. umowy.

Interpretując przepisy zawarte w umowie polsko-włoskiej należy także zwrócić uwagę na tekst Modelowej Konwencji w sprawie podatku od dochodu i majątku, stanowiącej wzór umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania zawieranych przez Polskę, jak i brzmienie Komentarza do niej. Zostały one wypracowane w drodze konsensusu przez wszystkie państwa członkowskie OECD, które zobowiązały się tym samym do stosowania zawartych w nich postanowień. Modelowa Konwencja, jak i Komentarz do niej nie są źródłem powszechnie obowiązującego prawa, natomiast stanowią wskazówkę, jak należy interpretować zapisy umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania. Zatem, obowiązki podatkowe podmiotów z siedzibą w odrębnych państwach należy rozpatrywać z uwzględnieniem postanowień umowy w sprawie unikania podwójnego opodatkowania oraz Modelowej Konwencji OECD wraz z Komentarzem.

I tak w pkt 8.2 Komentarza do art. 12 Modelowej Konwencji OECD w sprawie podatku od dochodu i majątku OECD (z dnia 22 lipca 2010 r. ABC a Wolters Kluwer business, Warszawa 2011), dotyczącego należności licencyjnych wskazano, że "Jeżeli wypłata jest dokonywana w zamian za przeniesienie pełnego prawa własności mienia, o którym mowa w definicji, to taka wypłata nie jest uważana jako wynagrodzenie za użytkowanie lub za prawo użytkowania tego mienia i tym samym nie może być uznana jako należność licencyjna." (...)" jeżeli własność praw została przeniesiona w całości lub w części na inną osobę, to zapłata za to nie może dotyczyć korzystania z tych praw." Ponadto zgodnie z pkt 15 Komentarza do art. 12 Modelowej Konwencji OECD "Jeżeli wynagrodzenie przekazywane jest z tytułu przeniesienia całości praw wynikających z praw autorskich, płatność nie może stanowić należności licencyjnej i przepisy artykułu nie mają zastosowania."

Państwa, które nie zgadzają się z tezami postawionymi w Komentarzu, mogą złożyć zastrzeżenie do artykułu lub uwagi do Komentarza, w których zastrzegają sobie prawo odmiennego stosowania danego artykułu. Włochy wniosły uwagi do pkt 8.2 Komentarza, w których "Uważają one, że wynagrodzenie wypłacone w zamian za przeniesienie własności elementu mienia wymienionego w definicji należności licencyjnych wchodzą w zakres tego artykułu, jeżeli przeniesione jest mniej niż cała wartość tego elementu" (pkt 27).

Jak słusznie zauważa Wnioskodawca powyższe zastrzeżenie nie znajduje zastosowania w niniejszej sprawie, gdyż Wnioskodawca nabędzie całość praw autorskich majątkowych na wyłączność.

Reasumując wskazać należy, że płatności dokonywane przez Spółkę na rzecz podmiotu włoskiego nie będą stanowić należności licencyjnych o których mowa w art. 12 umowy polsko-włoskiej. Oznacza to, że Spółka dokonując wypłaty takich należności na rzecz podmiotu włoskiego nie będzie zobowiązana, na podstawie art. 26 ust. 1 u.p.d.o.p., do potrącenia i poboru od tych należności zryczałtowanego podatku dochodowego pod warunkiem posiadania certyfikatu rezydencji włoskiego kontrahenta.

W świetle powyższego stanowisko Spółki jest prawidłowe.

W związku z tym, że stanowisko Spółki w zakresie pytania oznaczonego we wniosku Nr 1 zostało uznane za prawidłowe, udzielenie odpowiedzi na pytanie nr 2 odnośnie zastosowania stawki podatkowej stało się bezprzedmiotowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z dnia 14 marca 2012 r., poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a 43-300 Bielsko-Biała.