IBPBI/2/423-1586/10/PC - Możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych środka trwałego, sfinansowanych ze środków pochodzących z umorzonej pożyczki.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 3 listopada 2010 r. (data wpływu do tut. BKIP 10 listopada 2010 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu odpisów amortyzacyjnych środka trwałego sfinansowanych ze środków pochodzących z umorzonej pożyczki - jest nieprawidłowe.

W dniu 10 listopada 2010 r. wpłynął do tut. BKIP wniosek, o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu odpisów amortyzacyjnych środka trwałego sfinansowanych ze środków pochodzących z umorzonej pożyczki.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Spółka w 2007 r., otrzymała z WFOŚ i GW pożyczkę na budowę i wyposażenie kotłowni dla jednego z zakładów produkcyjnych. Pożyczka ta została częściowo umorzona w sierpniu 2010 r.. Spółka zobowiązała się przeznaczyć uzyskaną w wyniku umorzenia kwotę na kolejną inwestycję proekologiczną - zadanie: zakup nowego Autoklawu.

Autoklaw został zakupiony, przyjęty do używania i wprowadzony do ewidencji.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy w związku z przeznaczeniem umorzonej kwoty pożyczki, na częściowe sfinansowanie zakupu nowego Autoklawu, należy uznać, że umorzona cześć pożyczki, jest zwrotem wydatków poniesionych na nabycie autoklawu i od tej części jego wartości, która w ten sposób została zwrócona, odpisy z tytułu zużycia środka trwałego nie są kosztem uzyskania przychodu, zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 48 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Zdaniem Wnioskodawcy, umorzona wartość pożyczki jest związana z nabyciem nowego autoklawu i stanowi dla nabycia tego środka trwałego, zwrot wydatków na nabycie, więc odpisy z tytułu zużycia środka trwałego od tej części jego wartości, która odpowiada poniesionym wydatkom na nabycie, zwróconym w formie umorzenia części pożyczki, nie są kosztem uzyskania przychodu, zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 48 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego, stwierdzam co następuje:

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 (...).

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodów, muszą być spełnione następujące warunki:

* został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika,

* jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,

* pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

* poniesiony został w celu uzyskania przychodów, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów,

* został właściwie udokumentowany,

* nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Zatem, aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodów, między tym kosztem, a przychodem musi istnieć związek przyczynowo - skutkowy. Chodzi tu o związek tego typu, że poniesienie kosztu ma wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodu, jego zabezpieczenie lub zachowanie.

Na podstawie art. 15 ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a - 16m, z uwzględnieniem art. 16.

Natomiast w myśl art. 16 ust. 1 pkt 48 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odpisów z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych dokonywanych, według zasad określonych w art. 16a-16m, od tej części ich wartości, która odpowiada poniesionym wydatkom na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie tych środków lub wartości niematerialnych i prawnych, odliczonym od podstawy opodatkowania podatkiem dochodowym albo zwróconym podatnikowi w jakiejkolwiek formie.

Przepisy ustawy nie definiują co należy rozumieć pod pojęciem "zwrot wydatków w jakiejkolwiek formie". Wobec tego należy uznać, iż pojęcie to powinno być w kontekście analizowanego przepisu rozumiane w takim znaczeniu jakie przyjmuje się w języku potocznym, w którym "zwrot" to oddanie zwrócenie czegoś; natomiast "wydatek" to suma pieniędzy wydana na coś, koszt - ("Mały słownik języka polskiego", PWN, Warszawa 1994 r. s. 1172 i s. 1052).

Zatem ze zwrotem wydatku w rozumieniu art. 16 ust. 1 pkt 48 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, będziemy mieli do czynienia w sytuacji gdy dojdzie do poniesienia kosztu (wydatku), a następnie wydatek ten zostanie zwrócony.

Ze stanu faktycznego przedstawionego we wniosku wynika, iż Spółka w 2007 r., otrzymała z WFOŚ i GW pożyczkę na budowę i wyposażenie kotłowni dla jednego z zakładów produkcyjnych. Pożyczka ta została częściowo umorzona w sierpniu 2010 r.. Spółka zobowiązała się przeznaczyć uzyskaną w wyniku umorzenia kwotę na kolejną inwestycję proekologiczną - zadanie: zakup nowego Autoklawu.

Umorzenie zobowiązania jest instytucją uregulowaną przepisami prawa cywilnego. Zgodnie z przepisami ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.), wierzytelność jest prawem i nie ma przeszkód, aby zrzec się tego prawa w każdej chwili. Zrzeczenie się, polega na umorzeniu zobowiązania bez uzyskania świadczenia ze strony dłużnika. W oparciu o art. 508 Kodeksu cywilnego, zobowiązanie wygasa, gdy wierzyciel zwalnia dłużnika z długu, a dłużnik przyjmuje zwolnienie. Zatem skutkiem umorzenia jest zmniejszenie lub zlikwidowanie w całości lub części zobowiązania dłużnika w stosunku do wierzyciela, za jego zgodą, co prowadzi do wygaśnięcia zobowiązania. W przypadku takiego zrzeczenia się wierzyciela, dłużnik nie jest już zobowiązany do spełnienia świadczenia, tym samym, po stronie dłużnika powstaje przysporzenie w jego majątku, gdyż z zobowiązania jakie miał względem wierzyciela został zwolniony. Innymi słowy, umorzenie zobowiązania rozumiane jest jako zwolnienie z długu, które powoduje powstanie u dłużnika przychodu podatkowego (art. 12 ust. 1 pkt 3 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych).

Odnosząc powyższe do stanu faktycznego przedstawionego we wniosku należy zauważyć, iż umorzenie pożyczki zaciągniętej na zakup środka trwałego i jednocześnie zobowiązanie się do przeznaczenia środków uzyskanych z tego tytułu na zakup innego środka trwałego nie stanowi zwrotu wydatków związanych z zakupem tego środka, tym samym cytowany przepis art. 16 ust. 1 pkt 48 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie będzie miał zastosowania w przedmiotowej sprawie, gdyż wartość zakupionego środka trwałego nie została Spółce zwrócona w jakiejkolwiek formie.

Skoro, jak to wyżej wskazano, umorzenie pożyczki stanowi umorzenie powstałego zobowiązania, a nie zwrot wydatków w jakiejkolwiek formie, to odpisy amortyzacyjne od zakupionego środka trwałego ze środków uzyskanych z powyższego tytułu, stanowią koszty uzyskania przychodów w pełnej wysokości.

Stanowisko Spółki przedstawione we wniosku jest zatem nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.