IBPBI/2/423-1573/13/MS

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z 20 listopada 2013 r. (data wpływu do tut. BKIP 2 grudnia 2013 r.), o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych m.in. w zakresie ustalenia czy stawki amortyzacyjne dla poszczególnych obiektów tworzących elektrownię wiatrową zostały przez Spółkę właściwie ustalone (pytanie oznaczone we wniosku Nr 1) - jest prawidłowe.

W dniu 2 grudnia 2013 r. wpłynął do tut. BKIP wniosek o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych m.in. w zakresie ustalenia czy stawki amortyzacyjne dla poszczególnych obiektów tworzących elektrownię wiatrową zostały przez Spółkę właściwie ustalone.

We wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Spółka została założona w celu wybudowania elektrowni wiatrowej. W związku z tym niemal wszystkie koszty (poza kosztami księgowości, najmu lokalu) zwiększały wartość budowanego środka trwałego i księgowane były na wyodrębnionym koncie 080, do momentu oddania środka trwałego do użytkowania.

Turbina wiatrowa wraz z fundamentem jest kompletna, stanowi funkcjonalną całość, jest zdatna do użytku i stanowi środek trwały. Elektrownia wiatrowa będzie wykorzystywana przez Spółkę do prowadzenia działalności gospodarczej. Od momentu oddania środka trwałego do użytku Spółka amortyzuje poszczególne obiekty tworzące elektrownię według wskazanych poniżej stawek amortyzacyjnych, wynikających z przyporządkowania poszczególnych obiektów do grupowań Klasyfikacji Środków Trwałych określonych w Załączniku nr 1 do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 10 grudnia 2010 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (KŚT) (Dz. U. z 2010 r. Nr 242, poz. 1622; dalej zwane "Rozporządzeniem"):

1. Wieża, jako stalowy element trwale przymocowany do fundamentu, na której została umiejscowiona turbina: grupa 2 "Obiekty inżynierii lądowej i wodnej" podgrupa 20 "Kompleksowe budowle na terenach przemysłowych", rodzaj 201 "Budowle na terenach elektrowni", które w wykazie stawek amortyzacyjnych, określonych w Ustawie o CIT, zostały umieszczone pod pozycją 02: "Obiekty inżynierii lądowej i wodnej, z wyłączeniem ogrodów i parków publicznych, skwerów, ogrodów botanicznych i zoologicznych", ze stawką amortyzacji 4,5% rocznie.

2. Zespół wiatrowo-elektryczny tzw. turbina: grupa 3 "Kotły i maszyny energetyczne", podgrupa 34 "Turbozespoły i zespoły prądotwórcze oraz reaktory jądrowe" rodzaj 346 "Zespoły prądotwórcze wiatrowe", która w wykazie stawek amortyzacyjnych, określonych w Ustawie o CIT, zostały umieszczone pod pozycją 03: "Kotły i maszyny energetyczne", ze stawką amortyzacji w wysokości 7% rocznie. Ponadto Spółka wybierze metodę degresywną amortyzacji i podwyższy stawkę amortyazcji do 14% w skali roku.

3. Linie kablowe: grupa 2 "Obiekty inżynierii lądowej i wodnej", podgrupa 21 "Rurociągi, linie telekomunikacyjne i elektroelektryczne", rodzaj 211 "Rurociągi sieci rozdzielczej oraz linie telekomunikacyjne i elektroenergetyczne, rozdzielcze", które w wykazie stawek amortyzacyjnych określonych w Ustawie o CIT zostały umieszczone pod pozycją 02 "Przewody sieci technologicznych wewnątrzzakładowych" z roczną stawką odpisów amortyzacyjnych 10%.

Jak wspominano na wstępie Spółka księgowała wszystkie wydatki związane z budową elektrowni na wyodrębnionym koncie 080. Na koncie tym księgowano koszty bezpośrednio i ewidentnie związane z wartością początkową budowanego środka trwałego takie jak: wieża, beton, elementy stalowe, badania i monitoringi, poszczególne elementy składowe obiektów, usługi budowlane itp. z zakwalifikowaniem których do poszczególnych obiektów środka trwałego (wymienionych powyżej) Spółka nie miała żadnych wątpliwości. Wartość niektórych wydatków była podzielona na poszczególne obiekty według stopnia "zaangażowania" w dany obiekt.

Spółka ponosiła jednak również inne wydatki takie jak: delegacje osoby odpowiedzialnej za budowę środka trwałego, w tym również hotel, ponadto wycena wartości elektrowni, która była niezbędna do wniosku o kredyt na zakończenie inwestycji, ipad niezbędny do celów komunikacyjnych, zaświadczenia z sądu, znaczki opłat sądowych, poświadczenia od notariusza, wynagrodzenia z tytułu umów cywilno-prawnych związane z realizowaną inwestycją, środki czystości, opłaty pocztowe.

W związku z tym, że Spółka nie była w stanie ustalić wartości w jakiej dany koszt przypadał na poszczególny obiekt do tych wydatków wymienionych powyżej, czyli wydatków pośrednio związanych z poszczególnymi obiektami środka trwałego Spółka przyjęła następujący "klucz" podziału.

Ustalono całkowitą wartość wydatków nie związanych bezpośrednio z poszczególnymi obiektami środka trwałego, a następnie proporcjonalnie ustalono wartość przypadającą na poszczególny obiekt, biorąc pod uwagę wartość poszczególnych obiektów, ustaloną w oparciu o wydatki ewidentnie związane z poszczególnymi obiektami.

W związku z powyższym zadano m.in. następujące pytanie:

Czy stawki amortyzacyjne dla poszczególnych obiektów tworzących elektrownię wiatrową zostały właściwie przyjęte przez Spółkę... (pytanie oznaczone we wniosku Nr 1)

Zdaniem Wnioskodawcy, wykazane elementy elektrowni wiatrowej są zaliczane w Klasyfikacji Środków Trwałych do różnych grup środków trwałych.

Fundament wieży stanowiący konstrukcję nośną trwale związaną z gruntem jest niewątpliwie obiektem budowlanym, określonym jako budowla elektrowni wiatrowej, o czym stanowi art. 3 pkt 3 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane (tekst jedn.: Dz. U. z 2006 r. Nr 156, poz. 1118 z późn. zm. - winno być tekst jedn.: Dz. U. z 2013 r. poz. 1409 z późn. zm.). Należy przy tym wskazać, że również w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1999 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych (PKOB) (Dz. U. Nr 112, poz. 1316 z późn. zm.), budowle elektrowni napędzanych wiatrem są wyszczególnione w klasie 2302 w sekcji obiektów inżynierii lądowej i wodnej. Oznacza to, że wieża wraz z fundamentem stanowiąca konstrukcję nośną zespołu wiatrowo-elektrycznego jest obiektem budowlanym, a więc obiektem odrębnym (środkiem trwałym) od tego zespołu. Samodzielny budowlany obiekt inżynierii lądowej, składający się z fundamentu i konstrukcji nośnej stanowi budowlę zaliczaną do grupy 2 KŚT "Obiekty inżynierii lądowej i wodnej", podgrupy 20 "Kompleksowe budowle na terenach przemysłowych", rodzaju 201 "Budowle na terenach elektrowni". Grupa 2 obejmuje obiekty budowlane naziemne i podziemne o charakterze stałym i nieklasyfikowane jako budynki takie jak kompleksowe budowle na terenach przemysłowych, rurociągi, linie telekomunikacyjne i elektroenergetyczne, infrastrukturę transportu oraz pozostałe obiekty inżynierii lądowej i wodnej. Rodzaj 201 KŚT obejmuje elektrownie, w tym budowle na terenach elektrowni napędzanych wiatrem. Elektrownia wiatrowa stanowi urządzenie techniczne o szczególnych właściwościach, które celem wykorzystania go zgodnie ze swoim przeznaczeniem, wymaga umiejscowienia (zamontowania) na odpowiedniej konstrukcji nośnej. Wobec tego, dla celów amortyzacji stanowi on odrębny środek trwały od zespołu wiatrowo elektrycznego. Skoro zatem wieże elektrowni wiatrowych wraz z fundamentami zakwalifikowane są w rodzaju 201 KŚT, w oparciu o pozycję 02 Wykazu Stawek Amortyzacyjnych należy do tego rodzaju obiektów zastosować stawkę amortyzacji w wysokości 4,5%. Zakwalifikowanie wieży wraz fundamentem w taki właśnie sposób oraz zastosowanie ustalonej przez Spółkę stawki amortyzacyjnej zostało potwierdzone m.in. w następujących interpretacjach: IPPB3/423-66/13-2/MS z 10 kwietnia 2013 r., czy w interpretacji z 7 sierpnia 2013 r. ILPB4/423-168/13-2/DS.

Zespół wiatrowo-elektryczny - turbina to zespół składający się m.in. z łopat z układem sterowania, przekładni generatora prądu zmiennego z układem sterowania, układu obrotu gondoli, transformatora mocy, rozdzielni prądu zmiennego, układów i systemów wspomagających, szaf sterowniczo - kontrolnych z oprzyrządowaniem, instalacji elektrycznych i oświetleniowych, gondoli stanowiącej obudowę wspólną dla wszystkich zespołów zamontowanych wewnątrz oraz element przekazujący prąd do sieci energetycznej i wieży. Turbina wiatrowa zawiera wszelkie elementy konstrukcyjne niezbędne do prawidłowego funkcjonowania zgodnie z przeznaczeniem. Należy przy tym zaznaczyć to, że dana maszyna (urządzenie) współpracuje (jest powiązana) z masztem (budowlą), nie oznacza, że bez tego połączenia jest niekompletna lub niezdatna do użytku. Biorąc powyższe pod uwagę należy stwierdzić, że skoro turbina elektryczna, jako "Zespół prądotwórczy wiatrowy" została odrębnie wyszczególniona w KŚT, to jako odrębny obiekt inwentarzowy - także dla celów amortyzacji podatkowej powinna być traktowana jako odrębny środek trwały. Turbina wiatrowa jako część składowa elektrowni wiatrowej - mieści się w Klasyfikacji Środków Trwałych w grupie 3 rodzaj 346 "zespoły wiatrowo-elektryczne" i jest zaliczona w KŚT do 3 grupy środków trwałych, rodzaj 346 "zespoły wiatrowo-elektryczne". Dla powyższego przypadku stawka amortyzacyjna wynosi 7%, zgodnie z pozycją 03 Wykazu: "Kotły i maszyny energetyczne" właściwą dla grupy 3 KŚT.

Spółka zakwalifikowała linie kablowe do grupy 2 KŚT "Obiekty inżynierii lądowej i wodnej", podgrupy 21 "Rurociągi, linie telekomunikacyjne i elektroenergetyczne", rodzaju 211 "Rurociągi sieci rozdzielczej oraz linie telekomunikacyjne i elektroenergetyczne, rozdzielcze" obejmującej linie elektroenergetyczne. Rodzaj 211 odnosi się bezpośrednio do sieci elektroenergetycznych. W związku z powyższym, stawka amortyzacyjna odpowiednia dla amortyzacji linii kablowych wynosi 10%, zgodnie z pozycją 02 Wykazu Stawek Amortyzacyjnych właściwą dla rodzaju 211 KŚT "Przewodów sieci technologicznych wewnątrzzakładowych". Powyższa kwalifikacja linii kablowych została przyjęta również w innych interpretacjach przepisów prawa podatkowego wydanych przez organy podatkowe, m.in. Izbę Skarbową w Katowicach 24 lutego 2011 r. znak: IBPBI/2/423-1606/10/CzP.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 z późn. zm. określanej dalej skrótem "u.p.d.o.p."), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Przepis sformułowany przez ustawodawcę ma charakter ogólny (tzw. klauzula generalna). Z tego względu, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej.

Kosztami uzyskania przychodów są wyłącznie takie koszty, które spełniają kumulatywnie warunki określone w cytowanym art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p., t.j.:

* zostały poniesione przez podatnika,

* są definitywne, a więc bezzwrotne,

* pozostają w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

* ich poniesienie miało na celu uzyskanie przychodów lub zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodów,

* nie zostały wyłączone z kategorii kosztów podatkowych mocą art. 16 ust. 1 u.p.d.o.p.,

* zostały właściwie udokumentowane.

Zgodnie z art. 15 ust. 6 u.p.d.o.p., w przypadku środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu ich zużycia (odpisy amortyzacyjne).

W myśl art. 16a ust. 1 u.p.d.o.p., amortyzacji podlegają - z zastrzeżeniem art. 16c - stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Tak więc, aby dany składnik majątku był uznany za środek trwały musi spełniać następujące warunki:

Kwestie właściwej klasyfikacji środków trwałych zostały unormowane w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 10 grudnia 2010 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (KŚT) (Dz. U. z 2010 r. Nr 242, poz. 1622). Klasyfikacja Środków Trwałych jest usystematyzowanym zbiorem obiektów majątku trwałego służącym m.in. do celów ewidencyjnych, ustalaniu stawek odpisów amortyzacyjnych oraz badań statystycznych. O zaliczeniu danego środka do odpowiedniej klasyfikacji (grupy, podgrupy i rodzaju) środków trwałych decyduje jego przeznaczenie oraz konstrukcja i wyposażenie.

Zgodnie z komunikatem Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego z dnia 24 stycznia 2005 r. w sprawie trybu udzielania informacji dotyczących standardów klasyfikacyjnych (Dz. Urz. GUS Nr 1, poz. 11), zasadą jest, że zainteresowany podmiot sam klasyfikuje prowadzoną działalność, swoje produkty (wyroby i usługi), towary, środki trwałe i obiekty budowlane według zasad określonych w poszczególnych klasyfikacjach i nomenklaturach, wprowadzonych rozporządzeniami Rady Ministrów lub stosowanych bezpośrednio na podstawie przepisów Wspólnoty Europejskiej. Natomiast w przypadku trudności w ustaleniu właściwego grupowania m.in. środka trwałego według Klasyfikacji Środków Trwałych, zainteresowany podmiot może zwrócić się z wnioskiem do Urzędu Statystycznego w Łodzi, który udziela informacji w zakresie stosowania takiej klasyfikacji.

Mając na względzie powyższe, zauważyć należy, że organ podatkowy nie jest uprawniony do dokonywania klasyfikacji środków trwałych do odpowiedniej grupy. Klasyfikacji tej powinien dokonać sam podmiot gospodarczy przy ewentualnej pomocy uprawnionego organu statystycznego. Z uwagi na powyższe, prawidłowość dokonanej przez podatnika klasyfikacji poszczególnych środków trwałych na gruncie ww. KŚT nie była przedmiotem niniejszej interpretacji.

Biorąc powyższe pod uwagę stwierdzić należy, że dla obiektów tworzących elektrownię wiatrową, zaklasyfikowanych przez Spółkę do odpowiednich grup środków trwałych właściwe są następujące stawki zawarte w Wykazie stawek amortyzacyjnych:

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Nadmienia się, że w zakresie pytania Nr 2 i Nr 3 wydano odrębne interpretacje.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej ul. Traugutta 2a 43-300 Bielsko-Biała.