IBPBI/2/423-1535/09/BG

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 7 grudnia 2009 r. (data wpływu do tut. BKIP w dniu 9 grudnia 2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie obowiązku naliczenia i odprowadzenia podatku dochodowego od przychodu, o którym mowa w art. 21 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych z tytułu wynajmu podestów ruchomych do prac na wysokościach - jest nieprawidłowe.

W dniu 9 grudnia 2009 r. wpłynął do tut. BKIP ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie obowiązku naliczenia i odprowadzenia podatku dochodowego od przychodu, o którym mowa w art. 21 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych z tytułu wynajmu podestów ruchomych do prac na wysokościach.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Spółka zajmuje się wynajmem podestów ruchomych do prac na wysokościach (montaż konstrukcji i instalacji na budowach, konserwacja i remonty urządzeń). Podesty oferuje dla firm w kraju i za granicą. Podesty posiadane przez Spółkę mają różne wysokości robocze. Jeżeli Spółka nie dysponuje dla klienta podestem o odpowiedniej wysokości, wówczas podnajmuje od innych firm krajowych lub zagranicznych. Spółka jest wtedy pośrednikiem w wynajmie podestów, nigdy wynajętych podestów nie użytkowała.

W roku 2009 Spółka wynajęła od Spółki matki (Niemcy) podesty, które z kolei Spółka wynajęła polskim firmom pracującym za granicą. Podesty nie przyjeżdżały do Polski, tylko były przewożone z Niemiec na budowy poza granicami Polski (Niemcy, Holandia). Firma matka wystawiła Spółce rachunki za wynajem podestów, a Spółka wystawiła faktury na firmy polskie (Spółka była pośrednikiem w wynajmie, a nie użytkownikiem).

Spółka nie potrącała podatku z tytułu uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przychodów przez podatników nie mających siedziby na terenie RP (art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 o podatku dochodowym od osób prawnych).

Spółka również nigdy nie została obciążona naliczonym podatkiem od przychodów poza terytorium RP, mimo że takie przychody uzyskuje za wynajem podestów do firmy matki, jak i do innych firm zagranicznych (Niemcy, Austria, Węgry, Słowacja, Włochy, Czechy).

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy w wyniku opisanego stanu faktycznego Spółka miała obowiązek naliczenia i odprowadzenia podatku dochodowego od przychodu o którym mowa w art. 21 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych.

Zdaniem Spółki, przepis art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych stosuje się w przypadku:

Podesty ruchome są wykorzystywane jako maszyny pomocnicze w wykonywaniu prac pomocniczych dla przemysłu - konserwacja, remonty, a nie bezpośrednio na potrzeby przemysłu, czyli jak np. urządzenia w linii produkcyjnej.Ponadto podesty do pracy na wysokościach służą do transportu ludzi na odpowiednią wysokość, są to ruchome "rusztowania", które nie wykonują pracy za człowieka (jak obrabiarka, sortownica czy inne), służą jedynie do ich transportu.

Spółka była firmą pośredniczącą w sprzedaży usług wynajmu podestów i nigdy nie użytkowała tych podestów.Wobec powyższego Spółka nie miała obowiązku naliczać i odprowadzać podatku wg art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 o podatku dochodowym od osób prawnych.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam co następuje:

Zgodnie z art. 3 ust. 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 z późn. zm. dalej "ustawa o p.d.o.p."), podatnicy, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów, które osiągają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. W przepisie tym, wyrażona jest zasada ograniczonego obowiązku podatkowego, w myśl której państwo, na terytorium którego znajduje się źródło uzyskiwania przychodów, ma suwerenne prawo do opodatkowania podmiotów niebędących jej rezydentami podatkowymi w zakresie przychodów uzyskiwanych z takiego źródła.

Przepis art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o p.d.o.p. stanowi, iż podatek z tytułu uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2, przychodów z odsetek, z praw autorskich lub praw pokrewnych, z praw do projektów wynalazczych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również ze sprzedaży tych praw, z należności za udostępnienie tajemnicy receptury lub procesu produkcyjnego, za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, w tym także środka transportu, urządzenia handlowego lub naukowego, za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know-how) - ustala się w wysokości 20% przychodów.

Na podstawie art. 6 ust. 1 ustawy z dnia 18 listopada 2004 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz o zmianie niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 254, poz. 2533), podatek dochodowy od przychodów, o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych, uzyskanych przez podatników, o których mowa w art. 21 ust. 3 pkt 2 tej ustawy, ustala się w wysokości:

Stosownie do art. 21 ust. 2 ww. ustawy, przepisy ust. 1 stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

Przepisy poszczególnych umów o unikaniu podwójnego opodatkowania zawierają rozwiązania szczególne w stosunku do przepisów ustaw podatkowych i na podstawie art. 91 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, mają pierwszeństwo przed ustawą, jeżeli ustawy tej nie da się pogodzić z umową.

W rozpoznawanej sprawie przepisem szczególnym w stosunku do postanowień art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych jest art. 12 umowy między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Federalną Niemiec w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i od majątku, podpisanej w Berlinie dnia 14 maja 2003 r. (Dz. U. z 2005 r. Nr 12, poz. 90.; dalej: Umowa polsko - niemiecka).

Z art. 12 ust. 1 Umowy polsko - niemieckiej wynika, że należności licencyjne, powstające w Umawiającym się Państwie i wypłacane osobie mającej miejsce zamieszkania lub siedzibę w drugim Umawiającym się Państwie, mogą być opodatkowane w tym drugim Państwie.

Jednakże należności licencyjne, o których mowa w ustępie 1 niniejszego artykułu, mogą być także opodatkowane w Umawiającym się Państwie, w którym powstają, i zgodnie z jego ustawodawstwem, ale jeżeli osoba uprawniona do należności licencyjnych ma miejsce zamieszkania lub siedzibę w drugim Umawiającym się Państwie, to podatek w ten sposób ustalony nie może przekroczyć 5 procent kwoty brutto należności licencyjnych (art. 12 ust. 2 Umowy polsko - niemieckiej).

Umowa polsko - niemiecka w art. 12 ust. 3 stanowi, iż określenie "należności licencyjne" użyte w niniejszym artykule oznacza wszelkiego rodzaju należności płacone za użytkowanie lub prawo do użytkowania wszelkich praw autorskich do dzieła literackiego, artystycznego lub naukowego, włącznie z filmami dla kin, wszelkiego patentu, znaku towarowego, wzoru lub modelu, planu, tajemnicy technologii lub procesu produkcyjnego lub za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, handlowego lub naukowego lub za informacje dotyczące doświadczenia w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej. Postanowienie to stosuje się odpowiednio do wszelkiego rodzaju wypłat za użytkowanie lub prawo do użytkowania nazwy, zdjęcia lub innych podobnych praw osobistych oraz do wypłat otrzymywanych jako wynagrodzenie za nagranie przez radio lub telewizję występów sportowców lub artystów.

Jednakże, ani przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ani postanowienia Umowy polsko-niemieckiej nie zawierają definicji urządzenia przemysłowego. Zatem, aby wyjaśnić sens tego pojęcia, należy sięgnąć do języka potocznego wyrażonego w określeniach słownikowych. Według "Słownika Języka Polskiego" (PWN Warszawa 1996 r. tom III, str. 575) urządzenie jest rodzajem mechanizmu lub zespołem elementów, przyrządów, służącym do wykonywania określonych czynności, ułatwiającym pracę. Przymiotnik "przemysłowy" oznacza natomiast dotyczący przemysłu, związany z przemysłem, stosowany w przemyśle (Mały słownik języka polskiego; PWN Warszawa 1995 r.). Z przytoczonej definicji wynika, iż urządzenie ma służyć do wykonywania danej czynności, ułatwiającym pracę.

Natomiast podest ruchomy to dźwignica w postaci pomostu zawieszonego na wciągarkach linowych umocowanych np. na dachu budynku. Dźwignica to maszyna do przemieszczenia ładunków ruchem przerywanym (w przeciwieństwie do przenośnika) w obrębie zakładu przemysłowego, portu itp. (Encyklopedia PWN - http://encyklopedia.pwn.pl).

Wskazując zatem na brzmienie przytoczonych definicji należy uznać, że podest ruchomy jest niewątpliwie rodzajem mechanizmu służącym do wykonywania określonych czynności, ułatwiającym pracę i jednocześnie środkiem transportu i wykorzystywanym w przemyśle, a zatem stanowi urządzenie przemysłowe w rozumieniu art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o p.d.o.p. oraz art. 12 ust. 3 Umowy polsko-niemieckiej.

Zgodnie natomiast z art. 26 ust. 1 ustawy o p.d.o.p. osoby prawne i jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz będące przedsiębiorcami osoby fizyczne, które dokonują wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz w art. 22 ust. 1, są obowiązane, jako płatnicy, pobierać, z zastrzeżeniem ust. 2, w dniu dokonania wypłaty, zryczałtowany podatek dochodowy od tych wypłat. Jednakże zastosowanie stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania albo niepobranie podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania miejsca siedziby podatnika dla celów podatkowych uzyskanym od podatnika certyfikatem rezydencji.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż Spółka podnajmuje i wynajmuje podesty ruchome firmom krajowym i zagranicznym. W roku 2009 wynajęła od Spółki matki (Niemcy) podesty, które z kolei wynajęła polskim firmom pracującym za granicą. W przedmiotowej sprawie mamy zatem do czynienia z umową najmu i podnajmu, a nie jak wskazuje Spółka z pośrednictwem. Usług najmu nie można utożsamiać z usługami pośrednictwa. Zgodnie z art. 659 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.), przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nie oznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz. Wynajmu podestów ruchomych nie można zatem uznać za usługi pośrednictwa, gdyż Spółka nie pośredniczy w zawieranych przez Spółkę matkę umowach najmu podestów ruchomych, lecz jest stroną umowy najmu. Skoro jak wskazano wyżej uzyskiwane przez podmioty zagraniczne przychody osiągane z tytułu wynajmu podestów ruchomych mieszczą się w kategorii przychodów wymienionych w art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o p.d.o.p. jako należności z tytułu użytkowania urządzenia przemysłowego, to Spółka dokonując przedmiotowych wypłat na rzecz podmiotu niemieckiego jest zobowiązana jako płatnik na podstawie art. 26 ust. 1 ustawy o p.d.o.p., w związku z art. 21 ust. 1 pkt 1 wymienionej ustawy, do poboru zryczałtowanego podatku dochodowego. Jednocześnie, jak wynika z art. 21 ust. 2 ustawy o p.d.o.p., przepisy ust. 1 stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a 43-300 Bielsko-Biała.