IBPBI/2/423-1528/14/BG

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z 23 grudnia 2014 r. (data wpływu do tut. Biura 24 grudnia 2014 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie skutków podatkowych dla Wnioskodawcy, jako wspólnika spółki komandytowo-akcyjnej, w związku z połączeniem wierzytelności i zobowiązań Wnioskodawcy na skutek konfuzji - jest prawidłowe.

W dniu 24 grudnia 2014 r. wpłynął do tut. Biura wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w skutków podatkowych dla Wnioskodawcy, jako wspólnika spółki komandytowo-akcyjnej, w związku połączeniem wierzytelności i zobowiązań Wnioskodawcy na skutek konfuzji.

We wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca jest spółką z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą na terytorium Polski i podlega nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce. 11 lipca 2013 r. nabył akcje w spółce komandytowo-akcyjnej (dalej: "SKA"). Od początku istnienia SKA jej wspólnikami (tekst jedn.: akcjonariuszami i komplementariuszami) były osoby prawne, a rok obrotowy kończył się 30 listopada. Przedmiotem działalności SKA jest obecnie m.in. udzielanie pożyczek. Do 30 listopada 2014 r. SKA była transparentna podatkowo, a od 1 grudnia 2014 r. stała się podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych (kwestia możliwości przyjęcia przez SKA roku obrotowego innego niż kalendarzowy oraz oceny kiedy SKA stała się podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych nie jest przedmiotem zapytania Wnioskodawcy, a elementem stanu faktycznego będącego podstawą wydania interpretacji indywidualnej).

W przyszłości rozważane jest przekształcenie SKA w spółkę komandytową (dalej "SK"). W wyniku tego przekształcenia Wnioskodawca stanie się komandytariuszem SK. Zysk SKA wypracowany w okresie, którym nie była ona podatnikiem oraz wykazany w sprawozdaniu finansowym SKA, zostanie wypłacony do Spółki lub (przekazany na kapitał zapasowy) będzie podlegał opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych w dacie przekształcenia SKA w SK. SKA posiada wierzytelności względem Spółki z tytułu udzielonych Spółce pożyczek. Możliwe jest, że SKA udzieli kolejnych pożyczek do Spółki.

W toku przyszłej działalności SK mogą wystąpić okoliczności, które będą uzasadniały zakończenie jej bytu prawnego. Jeśli taka sytuacja wystąpi, SK zostanie rozwiązana na mocy jednomyślnej uchwały wspólników, bez przeprowadzania procedury likwidacji. Wówczas, majątek SK, po spłaceniu wszystkich zobowiązań, zostanie podzielony pomiędzy wspólników, stosownie do postanowień umowy spółki. Byt prawny SK ustanie w momencie wykreślenia jej z Krajowego Rejestru Sądowego. Na majątek SK w dacie jej rozwiązania składać się mogą m.in. wierzytelności pieniężne wobec Spółki z tytułu udzielonych jej przez SKA pożyczek (obejmujące również wierzytelność z tytułu odsetek należnych od zaciągniętych pożyczek). W przypadku rozwiązania SK Wnioskodawca może otrzymać przedmiotowe wierzytelności wraz z odsetkami w części, w której nie będą spłacone na dzień przeniesienia wierzytelności. Tym samym, w momencie otrzymania majątku z tytułu rozwiązania SK Wnioskodawca stanie się jednocześnie dłużnikiem i wierzycielem z tytułu pożyczek udzielonych mu przez SKA (następnie przekształconą w SK). Takie zdarzenie (tzw. konfuzja) będzie skutkowało wygaśnięciem umowy pożyczki z mocy prawa. Oznacza to, że wygaśnie zarówno zobowiązanie do spłaty pożyczek oraz niezapłaconych odsetek należnych od zaciągniętych pożyczek, jak również odpowiadająca temu zobowiązaniu wierzytelność.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy otrzymanie wierzytelności z tytułu zaciągniętych przez Wnioskodawcę od SKA (przed przekształceniem w SK) pożyczek i odsetek od tych pożyczek oraz wynikające z tego wygaśnięcie zobowiązania Wnioskodawcy wobec SK poprzez konfuzję w związku z połączeniem w rękach Wnioskodawcy prawa (wierzytelności SK) i powiązanego z nim obowiązku (zobowiązania Wnioskodawcy) na skutek rozwiązania SK spowoduje po stronie Wnioskodawcy powstanie przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych.

Zdaniem Wnioskodawcy, otrzymanie wierzytelności z tytułu zaciągniętych przez Wnioskodawcę od SKA (przed przekształceniem w SK) pożyczek i odsetek od tych pożyczek oraz wynikające z tego wygaśnięcie zobowiązania Wnioskodawcy wobec SK poprzez konfuzję w związku z połączeniem w rękach Wnioskodawcy prawa (wierzytelności SK) i powiązanego z nim obowiązku (zobowiązania Wnioskodawcy) na skutek rozwiązania SK nie spowoduje po stronie Wnioskodawcy powstania przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych.

W myśl przepisów ustawy z dnia 15 września 2000 r. - Kodeks spółek handlowych (tekst jedn.: Dz. U. z 2013 r. poz. 1030 z późn. zm. dalej "k.s.h."), osobowe spółki prawa handlowego nie posiadają osobowości prawnej.

Unormowania z zakresie likwidacji spółki osobowej zawarte zostały w Rozdziale 5 k.s.h., dotyczącym spółki jawnej. Jednakże, dokonując regulacji innych rodzajów spółek osobowych prawa handlowego, ustawodawca wskazał, że w sprawach nieuregulowanych wprost odpowiednie stosowanie mają przepisy dotyczące spółki jawnej. W efekcie, regulacje dotyczące rozwiązania i likwidacji spółki jawnej mają zastosowanie także do pozostałych rodzajów spółek osobowych prawa handlowego - za wyjątkiem spółki komandytowo-akcyjnej, w odniesieniu do której zastosowanie mają przepisy regulujące rozwiązanie i likwidację spółki akcyjnej.

Zgodnie z art. 67 § 1 k.s.h., w przypadkach określonych w art. 58 k.s.h. należy przeprowadzić likwidację spółki, chyba że wspólnicy uzgodnili inny sposób zakończenia działalności spółki.

Stosownie do art. 58 k.s.h. rozwiązanie spółki powodują:

* przyczyny przewidziane w umowie spółki,

* jednomyślna uchwała wszystkich wspólników,

* ogłoszenie upadłości spółki,

* śmierć wspólnika lub ogłoszenie jego upadłości,

* wypowiedzenie umowy spółki przez wspólnika lub wierzyciela wspólnika,

* prawomocne orzeczenie sądu.

W konsekwencji, w razie wystąpienia jednej z przesłanek rozwiązania spółki, wspólnicy spółki przeprowadzają postępowanie likwidacyjne lub w inny sposób kończą prowadzoną działalność.

Zgodnie z art. 82 § 2 k.s.h., majątek spółki pozostały po likwidacji dzieli się między jej wspólników stosownie do postanowień umowy spółki. W przypadku braku stosownych postanowień umowy, spłaca się wspólnikom udziały, nadwyżkę zaś dzieli się między wspólników w takim stosunku, w jakim uczestniczą oni w zysku spółki. Mając na uwadze powyższe, pozostające po zakończeniu bytu prawnego SK składniki majątkowe - wierzytelności z tytułu pożyczek - podlegać będą podziałowi pomiędzy jej wspólników (w tym Wnioskodawcę), stosownie do postanowień umowy spółki.

W tym miejscu Wnioskodawca pragnie podkreślić, że art. 67 § 1 k.s.h. dopuszcza dwa sposoby osiągnięcia tego samego celu, jakim jest zakończenie bytu prawnego spółki osobowej, to jest przeprowadzenie postępowania likwidacyjnego albo dokonanie ustaleń pomiędzy wspólnikami spółki. Jednocześnie, z punku widzenia przepisów ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2014 r. poz. 851 z późn. zm. dalej "u.p.d.o.p."), dotyczących likwidacji spółek niebędących osobami prawnymi nie ma znaczenia, w jaki sposób dojdzie do zakończenia bytu prawnego spółki osobowej. Jak wskazuje S. Sołtysiński, Kodeks spółek handlowych (...) jednoznacznie określa moment ustania bytu prawnego spółki. W świetle art. 58 w zw. z art. 67 § 1 k.s.h. należy obecnie przyjąć, iż najpierw powinien nastąpić powód rozwiązania spółki, rozpoczynający stopniowy proces "zwijania" jej działalności, który, o ile wspólnicy nie postanowili inaczej, odbywa się w ramach postępowania likwidacyjnego. Po zakończeniu likwidacji bądź zakończeniu działalności w inny sposób spółka ulega rozwiązaniu, przy czym na mocy art. 84 § 2 k.s.h. konieczne jest wykreślenie spółki z rejestru przedsiębiorców (wpis o charakterze konstytutywnym). (...) Cele spółki jawnej w fazie "zwijania" jej działalności są podobne, niezależnie od tego, czy zakończenie działalności następuje w drodze postępowania likwidacyjnego (art. 67 i nast.k.s.h.), czy w inny sposób. (S. Sołtysiński S. Sołtysiński, A. Szajkowski, A. Szumański, J. Szwaja, Kodeks spółek handlowych. Komentarz do art. 1-150 k.s.h., C.H.Beck, 2006, Legalis/el).

W razie zaistnienia opisanego we wstępie zdarzenia przyszłego wspólnicy SK, w tym również Wnioskodawca, z uwagi na możliwość skrócenia czasu postępowania oraz brak konieczności prowadzenia likwidacji, mogą zawrzeć porozumienie co do podziału składników majątkowych należących do SK na moment zaistnienia przyczyny jej rozwiązania. Zdaniem Wnioskodawcy, okoliczność taka nie ma wpływu na konsekwencje podatkowe w przedmiotowym zakresie. Nie ma bowiem podstaw, aby różnicować sytuację prawną podatnika z uwagi na wybór sposobu zakończenia bytu prawnego spółki niebędącej osobą prawną, gdyż dostępne na gruncie k.s.h. metody prowadzą do takiego samego pod względem prawnym rezultatu, jakim jest zakończenie egzystencji prawnej spółki, w następstwie jej wykreślenia z rejestru przedsiębiorców Krajowego Rejestru Sądowego.

Stanowisko takie jest spójne z zamierzeniami ustawodawcy podatkowego. Z treści uzasadnienia Ministra Finansów do projektu zmian do ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych wynika, że Projektowane zmiany odnoszą się do podatników podatku dochodowego od osób fizycznych oraz podatku dochodowego od osób prawnych prowadzących działalność gospodarczą w formie spółki cywilnej oraz posiadających udziały (akcje) w spółkach osobowych prawa handlowego. (...) Mając na uwadze powyższe rozbieżności i brak jednolitych regulacji, w projekcie przewidziano wprowadzenie przepisów precyzujących sposób opodatkowania wspólników w przypadku zakończenia działalności spółki niebędącej osobą prawną lub wystąpienia wspólnika z takiej spółki.

Co więcej, ustawodawca podatkowy w przepisach prawa podatkowego dla określenia zamknięcia działalności gospodarczej prowadzonej w określonej formie prawnej nie posługuje się terminologią utrwaloną na gruncie przepisów k.s.h., natomiast wprowadza pojęcie "likwidacja działalności". Przykładowo, w ustawie z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (dalej: "ustawa o VAT") - tytuł rozdziału 4, dotyczącego skutków podatkowych rozwiązania spółki osobowej brzmi "opodatkowanie przy likwidacji działalności spółki". Podobnie, termin "likwidacja działalności" pojawia się w art. 111 ust. 6i ustawy o VAT. Z kolei w ustawie z dnia 20 listopada 1998 r. o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne (Dz. U. z 1998 r. Nr 144, poz. 930 z późn. zm.) termin "likwidacja działalności" pojawia się w art. 9 ust. 1 oraz art. 20 ust. 1 i 6. W konsekwencji, zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z regułami systemowej wykładni prawa oraz autonomii prawa podatkowego, użyte w u.p.d.o.p. pojęcie "likwidacja spółki niebędącej osobą prawną" należy odczytywać w analogiczny sposób jak zakończenie działalności prowadzonej w formie spółki niebędącej osobą prawną.

Mając na uwadze powyższe, zdaniem Wnioskodawcy, nie powinno budzić wątpliwości, że skutki podatkowe otrzymania przez niego w związku z rozwiązaniem SK bez przeprowadzania procedury likwidacji wierzytelności z tytułu udzielonych przez SKA pożyczek będą takie same, jak w przypadku rozwiązania SK w wyniku przeprowadzenia procedury likwidacji. Z uwagi na powyższe, w opinii Wnioskodawcy, w analizowanym zdarzeniu przyszłym zastosowanie znajdą przepisy u.p.d.o.p. dotyczące likwidacji spółek niebędących osobami prawnymi.

W myśl art. 5 ust. 1 u.p.d.o.p., przychody z udziału w spółce niebędącej osobą prawną, ze wspólnej własności, wspólnego przedsięwzięcia, wspólnego posiadania lub wspólnego użytkowania rzeczy lub praw majątkowych łączy się z przychodami każdego wspólnika proporcjonalnie do posiadanego prawa do udziału w zysku (udziału). W przypadku braku przeciwnego dowodu przyjmuje się, że prawa do udziału w zysku (udziału) są równe.

Stosownie zaś do przepisu art. 4a pkt 14 u.p.d.o.p., ilekroć w ustawie jest mowa o spółce niebędącej osobą prawną - oznacza to spółkę niebędącą podatnikiem podatku dochodowego. W myśl powyższych przepisów, za spółkę niebędącą osobą prawną w rozumieniu u.p.d.o.p. należy rozumieć spółkę cywilną, jawną, partnerską i komandytową.

W związku z rozwiązaniem SK w sytuacji, jeżeli pożyczki udzielone przez SK Wnioskodawcy nie zostaną spłacone, będzie miało miejsce wygaśnięcie zobowiązania Wnioskodawcy wobec SK z tytułu zaciągniętych pożyczek poprzez tzw. konfuzję - instytucję prawa cywilnego, powodującą wygaśnięcie prawa podmiotowego (wierzytelności SK wobec Wnioskodawcy) na skutek połączenia w rękach tej samej osoby (Wnioskodawcy) tego prawa podmiotowego i powiązanego z nim obowiązku (zobowiązania Wnioskodawcy wobec SK). Momentem wygaśnięcia tego zobowiązania będzie z mocy prawa moment otrzymania przez Wnioskodawcę przedmiotowej wierzytelności w ramach procedury rozwiązania SK (T. Henclewski, Instytucja konfuzji w polskim prawie cywilnym, Przegląd Prawa Handlowego z 2011, nr 4, s. 51).

Jednocześnie warto zauważyć, że w literaturze prawa cywilnego podkreśla się, że przy konfuzji nie jest wystarczający sam fakt skupienia w jednej osobie długu i wierzytelności, lecz konieczne jest faktyczne ich połączenie, "zlanie" w jednym majątku (zob. T. Henclewski, Instytucja konfuzji s. 54). Zatem nie dojdzie do konfuzji, gdy na skutek oddzielenia dwóch mas majątkowych nie dochodzi do definitywnego połączenia wierzytelności z długiem (np. oddzielenie masy spadkowej od majątku spadkobiercy). Dodatkowo, niektóre regulacje prawne wyraźnie wskazują wyjątki od zasady konfuzji. Przykładowo, zgodnie z art. 11 ustawy z dnia 28 kwietnia 1936 r. - Prawo wekslowe (Dz. U. Nr 37, poz. 282 z późn. zm.), weksel można przenieść przez indos na każdą osobę, w tym na wystawcę. Osoby te mogą weksel dalej indosować. Zatem wystawca weksla może występować jednocześnie w roli dłużnika i wierzyciela. W tym przypadku wierzytelność wekslowa nie wygaśnie, pomimo skupienia w ręku jednej osoby długu i wierzytelności. A contrario, skoro w opisanym we wstępie zdarzeniu przyszłym dochodzi do połączenia w rękach Wnioskodawcy prawa podmiotowego i korelatywnie sprzężonego z nim obowiązku, które wchodzić będą w skład jednej masy majątkowej Wnioskodawcy, i jednocześnie żadne przepisy nie wskazują, że sytuacja taka stanowi odstępstwo od zasady konfuzji, zatem prawo to oraz powiązany z nim obowiązek z mocy prawa wygasną.

Przenosząc powyższe na grunt przepisów u.p.d.o.p. Wnioskodawca pragnie zauważyć, że stosownie do art. 12 ust. 4 pkt 3b lit. b u.p.d.o.p. (w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2015 r.), do przychodów nie zalicza się wartości składników majątku innych niż środki pieniężne, w tym wierzytelności, otrzymanych przez wspólnika spółki niebędącej osobą prawną z tytułu likwidacji takiej spółki. Przychodem jest jednak w przypadku spłaty otrzymanej wierzytelności przychód uzyskany z tej spłaty. Jednocześnie, zgodnie z art. 12 ust. 4g u.p.d.o.p. (dodanym ustawą z dnia 29 sierpnia 2014 r. i obowiązującym od dnia 1 stycznia 2015 r.), przez środki pieniężne, o których mowa w art. 12 ust. 4 pkt 3a u.p.d.o.p., należy rozumieć również m.in. wierzytelności z tytułu udzielonej przez spółkę niebędącą osobą prawną pożyczki - z wyjątkiem wierzytelności z tytułu odsetek od opóźnionej zapłaty oraz wierzytelności z tytułu odsetek od takiej pożyczki, jeżeli wierzytelności te zostały spłacone na rzecz otrzymującego je wspólnika. W niniejszej sprawie przepis ten nie znajdzie wprost zastosowania w odniesieniu do wierzytelności względem samego siebie otrzymanych przez Spółkę, gdyż wierzytelności te wygasną z mocy prawa w dacie przejścia na Spółkę, a zatem nigdy nie zostaną spłacone. Niemniej jednak, brak jest jakiejkolwiek innej podstawy prawnej przewidującej powstanie przychodu podatkowego w przypadku konfuzji. Jednocześnie istnieje ugruntowana linia w orzecznictwie organów podatkowych i sądów administracyjnych potwierdzająca, że konfuzja nie powoduje powstania przychodu podatkowego.

Jak wskazane zostało w przedstawionym zdarzeniu przyszłym, w związku z rozwiązaniem SK Wnioskodawca może otrzymać wierzytelność SK wobec samego siebie. W wyniku takiego działania nastąpi wygaśnięcie zobowiązania poprzez konfuzję, powodującą wygaśnięcie prawa podmiotowego (wierzytelności pożyczkowej SK wobec Wnioskodawcy) na skutek połączenia w rękach tej samej osoby (Wnioskodawcy) prawa (wierzytelności) i sprzężonego z nim obowiązku (zobowiązania Wnioskodawcy wobec SK). Wierzytelność przestanie więc istnieć wobec zaniku istotnych elementów stosunku zobowiązaniowego.

W wyniku konfuzji nie dojdzie jednocześnie do umorzenia wierzytelności w rozumieniu art. 12 ust. 1 pkt 3 u.p.d.o.p., zgodnie z którym za przychody uznaje się w szczególności wartość umorzonych lub przedawnionych zobowiązań, w tym z tytułu zaciągniętych pożyczek (kredytów), z wyjątkiem umorzonych pożyczek z Funduszu Pracy.

Należy wskazać, że w omawianym przepisie ustawodawca posługuje się, w odniesieniu do wymienionych w nim kategorii przychodów, m.in. terminem "umorzonych zobowiązań". Pojęcie to nie zostało jednak zdefiniowane w u.p.d.o.p., dlatego dokonując wykładni językowej użytego terminu, należy oprzeć się na jego potocznym znaczeniu. I tak, zgodnie z objaśnieniem zawartym w Słowniku języka polskiego, pojęcie "umorzyć" oznacza m.in. "zmniejszyć lub zlikwidować zobowiązanie pieniężne uzyskując zrzeczenie się należności przez wierzyciela lub spłacając stopniowo dług" (M. Szymczak w: Słownik języka polskiego PWN, Warszawa 1999, t. 3 s. 557). Termin "umorzony" zastosowany w odniesieniu do zobowiązania oznacza zatem skutek w postaci zmniejszenia lub zlikwidowania tego zobowiązania poprzez uzyskanie zrzeczenia się należności przez wierzyciela.

Zatem, skutkiem umorzenia zobowiązania jest zmniejszenie lub zlikwidowanie zobowiązania dłużnika w stosunku do wierzyciela, za jego zgodą, co prowadzi do wygaśnięcia zobowiązania. W tym miejscu należy zauważyć, że zgodnie z art. 508 Kodeksu cywilnego, zobowiązanie wygasa, gdy wierzyciel zwalnia dłużnika z długu, a dłużnik zwolnienie przyjmuje. Zatem o uznaniu zobowiązania za umorzone w całości lub w części decyduje spełnienie dwóch przesłanek. Po pierwsze, w przypadku wierzyciela konieczne jest złożenie oświadczenia woli o zwolnieniu dłużnika z długu i, po drugie, w przypadku dłużnika konieczne jest złożenie oświadczenia woli o tym, że zwolnienie to przyjmuje. Do zwolnienia z długu nie wystarcza samo oświadczenie wierzyciela zrzekającego się przysługującej mu wierzytelności, konieczna jest jeszcze akceptacja tego oświadczenia przez dłużnika. Umorzenie każdego prawa podmiotowego powinno zasadniczo następować w drodze umowy, tj. za zgodą drugiej strony stosunku cywilnoprawnego (A. Janiak, Komentarz do art. 508 Kodeksu cywilnego Kodeks cywilny. Komentarz. Tom III. Zobowiązania - część ogólna, pod red. A. Kidyby, LEX 2010). Jedynie w takim przypadku, w wyniku złożenia dwóch oświadczeń woli uznać można, że jedna ze stron rezygnuje z przysługującego jej świadczenia pieniężnego, natomiast druga ze stron uzyskuje z tego tytułu przysporzenie majątkowe, stanowiące przychód podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych, na podstawie art. 12 ust. 1 pkt 3 u.p.d.o.p.

W omawianym zdarzeniu przyszłym wygasną wierzytelności SK wobec Wnioskodawcy oraz dług Wnioskodawcy wobec SK z tytułu przedmiotowych pożyczek oraz tej części odsetek, która nie zostanie spłacona na dzień konfuzji. Należy jednak podkreślić, że do wygaśnięcia zobowiązań Wnioskodawcy z tytułu otrzymanych pożyczek oraz należnych odsetek dojdzie nie wskutek umorzenia, lecz poprzez konfuzję prawa podmiotowego z mocy prawa, następującego w wyniku rozwiązania SK i podziału jej majątku. A contrario, do wygaśnięcia tych zobowiązań nie dojdzie na mocy odpowiednich oświadczeń woli wierzyciela i dłużnika.

W konsekwencji, zdaniem Wnioskodawcy, w przedmiotowym zdarzeniu przyszłym wygaśnięcie w drodze konfuzji zobowiązania Wnioskodawcy wobec SK z tytułu odsetek należnych od zaciągniętych pożyczek, nie spowoduje powstania po stronie Wnioskodawcy przychodu podatkowego na podstawie art. 12 ust. 1 pkt 3 u.p.d.o.p.

Ponadto, należy wskazać, że w przypadku odsetek naliczonych, lecz nie otrzymanych przez SK z tytułu pożyczek udzielonych Wnioskodawcy, zastosowanie powinien znaleźć przepis art. 12 ust. 4 pkt 2 u.p.d.o.p. Zgodnie z tym przepisem, do przychodów nie zalicza się kwot naliczonych, lecz nie otrzymanych odsetek od należności, w tym również od udzielonych pożyczek. W związku z powyższym, w sytuacji naliczenia, lecz nieotrzymania przez SK odsetek od pożyczek udzielonych Wnioskodawcy, po stronie Wnioskodawcy nie wystąpi przychód podatkowy.

Prawidłowość stanowiska Wnioskodawcy znajduje potwierdzenie w interpretacjach indywidualnych wydanych przez organy podatkowe na gruncie u.p.d.o.p. oraz ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Tytułem przykładu:

* interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z 9 lipca 2014 r., Znak: ILPB1/415-403/14-2/IM,

* interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z 26 maja 2014 r., Znak: ILPB1/415-257/14-3/IM,

* interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z 26 maja 2014 r., Znak: ILPB1/415-254/14-3/IM,

* interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z 21 października 2013 r., Znak: ILPB4/423-279/13-4/DS.

Podsumowując, w ocenie Wnioskodawcy, otrzymanie wierzytelności z tytułu zaciągniętych przez Wnioskodawcę od SKA (przed przekształceniem w SK) pożyczek i odsetek od tych pożyczek oraz wynikające z tego wygaśnięcie zobowiązania Wnioskodawcy wobec SK poprzez konfuzję w związku z połączeniem w rękach Wnioskodawcy prawa (wierzytelności SK) i powiązanego z nim obowiązku (zobowiązania Wnioskodawcy) na skutek rozwiązania SK nie spowoduje po stronie Wnioskodawcy powstania przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-512 Kraków po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 14 marca 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a 43-300 Bielsko-Biała.