IBPBI/2/423-1502/10/SD - Moment zaliczenia w koszty uzyskania przychodów nierozliczonych wydatków związanych z remontem środków trwałych w sytuacji zmiany polityki rachunkowości.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 18 października 2010 r. (data wpływu do tut. BKIP 28 października 2010 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia momentu zaliczenia w koszty uzyskania przychodów nierozliczonych wydatków związanych z remontem środków trwałych w sytuacji zmiany polityki rachunkowości - jest prawidłowe.

W dniu 28 października 2010 r. wpłynął do tut. BKIP wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia momentu zaliczenia w koszty uzyskania przychodów nierozliczonych wydatków związanych z remontem środków trwałych w sytuacji zmiany polityki rachunkowości.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Spółka prowadzi swoją podstawową działalność gospodarczą w zakresie przewozów towarowych koleją. Prowadzenie takiej działalności wiąże się z ponoszeniem przez Spółkę wydatków na przeglądy okresowe, naprawy rewizyjne i naprawy główne taboru kolejowego w postaci lokomotyw i wagonów. Przeglądy i naprawy taboru dokonywane są zgodnie z cyklami naprawczymi wynikającymi z "Dokumentacji Technicznej Systemu Utrzymania" (DTSU) - w przypadku lokomotyw oraz wagonów. Tak więc, użytkowany tabor kolejowy podlega planowemu i obowiązkowemu przeglądowi i naprawie zgodnie z obowiązującymi dla każdego typ lokomotywy i wagonu cyklami. Przedmiotowe naprawy (remonty) taboru kolejowego obejmują czynności polegające na przywróceniu stanu technicznego pogorszonego na skutek zwykłego użytkowania.

Spółka zgodnie z przyjętą wcześniej polityką rachunkowości w zakresie rozliczania kosztów pomiędzy okresami sprawozdawczymi, zaliczała do czynnych rozliczeń międzyokresowych poniesione wydatki z tytułu zakupu usług dotyczące przyszłych lat obrotowych. Wydatki te wykazywane były w wielkości nominalnej, po uprzednim upewnieniu się, że przyniosą jednostce, korzyści w przyszłości. Do rozliczeń międzyokresowych czynnych Spółka zaliczała koszty remontów głównych lokomotyw, o dłuższym cyklu międzyremontowym, wynikającym z przepisów kolejowych.

Odpisy rozliczeń międzyokresowych w zakresie powyższych kosztów następowały stosownie do upływu czasu tj. poniesione wydatki rozliczane były w czasie zgodnie z obowiązkowymi cyklami napraw w oparciu o odpowiednie przepisy kolejowe. Zgodnie z opisanymi powyżej zasadami rachunkowości, Spółka uznawała za dzień poniesienia kosztu - w mysl art. 15 ust. 4d i ust. 4e ustawy z dnia 15 lutego r. o podatku dochodowym od osób prawnych - dzień ujęcia kosztu w księgach, którym był dzień przeksięgowania kosztu w odpowiedniej wysokości z rozliczeń międzyokresowych czynnych w koszty bieżącego okresu (miesiąca).

Jednocześnie należy wskazać, że w 2009 r. zostały podpisane umowy kupna-sprzedaży udziałów Spółki T będącej właścicielem Spółki i akcji Spółki przez osoby fizyczne na rzecz spółki wchodzącej w skład Grupy D która to wchodzi w skład Grupy Kapitałowej.

Grupa D zatrudnia około 88.000 pracowników i posiada około 2.000 oddziałów na całym świecie w 130 krajach, jest jednym z wiodących dostawców zintegrowanych usług logistycznych. W ramach Grupy Kapitałowej, Spółka jest częścią grupy firm zajmujących się transportem i logistyką. W skład całej Grupy D wchodzi ponad 500 spółek mających swe lokalizacje na całym świecie.

Pośrednim większościowym akcjonariuszem Spółki jest obecnie Spółka z Grupy D o nazwie Spółka A. Ze względu na związaną z tym przynależność do nowej Grupy Kapitałowej, Spółka podlega nowym rygorom konsolidacyjnym wynikającym z krajowych i międzynarodowych przepisów o rachunkowości. Nowe uwarunkowania właścicielskie i konsolidacyjne zobowiązują Spółkę do stosowania zasad rachunkowości obowiązujących w Grupie Kapitałowej, tak by zachowane były zasady porównywalności sprawozdań finansowych spółek podlegających konsolidacji w Grupie.

Zgodnie z obowiązującymi zasadami i polityką rachunkowości obowiązującymi w Grupie, Spółka zobowiązana jest m.in. do rozliczania kosztów remontów taboru kolejowego bezpośrednio w koszty bilansowe. Zasady te nie przewidują możliwości rozliczania kosztów remontów taboru kolejowego w czasie dla celów bilansowych, co jednocześnie oznacza, że ponoszone na remonty wydatki będą stanowiły koszty uzyskania przychodów w momencie ich poniesienia, a momentem tym będzie dzień ujęcia kosztu w księgach (który z kolei będzie zgodny z dniem wykazanym na dokumencie księgowym (fakturze) jako dzień sprzedaży odpowiedniej usługi na rzecz Spółki).

Zarząd Spółki, zgodnie z polityką Grupy, dnia 30 grudnia 2009 r. podjął uchwałę o zmianie zasad polityki rachunkowości ze skutkiem na dzień 1 stycznia 2009 r. Zgodnie z podjętą uchwałą przyjęto zasadę, że naprawy główne lokomotyw zalicza się w ciężar kosztów bieżących przypadających jednorazowo w dacie ich poniesienia. Pozostałe do rozliczenia w czasie koszty remontów taboru dokonywane w latach ubiegłych, a przypadające do rozliczenia na rok 2009 Spółka zaliczyła w koszty uzyskania przychodów w roku 2009.

Pozostałe na 31 grudnia 2009 r. do rozliczenia w czasie koszty remontów lokomotyw dokonywanych w latach ubiegłych Spółka, do celów rachunkowych, rozliczyła w ujęciu z kapitałami własnymi w pozycji zysk (strata) z lat ubiegłych, w okresie zmiany zasad (polityki) rachunkowości, tj. w roku 2009. Oznacza to, że kwota kosztów remontów poniesionych w latach poprzednich, pozostająca na koncie rozliczeń międzyokresowych na dzień 31 grudnia 2009 r. zaksięgowana została w korespondencji z kontem, na którym ujmuje się skutki zmiany w polityce rachunkowości, oraz zaprezentowana została w bilansie w pozycji kapitałów własnych - zysk (strata) z lat ubiegłych. Takie rozliczenie poniesionych wydatków na remonty w księgach rachunkowych spowodowało, że koszty te nie obciążyły wyniku rachunkowego Spółki za 2009 r. (zostały one bowiem ujęte jako koszty lat poprzednich). Pozostałe na dzień 31 grudnia 2009 r. do rozliczenia w czasie koszty napraw głównych lokomotyw dokonywanych w latach ubiegłych, Spółka chce dla celów podatkowych zaliczyć jednorazowo w koszty uzyskania przychodów, w okresie zmiany zasad (polityki) rachunkowości, tj. w roku 2009.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Mając na uwadze przestawiony opis stanu faktycznego oraz własne stanowisko w sprawie, Spółka zwraca się z uprzejmą prośbą o potwierdzenie, czy prawidłowe będzie, przy zmianie zasad (polityki) rachunkowości z dniem 1 stycznia 2009 r., zgodnie z którą pozostałe do rozliczenia koszty remontów lokomotyw z lat poprzednich dla celów rachunkowych zostały rozliczone w ujęciu z kapitałami własnymi jako koszty lat poprzednich - w pozycji zysk (strata) z lat ubiegłych, zaliczenie także w okresie zmiany zasad (polityki) rachunkowości tj. w roku 2009 takich pozostałych do rozliczenia w czasie kosztów remontów lokomotyw z lat poprzednich jednorazowo w koszty uzyskania przychodów, w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Zdaniem Spółki, zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 z późn. zm., dalej "ustawa o p.d.o.p."), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 tej ustawy.

Spółka kwalifikuje ponoszone koszty przeglądów i napraw do kosztów pośrednich, gdyż w jej ocenie koszty bezpośrednie obejmują jedynie wydatki, które są bezpośrednio związane z danymi przychodami, natomiast w przypadku kosztów pośrednich nie występuje bezpośrednia relacja wydatku z uzyskiwanymi przychodami. Koszty pośrednie stanowią wydatki, które nie mają ścisłego odzwierciedlenia w osiąganych przychodach, jednak ich ponoszenie warunkuje uzyskanie przychodów. Koszty pośrednie to koszty związane z całokształtem działalności i funkcjonowaniem Spółki. W związku z tym, że kosztów napraw i przeglądów taboru kolejowego nie sposób powiązać bezpośrednio z przychodami, stanowią one koszty inne niż bezpośrednie tzw. koszty pośrednie. Począwszy od 1 stycznia 2007 r. ustawodawca, w art. 15 ust. 4 - 4e ustawy o p.d.o.p., wprowadził odrębne zasady dotyczące momentu rozpoznawania kosztów dla celów podatkowych, w zależności od tego, czy dany wydatek w sposób bezpośredni można powiązać z konkretnym przychodem, czy też wydatek ten dotyczy całokształtu działalności podatnika. Zgodnie z art. 15 ust. 4d ustawy o p.d.o.p., koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą.

Jednocześnie zgodnie z art. 15 ust. 4e ustawy o p.d.o.p., za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.

Należy zatem wskazać, iż na gruncie obowiązujących przepisów przyporządkowanie księgowe danego kosztu do okresu sprawozdawczego zgodnie z przepisami ustawy o rachunkowości pozwala na określenie dnia, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych, w rozumieniu art. 15 ust. 4e ustawy o p.d.o.p. (z wyjątkami określonymi w tym przepisie, tj. kosztami rezerw lub biernych rozliczeń międzyokresowych). W konsekwencji, zdaniem Spółki, zgodnie z powyższymi przepisami ustawy o p.d.o.p., ujęcie rachunkowe danego wydatku wyznacza datę poniesienia kosztu podatkowego, a zatem determinuje traktowanie podatkowe wydatku na gruncie ustawy o p.d.o.p., tj. zaliczenie odpowiednio do kosztów bezpośrednich bądź pośrednich.

Stanowisko takie znajduje potwierdzenie w szeregu interpretacji wydanych przez organy podatkowe, w tym m.in. w następujących pismach:

* interpretacji wydanej w imieniu Ministra Finansów przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 29 czerwca 2009 r., Znak IPPB5/423-190/09-2/IŚ, w której potwierdzono stanowisko podatnika, zgodnie z którym " Art. 15 ust. 4d ustawy o p.d.o.p., wyraźnie wskazuje, iż koszty zarachowane do danego okresu stanowią koszt tego okresu z wyjątkiem sytuacji, gdy ujęto je jako rezerwy albo bierne rozliczenia międzyokresowe kosztów. Skoro więc Spółka nie księguje wyżej wymienionych wydatków na gruncie prawa bilansowego jako rezerw bądź biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów - to konsekwentnie wydatki te zaksięgowane jako zobowiązania (niefakturowane dostawy lub usługi) powinny stanowić koszt uzyskania przychodu dla celów podatkowych (...) Dodatkowo Spółka wskazuje, iż za przyjęciem powyższej interpretacji przemawia także wykładnia celowościowa ustawy o p.d.o.p. Obowiązujące obecnie przepisy w zakresie zaliczania kosztów w czasie, a w szczególności art. 15 ust. 4d i 4e ustawy o p.d.o.p., mają na celu dostosowanie zasad rozliczania kosztów w czasie do regulacji obowiązujących na gruncie prawa bilansowego. Z kolei na gruncie prawa bilansowego zasadą jest, iż koszty pośrednie (przykładowo koszty ogólnego zarządu) przypisuje się do roku, w którym zostały osiągnięte odpowiadające im przychody (zasada współmierności kosztów i przychodów). W sytuacji więc, gdy Spółka wydatek kwalifikowany jako koszt pośredni księguje na zobowiązaniach 2008 r. na podstawie wewnętrznego dokumentu księgowego wystawionego na podstawie posiadanych informacji, to konsekwentnie należy uznać, iż na gruncie prawa podatkowego wydatek ten będzie stanowił koszt uzyskania przychodu również 2008 r. Dopiero w sytuacji, gdy na gruncie prawa bilansowego Spółka zakwalifikuje dany wydatek do kosztów uzyskania przychodów 2009 r. (bądź też jako rezerwę lub bierne rozliczenie międzyokresowe 2008 r.), to wydatek ten będzie stanowił koszt uzyskania przychodu dla celów podatkowych 2009 r. Wskazana powyżej interpretacja realizuje więc założenie, zgodnie z którym obecnie obowiązujące zasady dotyczące rozliczania kosztów w czasie mają być analogiczne jak zasady przewidziane na gruncie prawa bilansowego, a przede wszystkim odzwierciedlać zasadę współmierności osiąganych przychodów do ponoszonych kosztów"

* interpretacji indywidualnej wydanej w imieniu Ministra Finansów przez Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z dnia 10 lipca 2009 r., Znak ITPB3/423-224/09/PS, w której stwierdził on, iż: "Reasumując, z treści przywołanych przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych wynika podstawowa reguła: moment uznania wydatku za koszt podatkowy jest w obecnym stanie prawnym uzależniony od uznania go za taki koszt w ujęciu bilansowym. Skoro wydatki remontowe zgodnie z przyjętymi Międzynarodowymi Standardami Rachunkowości są amortyzowane przez podatnika w określonym z góry okresie, to powinny one w tym samym czasie być kwalifikowane do kosztów uzyskania przychodów dla celów podatkowych. Co do zasady, stanowi o tym art. 15 ust. 4e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych."

* interpretacji indywidualnej wydanej w imieniu Ministra Finansów przez Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z dnia 4 maja 2009 r., Znak TPB3/423-140/09/PS, gdzie Dyrektor uznał, że "W związku z powyższym stanowisko podatnika, uznające, iż przyjęta polityka rachunkowości nie powinna mieć wpływu na rozwiązania w zakresie prawidłowego ustalania momentu poniesienia kosztów uzyskania przychodów przewidzianych ustawą o podatku dochodowym od osób prawnych, jest nieprawidłowe."

* postanowieniu wydanym przez Naczelnika Trzeciego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Radomiu z dnia 17 maja 2007 r., Znak 1473/892/KDO/423/29/07/EK, w której stwierdził on, iż "Stosownie do art. 15 ust. 4e ustawy za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów, uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów. Powyższy przepis dotyczy daty poniesienia wszelkich kosztów uzyskania przychodów, a zatem dotyczy zarówno kosztów pośrednich, które są potrącalne jako koszt podatkowy w dacie poniesienia, jak również kosztów bezpośrednich, które są co do zasady potrącane w dacie osiągnięcia przychodów. Z tego podatkowego uregulowania wynika, iż ujęcie (zaksięgowanie) kosztu w księgach rachunkowych wyznacza datę poniesienia kosztu podatkowego. Przepisy ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości decydują, zatem, na który dzień ujmuje się w księgach rachunkowych koszt, a tym samym przesadzają o dacie poniesienia kosztu podatkowego, z zastrzeżeniem rezerw i biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów"

Spółka pragnie pokreślić, iż przepisy ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (tekst jedn. Dz. U. z 2009 r. Nr 152, poz. 1223, dalej "ustawa o rachunkowości"), zezwalają na zmianę zasad (polityki) rachunkowości, w szczególności obejmującą zmianę polegającą na zaliczaniu bezpośrednio w koszty rachunkowe wydatku rozliczanego uprzednio w czasie poprzez czynne rozliczenia międzyokresowe.

Takie podejście znajduje także odzwierciedlenie w obecnym brzmieniu ustawy o p.d.o.p., która w art. 15 ust. 4d wskazuje na sposób ujęcia kosztów pośrednich, które co do zasady powinny być uznane za koszty uzyskania przychodów w momencie poniesienia-dotyczy to zarówno kosztów pośrednich rozpoznawanych na gruncie przepisów z zakresu rachunkowości jednorazowo jako koszty, jak i kosztów pośrednich rozliczanych w czasie.

Reasumując Spółka stoi na stanowisku, iż zgodnie z obowiązującymi przepisami ustawy o p.d.o.p., w przypadku obowiązywania w Spółce zasad (polityki) rachunkowości zgodnych z przepisami ustawy o rachunkowości, powinna ona dostosować rozliczenia kosztów na gruncie podatku dochodowego od osób prawnych do obowiązujących zasad (polityki) rachunkowości.

Uwzględniając przedstawiony przez Spółkę opis stanu faktycznego sprawy, a w szczególności zmiany właścicielskie jakie miały miejsce i związane z tym wymogi w zakresie rachunkowości, właściwym będzie, przy zmianie zasad (polityki) rachunkowości, zaliczenie pozostałych do rozliczenia w czasie kosztów remontów lokomotyw, jednorazowo w koszty uzyskania przychodów w dniu ujęcia (zaksięgowania) ich w korespondencji z kapitałami własnymi jako koszty lat poprzednich tj. w okresie zmiany zasad (polityki) rachunkowości, czyli ujęcie tych wydatków na gruncie przepisów ustawy o p.d.o.p., jako koszty uzyskania przychodów roku 2009.

Uwzględniając przepisy art. 15 ust. 4d i 4e ustawy o p.d.o.p., należy stwierdzić, że z dniem ich wprowadzenia w życie - 1 stycznia 2007 r. - zmieniło się znaczenie zasad rozliczania kosztów wynikające z przepisów ustawy o rachunkowości w stosunku do zasad rozliczenia kosztów na gruncie przepisów podatkowych. Powyższa zmiana spowodowała, a taki też był cel nowelizacji ustawy o podp, uproszczenie zasad rozliczania kosztów i usunięcie kontrowersji związanych z wcześniej obowiązującymi (w praktyce rozbieżnymi) przepisami w tym zakresie. Na znaczeniu wzrosły więc przyjęte przez danego podatnika zasady rozliczenia kosztów w powiązaniu z przepisami ustawy o rachunkowości.

W ocenie Spółki, jedynym właściwym sposobem ujęcia dla celów p.d.o.p. aktywowanych do końca 2008 r. kosztów, zgromadzonych na kontach rozliczeń międzyokresowych czynnych, przeznaczonych pierwotnie do rozliczenia w czasie, będzie zaliczenie tych kosztów w koszty uzyskania przychodów w okresie, w którym nastąpiło wyksięgowanie ich z kont rozliczeń międzyokresowych kosztów w korespondencji z kontami dotyczącymi kosztów lat poprzednich ujmowanych w ramach kapitałów własnych (księgowanie w okresie w którym nastąpiło wprowadzenie do Spółki nowej polityki rachunkowości, tj. w roku 2009). Spółka wskazuje, że postępowanie takie jest jako jedyne uzasadnione. Koszty aktywowane na kontach rozliczeń międzyokresowych są bez wątpienia kosztami uzyskania przychodów, a w związku ze zmianą zasad rozliczenia kosztów pośrednich dla celów rachunkowych powinny one być jednorazowo zaliczone w koszty uzyskania przychodów w okresie, w którym wprowadzono nowe zasady rachunkowości i dokonano stosownych zapisów w księgach rachunkowych. Spółka pragnie przy tym zauważyć, iż w sytuacji, w której w przeszłości zawsze stosowałaby przyjęte od 1 stycznia 2009 r. zasady rachunkowości w zakresie ujmowania kosztów pośrednich dotyczących remontów taboru kolejowego, przedmiotowe koszty stanowiłyby koszty uzyskania przychodów w ujęciu podatkowym w okresach poprzedzających rok podatkowy Spółki rozpoczynający się 1 stycznia 2009 r.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 z późn. zm., określanej w dalszej części skrótem "ustawy o p.d.o.p."), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy poniesieniem kosztu, a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania.

W oparciu o kryterium stopnia tego powiązania, ustawodawca wyróżnia przy tym koszty podatkowe:

* bezpośrednio związane z przychodami, których poniesienie przekłada się wprost na uzyskanie konkretnych przychodów (możliwe jest ustalenie, w jakim okresie i w jakiej wysokości powstał związany z nimi przychód) oraz

* inne niż bezpośrednio związane z przychodami, których nie można w taki sposób przypisać do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako prowadzące do ich osiągnięcia (tzw. koszty pośrednie).

Kosztami uzyskania przychodów będą zatem takie koszty, które spełniają łącznie następujące warunki:

* zostały poniesione przez podatnika,

* pozostają w związku z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą,

* ich poniesienie miało na celu uzyskanie przychodów lub zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodów,

* nie zostały wyłączone z kategorii kosztów podatkowych mocą art. 16 ust. 1 ustawy o p.d.o.p.

Co więcej, dla możliwości uznania danego wydatku za koszt uzyskania przychodu, konieczne jest jego właściwie udokumentowanie. Ustawa o p.d.o.p., nie reguluje sposobu prawidłowego dokumentowania kosztów, jednakże na mocy art. 9 ust. 1 nakłada na podatników obowiązek prowadzenia ewidencji rachunkowej, zgodnie z odrębnymi przepisami, w sposób zapewniający określenie wysokości dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy, a także do uwzględnienia w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych informacji niezbędnych do obliczenia wysokości odpisów amortyzacyjnych zgodnie z przepisami art. 16a - 16m. Zasady prowadzenia tej ewidencji przez podatników określa ustawa z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (tekst jedn. Dz. U. z 2009 r. Nr 152, poz. 1223 z późn. zm.).

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż użytkowany tabor kolejowy podlega planowemu i obowiązkowemu przeglądowi i naprawie zgodnie z obowiązującymi dla każdego typu lokomotyw i wagonu cyklami. Spółka, zgodnie z przyjętą wcześniej polityką rachunkowości, zaliczała ww. wydatki do czynnych rozliczeń międzyokresowych. Odpisy rozliczeń międzyokresowych w zakresie powyższych kosztów rozliczała stosownie do upływu czasu. Zgodnie z opisanymi powyżej zasadami rachunkowości, Spółka uznawała za dzień poniesienia kosztu - w myśl art. 15 ust. 4d i ust. 4e ustawy o p.d.o.p. - dzień ujęcia kosztu w księgach, którym był dzień przeksięgowania kosztu w odpowiedniej wysokości z rozliczeń międzyokresowych czynnych w koszty bieżącego okresu (miesiąca). W związku z późn. zm. w strukturze własnościowej Spółki, od 2009 r. nastąpiła zmiana polityki rachunkowości, polegająca na zaliczaniu wydatków związanych z naprawami głównie lokomotyw w ciężar kosztów bieżących przypadających jednorazowo w dacie ich poniesienia. Pozostałe do rozliczenia w czasie koszty remontów taboru dokonywane w latach ubiegłych, a przypadające do rozliczenia na rok 2009 Spółka zaliczyła w koszty uzyskania przychodów w roku 2009.

Pozostałe na dzień 31 grudnia 2009 r. do rozliczenia w czasie koszty napraw głównych lokomotyw dokonywanych w latach ubiegłych, Spółka chce dla celów podatkowych zaliczyć jednorazowo w koszty uzyskania przychodów, w okresie zmiany zasad (polityki) rachunkowości, tj. w roku 2009.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy o rachunkowości, przyjęte zasady (politykę) rachunkowości należy stosować w sposób ciągły, dokonując w kolejnych latach obrotowych jednakowego grupowania operacji gospodarczych, wyceny aktywów i pasywów, w tym także dokonywania odpisów amortyzacyjnych lub umorzeniowych, ustalania wyniku finansowego i sporządzania sprawozdań finansowych tak, aby za kolejne lata informacje z nich wynikające były porównywalne. Wykazane w księgach rachunkowych na dzień ich zamknięcia stany aktywów i pasywów należy ująć w tej samej wysokości, w otwartych na następny rok obrotowy księgach rachunkowych.

W myśl art. 8 ust. 2 ww. ustawy o rachunkowości, w celu rzetelnego i jasnego przedstawienia sytuacji jednostka może, ze skutkiem od pierwszego dnia roku obrotowego, bez względu na datę podjęcia decyzji, zmienić dotychczas stosowane rozwiązania na inne, przewidziane ustawą. Zmiana dotychczas stosowanych rozwiązań wymaga również określenia w informacji dodatkowej wpływu tych zmian na sprawozdania finansowe wymagane innymi przepisami prawa, jeżeli zostały one sporządzone za okres, w którym powyższe rozwiązania uległy zmianie. W przypadku takim należy w sprawozdaniu finansowym jednostki za rok obrotowy, w którym zmiany te nastąpiły, podać przyczyny tych zmian, określić liczbowo ich wpływ na wynik finansowy oraz zapewnić porównywalność danych sprawozdania finansowego dotyczących roku poprzedzającego rok obrotowy, w którym dokonano zmian.

W myśl art. 15 ust. 4d ustawy o p.d.o.p., koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą.

Natomiast zgodnie z art. 15 ust. 4e ustawy o p.d.o.p., za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem ust. 4a i 4f-4h, uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.

Wskazanie w art. 15 ust. 4e ustawy o p.d.o.p., że dniem poniesienia jest dzień, na który ujęto koszt w księgach oznacza, że dla celów podatkowych koszt ten należy rozpoznać na podstawie zapisów w księgach prowadzonych w oparciu o uregulowania ww. ustawy o rachunkowości.

Reasumując stanowisko Spółki należy uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Jednocześnie należy stwierdzić, iż zagadnienia dotyczące zaliczania do czynnych rozliczeń międzyokresowych ponoszonych wydatków remontowych, jak również zmiany polityki rachunkowości jednostki regulują przepisy o rachunkowości, do interpretacji których nie jest uprawniony tut. Organ. Przepisy tej ustawy nie są bowiem przepisami prawa podatkowego, a zatem nie mogą być przedmiotem interpretacji indywidualnej. Tym samym zasady i prawidłowość zapisów w księgach rachunkowych nie były weryfikowane przez tut. Organ.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.