IBPBI/2/423-1410/14/MS

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z 13 listopada 2014 r. (data wpływu do tut. BKIP 21 listopada 2014 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych m.in. w zakresie ustalenia czy poniesione wydatki na nabycie prac aplikacyjno-inżynieryjnych od centrów technicznych z Grupy, będą mogły zostać rozliczone (ujęte) dla celów podatkowych według jednej z metod określonych w art. 15 ust. 4a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (pytanie oznaczone we wniosku Nr 1 - zdarzenie przyszłe) - jest prawidłowe.

W dniu 21 listopada 2014 r. wpłynął do tut. BKIP wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych m.in. w zakresie ustalenia czy poniesione wydatki na nabycie prac aplikacyjno-inżynieryjnych od centrów technicznych z Grupy, będą mogły zostać rozliczone (ujęte) dla celów podatkowych według jednej z metod określonych w art. 15 ust. 4a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

We wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

1. Działalność Wnioskodawcy

Wnioskodawca jest spółką wchodzącą w skład międzynarodowej grupy kapitałowej (dalej: "Grupa"), która prowadzi działalność gospodarczą w zakresie produkcji części i akcesoriów dla branży motoryzacyjnej. Grupa dostarcza komponenty i akcesoria samochodowe zróżnicowane pod względem zastosowań oraz wykorzystywanych technologii, stąd działające w niej podmioty zostały wewnętrznie pogrupowane w tzw. dywizje, które prowadzą działalność w jednym z segmentów rynku części samochodowych. Podstawowa działalność Spółki obejmuje produkcję systemów kontroli nadwozia w ramach Dywizji B. (dalej: "Oddział samobilansujący się") oraz działalność obejmującą produkcję gotowych systemów kierowniczych pojazdów w ramach Dywizji S.

W ramach podstawowej działalności w zakresie produkcji systemów kierowniczych pojazdów, Spółka prowadzi aktualnie działalność gospodarczą:

* w zakładzie (dalej: "zakład"), na terenie Specjalnej Strefy Ekonomicznej (dalej: "SSE" lub "Strefa"), na podstawie zezwolenia z 15 czerwca 2011 r. oraz zezwolenia z 18 czerwca 2014 r. (dalej: "Zezwolenia") oraz

* w zakładzie poza terenem Strefy (dalej: "...").

Dochody uzyskiwane przez Wnioskodawcę na terenie Strefy w ramach Zezwoleń mogą korzystać ze zwolnienia z opodatkowania podatkiem dochodowym od osób prawnych, o którym mowa w art. 17 ust. 1 pkt 34 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2014 r. poz. 851 z późn. zm.; dalej: "Ustawa o CIT").

W związku z prowadzeniem działalności gospodarczej zarówno na terenie Strefy, jak i poza nią, Spółka wypełniła wymóg wyodrębnienia organizacyjnego jednostki prowadzącej działalność na terenie Strefy - zgodnie z § 5 ust. 5 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 10 grudnia 2008 r. w sprawie pomocy publicznej udzielanej przedsiębiorcom działającym na podstawie zezwolenia na prowadzenie działalności gospodarczej na terenach specjalnych stref ekonomicznych (Dz. U. Nr 232, poz. 1548 z późn. zm., dalej "Rozporządzenie SSE") - gdyż zwolnienie z CIT przysługuje jej wyłącznie z tytułu działalności prowadzonej na terenie Strefy.

Spółka wskazuje, że wyodrębnienie działalności prowadzonej na terenie SSE przejawia się również w rozliczeniach przepływów materiałowych i usługowych pomiędzy zakładem i.... Zgodnie z § 5 ust. 6 Rozporządzenia SSE, rozliczenia takie dokonywane są na warunkach rynkowych. W szczególności, w ramach prowadzonej działalności produkcyjnej Spółki, w... wytwarzane są komponenty/półprodukty (np. sensory), które następnie transferowane są do jednostki strefowej (zakładu). Półprodukty te są następnie wykorzystywane w zakładzie strefowym do wytwarzania produktu gotowego, sprzedawanego podmiotom zewnętrznym. W konsekwencji, Spółka rozpoznaje jako przychód z działalności opodatkowanej rozliczenie z tytułu "sprzedaży"/przesunięcia komponentów z... do zakładu. Przychód ten kalkulowany jest na warunkach rynkowych, zgodnie z metodą "koszt plus", tj. poniesione koszty związane z wytworzeniem komponentu powiększane są o odpowiednią marżę.

Ostatecznie, Spółka identyfikuje zasadniczo dwa źródła dochodów:

* dochody z działalności gospodarczej prowadzonej na terenie SSE oraz objętej Zezwoleniami - podlegające zwolnieniu z opodatkowania CIT (dalej: "Działalność zwolniona"),

* dochody z działalności gospodarczej prowadzonej poza terenem SSE tj.w... oraz pozostałe dochody z działalności gospodarczej prowadzonej w SSE, ale nieobjętej Zezwoleniem - podlegające opodatkowaniu CIT (dalej: "Działalność opodatkowana").

Spółka prowadzi księgi rachunkowe w sposób umożliwiający wyodrębnienie dochodów dla obu tych działalności. Przychody objęte zwolnieniem z CIT kalkulowane są zasadniczo w oparciu o przychody osiągane przez Spółkę ze sprzedaży do nabywcy produktów wytworzonych na terenie SSE, tj. przychody z faktur wystawionych przez Spółkę i dotyczących sprzedaży produktów wytworzonych w SSE na podstawie Zezwoleń. W dalszej kolejności, Spółka przyporządkowuje koszty bezpośrednie do przychodów, z których dochód jest zwolniony z CIT. W następnym kroku Spółka analizuje zasadność alokowania do poszczególnych Działalności ponoszonych przez nią kosztów ogólnych.

Wnioskodawca identyfikuje zasadniczo następujące rodzaje kosztów ogólnych:

* koszty związane jedynie z Działalnością opodatkowaną,

* koszty związane jedynie z Działalnością zwolnioną,

* koszty związane zarówno z Działalnością opodatkowaną, jak i Działalnością zwolnioną.

Koszty ogólne, dla których możliwe jest jednoznaczne powiązanie wyłącznie z Działalnością opodatkowaną lub wyłącznie z Działalnością zwolnioną, wpływają bezpośrednio na wynik jednej z tych działalności.

W przypadku natomiast pozostałych kosztów ogólnych, dla których przyporządkowanie wyłącznie do Działalności zwolnionej lub wyłącznie Działalności opodatkowanej w wartościach rzeczywistych nie jest możliwe, Spółka stosuje lub rozważa w przyszłości stosowanie odpowiednich kluczy alokacji. Do takich kosztów zaliczyć można m.in. koszty ubezpieczeń, koszty reklamy, koszty usług telekomunikacyjnych i informatycznych, koszty administracyjno-biurowe, jak również koszty prac aplikacyjno-inżynieryjnych nabywanych z Grupy.

2. Prace aplikacyjno-inżynieryjne.

Z uwagi na rosnącą konkurencję, szybki postęp technologiczny w branży motoryzacyjnej, jak również najwyższe wymogi bezpieczeństwa dla użytkowników końcowych, w ramach globalnej strategii, Grupa prowadzi zaawansowane technologicznie prace badawcze, rozwojowe i wdrożeniowe, które są warunkiem koniecznym do zawarcia i realizacji kontraktów produkcyjnych z kontrahentami Grupy (międzynarodowymi koncernami samochodowymi). W ramach prowadzonych prac, Grupa przedstawia swoim kontrahentom oferty na opracowanie i produkcję określonych typów komponentów. W przypadku akceptacji oferty przez kontrahentów, w zależności od specyfiki przyszłego komponentu, a także specjalizacji i lokalizacji podmiotów należących do Grupy, podejmowana jest decyzja o przekazaniu zadań w zakresie wytwarzania danego komponentu do wybranych spółek produkcyjnych, w tym Spółki.

Spółka, w ramach prowadzonej przez siebie podstawowej działalności produkcyjnej zasadniczo nie opracowuje ani nie posiada własnych technologi wytwarzania. Wynika to z faktu, że produkty dostarczane przez dostawców branży motoryzacyjnej, w której działa Grupa, wymagają zazwyczaj istotnych nakładów na projektowanie i rozwój. Branża motoryzacyjna wymaga zaawansowanych technologii, cykl życia produktów jest krótki, co wiąże się z koniecznością ciągłych ich zmian. Aby nadążyć za postępem technologicznym, konieczne są istotne nakłady, których pojedynczy podmiot nie jest w stanie sam ponieść, dlatego też koszty związane z pracami nad nowymi technologiami i produktami ponoszone są przez wyspecjalizowane w tym zakresie jednostki z Grupy, tzw. centra techniczne, a następnie efekty tych prac są centralnie konsolidowane i udostępniane podmiotom produkcyjnym z Grupy.

W centrach technicznych Grupy prowadzone są zasadniczo dwa rodzaje prac nad nowymi technologiami i produktami:

Prace koncepcyjne ("core engineering") polegają na opracowywaniu i rozwijaniu nowych technologii, produktów i koncepcji jeszcze przed uzyskaniem przez Grupę informacji o zapotrzebowaniu ze strony konkretnego kontrahenta. Uzyskane w toku takich prac rezultaty stanowią podstawę koncepcji i konstrukcji nowego lub istotnie ulepszonego komponentu (części samochodowych). Wskazać należy, że wszystkie efekty prac projektowych w ramach tzw. "core engineering" realizowanych przez centra techniczne, są przedmiotem wewnątrzgrupowej umowy licencyjnej. Umowa ta stanowi podstawę prawną, na bazie której jednostki produkcyjne wykorzystują wystandaryzowany produkt, technologię, wypracowane know-how i w związku z tym zobowiązane są do uiszczania opłat licencyjnych z tytułu użytkowania lub prawa do użytkowania wszelkich praw do patentu, rysunku lub modelu, planu, tajemnicy lub technologii produkcyjnej, lub za korzystanie z doświadczenia w dziedzinie przemysłowej.

W nawiązaniu do powyższych prac, z uwagi na specyfikę branży motoryzacyjnej, typowe dla producentów części i akcesoriów do pojazdów jest następnie prowadzenie tzw. prac aplikacyjno-inżynieryjnych, w ramach których ogólna koncepcja nowego komponentu przekładana i dostosowywana jest do wymogów konkretnego producenta samochodów, co jest niezbędne dla funkcjonowania danego komponentu jako jednego z elementów całego systemu (pojazdu).

Prace aplikacyjno-inżynieryjne podejmowane są w ramach prowadzonych projektów i programów dopiero na etapie przygotowań do realizacji konkretnego zamówienia składanego przez dany koncern samochodowy. Tym samym, Grupa dysponując pierwotnymi założeniami/koncepcjami rozwiązań wypracowanymi na etapie prac koncepcyjnych/badawczych oraz otrzymując od koncernów samochodowych zamówienia na komponenty i akcesoria samochodowe o konkretnych parametrach technicznych, dokonuje w toku prac aplikacyjno-inżynieryjnych ich dostosowania do indywidualnych wymagań zgłoszonych przez klienta. Wypracowane w toku prac aplikacyjno-inżynieryjnych rozwiązania mają na celu opracowanie nowego, unikatowego lub znacząco ulepszonego komponentu samochodowego, możliwego do zastosowania przez konkretnego zamawiającego (producenta samochodów).

Z uwagi na fakt, że wytwarzane przez Spółkę komponenty układów kierowniczych stanowią składową wytwarzanych finalnie samochodów niezbędne jest, by produkty te cechowały się niezawodnością (autonomiczną sprawnością), jak również współpracowały z pozostałymi systemami znajdującymi się w montowanych przez producentów samochodach.

Prace aplikacyjno-inżynieryjne obejmują w szczególności projektowanie poszczególnych komponentów, badanie ich wzajemnych oddziaływań i dopasowywanie mające na celu stworzenie sprawnych systemów spełniających wymagania klientów, w tym:

Wszystkie prace aplikacyjno-inżynieryjne podejmowane w ramach Grupy realizowane są zgodnie z przyjętymi przez nią standardami i procedurami. Poniżej przedstawiono wybrane, kluczowe czynności wykonywane w ramach kolejnych faz prac aplikacyjno-inżynieryjnych:

Faza 1

* przeprowadzenie kompleksowej analizy w zakresie wymagań stawianych przez klienta, otoczenie regulacyjne i wewnętrzne standardy Grupy, jakim będzie musiał sprostać wytwarzany komponent,

* stworzenie wstępnego ramowego planu prac,

* stworzenie wstępnej dokumentacji technicznej, takiej jak np. rysunki, modele i schematy,

* oszacowanie wykorzystania zasobów (plan wykorzystanych materiałów - bill of materials),

* przeprowadzenie wstępnych analiz ryzyka.

Faza 2

* ustalenie wstępnych wymagań w zakresie bezpieczeństwa,

* zaprezentowanie klientowi wstępnej koncepcji produktu,

* przygotowanie kwotowania dla klienta.

Faza 3

* utworzenie zespołu projektowego,

* stworzenie szczegółowego harmonogramu prac,

* przygotowywanie rysunków prototypów,

* przeprowadzenie i raportowanie wstępnych testów i analiz prototypów,

* wykonanie próbnych prototypów komponentów o parametrach pozwalających na ich przekazanie klientom w celu wstępnej weryfikacji,

* przeprowadzenie sesji testowej weryfikującej opracowaną koncepcję produktu.

Faza 4

* weryfikacja i aktualizacja harmonogramu prac,

* weryfikacja i aktualizacja planu wykorzystanych materiałów,

* dalsze tworzenie lub weryfikacja i aktualizacja rysunków, modeli, schematów i innej dokumentacji technicznej,

* dalsze testy konstrukcyjne.

Faza 5

* przygotowywanie dalszej dokumentacji technicznej,

* weryfikacja i analiza testów konstrukcyjnych.

Faza 6

* analiza kwestii zgłaszanych przez klienta

* ostateczna weryfikacja, dokonywanie ostatnich korekt w zakresie procesu produkcyjnego lub produkowanego komponentu.

Faza 7

* analiza i ocena, opracowanie wniosków z przeprowadzonych prac aplikacyjno - inżynieryjnych.

Zgodnie z przyjętym przez Grupę modelem działalności, opisane powyżej prace są co do zasady realizowane przez wydzielone, wyspecjalizowane podmioty działające w ramach Grupy, tzw. centra techniczne. Zakłady produkcyjne (w tym Spółka) obciążane są kosztami prac aplikacyjno-inżynieryjnych, które realizowane są ściśle na rzecz produktów wytwarzanych w danej jednostce, na podstawie ramowej umowy.

3. Alokacja kosztów prac aplikacyjno-inżynieryjnych.

Na poziomie Grupy, koszty związane z pracami nad nowymi technologiami i produktami ponoszone przez wyspecjalizowane w tym zakresie podmioty z Grupy, tzw. centra techniczne, są centralnie konsolidowane i w dalszej kolejności rozdzielane na rzecz podmiotów produkcyjnych, które wytwarzają określone komponenty i produkty. Faktura, z której wynika wartość obciążenia tymi kosztami dla polskiej jednostki dywizji S wystawiana jest dla... jako miejsca siedziby zarządu i ośrodka decyzyjnego Spółki. W dalszej kolejności, biorąc pod uwagę specyfikę działalności dywizji S w Polsce w dwóch zakładach, Spółka dokonywać ma jednak dalszej alokacji tego obciążenia do... lub zakładu, biorąc pod uwagę plany dotyczące lokalizacji produkcji komponentu/produktu finalnego.

W przypadku kosztów prac aplikacyjno-inżynieryjnych, podobnie jak w przypadku innych kosztów ogólnych, Spółka może identyfikować:

* koszty związane jedynie z Działalnością opodatkowaną,

* koszty związane jedynie z Działalnością zwolnioną,

* koszty związane zarówno z Działalnością opodatkowaną, jak i Działalnością zwolnioną.

Wynika to z faktu, że określone projekty i programy dotyczyć mogą komponentów lub produktów finalnych, które mają być wytwarzane wyłącznie w... - koszty te zaliczane są wtedy w całej wartości do kosztów związanych jedynie z Działalnością opodatkowaną.

Podobnie mogą również zostać zidentyfikowane projekty i programy, które dotyczą komponentów lub produktów finalnych, które mają być wytwarzane wyłącznie w zakładzie - koszty te zaliczone wtedy będą w całej wartości do kosztów związanych jedynie z Działalnością zwolnioną.

Możliwe są jednak również sytuacje, że określone projekty i programy dotyczą produktów, które wytwarzane są częściowo w..., a częściowo w zakładzie. W szczególności, jak wcześniej wspomniano, dotyczyć to może gotowych produktów, które wytwarzane są z wykorzystaniem komponentu produkowanego w... - przy czym produkty te finalnie mogą być wytwarzane w zakładzie.

W takich przypadkach Spółka posiada dane dotyczące rzeczywistej wartości kosztów dotyczących określonego projektu bądź programu, ale nie ma obiektywnej możliwości określenia rzeczywistej wartości kosztów prac aplikacyjno-inżynieryjnych, które dotyczą poszczególnych komponentów/etapów wytwarzania produktu finalnego w... i w zakładzie.

Co więcej, ponoszone koszty prac aplikacyjno-inżynieryjnych z zasady dotyczą przyszłej produkcji (choć możliwe są sytuacje, że w niektórych przypadkach faktury dokumentujące obciążenie za określone prace wpłyną do Spółki po rozpoczęciu produkcji). Linie technologiczne w... i w zakładzie mogą być zaprojektowane specyficznie do produkcji określonych komponentów i produktów w tylko jednej z tych lokalizacji, co może przesądzać o tym, że dla części komponentów i produktów już obecnie możliwe jest opracowanie planów produkcyjnych dla konkretnej lokalizacji. Możliwe są jednak również takie procesy technologiczne (produkcyjne), które mogą być realizowane w każdej z tych lokalizacji, tzn. zarówno w..., jak i w zakładzie. W takim przypadku, określenie lokalizacji wytwarzania poszczególnych elementów/komponentów w chwili obecnej nie jest jeszcze definitywne. W konsekwencji, w tego typu przypadkach aktualnie Spółka nie może też definitywnie określić wartości szacowanych przychodów ze sprzedaży planowanych, określonych nowych produktów, z którymi są związane prace aplikacyjno-inżynieryjne w podziale na... i zakład.

Tego rodzaju koszty Spółka klasyfikuje więc jako koszty wspólne, związane zarówno z Działalnością opodatkowaną, jak i Działalnością zwolnioną.

W odniesieniu do tej grupy kosztów prac aplikacyjno-inżynieryjnych, Spółka rozważa przypisanie takich kosztów do Działalności opodatkowanej i Działalności zwolnionej z zastosowaniem przychodowego klucza alokacji, wynikającego z art. 15 ust. 2 i 2a ustawy o CIT. Taki klucz Spółka mogłaby również stosować do kosztów ogólnych, którymi Spółka może być obciążana przez centra techniczne z Grupy, ale które nie mają ściśle projektowego charakteru (nie będą więc rozpoznawane jako koszty prac rozwojowych).

W celu ustalenia, jaką część kosztów wspólnych (dotyczących prac aplikacyjno-inżynieryjnych) powinna być przypisana do Działalności zwolnionej, klucz alokacji zostanie skonstruowany w następujący sposób:

* w liczniku klucza znaleźć się powinna suma przychodów podatkowych osiąganych przez Spółkę w ramach Działalności zwolnionej (na którą składają się przychody z działalności zewnętrznej wraz z przychodami wynikającymi z potencjalnych przesunięć z zakładu do...),

* w mianowniku klucza powinna się znaleźć całość przychodów podatkowych osiąganych łącznie w ramach Działalności zwolnionej oraz Działalności opodatkowanej (włączając w to zarówno przychody z działalności zewnętrznej, jak i przychody zakładów wynikające z przesunięć międzyzakładowych) - dalej również: "klucz przychodowy".

Iloczyn tak skonstruowanego klucza przychodowego oraz części kosztów wspólnych nie podlegających bezpośredniemu przypisaniu do odpowiedniej Działalności, pozwoli na określenie kwoty kosztów, która powinna zostać przypisana do Działalności zwolnionej. Pozostała część kosztów wspólnych wpływać będzie na wynik Działalności opodatkowanej.

W związku z powyższym zadano m.in. następujące pytanie:

Czy prawidłowe jest stanowisko Spółki, zgodnie z którym wydatki poniesione na nabycie opisanych prac aplikacyjno-inżynieryjnych od centrów technicznych z Grupy będą mogły zostać rozliczone (ujęte) dla celów podatkowych według jednej z metod określonych w art. 15 ust. 4a ustawy o CIT... (pytanie oznaczone we wniosku Nr 1 - zdarzenie przyszłe)

Zdaniem Wnioskodawcy, wydatki poniesione na nabycie opisanych prac aplikacyjno-inżynieryjnych od centrów technicznych z Grupy, jako koszty prac rozwojowych, będą mogły zostać rozliczone dla celów podatkowych według jednej z metod określonych w art. 15 ust. 4a ustawy o CIT.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem tych kosztów, które zostały określone w art. 16 ust. 1 tej ustawy. Do kosztów uzyskania przychodów zalicza się więc takie wydatki, które w intencji podatnika miały przyczynić się do uzyskania przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia ich źródła.

Na gruncie regulacji ustawy o CIT, wszelkie wydatki stanowiące w rozumieniu art. 15 ust. 1 koszty uzyskania przychodów i niewymienione w art. 16 ust. 1 mogą zostać odliczone od przychodów podlegających opodatkowaniu i zmniejszać tym samym podstawę opodatkowania, a w konsekwencji wysokość zobowiązania podatkowego podatnika.

Spółka pragnie podkreślić, że wszystkie koszty ponoszone przez nią w związku ze świadczeniem na jej rzecz przez centra techniczne prac aplikacyjno-inżynieryjnych spełniają ustawowe kryteria uznania ich za koszty uzyskania przychodów. Mają one na celu:

* osiągnięcie przychodów w postaci przyszłych spodziewanych korzyści ze sprzedaży komponentów dla sektora motoryzacyjnego, dla których produkcji niezbędne jest uzyskanie wsparcia technologicznego i inżynieryjnego centrów technicznych a także

* zachowanie źródła przychodów rozumianego w tym przypadku jako prowadzenie działalności produkcyjnej w branży komponentów dla pojazdów samochodowych.

W szczególności należy podkreślić, że bez uzyskania wsparcia centrów technicznych Grupy w postaci prac aplikacyjno-inżynieryjnych, dostosowujących konkretne produkty do indywidualnych wymogów klientów, komponenty takie byłyby bezużyteczne dla zamawiających je koncernów samochodowych, które w takiej sytuacji nie decydowałyby się na podjęcie współpracy ze Spółką.

Co więcej, Wnioskodawca stoi na stanowisku, że ponoszone przez niego wydatki na uzyskanie wsparcia w postaci prac aplikacyjno-inżynieryjnych realizowanych przez centra techniczne mogą być rozliczane dla celów podatkowych na podstawie art. 15 ust. 4a ustawy o CIT.

Zgodnie z tymże artykułem, koszty prac rozwojowych mogą być zaliczane do kosztów uzyskania przychodów:

Z treści zacytowanego powyżej przepisu wynika wprost, że aby możliwe było zastosowanie jednej z wymienionych w nim metod rozliczania kosztów uzyskania przychodów, omawiane koszty muszą stanowić koszty prac rozwojowych. W ocenie Spółki, opisane w zdarzeniu przyszłym zaawansowane technologicznie prace aplikacyjno-inżynieryjne prowadzone przez wyspecjalizowane centra techniczne stanowić mogą prace rozwojowe, o których mowa w art. 15 ust. 4a ustawy o CIT.

W ustawie o CIT brak jest definicji prac rozwojowych, jednak organy podatkowe w tej sytuacji powszechnie posługują się definicją zawartą w ustawie z dnia 30 kwietnia 2010 r. o zasadach finansowania nauki (Dz. U. z 2010 r. Nr 96, poz. 615 z późn. zm.).

Na podstawie art. 2 pkt 4 ustawy o zasadach finansowania nauki, prace rozwojowe to nabywanie, łączenie, kształtowanie i wykorzystywanie dostępnej aktualnie wiedzy i umiejętności z dziedziny nauki, technologi i działalności gospodarczej oraz innej wiedzy i umiejętności do planowania produkcji oraz tworzenia i projektowania nowych, zmienionych lub ulepszonych produktów, procesów i usług, w szczególności:

Prace rozwojowe nie obejmują rutynowych i okresowych zmian wprowadzanych do produktów, linii produkcyjnych, procesów wytwórczych, istniejących usług oraz innych operacji w toku, nawet jeżeli takie zmiany mają charakter ulepszeń.

Mając powyższe na uwadze, należy podkreślić, że nabywane prace aplikacyjno-inżynieryjne mają na celu tworzenie i projektowanie nowych lub znacznie ulepszonych produktów. Komponenty wytwarzane przez Spółkę nie mają charakteru typowego. W każdym przypadku niezbędne i wymagane jest przeprowadzenie zaawansowanych prac aplikacyjno-inżynieryjnych przez wysoko wykwalifikowanych specjalistów zatrudnionych przez centra techniczne, których efektem jest opracowanie koncepcji niestandardowego produktu, spełniającego wymogi niezawodności i bezpieczeństwa narzucone przez kontrahentów - producentów samochodów. Prace te nie są rutynowe i wymagają zindywidualizowanego podejścia do każdego z projektów i programów. W ocenie Spółki, w przypadku projektów i programów, dla których gromadzona dokumentacja techniczno-projektowa potwierdza powyższe cechy/aspekty, nabywane prace aplikacyjno-inżynieryjne mogą stanowić prace rozwojowe w rozumieniu definicji ustawowych.

Równocześnie, jak wskazano wcześniej, treść art. 15 ust. 4a ustawy o CIT wskazuje, że koszty prac rozwojowych mogą być rozliczane za pomocą jednej z metod wskazanych w tym przepisie, tj.:

Wykorzystane przez ustawodawcę w treści przepisu sformułowanie "mogą" przy jednoczesnym braku dodatkowych wskazań, kiedy dana metoda powinna być stosowana, prowadzi do konkluzji, że podatnik posiada swobodę wyboru zastosowania poszczególnych metod podatkowego rozliczania kosztów prac rozwojowych. Oznacza to, że jest on uprawniony do kształtowania swojej sytuacji podatkowej w tym zakresie. Na taką interpretację wskazuje również uzasadnienie do projektu ustawy o CIT (Druk Sejmowy nr 1662 z 3 lutego 2009 r.). Zgodnie z tym uzasadnieniem, W wyniku proponowanych zmian do ustaw podatkowych, podatnicy będą mieli prawo wyboru zaliczenia kosztów prac rozwojowych do kosztów podatkowych w dacie ich poniesienia lub jednorazowo po ich zakończeniu albo poprzez odpisy amortyzacyjne od wartości niematerialnych i prawnych, jeżeli podejmą decyzję o ich amortyzacji. Umożliwienie przedsiębiorcom pełnego i bieżącego rozliczania ponoszonych kosztów prac rozwojowych już w trakcie ich trwania może przyczynić się do istotnego wsparcia prorozwojowego. Z powyższego jednoznacznie wynika, że zamiarem ustawodawcy było pozostawienie podatnikowi wyboru co do sposobu zaliczenia kosztów prac rozwojowych do kosztów uzyskania przychodu.

Omawiana swoboda w zakresie wyboru metody rozliczania znajduje także potwierdzenie w licznych interpretacjach organów podatkowych.

W szczególności, w interpretacji o sygn. ILPB3/423-688/10-2/EK z 12 listopada 2010 r., Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu potwierdził, że w przypadku wydatków poniesionych na nabycie prac inżynieryjnych od innych spółek z grupy, podatnik może rozliczyć je dla celów podatkowych według jednej z metod określonych w art. 15 ust. 4a ustawy o CIT. Jak podkreślił organ, wydatki poniesione na nabycie prac inżynieryjnych od innych spółek z Grupy (...) oraz samodzielne przeprowadzenie prac inżynieryjnych (...) mogą zostać rozliczone dla celów podatkowych według jednej z metod określonych w art. 15 ust. 4a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Podobnie, Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu w interpretacji z 13 marca 2013 r. (sygn. ILPB4/423-487/13-2/ŁM) wskazał, że (...) wobec powołanego w zdaniu poprzednim przepisu podatnicy mają wybór, co do sposobu zaliczania do kosztów podatkowych kosztów prac rozwojowych w rozliczeniu podatku dochodowego od osób prawnych. Koszty prac rozwojowych mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów na trzy sposoby wskazane w tym przepisie. Standardem jest ich rozliczanie w dacie poniesienia lub w okresie nie dłuższym niż 12 miesięcy. Możliwe jest również rozliczenie kosztów prac rozwojowych jednorazowo po ich zakończeniu albo przez odpisy amortyzacyjne od wartości niematerialnych i prawnych, jeżeli taką decyzję podejmie podatnik. (...) Spółka ma zatem prawo wyboru co do sposobu rozliczenia opisanych wydatków w kosztach podatkowych.

Również Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach zgodził się z niniejszym stanowiskiem w interpretacji z 18 września 2013 r. (sygn. IBPBI/2/423-779/13/JD) wskazując, że (...) na podstawie powołanego wyżej przepisu art. 15 ust. 4a ustawy o p.d.o.p., podatnicy mają wybór, co do sposobu zaliczania do kosztów uzyskania przychodów kosztów prac rozwojowych w rozliczeniu podatku dochodowego od osób prawnych.

Niezależnie od powyższego należy podkreślić, że w odniesieniu do prac rozwojowych przyjęty przez Spółkę księgowy sposób rozliczenia tychże kosztów nie powinien mieć wpływu na ich podatkowe traktowanie. Jak już wskazano, celem tej regulacji było zachęcanie podatników do ponoszenia kosztów prac rozwojowych poprzez pozostawienie swobody kształtowania sytuacji podatkowej. Z uwagi na fakt, że ustawodawca w sposób wyraźny daje podatnikowi wybór metody rozliczeń kosztów prac rozwojowych dla celów podatkowych i nie uzależnia go w żaden sposób od ich ujęcia księgowego, nie powinno budzić sporu, że w kontekście tej regulacji, ujęcie księgowe nie powinno mieć wpływu na rozliczenia podatkowe. W praktyce oznacza to, że jeśli dla celów księgowych koszty prac aplikacyjno-inżynieryjnych zostaną ujęte w dacie poniesienia (zgodnie z aktualnym podejściem Spółki), to nie wyklucza to możliwości, że na podstawie przepisu art. 15 ust. 4a ustawy o CIT dla celów podatkowych koszty te zostaną przykładowo ujęte poprzez odpisy amortyzacyjne od wartości niematerialnych i prawnych (dalej: "WNiP") lub jednorazowo w roku podatkowym, w którym zostały zakończone. Z drugiej strony, jeśli dla celów bilansowych koszty prac aplikacyjno-inżynieryjnych ujęte zostaną w wartości początkowej WNiP, to nie wyklucza to możliwości, że na podstawie przepisu art. 15 ust. 4a ustawy o CIT dla celów podatkowych koszty te zostaną przykładowo ujęte w miesiącu, w którym zostały poniesione lub jednorazowo w roku podatkowym, w którym zostały zakończone.

Niezależnie od argumentów, Spółka pragnie wskazać, że prezentowane przez nią stanowisko w zakresie rozliczania prac rozwojowych znajduje również potwierdzenie w licznych interpretacjach podatkowych, m.in. w:

* interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 24 stycznia 2013 r. (sygn. IPPB5/423-1079/12-4/AS),

* interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 4 lutego 2013 r. (sygn. IPPB5/423-1107/12-4/AS),

* interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 25 czerwca 2013 r. (sygn. IPPB5/423-223/13-2/IŚ),

* interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z 4 lutego 2014 r. (sygn. ILPB4/423-435/13-2/DS),

* interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z 6 lutego 2014 r. (sygn. ITPB3/423-547/13/PS).

Podsumowując, na gruncie opisanego powyżej szczegółowo zdarzenia przyszłego, prace aplikacyjno-inżynieryjne nabywane przez Spółkę, stanowiące prace rozwojowe na gruncie art. 15 ust. 4a ustawy o CIT, mogą być rozliczane przez Spółkę według jednej z metod wskazanych w tym artykule.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy opisanego zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie wydania interpretacji.

Nadmienia się, że w zakresie pytania Nr 1 - stan faktyczny oraz pytania Nr 2 wydano odrębne interpretacje.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej ul. Traugutta 2a 43-300 Bielsko-Biała.