IBPBI/2/423-1398/09/CzP - Moment zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków związanych z remontem środków trwałych.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 10 listopada 2009 r. (data wpływu do tut. BKIP 16 listopada 2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie momentu zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków związanych z remontem środków trwałych /pytanie oznaczone we wniosku Nr 1/ - jest prawidłowe.

W dniu 16 listopada 2009 r. wpłynął do tut. BKIP wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie momentu zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków związanych z remontem środków trwałych.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Spółka prowadzi swą podstawową działalność gospodarczą w zakresie przewozów towarowych koleją. Prowadzenie takiej działalności wiąże się z ponoszeniem przez Spółkę wydatków na przeglądy okresowe, naprawy rewizyjne i naprawy główne taboru kolejowego w postaci lokomotyw i wagonów. Przeglądy i naprawy taboru dokonywane są zgodnie z cyklami naprawczymi wynikającymi z "Dokumentacji Technicznej Systemu Utrzymania" (DTSU) - w przypadku lokomotyw oraz wagonów. Tak więc użytkowany tabor kolejowy podlega planowemu i obowiązkowemu przeglądowi i naprawie zgodnie z obowiązującymi dla każdego typu lokomotywy i wagonu cyklami. Przedmiotowe naprawy (remonty) taboru kolejowego obejmują czynności polegające na przywróceniu stanu technicznego, pogorszonego na skutek zwykłego użytkowania.

Spółka, zgodnie z przyjętą od początku 2007 r. polityką rachunkowości w zakresie rozliczania kosztów pomiędzy okresami sprawozdawczymi, zalicza do czynnych rozliczeń międzyokresowych poniesione wydatki z tytułu zakupu usług dotyczące przyszłych lat obrotowych, wydatki te wykazywane są w wielkości nominalnej, po uprzednim upewnieniu się, że przyniosą Jednostce korzyści w przyszłości. Do rozliczeń międzyokresowych czynnych zalicza się w szczególności koszty remontów głównych i rewizyjnych taboru kolejowego, tj. lokomotyw i wagonów o dłuższym cyklu międzyremontowym, wynikającym z przepisów kolejowych.

Odpisy rozliczeń międzyokresowych w zakresie powyższych kosztów następują stosownie do upływu czasu. We wprowadzeniu do sprawozdania za 2007 r. umieszczony był następujący opis w zakresie zmian zasad rachunkowości w tym okresie sprawozdawczym:

W okresie sprawozdawczym (2007) Spółka zmieniała zasadę rozliczania remontów głównych i rewizyjnych taboru kolejowego. Od tego roku poniesione wydatki rozliczane są w czasie zgodnie z obowiązkowymi cyklami napraw w oparciu o odpowiednie przepisy kolejowe. Zgodnie z opisanymi powyżej zasadami rachunkowości, Spółka uznawała za dzień poniesienia kosztu - w myśl art. 15 ust. 4d i ust. 4e ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych - dzień ujęcia kosztu w księgach, którym był dzień przeksięgowania kosztu w odpowiedniej wysokości z rozliczeń międzyokresowych czynnych w koszty bieżącego okresu (miesiąca).

Spółka wskazuje w tym miejscu, że jej dotychczasowy akcjonariusz - niemiecka spółka P., zbyła w bieżącym roku akcje Spółki na rzecz spółki wchodzącej w skład Grupy D., która to wchodzi w skład Grupy Kapitałowej Kolei N.

Grupa D. zatrudnia około 88.000 pracowników i posiada około 2.000 oddziałów na całym świecie w 130 krajach, jest jednym z wiodących dostawców zintegrowanych usług logistycznych. W ramach D., Spółka jest częścią grupy firm zajmujących się transportem i logistyką. W skład całej Grupy D. wchodzi ponad 500 spółek mających swe lokalizacje na całym świecie.

Bezpośrednim większościowym akcjonariuszem Spółki (posiadającym prawie 98% akcji) jest obecnie spółka z Grupy D. o nazwie A. Sp. z o. o. Ze względu na wskazane zmiany właścicielskie w akcjonariacie Spółki i związaną z tym przynależność do nowej Grupy Kapitałowej, Spółka podlega nowym rygorom konsolidacyjnym wynikającym z krajowych i międzynarodowych przepisów o rachunkowości. Nowe uwarunkowania właścicielskie i konsolidacyjne zobowiązują Spółkę do stosowania zasad rachunkowości obowiązujących w Grupie Kapitałowej D., tak by zachowane były zasady porównywalności sprawozdań finansowych spółek podlegających konsolidacji w Grupie.

Zgodnie z obowiązującymi zasadami i polityką rachunkowości w Grupie Kapitałowej D., Spółka zobowiązana jest m.in. do rozliczania kosztów remontów taboru kolejowego bezpośrednio w koszty bilansowe. Zasady te nie przewidują możliwości rozliczania kosztów remontów taboru kolejowego w czasie dla celów bilansowych, co jednocześnie oznacza, ze ponoszone na remonty wydatki będą stanowiły koszty uzyskania przychodów w momencie ich poniesienia, a momentem tym będzie dzień ujęcia kosztu w księgach (który z kolei będzie zgodny z dniem wykazanym na dokumencie księgowym (fakturze) jako dzień sprzedaży odpowiedniej usługi na rzecz Spółki).

Zmiana zasad (polityki) rachunkowości nastąpiłaby z pierwszym dniem roku bilansowego 2010. Pozostałe do rozliczenia w czasie koszty remontów taboru dokonywanych w latach ubiegłych oraz w roku bieżącym Spółka planuje zaliczyć jednorazowo w koszty uzyskania przychodów w dniu zmiany zasad (polityki) rachunkowości, tj. na dzień 1 stycznia 2010 r.

W związku z powyższym zadano m.in. następujące pytanie:

Czy przyjęta przez Spółkę od roku 2007 metoda rozliczania kosztów remontów do kosztów podatkowych, polegająca na rozliczeniu tych wydatków do kosztów uzyskania przychodów w czasie, tj. na takich samych zasadach jak rozpoznawane były koszty z tego tytułu w ujęciu rachunkowym w oparciu o obowiązującą w Spółce politykę rachunkowości - była prawidłowa pod względem przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych... (pytanie oznaczone we wniosku Nr 1)

Zdaniem Spółki, zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654, z późn. zm. - określana dalej: u.p.d.o.p.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 tej ustawy.

Spółka kwalifikuje ponoszone koszty przeglądów i napraw do kosztów pośrednich, gdyż w jej ocenie koszty bezpośrednie obejmują jedynie wydatki, które są bezpośrednio związane z danymi przychodami, natomiast w przypadku kosztów pośrednich nie występuje bezpośrednia relacja wydatku z uzyskiwanymi przychodami. Koszty pośrednie stanowią wydatki, które nie mają ścisłego odzwierciedlenia w osiąganych przychodach, jednak ich ponoszenie warunkuje uzyskanie przychodów. Koszty pośrednie to koszty związane z całokształtem działalności i funkcjonowaniem Spółki. Tak więc, w związku z tym, że kosztów napraw i przeglądów taboru kolejowego nie sposób powiązać bezpośrednio z przychodami, stanowią one koszty inne niż bezpośrednie, tzw. koszty pośrednie.

Począwszy od 1 stycznia 2007 r. ustawodawca, w art. 15 ust. 4-4e u.p.d.o.p., wprowadził odrębne zasady dotyczące momentu rozpoznawania kosztów dla celów podatkowych, w zależności od tego czy dany wydatek w sposób bezpośredni można powiązać z konkretnym przychodem, czy też wydatek ten dotyczy całokształtu działalności podatnika. Zgodnie z art. 15 ust. 4d u.p.d.o.p., koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą. Jednocześnie zgodnie z art. 15 ust. 4e u.p.d.o.p., za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.

Zdaniem Spółki, należy zatem wskazać, iż na gruncie obowiązujących przepisów przyporządkowanie księgowe danego kosztu do okresu sprawozdawczego, zgodnie z przepisami ustawy o rachunkowości, pozwala na określenie dnia, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych w rozumieniu art. 15 ust. 4e u.p.d.o.p. (z wyjątkami określonymi w tym przepisie, tj. kosztami rezerw lub biernych rozliczeń międzyokresowych). W konsekwencji zdaniem Spółki, zgodnie z powyższymi przepisami u.p.d.o.p., ujęcie rachunkowe danego wydatku wyznacza datę poniesienia kosztu podatkowego, a zatem determinuje traktowanie podatkowe wydatku na gruncie u.p.d.o.p., tj. zaliczenie odpowiednio do kosztów bezpośrednich bądź pośrednich.

Stanowisko takie znajduje potwierdzenie w szeregu interpretacji wydanych przez organy podatkowe, w tym m.in. w następujących pismach:

Zdaniem Spółki, zgodnie z zasadami rachunkowości prawidłowe jest zarówno zaliczanie opisanych w stanie faktycznym dotyczące przyszłych lat obrotowych kosztów remontu taboru do czynnych rozliczeń międzyokresowych (zgodnie z polityką rachunkowości przyjętą przez Spółkę od początku 2007 r.), jak również rozliczanie kosztów remontów taboru bezpośrednio w koszty rachunkowe oraz podatkowe na dzień ujęcia kosztu w księgach. Należy ponadto wskazać, iż przepisy ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (tekst jedn. Dz. U. z 2009 r. Nr 152, poz. 1223, dalej: ustawa o rachunkowości) zezwalają na zmianę zasad (polityki) rachunkowości, w szczególności obejmującą zmianę polegającą na zaliczaniu bezpośrednio w koszty rachunkowe wydatku rozliczanego uprzednio w czasie poprzez czynne rozliczenia międzyokresowe.

Takie podejście znajduje także odzwierciedlenie w obecnym brzmieniu u.p.d.o.p., która w art. 15 ust. 4d wskazuje na sposób ujęcia kosztów pośrednich, które co do zasady powinny być uznane za koszty uzyskania przychodów w momencie poniesienia - dotyczy to zarówno kosztów pośrednich rozpoznawanych na gruncie przepisów z zakresu rachunkowości jednorazowo jako koszty, jak i kosztów pośrednich rozliczanych w czasie. Jednocześnie ustawodawca w zdaniu drugim potwierdza możliwość takich sposobów kwalifikacji kosztów pośrednich, jednakże w sposób wyraźny, w celu uniknięcia potencjalnych wątpliwości odnosi się wyłącznie do przypadku, w którym dane koszty pośrednie zakwalifikowane zostały jako koszty przekraczające okres podatkowy, a nie sposób przyporządkować precyzyjnie jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego (w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą).

Reasumując Spółka stoi na stanowisku, iż zgodnie z obowiązującymi przepisami u.p.d.o.p., w przypadku obowiązywania w Spółce zasad (polityki) rachunkowości zgodnych z przepisami ustawy o rachunkowości, powinna ona dostosować rozliczenia kosztów na gruncie podatku dochodowego od osób prawnych do obowiązujących zasad (polityki) rachunkowości.

Uwzględniając powyższe, przyjęta przez Spółkę dotychczas metoda rozliczania kosztów remontów, wynikająca z obowiązujących dotychczas w Spółce zasad rachunkowości, polegająca na rozliczeniu tych wydatków do kosztów uzyskania przychodów w czasie, w oparciu o obowiązującą w Spółce politykę rachunkowości, była prawidłowa pod względem przepisów podatkowych.

Spółka wskazuje, że podobne stanowisko w sprawie prezentują organy podatkowe w wydawanych przez siebie interpretacjach indywidualnych. Przykładowo w interpretacji z dnia 02 września 2009 r., sygn. IPPB5/423-311/09-2/MB wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam, co następuje:

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 z późn. zm. - określana dalej "u.p.d.o.p."), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Z powyższego wynika, że aby wydatek mógł być uznany za koszty uzyskania przychodu musi być:

W myśl art. 15 ust. 4d u.p.d.o.p., koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą.

Natomiast zgodnie z art. 15 ust. 4e u.p.d.o.p., za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem ust. 4a i 4f-4h, uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.

Wskazanie w art. 15 ust. 4e u.p.d.o.p., że dniem poniesienia jest dzień, na który ujęto koszt w księgach oznacza, że dla celów podatkowych koszt ten należy rozpoznać na podstawie zapisów w księgach prowadzonych w oparciu o uregulowania ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (tekst jedn. Dz. U. z 2009 r. Nr 152, poz. 1223 z późn. zm.).

Z przedstawionego opisu stanu faktycznego wynika, iż użytkowany tabor kolejowy podlega planowemu i obowiązkowemu przeglądowi i naprawie zgodnie z obowiązującymi dla każdego typu lokomotywy i wagonu cyklami. Przedmiotowe naprawy (remonty) taboru kolejowego obejmują czynności polegające na przywróceniu stanu technicznego, pogorszonego na skutek zwykłego użytkowania.

Spółka zaznaczyła, iż przedmiotowe wydatki kwalifikuje do kosztów pośrednich.

Spółka, zgodnie z przyjętą od początku 2007 r. polityką rachunkowości, zaliczała do czynnych rozliczeń międzyokresowych poniesione ww. wydatki. Odpisy rozliczeń międzyokresowych w zakresie powyższych kosztów następują stosownie do upływu czasu.

Zgodnie z opisanymi powyżej zasadami rachunkowości, Spółka uznawała za dzień poniesienia kosztu - w myśl art. 15 ust. 4d i ust. 4e u.p.d.o.p. - dzień ujęcia kosztu w księgach, którym był dzień przeksięgowania kosztu w odpowiedniej wysokości z rozliczeń międzyokresowych czynnych w koszty bieżącego okresu (miesiąca).

Jeśli zatem Spółka, wydatki remontowe dla celów bilansowych rozliczała w czasie, to powinna je w tym samym czasie zaliczać do kosztów uzyskania przychodów dla celów podatkowych. Co do zasady, stanowi o tym art. 15 ust. 4e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Jednocześnie należy stwierdzić, iż zagadnienia dotyczące zaliczania do czynnych rozliczeń międzyokresowych ponoszonych wydatków remontowych, jak również zmiany polityki rachunkowości jednostki regulują przepisy o rachunkowości, do interpretacji których nie jest uprawniony tut. Organ. Przepisy tej ustawy nie są bowiem przepisami prawa podatkowego, a zatem nie mogą być przedmiotem interpretacji indywidualnej. Tym samym zasady i prawidłowość zapisów w księgach rachunkowych nie były weryfikowane przez tut. Organ.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Nadmienia się, że w zakresie pytań oznaczonych we wniosku Nr 2 oraz 3 wydano odrębne interpretacje.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a 43-300 Bielsko-Biała.