IBPBI/2/423-1362/11/CzP - Zaliczenie do kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych na nabycie składników majątku wykorzystywanych w działalności statutowej.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 22 listopada 2011 r. (data wpływu do tut. BKIP 25 listopada 2011 r.), uzupełnionym w dniu 8 lutego 2012 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie określenia momentu zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych na nabycie składników majątku wykorzystywanych w działalności statutowej - jest nieprawidłowe.

W dniu 25 listopada 2011 r. wpłynął do tut. BKIP wniosek Spółki o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie określenia momentu zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych na nabycie składników majątku wykorzystywanych w działalności statutowej. Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z dnia 30 stycznia 2012 r. oraz Znak: IBPBI/2/423-1326/11/CzP wezwano do ich uzupełnienia. Uzupełnienie wniosku wpłynęło do tut. BKIP 8 lutego 2012 r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Kasa (dalej: Wnioskodawca) prowadzi działalność na podstawie przepisów ustawy z dnia 14 grudnia 1995 r. o spółdzielczych kasach oszczędnościowo-kredytowych (Dz. U. z 1996 r. Nr 1, poz. 2 z późn. zm., dalej: "Ustawa SKOK"). Na podstawie przepisu art. 2 tej ustawy można stwierdzić, że Wnioskodawca jest spółdzielnią, do której w zakresie nieuregulowanym odmiennie przepisami Ustawy SKOK stosuje się przepisy ustawy z dnia 16 września 1982 r. - Prawo Spółdzielcze (Dz. U. z 1995 r. Nr 54, poz. 288 z późn. zm. dalej: "Prawo spółdzielcze"). Zgodnie z art. 3 ust. 2 Ustawy SKOK, Wnioskodawca prowadzi działalność niezarobkową. Celem statutowym działalności Wnioskodawcy jest w szczególności: gromadzenie środków pieniężnych swoich członków, udzielanie im pożyczek i kredytów, przeprowadzanie na ich zlecenie rozliczeń finansowych oraz pośredniczenie przy zawieraniu umów ubezpieczeniowych na zasadach określonych w ustawie z dnia 28 lipca 1990 r. o działalności ubezpieczeniowej. W toku prowadzonej działalności, Wnioskodawca nabywał w latach 2007-2011 oraz planuje nabywać w przyszłości składniki majątku wykorzystywane przy wykonywaniu działalności statutowej np. grunty, budynki, lokale, prawo wieczystego użytkowania gruntu, urządzenia i sprzęt biurowy: meble biurowe, urządzenia klimatyzacyjne, TV przemysłowe, urządzenia sygnalizacyjne i alarmowe, komputery, serwery, urządzenia wielofunkcyjne, samochody (osobowe oraz inne niż osobowe), wartości niematerialne i prawne, a także szereg innych składników majątkowych niezbędnych do prowadzenia działalności. Wskazane składniki majątku stanowiące własność lub współwłasność Wnioskodawcy, kompletne i zdatne do użytkowania mają różne okresy ekonomicznej użyteczności, co do zasady jednak okres wykorzystywania tych składników przez Wnioskodawcę przekracza rok. Wnioskodawca prowadzi księgi rachunkowe i zgodnie z art. 32 ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (tekst jedn. Dz. U. z 2009 r. Nr 152, poz. 1223 z późn. zm.), dla celów bilansowych wykazuje zużycie składników majątkowych korygując ich wartość początkową poprzez dokonywane odpisy amortyzacyjne metodą liniową. Odpisów amortyzacyjnych dokonuje według systematycznego, planowego rozłożenia ich wartości początkowej na ustalony okres amortyzacji w równych ratach co miesiąc do momentu zrównania się sumy odpisów amortyzacyjnych z wartością początkową. Odpisów dokonuje od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym dany środek trwały wprowadzono do ewidencji. W rozumieniu przepisów Ordynacji podatkowej oraz Ustawy o swobodzie działalności gospodarczej, prowadzona przez Wnioskodawcę działalność statutowa o charakterze niezarobkowym nie stanowi działalności gospodarczej, dlatego nabywane przez Wnioskodawcę składniki majątku nie będą wykorzystywane na potrzeby związane z działalnością gospodarczą, co równocześnie przesądza o tym, iż przedmiotowe składniki majątku nie spełniają warunków uznania ich za środki trwałe lub wartości niematerialne i prawne w rozumieniu przepisów art. 16a ust. 1 i 2 oraz art. 16b ust. 1 Ustawy CIT. W konsekwencji wydatki na nabycie składników majątkowych podlegają kwalifikacji do kosztów uzyskania przychodów w oparciu o przepisy art. 15 ust. 1 Ustawy CIT i stanowią koszt uzyskania przychodów w dacie ich poniesienia, stosownie do przepisu art. 15 ust. 4d powołanej ustawy.

Zgodnie bowiem z art. 15 ust. 4d Ustawy CIT, koszty uzyskania przychodów inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą (interpretacje indywidualne Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach dla Wnioskodawcy z dnia 15 kwietnia 2011 r. Znak: IBPBI/2/423-94/11/MS oraz Znak: IBPBI/2/423-332/11/MS).

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

W jaki sposób ustalić podatkowy moment poniesienia kosztu pośredniego dla nabytych składników majątkowych o okresie eksploatacji przekraczającej rok, nie będących środkami trwałymi i wartościami niematerialnymi i prawnymi, w rozumieniu przepisów art. 16a ust. 1 i 2 oraz art. 16b ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Czy za dzień poniesienia kosztu, zgodnie z art. 15 ust. 4e powołanej ustawy, należy uznać datę księgowania zakupu składnika majątku, czy może datę ujęcia (zaksięgowania) składnika majątku na kontach księgowych środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych po przekazaniu go do użytkowania.

Zdaniem Wnioskodawcy, zapis art. 15 ust. 4d Ustawy CIT w zakresie ustalania kosztów uzyskania przychodów dla okresu przekraczającego rok podatkowy nie znajduje zastosowania dla rozliczania w czasie kosztów zużycia składników majątku, które w postaci bilansowych odpisów amortyzacyjnych ujmowane są okresowo w księgach rachunkowych Wnioskodawcy. Zgodnie z art. 15 ust. 4e Ustawy CIT, za dzień poniesienia kosztu uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku) albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku). Nie dotyczy to rezerw oraz biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów. Wnioskodawca stoi na stanowisku, iż wydatki poniesione na zakup składników majątkowych powinny być zaliczone w koszt uzyskania przychodów jednorazowo już w dacie zakupu. W związku z tym, momentem poniesienia kosztu w omawianej sytuacji będzie ujęcie kosztu w księgach rachunkowych, czyli np:

* w sytuacji, kiedy Wnioskodawca ponosi wydatki na składniki majątku będące środkami trwałymi w budowie (w rozumieniu Ustawy o rachunkowości) - moment zaewidencjonowania wydatku na koncie "Środki trwałe w budowie". Moment oddania do użytkowania środka trwałego jest w tej sytuacji nieistotny z punktu widzenia Ustawy CIT.

* w sytuacji, kiedy Wnioskodawca ponosi wydatki na składniki majątku będące środkami trwałymi (w rozumieniu Ustawy o rachunkowości) - moment zaewidencjonowania wydatku na koncie "środki trwałe".

Na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam, co następuje:

Zgodnie z art. 1 ustawy z dnia 14 grudnia 1995 r. o spółdzielczych kasach oszczędnościowo - kredytowych (Dz. U. z 1996 r. Nr 1, poz. 2 z późn. zm.), przepisy tej ustawy określają zasady tworzenia, organizacji i działalności spółdzielczych kas oszczędnościowo - kredytowych, zwanych dalej "kasami", oraz Krajowej Spółdzielczej Kasy Oszczędnościowo - Kredytowej, zwanej również "Kasą Krajową". Art. 3 ust. 1 tej ustawy stanowi, iż celem kas jest gromadzenie środków pieniężnych wyłącznie swoich członków, udzielanie im pożyczek i kredytów, przeprowadzanie na ich zlecenie rozliczeń finansowych oraz pośredniczenie przy zawieraniu umów ubezpieczenia na zasadach określonych w ustawie z dnia 28 lipca 1990 r. o działalności ubezpieczeniowej. Z treści art. 3 ust. 2 wynika z kolei, iż kasy prowadzą działalność niezarobkową.

Zasady kwalifikowania wydatków do kosztów uzyskania przychodów określają przepisy art. 15 i 16 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn. Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 z późn. zm., określana dalej skrótem "u.p.d.o.p.").

Zgodnie z art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p., kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Decydującym czynnikiem pozwalającym zaliczyć dany wydatek do kosztów uzyskania przychodów jest zatem poniesienie go w celu osiągnięcia przychodu, bądź zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów, przy czym każdy wydatek, poza wyraźnie wskazanym w ustawie - wymaga indywidualnej oceny pod kątem adekwatnego związku z przychodami i racjonalności działania podmiotu. Nie każdy koszt poniesiony w celu uzyskania przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów może zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodów. Takimi kosztami bowiem nie mogą być wydatki enumeratywnie wymienione w art. 16 ust. 1 u.p.d.o.p.

Ww. podział kosztów uzyskania przychodów ma znaczenie m.in. z punktu widzenia zasad ich potącalności.

Jednocześnie wskazać należy, iż zgodnie z art. 15 ust. 6 u.p.d.o.p., kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16m, z uwzględnieniem art. 16.

Stosownie do art. 16b ust. 1 u.p.d.o.p., amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, nabyte nadające się do gospodarczego wykorzystania w dniu przyjęcia do używania:

Amortyzacji podlegają także wartości niematerialne i prawne wymienione w art. 16b ust. 2 u.p.d.o.p. Powyższy art. 16 ust. 1 i 2 u.p.d.o.p. zawiera zamknięty katalog wartości niematerialnych i prawnych, od których dokonuje się odpisów amortyzacyjnych. Wszelkie inne prawa nie ujęte w ww. przepisie (jak również nie wskazane w art. 16c u.p.d.o.p.) nie stanowią składników majątku trwałego dla celów podatku dochodowego od osób prawnych.

Z powyższych przepisów wynika zatem, iż aby wymienione w art. 16a i 16b u.p.d.o.p., składniki majątku (środki trwałe i wartości niematerialne i prawne) podlegały amortyzacji podatkowej, powinny spełniać następujące warunki:

* stanowić muszą własność lub współwłasność podatnika (środki trwałe),

* powinny być nabyte i nadawać się do gospodarczego wykorzystania (wartości niematerialne i prawne),

* przewidywany okres ich używania powinien być dłuższy niż rok,

* powinny być wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną działalnością gospodarczą.

Ponadto środki trwałe w dniu przyjęcia do używania powinny być kompletne i zdatne do użytku, a więc wyposażone we wszystkie elementy konstrukcyjne umożliwiające ich funkcjonowanie zgodnie z przeznaczeniem oraz być sprawne technicznie i zalegalizowane prawnie w formie stosownych uprawnień, homologacji i pozwoleń na użytkowanie.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, iż w toku prowadzonej działalności, Wnioskodawca nabywał w latach 2007-2011 składniki majątku wykorzystywane przy wykonywaniu działalności statutowej np. grunty, budynki, lokale, prawo wieczystego użytkowania gruntu, urządzenia i sprzęt biurowy: meble biurowe, urządzenia klimatyzacyjne, TV przemysłowe, urządzenia sygnalizacyjne i alarmowe, komputery, serwery, urządzenia wielofunkcyjne, samochody (osobowe oraz inne niż osobowe), wartości niematerialne i prawne, a także szereg innych składników majątkowych niezbędnych do prowadzenia działalności. Wskazane składniki majątku stanowiące własność lub współwłasność Wnioskodawcy, kompletne i zdatne do użytkowania mają różne okresy ekonomicznej użyteczności, co do zasady jednak okres wykorzystywania tych składników przez Wnioskodawcę przekracza rok.

Jak już wcześniej wskazano, jednym z warunków dokonywania odpisów amortyzacyjnych od nabywanych przez podatnika składników majątku jest wykorzystanie tych aktywów na potrzeby związane z prowadzoną działalnością gospodarczą. Zgodnie z art. 3 pkt 9 Ordynacji podatkowej, przez działalność gospodarczą rozumie każdą działalność zarobkową w rozumieniu przepisów o swobodzie działalności gospodarczej, w tym wykonywanie wolnego zawodu, a także każdą inną działalność zarobkową wykonywaną we własnym imieniu i na własny lub cudzy rachunek, nawet gdy inne ustawy nie zaliczają tej działalności do działalności gospodarczej lub osoby wykonującej taką działalność - do przedsiębiorców.

W myśl natomiast art. 2 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (tekst jedn. Dz. U. z 2010 r. Nr 220, poz. 1447), działalnością gospodarczą jest zarobkowa działalność wytwórcza, budowlana, handlowa, usługowa oraz poszukiwanie, rozpoznawanie i wydobywanie kopalin ze złóż, a także działalność zawodowa, wykonywana w sposób zorganizowany i ciągły.

W świetle powyższego stwierdzić należy, że działalność niezarobkowa wykonywana przez spółdzielczą kasę oszczędnościowo - kredytową nie stanowi w myśl ww. przepisów działalności gospodarczej. Tym samym nabywane przez Kasę składniki majątku, w związku z dyspozycją art. 16a ust. 1 i 2 oraz art. 16b ust. 1 u.p.d.o.p., nie stanowią środków trwałych lub odpowiednio wartości niematerialnych i prawnych z uwagi na niewykorzystanie ich w działalności gospodarczej. W konsekwencji, wydatki na ich nabycie podlegają kwalifikacji do kosztów uzyskania przychodów w oparciu o przepisy art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p. Stanowią one koszty inne niż bezpośrednio związane z przychodami, przy czym nie jest możliwe określenie czasu (przekraczającego rok podatkowy), którego wydatki te dotyczą.

Kwestię potrącalności pośrednich kosztów uzyskania przychodów regulują przepisy art. 15 ust. 4d i ust. 4e u.p.d.o.p.

Stosownie do pierwszej z ww. regulacji, koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą.

Natomiast, zgodnie z art. 15 ust. 4e u.p.d.o.p., za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem ust. 4a i 4f-4h, uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.

Zdaniem tut. Organu dnia poniesienia kosztu nie należy utożsamiać z dniem faktycznego księgowania kosztów, lecz należy przyjąć, iż jest to dzień, na który Spółka uwzględnia koszt w prowadzonych przez nią księgach rachunkowych. Z literalnego brzmienia przepisu art. 15 ust. 4e u.p.d.o.p. wynika jednoznacznie, że ustawodawca uzależnia moment, w którym wydatek staje się kosztem uzyskania przychodów od momentu ujęcia go w księgach zgodnie z zasadami ustawy o rachunkowości. Przy czym nie chodzi w tym przypadku o jakiekolwiek ujęcie wydatku w księgach (np. na koncie rozliczeń międzyokresowych kosztów), tylko jego "ujęcie jako kosztu", tzn. uznanie przez podatnika za taki koszt przy zachowaniu zasad rachunkowości: współmierności przychodów i kosztów (art. 6 ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości - tekst jedn. Dz. U. z 2009 r. Nr 152, poz. 1223 z późn. zm.), istotności (art. 8 ust. 1 ww. ustawy) i ostrożności (art. 7 ww. ustawy). Dzień, na który ujęto koszt w księgach, to dzień, w którym w księgach pojawił się koszt na koncie kosztowym. Dopiero moment odpisu kosztów w ewidencji rachunkowej w ciężar kont o charakterze wynikowym mający wpływ na ustalenie prawidłowego wyniku finansowego firmy, jest momentem mającym określone konsekwencje na gruncie podatku dochodowego. Wynik finansowy bowiem obliczony na podstawie rachunku zysków i strat, tworzonego zgodnie z ustawą o rachunkowości, z uwzględnieniem ustaw podatkowych stanowi podstawę naliczenia podatku dochodowego. W związku z powyższym nie jest obojętne, kiedy koszt bilansowy może być uznany za koszt podatkowy.

Kluczowe znaczenie ma tu zasada współmierności, zgodnie z którą w księgach rachunkowych firmy trzeba ująć wszystkie osiągnięte, przypadające na jej rzecz przychody i obciążające ją koszty związane z tymi przychodami dotyczące danego roku obrotowego, niezależnie od terminu ich zapłaty, przy czym nie jest istotna ani data wystawienia przez kontrahenta faktury, ani moment jej faktycznego zaksięgowania (rozumianego jako czynność techniczno-rachunkowa). Innymi słowy przyporządkowanie księgowe danego kosztu do okresu sprawozdawczego zgodnie z przepisami o rachunkowości pozwala na określenie dnia, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych w rozumieniu art. 15 ust. 4e u.p.d.o.p.

Tym samym w ocenie tut. Organu ustawodawca przesądził, że koszty uzyskania przychodów, rozpoznawane są nie na zasadzie kasowej (a więc z momentem faktycznego poniesienia danego wydatku lub kosztu przez podatnika skutkującego uszczupleniem majątku podatnika), lecz na zasadzie memoriałowej (a więc z momentem księgowego poniesienia danego wydatku lub kosztu przez podatnika).

Stwierdzić należy więc, że z treści przywołanych przepisów u.p.d.o.p. wynika podstawowa reguła, tzn. moment uznania wydatku za koszt podatkowy jest w obecnym stanie prawnym uzależniony od uznania go za taki koszt w ujęciu bilansowym. Ujęcie (zaksięgowanie) kosztu w księgach rachunkowych określa więc datę powstania kosztu podatkowego. Przepisy o rachunkowości decydują, na który dzień ujmuje się w księgach rachunkowych koszt, a tym samym przesądzają o dacie poniesienia kosztu podatkowego, z zastrzeżeniem rezerw i biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów (każda jednostka powinna określić zasady rozliczania kosztów w polityce rachunkowości).

Tym samym, zdaniem tut. Organu, stosowany przez Spółkę sposób rozliczania kosztów dla celów bilansowych powinien znaleźć odzwierciedlenie w sposobie zaliczania danych wydatków do kosztów uzyskania przychodów dla celów podatkowych.

Jak wynika z opisu stanu faktycznego, Wnioskodawca prowadzi księgi rachunkowe i zgodnie z art. 32 ustawy o rachunkowości dla celów bilansowych wykazuje zużycie składników majątkowych korygując ich wartość początkową poprzez dokonywane odpisy amortyzacyjne metodą liniową. Odpisów amortyzacyjnych dokonuje według systematycznego, planowego rozłożenia ich wartości początkowej na ustalony okres amortyzacji w równych ratach co miesiąc do momentu zrównania się sumy odpisów amortyzacyjnych z wartością początkową. Odpisów dokonuje od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym dany środek trwały wprowadzono do ewidencji.

W świetle powyższego, skoro wydatki poniesione na nabycie składników majątkowych wykorzystywanych w działalności statutowej, w oparciu o uregulowania wynikające z rachunkowości, ujmowane są w kosztach dla celów bilansowych poprzez odpisy amortyzacyjne od wartości początkowej danego składnika majątku, to również w tym samym momencie i wysokości wydatki te powinny być ujmowane w kosztach uzyskania przychodu dla celów podatkowych.

Biorąc pod uwagę powyższe, stanowisko Wnioskodawcy jest nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a 43-300 Bielsko-Biała.