IBPBI/2/423-135/11/MS

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 20 stycznia 2011 r. (data wpływu do tut. Biura 31 stycznia 2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków związanych z przewozem pracowników - jest prawidłowe.

W dniu 31 stycznia 2011 r. wpłynął do tut. Biura wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków związanych z przewozem pracowników.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Spółka położona jest w odległości kilkunastu kilometrów od najbliższej miejscowości, a potrzeby kadrowe wymagają zatrudnienia pracowników z przedmiotowych miejscowości. W związku z powyższym wszyscy pracownicy muszą dojeżdżać do zakładu pracy. Z uwagi na brak tras kursowych środków komunikacji publicznej Spółka zawiera umowy z przewoźnikami. W Regulaminie Pracy Spółki występuje zapis, że pracodawca ma w szczególności obowiązek organizowania dowozu pracowników do pracy i z pracy. Zasady odpłatności ustalane są przez Zarząd Spółki po wysłuchaniu opinii Związków Zawodowych. Z uwagi na spadek płacy realnej pracowników Spółka przygotowuje się do podpisania ze Związkami Zawodowymi porozumienia, na mocy którego będzie dofinansowywała część kosztów ponoszonych przez przewoźników. Dofinansowanie będzie pokryte środkami obrotowymi. Powyższe będzie realizowane w ten sposób, że część kosztów będzie pokrywał pracodawca, a resztę pracownik. Niniejsze zasady Spółka zamierza wprowadzić protokołem dodatkowym do Układu Zbiorowego Pracy.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy dofinansowanie Spółki do dojazdów pracowników do pracy uregulowane w Układzie Zbiorowym Pracy można zakwalifikować do kosztów uzyskania przychodów.

Zdaniem Spółki, dofinansowanie ze środków obrotowych firmy do dojazdów pracowników do pracy jest kosztem ponoszonym w celu uzyskania przychodów, zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Ponieważ Spółka położona jest w odległości kilkunastu kilometrów od najbliższej miejscowości, potrzeby kadrowe wymagają zatrudnienia pracowników z przedmiotowych miejscowości. Zorganizowanie zbiorowego transportu jest tańsze i zapewnia punktualne przybycie do firmy, dzięki czemu pracownicy mogą wydajnie pracować i przyczyniać się do osiągania większych przychodów firmy. W związku z powyższym Spółka uważa, że koszty dofinansowania, ponoszone ze środków obrotowych firmy, do dojazdów pracowników do pracy, ponoszone są w celu uzyskania przychodu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn. Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397, określanej w dalszej części skrótem "u.p.d.o.p."), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie, są kosztami uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami. Kosztami uzyskania przychodów są więc wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów.

Zatem do kosztów uzyskania przychodów podatnik ma prawo zaliczyć wszystkie koszty, zarówno te bezpośrednio, jak i pośrednio związane z przychodami, o ile zostały one prawidłowo udokumentowane, za wyjątkiem kosztów ustawowo uznanych za niestanowiące kosztów uzyskania przychodów.

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

* został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),

* jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,

* pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

* poniesiony został w celu uzyskania, zachowania bądź zabezpieczenia źródła przychodów, lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,

* został właściwie udokumentowany,

* nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 u.p.d.o.p. nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Jednym z rodzajów kosztów występujących w zakładzie pracy są tzw. koszty pracownicze. Należy jednak pamiętać, że nie każde świadczenie na rzecz pracownika, które stanowi dla niego przychód, może być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów pracodawcy. Pracodawca może bowiem zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów tylko te wydatki na rzecz pracowników, które pozostają w związku z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą i z uzyskiwanymi przez niego przychodami, a jednocześnie wydatki te nie mogą znajdować się w katalogu wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów, zawartym w art. 16 ust. 1 u.p.d.o.p. Koszty pracownicze obejmują nie tylko wynagrodzenia zasadnicze, wszelkiego rodzaju nagrody, premie ale także m.in. diety i inne należności za czas podróży służbowych, wydatki związane z podnoszeniem kwalifikacji zawodowych pracowników. W świetle powyższego koszty te obejmują również wydatki ponoszone na rzecz pracowników w postaci przewozu pracowników do miejsca wykonywania pracy (siedziba Spółki).

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, iż Spółka zawiera umowy z przewoźnikami na dowóz pracowników z pracy i do pracy. Obowiązek pracodawcy dowozu pracowników do pracy i z pracy wynika z Regulaminu Pracy Spółki. Obecnie Spółka przygotowuje się do podpisania ze Związkami Zawodowymi porozumienia, na mocy którego będzie dofinansowywała część kosztów ponoszonych przez przewoźników. Zorganizowanie zbiorowego transportu jest tańsze i zapewnia punktualne przybycie do firmy, dzięki czemu pracownicy mogą wydajnie pracować i przyczyniać się do osiągania większych przychodów firmy.

Mając powyższe na względzie stwierdzić należy, iż wydatki jakie ponosi Spółka na nabycie usług transportowych, celem organizacji dojazdów pracowników do i z miejsca pracy - jako koszty mające pośredni wpływ na osiągane przychody - stanowic będą koszty uzyskania przychodów, pod warunkiem ich właściwego udokumentowania.

Stanowisko Spółki należy uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Kielcach, ul. Prosta 10, 25-366 Kielce po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a 43-300 Bielsko-Biała.