IBPBI/2/423-1292/13/JD

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 3 lipca 2012 r., poz. 749 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z 3 lipca 2013 r. (wpływ do tut. Biura 5 lipca 2013 r.), uzupełnionym 3 i 7 października 2013 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej m.in. podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie skutków podatkowych wystąpienia nadpłaty w składkach na ubezpieczenie społeczne (pytanie wymienione jako drugie) - jest nieprawidłowe.

W dniu 5 lipca 2013 r. do tut. Organu wpłynął wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej m.in. podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie skutków podatkowych wystąpienia nadpłaty w składkach na ubezpieczenie społeczne. Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z dnia 19 września 2013 r. Znak: IBPBII/1/415-683/13/MK wezwano o jego uzupełnienie. Uzupełnienia wniosku, poprzez sformułowanie pytania w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych oraz uiszczenie opłaty, dokonano 3 i 7 października 2013 r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

W grudniu 2010 r. w Spółce została zatrudniona pracownica na umowę o pracę z wynagrodzeniem 10.000 zł brutto. Również w grudniu 2010 r. pracownica ta uległa wypadkowi w czasie pełnienia obowiązków służbowych. Niedługo potem okazało się, że ww. pracownica jest w ciąży. Obowiązkiem ZUS było wypłacanie zasiłku chorobowego z ubezpieczenia chorobowego od chwili wypadku, a następnie zasiłku chorobowego pracownicy w trakcie ciąży. W trakcie długiego sporu ZUS w konsekwencji podważył wysokość wynagrodzenia stwierdzając, że za podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne należało przyjąć kwotę odpowiadającą wysokości przeciętnego wynagrodzenia, tj. 3.146 zł. W związku z zaistniałą sytuacją ponownie przeliczono listę płac za XII 2010 r. na potrzeby sporządzenia korekty deklaracji ZUS DRA. Korekta została złożona w 2012 r. W związku z tym powstała nadpłata w składkach ZUS w wysokości 713,38 zł, z czego 328,56 zł to składki, które opłacone były przez pracodawcę, natomiast 384,82 zł to składki pobrane z pensji pracownika.

W związku z powyższym zadano m.in. następujące pytania:

Czy kwotę 328,56 zł należy potraktować jako przychód podatkowy Spółki.

Czy powinien on dotyczyć okresu w którym sporządzono korektę deklaracji DRA, czy może okresu w którym rozlicza się powstałą nadpłatę.

Zdaniem Spółki, kwotę 328,56 zł należało potraktować jako przychody podatkowe okresu, w którym sporządzono korektę.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam, co następuje:

Na wstępie należy zaznaczyć, że w sprawie będącej przedmiotem wniosku nie mamy do czynienia z sytuacją skutkującą powstaniem przychodu ale z korektą kosztów jego uzyskania. Należy bowiem mieć na względzie, że sytuacja opisana w stanie faktycznym jest następstwem dokonanej przez Spółkę - jako pracodawcę - wpłaty składek z tytułu ubezpieczenia społecznego od wynagrodzenia pracownicy za grudzień 2010 r. Wpłaty te stanowiły koszty uzyskania przychodów Spółki.

Zasady kwalifikowania wydatków do kosztów uzyskania przychodów określa art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 z późn. zm. - dalej: u.p.d.o.p.), zgodnie z którym kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie, są kosztami uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami.

Kosztami uzyskania przychodów są więc wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów.

Kosztami podatkowymi są także tzw. koszty pracownicze, do których zalicza się m.in. wydatki poniesione na rzecz pracownika z tytułu istniejącego stosunku pracy. Moment zaliczenia tych wydatków do kosztów uzyskania przychodów uzależniony jest od tego, kiedy należności z tego tytułu mogą być uznane za należne oraz kiedy zostały wypłacone (postawione do dyspozycji).

Zgodnie z art. 15 ust. 4g u.p.d.o.p., należności z tytułów, o których mowa w art. 12 ust. 1 i 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 z późn. zm.) oraz zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakład pracy stanowią koszty uzyskania przychodów w miesiącu, za który są należne, pod warunkiem, że zostały wypłacone lub postawione do dyspozycji w terminie wynikającym z przepisów prawa pracy, umowy lub innego stosunku prawnego łączącego strony. W przypadku uchybienia temu terminowi do należności tych stosuje się art. 16 ust. 1 pkt 57.

Natomiast, w myśl art. 15 ust. 4h u.p.d.o.p., składki z tytułu należności, o których mowa w ust. 4g, określone w ustawie z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych, w części finansowanej przez płatnika składek, składki na Fundusz Pracy oraz Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych, z zastrzeżeniem art. 16 ust. 1 pkt 40, stanowią koszty uzyskania przychodów w miesiącu, za który należności te są należne, pod warunkiem że składki zostaną opłacone:

W przypadku uchybienia tym terminom do składek tych stosuje się art. 16 ust. 1 pkt 57a i ust. 7d.

Skoro zatem, zgodnie z powołanymi wcześniej przepisami prawa, wpłacone składki na ubezpieczenie społeczne pracownika dokonane przez Spółkę stanowiły koszty uzyskania przychodów, to stwierdzenie ich nadpłaty przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych musi skutkować korektą tychże kosztów.

Odnosząc się do momentu, w jakim należy skorygować koszty uzyskania przychodów należy podkreślić, że ww. korekta nie dokumentuje odrębnego, niezależnego zdarzenia gospodarczego, lecz odnosi się ściśle do stanu zaistniałego w przeszłości. Punktem odniesienia dla tego zdarzenia jest zatem moment zaliczenia wydatków o jakich mowa we wniosku do kosztów uzyskania przychodów. W związku z tym, że uprzednie zaliczenie w koszty uzyskania przychodów składek ZUS w części finansowanej przez pracodawcę było w nieprawidłowej wysokości, powinno być skorygowane poprzez złożenie korekty zeznania za odpowiedni rok podatkowy, tj. rok w którym koszty te zaliczono do kosztów uzyskania przychodów.

Reasumując:

* skutkiem zaistnienia zdarzenia opisanego w stanie faktycznym jest konieczność skorygowania kosztów uzyskania przychodów o kwotę 328,56 zł,

* datą pod którą należy dokonać ww. korekty jest dzień ujęcia składek na ubezpieczenie społeczne (w tym kwoty 328,56 zł) od wynagrodzenia pracownicy za grudzień 2010 r., czego skutkiem będzie także konieczność skorygowania zeznania podatkowego.

Ze względu na powyższe za nieprawidłowe należy uznać stanowisko Spółki zgodnie z którym kwotę 328,56 zł należało potraktować jako przychody podatkowe okresu, w którym sporządzono korektę.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Nadmienia się, że w zakresie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wydano odrębne rozstrzygnięcie.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 14 marca 2012 r., poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.