IBPBI/2/423-1206/13/PC

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 3 lipca 2012 r., poz. 749 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z 11 września 2013 r. (data wpływu do tut. Organu 18 września 2013 r.), o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów straty odpowiadającej niezamortyzowanej wartości początkowej inwestycji w obcym środku trwałym - jest prawidłowe.

W dniu 18 września 2013 r. wpłynął do tut. Organu wniosek o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów straty odpowiadającej niezamortyzowanej wartości początkowej inwestycji w obcym środku trwałym.

We wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Spółka jest podmiotem zajmującym się przede wszystkim produkcją wyrobów z materiałów technicznie spienionych, głownie uszczelnień dla branży motoryzacyjnej, a także produkcją opakowań z tworzyw sztucznych.

W toku prowadzonej działalności Spółka wykorzystuje użytkowane na podstawie umów najmu hale produkcyjno-magazynowe oraz pomieszczenia biurowe. Hale te oraz pomieszczenia biurowe wyposażone są w maszyny, meble oraz sprzęt będące własnością Spółki. W przeszłości Spółka poniosła nakłady inwestycyjne na wynajmowane hale oraz pomieszczenia biurowe polegające m.in. na zamontowaniu bramy elektrycznej, zainstalowaniu instalacji elektrycznej (w tym oświetlenia), na zbudowaniu w halach i pomieszczeniach biurowych ścian działowych, wydzieleniu zaplecza socjalnego, jadalni, łazienek. Spółka dokonuje od tych nakładów (traktowanych jako inwestycje w obcych środkach trwałych) odpisów amortyzacyjnych.

W przyszłości Spółka planuje rozwiązać umowy najmu przedmiotowych hal oraz pomieszczeń biurowych. Planowane rozwiązanie umów związane jest z rozwojem działalności Spółki. Spółka zamierza rozszerzyć swoją działalność o wytwarzanie nowego asortymentu produktów. W związku z powyższym w Spółce znacząco wzrośnie zapotrzebowanie zarówno na użytkową powierzchnię biurową, magazynową, jak i na produkcyjną. W konsekwencji wynajmowane obecnie hale i pomieszczenia biurowe przestaną być użyteczne ze względu na ich ograniczoną, niewystarczającą powierzchnię użytkową. Umowy najmu nie przewidują możliwości zwrotu przez wynajmującego wydatków poniesionych przez Spółkę na ulepszenie wynajmowanych hal czy pomieszczeń biurowych. Rozwiązanie takich umów spowoduje więc powstanie strat po stronie Spółki, jednakże z jej punktu widzenia, działanie takie jest nieuniknione, aby Spółka mogła rozwinąć i w sposób efektywny kontynuować prowadzenie swojej działalności. Konsekwencją rozwiązania wspomnianych umów będzie więc likwidacja inwestycji w obcych środkach trwałych (halach produkcyjno-magazynowych oraz pomieszczeniach biurowych).

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy Spółka może uznać za koszt uzyskania przychodów straty powstałe w wyniku likwidacji nie w pełni umorzonych inwestycji w obcych środkach trwałych (nakładów inwestycyjnych poniesionych w celu przystosowania wynajmowanych hal produkcyjno-magazynowych oraz pomieszczeń biurowych do potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej), jeżeli rozwiązanie umów najmu następuje w związku z chęcią zwiększenia przychodów Spółki, dla którego konieczna jest zmiana wynajmowanych hal produkcyjno-magazynowych i pomieszczeń biurowych na inne (większe).

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 z późn. zm. dalej "Ustawa o p.d.o.p."), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia jego źródła, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 tej ustawy. Stosownie do przepisu art. 16a ust. 2 pkt 1 Ustawy o p.d.o.p., amortyzacji podlegają również, z zastrzeżeniem art. 16c, niezależnie od przewidywanego okresu używania przyjęte do używania inwestycje w obcych środkach trwałych, zwane dalej "inwestycjami w obcych środkach trwałych". Interpretacja dwóch powyżej przytoczonych przepisów oznacza, że w przypadku inwestycji w obcych środkach trwałych nie jest konieczne, aby spełniały one ogólne wymagania dla środków trwałych podlegających amortyzacji podatkowej tj. aby stanowiły one własność lub współwłasność podatnika oraz aby były one wykorzystywane przez okres dłuższy niż rok (por. art. 16a ust. 1 Ustawy o p.d.o.p.). Przykładem inwestycji w obcym środku trwałym może być poczynienie przez podatnika nakładów na przystosowanie wynajmowanego przez niego lub wydzierżawianego obiektu do stanu zdatnego do używania (por. wyrok WSA w Warszawie z 8 czerwca 2006 r., sygn. akt III SA/Wa 12/05).

Z kolei zgodnie z brzmieniem art. 16 ust. 1 pkt 6 Ustawy o p.d.o.p. nie uznaje się za koszty uzyskania przychodów strat powstałych w wyniku likwidacji nie w pełni umorzonych środków trwałych, jeżeli środki te utraciły przydatność gospodarczą na skutek zmiany rodzaju działalności. Ustawa o p.d.o.p. nie zawiera definicji legalnej "likwidacji". Spółka jest zdania, iż pojęcie likwidacji należy interpretować szeroko, obejmując nim nie tylko fizyczne unicestwienie środka trwałego, ale także przekazanie środka trwałego innemu podmiotowi czy to poprzez darowiznę, czy sprzedaż, zmianę metody prowadzenia działalności gospodarczej, likwidację środka trwałego w związku z jego zużyciem technicznym, technologicznym lub wycofanie go z ewidencji środków trwałych (por. wyrok WSA we Wrocławiu z 13 marca 2007 r., sygn. akt. ISA/Wr 53/07).

Zdaniem Spółki, przytoczony przepis wyłącza możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów tylko strat powstałych wskutek likwidacji nie w pełni umorzonych środków trwałych w związku ze zmianą profilu prowadzonej działalności gospodarczej, ale już nie inne przypadki ich likwidacji. W konsekwencji straty powstające w związku z likwidacją nie w pełni umorzonych środków trwałych z innych przyczyn, niż zmiana rodzaju działalności, mogą być uznane za koszt uzyskania przychodów na zasadach ogólnych tj. zgodnie z treścią art. 15 ust. 1 Ustawy o p.d.o.p.

Zaprezentowane przez Spółkę stanowisko znajduje potwierdzenie w literaturze prawa podatkowego (por. J. Godyń: A. Obońska, A. Wacławczyk, A. Walter Podatek dochodowy od osób prawnych. Komentarz - wersja elektroniczna Legalis, rok wydania 2013).

W sytuacji, która będzie miała miejsce w Spółce, dojdzie do rozwiązania umów najmu hal produkcyjno-magazynowych oraz pomieszczeń biurowych, na które poniosła ona nakłady inwestycyjne. Do rozwiązania umów dojdzie ze względów ekonomicznie uzasadnionych, jakie wiążą się z planowanym rozwojem działalności i potrzebą korzystania ze znacznie większej powierzchni hal oraz pomieszczeń biurowych, niż te, które obecnie zapewniają wynajmowane powierzchnie. Tym samym, zdaniem Spółki, planowany rozwój działalności nie wiąże się ze zmianą rodzaju jej działalności. Spółka będzie kontynuować prowadzoną przez siebie działalność gospodarczą, choć zmieni się jej rozmiar (planowany wzrost przychodów).

W zaistniałej sytuacji dochodzi do utraty przydatności gospodarczej środka trwałego z powodu dążenia Spółki do dalszego rozwoju prowadzonej działalności gospodarczej. Skoro rozwiązanie umowy najmu może być uznane za likwidację środka trwałego, to w stanie faktycznym (winno być "zdarzeniu przyszłym") przedstawionym w niniejszym wniosku, dojdzie do likwidacji środka trwałego z innego powodu niż zmiana rodzaju działalności. Tym samym nie wystąpią warunki zastosowania wyłączenia zawartego w art. 16 ust. 1 pkt 6 Ustawy o p.d.o.p., zaś możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów strat powstałych wskutek likwidacji nie w pełni umorzonego środka trwałego podlega ocenie zgodnie z art. 15 ust. 1 Ustawy o p.d.o.p.

Powszechnie przyjmuje się, że zabezpieczenie źródeł przychodów obejmuje poniesienie przez podatnika kosztów w celu zachowania istniejącego status quo w zakresie wielkości uzyskiwanych przychodów. Jednocześnie w sytuacji, w której podatnik pragnie zapewnić sobie w przyszłości uzyskanie przychodów w wyższej wysokości, to poniesienie kosztów następuje "w celu ich uzyskania". W ocenie Spółki poniesienie straty w związku z rozwiązaniem umowy najmu jest konieczne z tego względu, że kontynuowanie działalności przez Spółkę w obecnym kształcie spowodowałoby sytuację, w której potencjalna wartość utraconych korzyści (w związku z zaniechaniem rozwoju w sprzyjających Spółce okolicznościach) byłaby większa niż chwilowo poniesiona strata związana z rozwiązaniem umów. Spółka rezygnując z wynajmu hal oraz pomieszczeń biurowych na rzecz rozwinięcia działalności poprzez produkcję nowego asortymentu dóbr bez wątpienia dąży zarówno do zabezpieczenia źródła przychodu (ograniczenie kosztów ponoszonych z tytułu nieużywanego magazynu, racjonalne wykorzystanie swoich możliwości produkcyjnych, potwierdzenie ugruntowanej pozycji na rynku itp.) jak i do uzyskania nowych przychodów (wprowadzenie na rynek nowego produktu). Biorąc pod uwagę powyższe planowane działanie Spółki służy realizacji celów określonych w art. 15 ust. 1 Ustawy o p.d.o.p.

Zajęte przez Spółkę stanowisko znajduje potwierdzenie w orzecznictwie sądów administracyjnych - między innymi w uchwale siedmiu sędziów NSA z 25 czerwca 2012 r. (sygn. akt. II FPS 2/12), gdzie wskazano, iż strata odpowiadająca niezamortyzowanej wartości początkowej inwestycji w obcym środku trwałym, niespełniająca warunków z art. 16 ust. 1 pkt 6 Ustawy o p.d.o.p., może zostać zaliczona do kosztów uzyskania przychodów, jeżeli jej powstanie wynika z działań podatnika podjętych dla realizacji celu określonego w art. 15 ust. 1 tej ustawy.

Podsumowując swoje stanowisko, Spółka uważa, że rozwiązanie umowy najmu zaadaptowanych na Jej potrzeby hal produkcyjno-magazynowych oraz pomieszczeń biurowych, bez jednoczesnej zmiany profilu prowadzonej działalności gospodarczej, stanowi likwidację środka trwałego (tekst jedn.: inwestycji w obcych środkach trwałych) w okolicznościach innych niż objętych dyspozycją art. 16 ust. 1 pkt 6 Ustawy o p.d.o.p. W konsekwencji poniesienie straty w związku z nieuzyskaniem zwrotu nakładów od wynajmującego, może być oceniane według zasad ogólnych zaliczania do kosztów uzyskania przychodów przewidzianych w art. 15 ust. 1 Ustawy o p.d.o.p. W sytuacji, w której Spółka pragnie jednocześnie rozszerzyć swoją działalność i zwiększyć przychody w przyszłości, co jest związane bezpośrednio z koniecznością rozwiązania obecnie obowiązujących umów najmu, poniesienie wskazanego kosztu może być zakwalifikowane jako służące zachowaniu źródła przychodów lub ich zwiększeniu w przyszłości, zgodnie z art. 15 ust. 1 Ustawy o p.d.o.p. Tym samym Spółka może uznać za koszt uzyskania przychodów straty powstałe w wyniku likwidacji nie w pełni umorzonych inwestycji w obcych środkach trwałych (nakładów inwestycyjnych poniesionych w celu przystosowania wynajmowanych hal produkcyjno-magazynowych oraz pomieszczeń biurowych do potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej), jeżeli rozwiązanie umów najmu następuje w związku z chęcią zwiększenia jej przychodów lub zabezpieczenia ich źródła.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 14 marca 2012 r., poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.