IBPBI/2/423-1167/10/JD - Sposób opodatkowania podatkiem dochodowym od osób prawnych przychodu ze sprzedaży obiektu socjalnego, niepełniącego od kilku lat swojej pierwotnej funkcji.

Pisma urzędowe
Status:  Aktualne

Pismo z dnia 7 grudnia 2010 r. Izba Skarbowa w Katowicach IBPBI/2/423-1167/10/JD Sposób opodatkowania podatkiem dochodowym od osób prawnych przychodu ze sprzedaży obiektu socjalnego, niepełniącego od kilku lat swojej pierwotnej funkcji.

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 9 września 2010 r. (data wpływu do tut. Biura 16 września 2010 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie rozpoznania przychodu z tytułu sprzedaży ośrodka wypoczynkowego - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 13 września 2010 r. do tut. Biura wpłynął wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie skutków podatkowych wniesienia do spółki kapitałowej aportu w postaci całości przedsiębiorstwa osoby fizycznej lub jego zorganizowanej części.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Spółka posiada dom wczasowy. Spółka jest następcą prawnym przedsiębiorstwa, które otrzymało dom wczasowy z chwilą jego powołania, z mienia innego przedsiębiorstwa, które uległo likwidacji. Dom wczasowy (rok oddania do użytku 1969) przez wiele lat służył do celów wypoczynkowych pracownikom firmy oraz ich rodzinom. W listopadzie 2004 r. Spółka podpisała 10 letnią umowę dzierżawy w której dzierżawca (spółka A), na mocy § 11 umowy, zobowiązany był umożliwić korzystanie z domu wczasowego oraz wszystkich innych obiektów wypoczynkowych będących własnością dzierżawcy lub będących przez dzierżawcę zarządzanych, pracownikom wydzierżawiającego według preferencyjnych cen, to jest z uwzględnieniem co najmniej 15% zniżki w stosunku do obowiązującego cennika. Pismem z dnia 10 sierpnia 2005 r. Spółka, korzystając z treści § 13 ust. 2 cytowanej wcześniej umowy, rozwiązała umowę w trybie natychmiastowym, wzywając jednocześnie spółkę A do wydania przedmiotu umowy w dniu 22 sierpnia 2005 r. Ostatecznie, po wykorzystaniu drogi sądowej, Spółka odzyskała dom wczasowy za pośrednictwem komornika w styczniu 2010 r. Tak więc w okresie od 1 grudnia 2005 r. do 28 stycznia 2010 r., tj. 4 lata jeden miesiąc i 28 dni, nie był wykorzystywany przez Spółkę do prowadzenia działalności rekreacyjno-wypoczynkowej na rzecz pracowników. Na terenie ośrodka brak jest sprawnej instalacji c. o., zaś stan techniczny budynku oraz wyposażenia, odzyskanej zorganizowanej części przedsiębiorstwa, jakim jest dom wczasowy, nie pozwala na jego dalszą eksploatację. Ze względu na zbyt wysokie koszty, jakie należałoby ponieść w związku z przywróceniem domu wypoczynkowego do stanu używalności podjęto decyzję o zaprzestaniu z jego korzystania. Zarząd Spółki zamierza w najbliższym czasie sprzedać dom wczasowy, a kwotę uzyskaną z tego tytułu przeznaczyć na inwestycje w firmie.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy przychód otrzymany ze sprzedaży obiektu socjalnego (nie pełniącego od kilku lat takiej funkcji) jest przychodem Spółki opodatkowanym na zasadach ogólnych, czy też powinien zasilić konto Funduszu Świadczeń Socjalnych.

Zdaniem Spółki, na podstawie art. 7 ust. 1 pkt 7 ustawy o zakładowym funduszu socjalnym oraz art. 12 ust. 4 pkt 5 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych należałoby wnioskować, że przychody uzyskane ze sprzedaży obiektów socjalnych powinny zasilić konto Funduszu. Jednak na podstawie wyroku Sądu Najwyższego z dnia 17 lutego 2000 r. (sygnatura IPKN 538/99) stwierdzić należy, że jedynie przychód uzyskany ze sprzedaży środków trwałych służących działalności socjalnej powinien zasilić konto Funduszu Świadczeń Socjalnych. Wobec tego, zdaniem Spółki, przychód uzyskany ze sprzedaży domu wczasowego, który obecnie nie służy już dzielności socjalnej powinien być zaliczony do przychodów podatkowych Spółki i opodatkowany na zasadach ogólnych.

Na tle przedstawionego zdarzenia przyszłego stanowisko Wnioskodawcy uznaje się za prawidłowe.

Ustawa z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 z późn. zm.) nie zawiera definicji przychodu. Jednakże, co do zasady, za przychód podatkowy można uznać każde przysporzenie majątkowe podatnika. Źródła przychodów zostały natomiast wskazane w art. 12 tej ustawy.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt 1 i pkt 2 ww. ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4 oraz art. 14, są w szczególności:

1.

otrzymane pieniądze, wartości pieniężne, w tym również różnice kursowe,

2.

wartość otrzymanych nieodpłatnie lub częściowo odpłatnie rzeczy lub praw, a także wartość innych nieodpłatnych lub częściowo odpłatnych świadczeń, z wyjątkiem świadczeń związanych z używaniem środków trwałych otrzymanych przez zakłady budżetowe, gospodarstwa pomocnicze jednostek budżetowych, spółki użyteczności publicznej z wyłącznym udziałem jednostek samorządu terytorialnego lub ich związków od Skarbu Państwa, jednostek samorządu terytorialnego lub ich związków w nieodpłatny zarząd lub używanie.

Stosownie natomiast do postanowień art. 12 ust. 3 ww. ustawy, za przychody związane z działalnością gospodarczą i z działami specjalnymi produkcji rolnej, osiągnięte w roku podatkowym, uważa się także należne przychody, choćby nie zostały jeszcze faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont.

Zamknięty katalog przychodów, których nie zalicza się do przychodów podatkowych, zawarty natomiast został w art. 12 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Wśród tego rodzaju przychodów ustawodawca w pkt 5 wymienił przychody, które w rozumieniu przepisów o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych zwiększają ten fundusz.

Stosownie do postanowień art. 7 ust. 1 pkt 7 ustawy z dnia 4 marca 1994 r. o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych (tekst jedn. z 1996 r. Dz. U. Nr 70, poz. 335 z późn. zm.), środki Funduszu zwiększa się m.in. o przychody z tytułu sprzedaży, dzierżawy i likwidacji środków trwałych służących działalności socjalnej, w części nie przeznaczonej na utrzymanie lub odtworzenie zakładowych obiektów socjalnych.

Analiza językowa ww. przepisu prowadzi do wniosku, że jego dyspozycją objęty jest przypadek zbycia środka trwałego służącego do działalności socjalnej. Sugeruje to, że taka właśnie ma być funkcja środka trwałego w momencie jego zbycia. Użyty w tym przepisie zwrot "służących działalności socjalnej" wskazuje więc na konieczność wykorzystywania danego środka trwałego do działalności socjalnej w chwili np. zbycia.

Z opisu zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę wynika, że Spółka nie prowadzi działalności socjalnej w ośrodku wypoczynkowym od ponad 4 lat. Ze względu na wysokie koszty jakie należałoby ponieść w związku z przywróceniem domu wypoczynkowego do stanu używalności podjęto decyzję o zaprzestaniu z jego korzystania i sprzedaży.

Wobec powyższego, jeżeli ośrodek wypoczynkowy stanowi środek trwały i nie jest wykorzystywany w celach działalności socjalnej, to nie jest spełniony warunek używania przedmiotowego budynku do takich celów a zatem i przychód z jego sprzedaży nie powiększa Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych.

W konsekwencji do przychodu uzyskanego ze zbycia tego budynku nie będzie mieć zastosowania przepis cytowanego art. 12 ust. 4 pkt 5 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, co skutkuje koniecznością uznania przychodu z tego tytułu za przychód podatkowy.

Stanowisko Spółki jest zatem prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Stefana Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

Opublikowano: http://sip.mf.gov.pl