IBPBI/2/423-1143/09/PP

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 24 września 2009 r. (data wpływu do tut. Biura 29 września 2009 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych - jest nieprawidłowe.

W dniu 29 września 2009 r. wpłynął do tut. Biura wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Spółdzielcza Kasa Oszczędnościowo - Kredytowa jest spółdzielnią, do której stosuje się przepisy ustawy z dnia 14 grudnia 1995 r. o spółdzielczych kasach oszczędnościowo-kredytowych (Dz. U. z 1996 r. Nr 1, poz. 2 z późn. zm., dalej: ustawa o s.k.o.k.), a w zakresie nieregulowanym tą ustawą, przepisy ustawy z dnia 16 września 1982 r. - Prawo spółdzielcze (tekst jedn. z 2003 r. Dz. U. Nr 188, poz. 1848 z późn. zm.) (dalej: ustawa - Prawo spółdzielcze).

Zgodnie z art. 1 § 1 ustawy - Prawo spółdzielcze, każda spółdzielnia, jest dobrowolnym zrzeszeniem nieograniczonej liczby osób, o zmiennym składzie osobowym i zmiennym funduszu udziałowym, które w interesie swoich członków prowadzi wspólną działalność gospodarczą. Art. 3 ustawy o s.k.o.k. precyzuje, iż Kasa prowadzi działalność niezarobkową polegającą na gromadzeniu środków pieniężnych wyłącznie swoich członków, udzielaniu im pożyczek i kredytów, przeprowadzaniu na ich zlecenie rozliczeń finansowych oraz pośredniczeniu przy zawieraniu umów ubezpieczenia. Ze swojej działalności Kasa uzyskuje przychód.

Stosownie do art. 16 ust. 1 ustawy o s.k.o.k., nadwyżka bilansowa (czyli "zysk netto") zostaje przeznaczona na zwiększenie funduszu zasobowego. Dla osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów Kasa ponosi koszty, między innymi na nabycie lub wytworzenie rzeczowych składników majątku trwałego. Rzeczowe składniki majątku trwałego stanowią własność Kasy, są kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania, o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok. Bez ponoszenia wydatków na rzeczowe składniki majątku trwałego nie byłoby możliwe wykonywanie działalności statutowej. Pomiędzy kosztem podatkowym oraz przychodami Kasy występuje zatem związek przyczynowo - skutkowy.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy stanowiące własność Spółdzielczej Kasy Oszczędnościowo - Kredytowej, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 15 ust. 6 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn. z 2000 r. Dz. U. Nr 54, poz. 654 z późn. zm. - dalej: ustawa o p.d.o.o.p.) kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16m, z uwzględnieniem art. 16.

Stosownie do art. 16a ust. 1 ustawy o p.d.o.o.p., amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

Zdaniem Wnioskodawcy, stanowiące jego własność, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

Z przepisów ustawy o p.d.o.o.p. wynika, iż warunkiem zaliczenia odpisów amortyzacyjnych do kosztów uzyskania przychodów jest prowadzenie działalności gospodarczej. Działalnością gospodarczą w rozumieniu ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm. - dalej: Ordynacja podatkowa), jest każda działalność zarobkowa w rozumieniu przepisów o swobodzie działalności gospodarczej, w tym wykonywanie wolnego zawodu, a także każda inna działalność zarobkowa wykonywana we własnym imieniu i na własny lub cudzy rachunek, nawet gdy inne ustawy nie zaliczają tej działalności do działalności gospodarczej lub osoby wykonującej taką działalność - do przedsiębiorców (art. 3 pkt 9). Działalnością gospodarczą w rozumieniu ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (tekst jedn. z 2007 r. Dz. U. Nr 155, poz. 1095 z późn. zm. - dalej: ustawa o swobodzie działalności gospodarczej) jest zarobkowa działalność wytwórcza, budowlana, handlowa, usługowa oraz poszukiwanie, rozpoznawanie i wydobywanie kopalin ze złóż, a także działalność zawodowa, wykonywana w sposób zorganizowany i ciągły (art. 2).

Z uwagi na fakt, że przedmiotowe pytanie powstało na gruncie przepisów ustawy o p.d.o.o.p., dla jego rozstrzygnięcia zastosowanie winna znaleźć definicja działalności gospodarczej wyrażona w ustawie - Ordynacja podatkowa. Z definicji tej wynika, że działalnością gospodarczą będzie także działalność inna niż działalność gospodarcza w rozumieniu ustawy o swobodzie działalności gospodarczej, wykonywana nawet przez podmioty niebędące przedsiębiorcami lub przez podmioty, których działalność nie jest zaliczana przez inne ustawy do działalności gospodarczej, byle była to działalność zarobkowa, wykonywana we własnym imieniu i na własny rachunek. Działalnością zarobkową w ogólnym ujęciu, jakim posługuje się ustawa - Ordynacja podatkowa, jest działalność przynosząca określone profity czy zyski. Osiąganie profitów lub zysków czy też działanie w celu ich osiągnięcia warunkować będzie uznanie określonej działalności za zarobkową.

Jak wskazano w opisie stanu faktycznego, Wnioskodawca jest podmiotem działającym w celu osiągnięcia przychodu (podlegającego opodatkowaniu), osiągającym zysk, nazwany w art. 16 ust. 1 ustawy o s.k.o.k. - nadwyżką bilansową. Odmiennością w stosunku do innych podmiotów jest jedynie obowiązek przekazania tego zysku na określone cele, bez dzielenia go pomiędzy członków. Charakter działalności Kasy, o którym mowa w art. 3 ustawy o s.k.o.k, polega na tym, iż cała nadwyżka bilansowa pracuje na rzecz członków Kasy. Część wypracowanych przez Kasę zysków przekazywana jest w formie niższego oprocentowania pożyczek, wyższego oprocentowania lokat, dodatkowych usług, lepszej ochrony na wypadek strat, wyposażenia, które umożliwia świadczenie lepszych usług itp. Ostatecznie SKOK wypracowuje nadwyżkę bilansową, która w całości przekazywana jest na fundusz zasobowy.

Co prawda ustawa o s.k.o.k. wprost określa działalność Wnioskodawcy jako niezarobkową. Określenia tego nie można jednak interpretować w oderwaniu od całokształtu przepisów regulujących działalność spółdzielczych kas oszczędnościowo-kredytowych. Zdaniem Wnioskodawcy określenie "niezarobkowa" w odniesieniu do działalności spółdzielczych kas oszczędnościowo-kredytowych wynika wprost z zasad gospodarowania zyskiem wyrażonych m.in. w art. 16 ust. 1 ustawy o s.k.o.k., który to przepis zobowiązuje Wnioskodawcę do przekazania zysków na zwiększenie funduszu zasobowego, bez dzielenia go pomiędzy członków kasy, jak również z charakteru działalności kas, wynikającego z art. 3 ust. 1 ustawy o s.k.o.k. Ustawodawca chcąc jedynie podkreślić powyższe zasady, w tym społeczny charakter działalności, wprowadził do ustawy o s.k.o.k. treść art. 3 ust. 2, w którym wskazano, że działalność kas jest niezarobkowa.

Należy podkreślić, że brak tego przepisu nie zmieniłby niczego w odniesieniu do zasad prowadzenia działalności przez SKOK. Nadal byłaby to działalność prowadzona w celu osiągnięcia zysku i nadal zysk ten nie mógłby być dzielony pomiędzy członków, lecz musiałby być przeznaczany na zwiększenie funduszu zasobowego. Mając powyższe na uwadze, należy uznać, że określenie "działalność niezarobkowa" użyte w ustawie o s.k.o.k., nie stanowi przeciwieństwa określenia "działalność zarobkowa" użytego w ustawie - Ordynacja podatkowa.

Z ustawy o s.k.o.k. wynika przecież, że wykonywana przez kasy działalność ma na celu osiąganie profitów czy zysków (zwłaszcza, że z góry zakłada się powstanie nadwyżki bilansowej), a więc działalność ta ma zarobkowy charakter w rozumieniu ustawy - Ordynacja podatkowa. "Niezarobkowość" działalności spółdzielczych kas oznacza jedynie tyle, że osiągane zyski nie przypadają do podziału pomiędzy członków zrzeszonych w spółdzielni. Kasa realizuje zatem cel jakim jest osiąganie zysku, który jest warunkiem koniecznym realizacji nadrzędnych zadań kasy, określonych w ustawie i statucie.

W tym miejscu wypada podkreślić, że żadna z omawianych ustaw nie zawiera definicji "zarobkowa/niezarobkowa działalność", więc wobec braku definicji legalnej, określone pojęcie powinno być definiowane przy zastosowaniu wykładni funkcjonalnej, skoncentrowanej na ustaleniu kontekstu w jakim oba pojęcia zostały zastosowane.

Należy wskazać również na treść uzasadnienia orzeczenia Naczelnego Sądu Administracyjnego z 15 września 2005 r. (FSK 2643/2004) dotyczącego oceny charakteru działalności wykonywanej przez NBP. Z uzasadnienia tego wynika, że zakres zadań publicznych i funkcje pełnione przez NBP nie przesądzają o tym, iż nie może on, dla celów podatkowych, być traktowany jak podmiot prowadzący działalność gospodarczą. W uzasadnieniu wskazano, że "nie można uznać, iż jeżeli identyczne czynności, również odpłatnie, wykonuje centralny bank państwa mają one inny charakter niż wówczas, gdy wykonuje je bank komercyjny.

Wprawdzie podstawowym celem tych działań nie jest osiągnięcie zysku, jednakże charakteryzują się one ciągłością, stałością, powtarzalnością działań i są racjonalne ekonomicznie. Posiadają zatem wszystkie cechy, jakimi charakteryzuje się działalność gospodarcza." W przedmiotowej sprawie mamy do czynienia ze zbliżoną sytuacją, spółdzielcze kasy również wykonują czynności bankowe identyczne jak banki (art. 3 ust. 1a ustawy o s.k.o.k.), również odpłatnie, w celu osiągnięcia zysku (który służy realizacji celów nadrzędnych), a wykonywana działalność charakteryzuje się ciągłością, stałością, powtarzalnością działań i jest racjonalna ekonomicznie, tym samym brak przeszkód aby uznać ją za działalność gospodarczą.

Nie powinien też pozostawać poza polem widzenia przepis art. 114 ustawy - Prawo spółdzielcze, zgodnie z którym związek rewizyjny, w którym zrzeszona jest spółdzielnia, może podjąć uchwałę o postawieniu spółdzielni w stan likwidacji jeżeli spółdzielnia co najmniej od roku nie prowadzi działalności gospodarczej. Ustawa o s.k.o.k. nie wyłącza obowiązywania tego przepisu w stosunku do spółdzielczych kas.

Przyjęcie odmiennej interpretacji przepisów ustawy o p.d.o.o.p., tzn. nie traktowanie działalności Kasy jako działalności gospodarczej, o której mowa w art. 16a ust. 1 ustawy o p.d.o.o.p. byłoby wyrazem niczym nie uzasadnionego różnicowania sytuacji prawnej podatników oraz dyskryminacji spółdzielczych kas oszczędnościowo-kredytowych. Oznaczałoby to bowiem, iż Kasa będąc obowiązaną do opodatkowywania swoich dochodów podatkiem dochodowym od osób prawnych na takich samych zasadach jak inni podatnicy tego podatku, nie mogłaby - w przeciwieństwie do innych podatników tego podatku - pomniejszyć dochodów do opodatkowania o odpisy amortyzacyjne. Zgodnie z postanowieniami art. 32 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. Nr 78, poz. 483 z późn. zm.), "Wszyscy są wobec prawa równi i Wszyscy mają prawo do równego traktowania przez władze publiczne.

Nikt nie może być dyskryminowany w życiu politycznym, społecznym lub gospodarczym z jakiejkolwiek przyczyny". Przyjęcie, że działalność kas nie jest działalnością gospodarczą w rozumieniu art. 16a ust. 1 ustawy o p.d.o.o.p. i uzależnienie możliwości zaliczania przez podatników odpisów amortyzacyjnych do kosztów uzyskania przychodów od sposobu rozdysponowania nadwyżki bilansowej podatnika, stanowiłoby naruszenie konstytucyjnej zasady równości wobec prawa i należałoby uznać za sprzeczne z Konstytucją Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. Nr 78, poz. 483 z późn. zm.).

Na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam co następuje.

Zgodnie z art. 16a ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 z późn. zm. - zwanej dalej "u.p.d.o.p."), amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyta lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

Biorąc pod uwagę powyższy przepis, stwierdzić należy, iż podstawą do uznania, czy w przedstawionym we wniosku stanie faktycznym, Spółdzielcza Kasa Oszczędnościowo-Kredytowa może dokonywać amortyzacji podatkowej środków trwałych, jest rozstrzygnięcie kwestii czy Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą.

Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie zawiera definicji działalności gospodarczej. Wobec braku definicji w tej ustawie, pojęcie to, zgodnie z regułami wykładni systemowej zewnętrznej, należy rozumieć w takim znaczeniu, jaki nadała mu Ordynacja podatkowa, która w art. 3 ust. 9 stanowi, że przez działalność gospodarczą rozumie się każdą działalność zarobkową w rozumieniu przepisów o swobodzie działalności gospodarczej, a także każdą inną działalność zarobkową wykonywaną we własnym imieniu i na własny lub cudzy rachunek, nawet gdy inne ustawy nie zaliczają tej działalności do działalności gospodarczej lub osoby wykonującej taką działalność - do przedsiębiorców.

Zgodnie z art. 3 ust. 2 ustawy z dnia 14 grudnia 1995 r. o spółdzielczych kasach oszczędnościowo-kredytowych (Dz. U. z 1996 r. Nr 1, poz. 2 z późn. zm. - zwanej dalej ustawa o skok), Spółdzielcze Kasy Oszczędnościowo-Kredytowe prowadzą działalność niezarobkową.

Ograniczenie działalności kas oszczędnościowo-kredytowych tylko na rzecz jej członków i tylko o charakterze niezarobkowym, de facto przesądza o tym, że prowadzona przez nie działalność nie może być uznana za działalność gospodarczą, ani w rozumieniu art. 3 pkt 3 Ordynacji podatkowej, ani też art. 2 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie prowadzonej działalności gospodarczej (Dz. U. Nr 155, poz. 1095 z 2007 r. z późn. zm.). Zgodnie z ostatnim z wymienionych przepisów działalnością gospodarczą jest zarobkowa działalność wytwórcza, budowlana, handlowa, usługowa oraz poszukiwanie, rozpoznawanie i wydobywanie kopalin ze złóż, a także działalność zawodowa, wykonywana w sposób zorganizowany i ciągły.

Za nieprawidłowy należy uznać sposób interpretacji przez wnioskodawcę pojęcia "działalność zarobkowa/niezarobkowa", opierający się jedynie na wykładni funkcjonalnej. Ponieważ prawo sformułowane jest za pomocą języka, pierwszoplanowe znaczenie ma wykładnia językowa. Jest ona pierwszym etapem egzegezy tekstu prawnego. Orzecznictwo sądów stoi jednolicie na stanowisku akcentującym prymat wykładni językowej, dopuszczającym możliwość sięgania po inne rodzaje wykładni dopiero wtedy, gdy ta zawodzi. Założenie prymatu wykładni językowej jest szczególnie akcentowane na gruncie prawa podatkowego.

Wykładnia językowo - logiczna (zwana także gramatyczną) polega na odkodowaniu norm postępowania na podstawie znaczenia wyrazów i wyrażeń zawartych w treści aktu prawnego, przy uwzględnieniu zasad gramatyki i składni językowej oraz zasad logiki. Zatem logicznym w świetle powyższego jest, że nie można, jak czyni to wnioskodawca, nadawać tego samego znaczenia wyrażeniom "działalność zarobkowa" (ujętemu w art. 3 ust. 9 Ordynacji podatkowej) i działalność niezarobkowa (ujętemu w art. 3 ust. 2 ustawy o skok). Zgodnie bowiem z regułami logiki są to wyrażenia przeciwstawne.

Powołanie się przez wnioskodawcę na wyrok NSA z dnia 15 września 2005 r. sygn. akt FSK 2643/2004 dotyczący Narodowego Banku Polskiego, nie ma znaczenia dla rozstrzyganej sprawy. W sprawie rozstrzygniętej tym wyrokiem, Narodowy Bank Polski prowadził działalność zewnętrzną na rzecz osób trzecich. Natomiast w przedmiotowej sprawie, SKOK prowadzi działalność ukierunkowaną na rzecz swoich członków. W orzecznictwie podkreśla się, że przy wykładni pojęcia "działalność gospodarcza" istotnym jest, aby działalność gospodarcza pozostawała w "obrocie", a więc była realizowana poprzez odpłatne (ekwiwalentne) świadczenia wzajemne spełniane w ramach obrotu gospodarczego.

Działalnością gospodarczą jest więc tylko działalność zewnętrzna mająca na celu np. świadczenie usług osobom trzecim. Nie jest zaś działalnością gospodarczą działalność prowadzona na potrzeby samej osoby prawnej lub zrzeszonych w niej członków. Takie stanowisko zajął m.in. SN w postanowieniu z dnia 29 kwietnia 1998 r., sygn. akt III CZP 7/98.

Należy również zauważyć, że możliwość prowadzenia działalności gospodarczej, nie została wprowadzona do ustawy o kasach oszczędnościowo - kredytowych. Nie można tego również wywodzić z art. 2 ustawy o spółdzielczych kasach oszczędnościowo-kredytowych, który stanowi, że Kasa jest spółdzielnią do której w zakresie nie uregulowanym odmiennie ustawą stosuje się przepisy ustawy - Prawo spółdzielcze z dnia 16 września 1982 r. Przepis ten odsyła do stosowania ustawy - Prawo spółdzielcze, ale tylko w zakresie, nie uregulowanym odmiennie przez ustawę o kasach oszczędnościowo - kredytowych.

Skoro jednak, ta ostatnia ustawa nakazuje kasom oszczędnościowo - kredytowym prowadzenie niezarobkowej działalności, to nie jest dopuszczalne, jak czyni to wnioskodawca, zastosowanie treści art. 1 § 1 ustawy - Prawo spółdzielcze. Tym samym nie znajduje również zastosowania powołany przez Wnioskodawcę art. 114 Prawa spółdzielczego, skoro jak już wskazano powyżej spółdzielcza kasa oszczędnościowo - kredytowa nie prowadzi działalności gospodarczej.

Za niewłaściwy należy również uznać pogląd Wnioskodawcy, iż zysk, na który nastawiona jest działalność kas stanowi nadwyżka bilansowa, o której mowa w art. 16 ust. 1 ustawy o spółdzielczych kasach oszczędnościowo - kredytowych. Nadwyżka bilansowa, podobnie jak strata bilansowa, o której mowa w ust. 2 tego artykułu to wyłącznie kategorie rachunkowe.

Co więcej, powołane regulacje jako cel działalności prowadzonej przez omawiane podmioty wskazują wyłącznie gromadzenie środków pieniężnych osób w nich zrzeszonych, udzielanie pożyczek i kredytów tym osobom, przeprowadzanie rozliczeń finansowych na ich zlecenie oraz pośredniczeniu przy zawieraniu przez nie umów ubezpieczenia. W szczególności, w żadnym przepisie ustawy o spółdzielczych kasach oszczędnościowo - kredytowych nie ma mowy o działalności gospodarczej, działalności zarobkowej, czy też zyskach tych jednostek. Przepis art. 3 ust. 2 ww. ustawy jednoznacznie natomiast określa ich działalność jako niezarobkową.

W związku z powyższym, stwierdzić należy, iż działalność kas oszczędnościowo - kredytowych nie spełnia wymogów uznania jej za działalność gospodarczą, gdyż nie ma charakteru zarobkowego (art. 3 ust. 2 ustawy o kasach oszczędnościowo - kredytowych). Dodatkowo nie spełnia ona wymogu skierowania jej na zewnątrz (art. 3 ust. 1 ww. ustawy), prowadzona jest ona dla zaspokojenia potrzeb własnych członków.

Z przepisów podatkowych wynika natomiast, iż amortyzacja, co do zasady, dotyczy składników majątku przeznaczonych do działalności gospodarczej. Amortyzacji podlegają składniki majątku, zwane środkami trwałymi oraz wartościami niematerialnymi i prawnymi, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą.

W tej sytuacji należy dodatkowo wskazać, iż w myśl art. 16 ust. 1 pkt 1 u.p.d.o.p., wydatków na nabycie lub wytworzenie środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych nie uważa się za koszty uzyskania przychodów w dacie poniesienia, natomiast są one kosztem w przypadku odpłatnego ich zbycia, bez względu na czas ich poniesienia.

W świetle obowiązującego stanu prawnego wydatki na nabycie lub wytworzenie rzeczowych składników majątku trwałego nie mogą być przez Spółdzielczą Kasę Oszczędnościowo-Kredytową rozliczone poprzez odpisy amortyzacyjne lub jednorazowo zaliczone do kosztów podatkowych w dacie poniesienia, natomiast będą kosztem uzyskania przychodu w dacie odpłatnego ich zbycia.

Stanowisko wnioskodawcy jest zatem nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.