IBPBI/2/423-1133/09/MO

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 20 lipca 2009 r. (data wpływu do tut. Organu 23 września 2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie uznania za koszt uzyskania przychodów rekompensaty za umorzenie postępowania egzekucyjnego - jest prawidłowe.

W dniu 23 września 2009 r. wpłynął do tut. Organu wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie uznania za koszt uzyskania przychodów rekompensaty za umorzenie postępowania egzekucyjnego.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Spółka w latach 2005-2007 ze względu na różne zaistniałe zdarzenia miała duże problemy finansowe. Z tego względu zaprzestała regulować swoje bieżące zobowiązania. Jeden z kontrahentów firmy w celu wyegzekwowania swoich wierzytelności skierował swoje roszczenia na drogę postępowania sadowego i uzyskał na nie tytuły egzekucyjne. W następnej kolejności sprawa trafiła do Komornika. Przez kilka miesięcy Komornik ściągał poszczególne kwoty zaległości z rachunku bankowego Spółki. Po wyegzekwowaniu przez Komornika większości długu, Spółka podpisała ugodę z wierzycielem, która zamykała proces egzekucji. Wierzyciel odstąpił od windykowania kwoty odsetek od zobowiązań, dzięki czemu Spółka nie została obarczona dalszymi kosztami. W ramach porozumienia Spółka zobowiązała się do zapłaty kwoty 20.000 zł tytułem rekompensaty za definitywne umorzenie postępowania egzekucyjnego. Kwota 20.000 zł dotyczyła wartości naliczonych odsetek od niezapłaconych bądź zapłaconych z opóźnieniem zobowiązań wobec Wierzyciela.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy kwota 20.000 zł zapłacona Wierzycielowi tytułem rekompensaty za umorzenie postępowania egzekucyjnego stanowi koszt uzyskania przychodów Spółki.

Zdaniem Spółki, kwota rekompensaty wypłacona Wierzycielowi tytułem odstąpienia od dalszej windykacji stanowi koszt uzyskania przychodów na podstawie art. 15 ust. 1.

Spółka podpisując ugodę i uzgodnioną z Wierzycielem kwotę ugody zredukowała zobowiązanie wobec Wierzyciela w części naliczonych odsetek za zwłokę. Koszt rekompensaty nie należy do kręgu kosztów niepodatkowych wykluczonych enumeratywnie przez Ustawodawcę na podstawie art. 16 ust. 1. Koszt rekompensaty w sposób ogólny powiązany jest z prowadzoną działalnością Spółki i poniesiony jest w celu minimalizacji kosztów obsługi spłaty zobowiązań Spółki.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 z późn. zm. - zwanej dalej "u.p.d.o.p."), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 powołanej ustawy.

Treść przywołanego art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p. wskazuje, iż definicja kosztów uzyskania przychodów - dla celów podatku dochodowego - składa się z dwóch podstawowych elementów, które łącznie tworzą swego rodzaju normatywną klauzulę generalną.

Pierwszy z tych elementów określić można mianem przesłanki pozytywnej, zakładającej spełnienie łączne dwóch warunków, tj.:

Tak więc dany podmiot gospodarczy ma możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów poniesionych wydatków po wyłączeniu tych, których możliwość odliczenia jest wprost ograniczona w ustawie - zarówno kosztów bezpośrednio związanych z uzyskiwanymi przychodami, jak i kosztów innych niż bezpośrednio związanych z przychodami - pod warunkiem, że ich poniesienie ma związek z prowadzoną działalnością gospodarczą, może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu, lub wiąże się z zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodów.

Ustawodawca w omawianym przepisie nie zdefiniował pojęcia "koszty bezpośrednio związane z przychodami" oraz "koszty uzyskania przychodów inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami". Jednak znaczenie tych pojęć można ustalić posługując się ich językowym znaczeniem.

Przez koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami należy rozumieć te koszty, których poniesienie wpłynęło bezpośrednio na uzyskanie określonego przychodu. Kosztami zaś innymi niż koszty bezpośrednio związane z przychodami są wszelkie koszty niebędące kosztami bezpośrednio związanymi z przychodami, w tym koszty dotyczące całokształtu działalności podatnika związane z jego funkcjonowaniem.

Jednak nie każdy wydatek ponoszony w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą stanowić może koszt uzyskania przychodów i jako taki rzutować na podstawę opodatkowania. Skoro bowiem ustawodawca wyraźnie wiąże koszty uzyskania przychodów z określonym celem, to musi być ten cel widoczny. Ponoszone koszty winny omawiany cel realizować lub co najmniej zakładać realność celu.

Właściwa i zgodna z treścią ustawowej regulacji kwalifikacja kosztów uzyskania przychodów powinna brać pod uwagę:

Ponadto obowiązkiem podatnika, jako odnoszącego ewidentną korzyść z faktu zaliczenia określonych wydatków w poczet kosztów uzyskania przychodów, jest wykazanie związku przyczynowo-skutkowego z osiąganymi przychodami lub zabezpieczeniem ich źródła, zgodnie z dyspozycją powołanego art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p.

Drugi z elementów zawartych w omawianym przepisie stanowi przesłankę negatywną, zgodnie z którą, ponoszony wydatek nie może być ujęty w zawartym w art. 16 ust. 1 u.p.d.o.p. katalogu wydatków nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów. Do tego katalogu należą m.in. wydatki, które nie są zaliczane do kosztów podatkowych po przekroczeniu ustawowo określonych limitów, gdy nie spełnią określonych warunków, bądź ze względu na swój charakter bezwzględnie nie stanowią kosztów podatkowych, jak np. określone rodzaje odszkodowań.

Z przedstawionego opisu stanu faktycznego wynika, iż Spółka zwarła ugodę z kontrahentem na mocy której zapłaciła rekompensatę za umorzenie postępowania egzekucyjnego.

Przepisy u.p.d.o.p. nie zwierają regulacji odnoszących się wprost do możliwości zaliczenia rekompensat za umorzenie postępowania egzekucyjnego w ciężar kosztów uzyskania przychodów, a zatem należy dokonać analizy tego wydatku pod katem ogólnych przesłanek wskazanych w art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p. Jeżeli więc Spółka na podstawie posiadanych dokumentów jest w stanie wykazać ich zaistnienie, a w szczególności wykaże, iż zapłata rekompensaty była działaniem racjonalnym będzie mogła zaliczyć przedmiotowy wydatek w ciężar kosztów uzyskania przychodów.

Do kosztów uzyskania przychodów zaliczyć bowiem można te wydatki, które nie zostały wyłączone przez ustawodawcę jako niestanowiące kosztów uzyskania przychodów i które służą m.in. zachowaniu lub zabezpieczeniu funkcjonowania źródła przychodów.

Ponadto należy zauważyć, iż jeżeli przedmiotowa rekompensata stanowi w istocie skumulowane odsetki od zobowiązań, wówczas w celu zaliczenia jej do kosztów uzyskania przychodów niezbędne jest jej faktyczne wypłacenie albowiem w myśl art. 16 ust. 1 pkt 11 u.p.d.o.p., odsetki stanowią koszt uzyskania przychodów w momencie ich zapłaty.

Stanowisko Spółki należy zatem uznać za prawidłowe.

Jednocześnie podkreślić należy, iż pełna weryfikacja prawidłowości zaliczenia poszczególnych kosztów do kosztów uzyskania przychodów może być dokonana jedynie w toku postępowania podatkowego lub kontrolnego, będącego poza zakresem instytucji interpretacji indywidualnej, do której zastosowanie mają przepisy określone w art. 14h (w zamkniętym katalogu) ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.).

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a 43-300 Bielsko-Biała.