IBPBI/2/423-1112/14/IZ

Pisma urzędowe
Status:  Nieoceniane

Pismo z dnia 9 grudnia 2014 r. Izba Skarbowa w Katowicach IBPBI/2/423-1112/14/IZ

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 3 lipca 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z 9 września 2014 r. (data wpływu do tut. BKIP 11 września 2014 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie powstania po stronie Spółki przychodu podatkowego w związku z wypłatą dywidendy niepieniężnej, przewidzianej uchwałą Walnego Zgromadzenia Akcjonariuszy - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 11 września 2014 r. wpłynął do tut. BKIP wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie powstania po stronie Spółki przychodu podatkowego w związku z wypłatą dywidendy niepieniężnej, przewidzianej uchwałą Walnego Zgromadzenia Akcjonariuszy.

We wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca (Spółka) jest spółką akcyjną, której 100% akcji posiada spółka akcyjna z siedzibą w Polsce. Do końca 2014 r. planowane jest zwołanie Nadzwyczajnego Walnego Zgromadzenia Akcjonariuszy Spółki z porządkiem obrad przewidującym podjęcie uchwały w przedmiocie wypłaty dywidendy na rzecz jedynego akcjonariusza Spółki.

Spółka zamierza wypłacić dywidendę jedynemu akcjonariuszowi w formie rzeczowej - szeregu składników majątku produkcyjnego Spółki, a mianowicie:

a.

środek trwały - centrum obróbcze - urządzenie X (rok produkcji 2000) wraz ze stołem obrotowym oraz opcją Data SERVER,

b.

certyfikaty, wyniki badań potwierdzające zgodność wyrobu z wymaganiami przepisów i norm wymienionych na certyfikatach,

c.

dokumentację techniczną opracowaną przez Spółkę konieczną do uzyskania certyfikatów typu A., F., C. i I. w formie elektronicznej, na którą składają się rysunki konstrukcyjne i instrukcje odbioru jakościowego,

d.

dokumentację technologiczną, przyrządy i oprogramowanie konieczne do produkcji głowic z użyciem centrum obróbczego wskazanego w punkcie a).

Do końca 2014 r. nastąpi podjęcie uchwały o wypłacie dywidendy. Również ustalony uchwałą dzień dywidendy oraz dzień wypłaty dywidendy zostaną określone jako przypadające w okresie do końca 2014 r.

Kodeks spółek handlowych ani Statut Spółki nie zawierają wyłączeń w zakresie realizacji dywidendy w formie niepieniężnej, należy zatem przyjąć, że dywidenda w formie wyżej wskazanych składników niepieniężnych jest dopuszczalna.

W związku z powyższym zadano m.in. następujące pytanie:

Czy w świetle opisanego powyżej stanu faktycznego (winno być zdarzenia przyszłego) prawidłowe jest stanowisko, zgodnie z którym wypłata dywidendy niepieniężnej w przypadku, gdy taką formę dywidendy przewiduje uchwała Walnego Zgromadzenia Akcjonariuszy, nie będzie skutkować dla Spółki powstaniem przychodu w rozumieniu art. 12 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2014 r. poz. 851 z późn. zm.).

W ocenie Spółki, wypłata na rzecz akcjonariusza dywidendy w postaci składników majątku Spółki, analogicznie jak w przypadku wypłaty dywidendy w formie pieniężnej, nie będzie skutkować dla Spółki powstaniem przychodu podatkowego w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (podatek CIT). W konsekwencji na Spółce nie będzie ciążył obowiązek podatkowy z tego tytułu.

Zgodnie z art. 7 Ustawy p.d.o.p., przedmiotem opodatkowania jest - co do zasady, pomijając w tym miejscu bezprzedmiotowe dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy wyłączenia i zwolnienia - dochód bez względu na rodzaj źródeł przychodów, tj. osiągnięta w roku podatkowym nadwyżka sumy przychodów nad kosztami ich uzyskania. Ustawa p.d.o.p. nie zawiera definicji przychodu podatkowego. Przepis art. 12 ust. 1 Ustawy p.d.o.p. zawiera jedynie otwarty katalog przysporzeń majątkowych stanowiących przychody podatnika. Jako przychody przepis ten wskazuje przykładowo ("w szczególności") otrzymane pieniądze, wartości pieniężne, w tym również różnice kursowe.

Podkreślić należy, że wśród przychodów wskazanych w ustępie 1 art. 12 Ustawy p.d.o.p. nie wymienia się przychodu pochodzącego z tytułu wypłacenia, czy przekazania w formie rzeczowej, dywidendy przez osobę prawną (spółkę).

Jednocześnie, na gruncie dorobku doktryny oraz praktyki prawa podatkowego, a także wykładni przepisów Ustawy p.d.o.p. należy przyjąć, że - co do zasady - przychodem staje się każde definitywne przysporzenie majątkowe podatnika, zwiększające jego majątek w sposób trwały, które jednocześnie nie zostało wymienione w enumeratywnym katalogu przysporzeń niestanowiących przychodu zawartym w art. 12 ust. 4 Ustawy p.d.o.p. oraz nie zostało wyłączone z opodatkowania (por. Podatek dochodowy od osób prawnych Komentarz pod red.: A. Obońska, Legalis, wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z 27 stycznia 2003 r., sygn. akt III SA 3382/02, opubl. Monitor Podatkowy 2004/1/3).

W świetle powyższych poglądów doktryny i orzecznictwa, w celu dokonania oceny, czy na skutek danego zdarzenia doszło do powstania przychodu podatkowego, należy zweryfikować, czy po stronie podatnika doszło do definitywnego zwiększenia jego aktywów majątkowych.

Analiza przytoczonego opisu zdarzenia przyszłego prowadzi do wniosku, że przekazanie tytułem dywidendy aktywów - elementów majątku Spółki - nie jest dla tej Spółki przychodem.

Wskazać należy, że wypłata dywidendy jest świadczeniem Spółki-dłużnika na rzecz Akcjonariusza - wierzyciela. Świadczeniu po stronie Spółki nie towarzyszy żadne świadczenie wzajemne Akcjonariusza. W szczególności, wypłata dywidendy nie następuje w wyniku umowy zawartej pomiędzy Akcjonariuszem a Spółką w znaczeniu prawa cywilnego. W wyniku wypłaty dywidendy po stronie wypłacającego nie następuje zatem żadne przysporzenie majątkowe, gdyż beneficjent świadczenia (tekst jedn.: Akcjonariusz) w wyniku jego otrzymania nie jest zobowiązany do jakiegokolwiek świadczenia wzajemnego, które mogłoby być zakwalifikowane jako przychód należny Spółki. W konsekwencji, jedynie podmiot otrzymujący dywidendę (Akcjonariusz) osiągnie przychód w rozumieniu Ustawy p.d.o.p. (przy czym w niniejszej sprawie będzie on mógł skorzystać ze zwolnienia, co nie jest jednak przedmiotem niniejszej sprawy).

W świetle opisu zdarzenia przyszłego stanowiącego przedmiot niniejszego wniosku, na skutek wypłaty dywidendy nie dojdzie do żadnego przysporzenia majątkowego po stronie Wnioskodawcy. Wypłata dywidendy nie powoduje bowiem powstania po stronie Akcjonariusza zobowiązania do wykonania jakiegokolwiek świadczenia wzajemnego na rzecz Spółki. Co więcej, w wyniku wypłaty z zysku w formie niepieniężnej, nie dojdzie do zwiększenia wartości aktywów majątkowych Spółki a raczej uszczuplenia majątku Spółki.

Na marginesie niejako powyższych rozważań, Spółka wskazuje dodatkowo, że wydanie przedmiotu dywidendy rzeczowej nie daje również podstaw do przypisania Spółce przychodu z tytułu odpłatnego zbycia rzeczy lub praw majątkowych, o którym mowa w art. 14 ust. 1 Ustawy p.d.o.p. Zgodnie bowiem z wskazanym przepisem przychodem z odpłatnego zbycia rzeczy lub praw majątkowych jest ich wartość wyrażona w cenie określonej w umowie. W konsekwencji przepis ten nie ma zastosowania w niniejszej sprawie.

Stanowi on bowiem o opodatkowaniu przesunięć majątkowych pomiędzy podatnikami, które spełniają łącznie dwie cechy:

* są dokonywane w oparciu o tytuł prawny przewidujący ich odpłatne zbycie (sprzedaż lub zamiana),

* strony transakcji łączy umowa przewidująca zapłatę ceny.

Norma ta jest w istocie normą uzupełniającą w stosunku do art. 7 i art. 12 Ustawy p.d.o.p., która konkretyzuje sposób ustalenia wysokości przychodu dla transakcji odpłatnego zbycia rzeczy lub praw majątkowych. Możliwość zastosowania tego przepisu uzależniona jest zatem w pierwszej kolejności od wystąpienia przychodu (przysporzenia majątkowego o charakterze trwałym), jak również od istnienia transakcji odpłatnego zbycia, a więc sprzedaży lub innego typu umowy nienazwanej o podobnym charakterze. Wypłata dywidendy rzeczowej tych cech nie nosi.

Stanowisko Spółki znajduje liczne potwierdzenie w wyrokach sądów administracyjnych, a mianowicie:

1.

wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 14 marca 2012 r., sygn. akt II FSK 1673/10, w którym stwierdzono, że (...) na gruncie przepisów ustawy z dnia 15 września 2000 r. - Kodeks spółek handlowych (...) nie ulega wątpliwości, że dywidenda stanowi uprawnienie wspólników spółki i może być realizowana zarówno w formie gotówkowej, jak i niepieniężnej, stosownie do postanowień uchwały zgromadzenia wspólników (art. 191 i n. Kodeksu spółek handlowych). Poza sporem pozostaje również okoliczność, że wypłata dywidendy powoduje powstanie opodatkowanego przychodu po stronie wspólnika. W świetle przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nieuzasadnione byłoby natomiast twierdzenie, że zdarzenie takie rodzi obowiązek podatkowy również po stronie spółki przekazującej dywidendę. (...) Naczelny Sąd Administracyjny w pełni podziela argumentację przedstawioną w zaskarżonym wyroku co do charakteru dywidendy jako jednostronnej, nieodpłatnej czynności prawnej, która nie wiąże się z powstaniem po stronie spółki jakiegokolwiek przysporzenia.

2.

wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 8 lutego 2012 r., sygn. akt II FSK 1384/10, w którym stwierdzono, że (...) wykładnia przepisów prawnych zawartych w art. 12 ust. 1-3 oraz art. 14 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie daje podstaw do przyjęcia tezy, zgodnie z którą podjęcie uchwały przez Zgromadzenie Wspólników o wypłacie zysku w formie niepieniężnej, tzn. w postaci przysługującego spółce prawa własności do części nieruchomości skutkuje powstaniem przychodu po jej stronie. W cyt. wyroku zwrócono również uwagę, iż że przeniesienie na wspólników prawa własności w drodze wypłaty z zysku nie jest zbyciem, w wyniku którego powstaje po stronie spółki przychód, gdyż wypłata z zysku w formie rzeczowej nie stanowi odpłatnego zbycia praw. Z tego względu brak jest podstaw do zastosowania w analizowanym stanie faktycznym art. 14 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (...)

3.

wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 22 lutego 2013 r., sygn. II FSK 1771/11, w którym stwierdzono, że wykładnia przepisów prawnych zawartych w art. 12 ust. 1-3 oraz art. 14 ust. 1 tej ustawy nie daje bowiem podstaw do przyjęcia tezy, zgodnie z którą podjęcie uchwały przez Zgromadzenie Wspólników o wypłacie zysku w formie niepieniężnej, tzn. w postaci przysługującego spółce prawa własności do nieruchomości skutkuje powstaniem przychodu po jej stronie.

Co więcej w ostatnim czasie pojawiły się indywidualne interpretacje wydane przez Ministra Finansów, które również stanowią potwierdzenie stanowiska zaprezentowanego przez Spółkę w niniejszym wniosku np. interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z 4 sierpnia 2014 r., ILPB3/423-299/13/14-S/PR, LEX nr 235979.

Na tle przedstawionego zdarzenia przyszłego stwierdzam co następuje:

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca jest spółką akcyjną, której 100% akcji posiada spółka akcyjna z siedzibą w Polsce. Do końca 2014 r. planowane jest zwołanie Nadzwyczajnego Walnego Zgromadzenia Akcjonariuszy Spółki z porządkiem obrad przewidującym podjęcie uchwały w przedmiocie wypłaty dywidendy na rzecz jedynego akcjonariusza Spółki. Spółka zamierza wypłacić dywidendę jedynemu akcjonariuszowi w formie rzeczowej, tj. w postaci szeregu składników majątku produkcyjnego Spółki. Przedmiotem wątpliwości Wnioskodawcy jest kwestia powstania po stronie Spółki przychodu do opodatkowania w związku z wypłatą dywidendy niepieniężnej, przewidzianej uchwałą Walnego Zgromadzenia Akcjonariuszy.

Prawo do dywidendy i sposób jego realizacji zostały unormowane ustawą z dnia 15 września 2000 r. - Kodeks spółek handlowych (tekst jedn.: Dz. U. z 2013 r. poz. 1030, dalej "k.s.h."). Zgodnie z dyspozycją art. 347 § 1 k.s.h., akcjonariusze spółki akcyjnej mają prawo do udziału w zysku wykazanym w sprawozdaniu finansowym, zbadanym przez biegłego rewidenta, który został przeznaczony przez walne zgromadzenie do wypłaty akcjonariuszom. Prawo do udziału w zyskach, zwane prawem do dywidendy, jest więc jedną z najważniejszych form realizacji praw akcjonariuszy tworzących spółkę akcyjną.

Jak wskazują powołane unormowania, dywidenda to prawo wspólnika do udziału w zyskach spółki kapitałowej - jest konkretyzacją prawa wspólnika do udziału w zysku wypracowanym przez tę spółkę w danym okresie i przeznaczonym do podziału stosowną uchwałą walnego zgromadzenia wspólników. Pozyskanie przez spółkę kapitałową środków na wypłatę dywidendy ma bezpośredni związek z wypracowaniem przez nią zysku (po opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych).

Należy przy tym zauważyć, że zysk spółki kapitałowej jest ustalany w określonej kwocie pieniężnej. W konsekwencji także dywidenda należna danemu wspólnikowi - jako jego udział w zysku spółki przeznaczonym do podziału - jest ustalana jako kwota pieniężna. Wartość dywidendy odpowiada bowiem części zysku przeznaczonego do podziału przypadającej na udziały posiadane przez wspólnika w kapitale zakładowym spółki. Samo zwolnienie się spółki z obowiązku realizacji prawa wspólnika do ustalonej dywidendy może natomiast nastąpić w formie pieniężnej, jak i - za zgodą wspólnika - poprzez wykonanie świadczenia niepieniężnego.

Podjęcie decyzji w zakresie wypłaty dywidendy niepieniężnej może być podyktowane różnymi względami, np. brakiem gotówki na wypłatę dywidendy, także pochodzącej z zewnętrznych źródeł finansowania np. pożyczki czy kredytu. Spółka może także za bardziej racjonalne z ekonomicznego punktu widzenia uznać przekazanie określonych składników swoich aktywów udziałowcowi uprawnionemu do dywidendy niż ich zbycie, a dopiero następnie wypłatę gotówki (w tym przypadku oszczędza np. na kosztach związanych ze zbyciem majątku).

Na gruncie ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2014 r. poz. 851 z późn. zm.; dalej "u.p.d.o.p."), dywidenda jest przychodem udziałowca (akcjonariusza) z tytułu udziału w zyskach osób prawnych i podlega opodatkowaniu w momencie jej wypłaty.

Dopuszczalna jest wypłata dywidendy zarówno w formie pieniężnej, jak i niepieniężnej.

Ocena skutków prawnych po stronie spółki wypłacającej wspólnikowi dywidendę w formie niepieniężnej wymaga ustalenia, czy po jej stronie powstanie przychód podatkowy, czy też nie. Wskazać w tym miejscu należy, że wypłata dywidendy w formie gotówki byłaby dla spółki neutralna podatkowo. Wypłata dywidendy w formie pieniężnej prowadzi bowiem do przekazania środków pieniężnych w wartości nominalnej odpowiadającej ustalonej wartości dywidendy. Przekazywane na rzecz wspólnika środki pieniężne zostały uprzednio odpowiednio ujęte (jako przychody albo przysporzenia niestanowiące przychodu) - w tej samej wartości nominalnej - dla celów rozliczeń podatkowych spółki jako wartości wchodzące do jej majątku. Inaczej sytuacja kształtuje się wtedy, gdy spółka dokonuje wypłaty dywidendy w formie niepieniężnej, kosztem swojego majątku. W tym przypadku realizowane są dwa zdarzenia gospodarcze: spółka dokonuje zbycia - w niniejszym przypadku składników majątku produkcyjnego - na rzecz akcjonariusza oraz wypłaty dywidendy na jego rzecz. Uregulowanie dywidendy w formie niepieniężnej polega na przeniesieniu na rzecz wspólnika składników majątku, których wartość odpowiada ustalonej wartości dywidendy, ale których uprzednie wejście do majątku spółki wiązało się z poniesieniem kosztu, który nie musi odpowiadać wartości rynkowej tych składników na dzień przekazania udziałowcowi. Gdyby zatem spółka zdecydowała się najpierw dokonać zbycia tych składników majątkowych, a następnie przekazać uzyskane z tej transakcji środki pieniężne na rzecz akcjonariusza - jako dywidendę - to najpierw uzyskałaby przychód ze zbycia tych składników, prawo do ujęcia nierozliczonych podatkowo kosztów ich nabycia, a następnie poniosła niestanowiący kosztu podatkowego wydatek na wypłatę dywidendy. W konsekwencji, spółka osiągnęłaby dochód albo poniosła stratę na transakcji zbycia składników majątku.

Przykładowy wykaz zdarzeń uznanych przez ustawodawcę za przychody wymieniony w art. 12 ust. 1-3 u.p.d.o.p. wskazuje, że - co do zasady - za przychód podatkowy można uznać każde przysporzenie majątkowe podatnika o charakterze trwałym, którego rzeczywiste otrzymanie - a w niektórych przypadkach już sam fakt, że jest należny - powoduje obowiązek zapłaty podatku dochodowego, o ile przysporzenie to nie jest wyłączone z przychodów na mocy art. 12 ust. 4 u.p.d.o.p. Choć przepis ten w ust. 1 nie wymienia wypłaty dywidendy rzeczowej jako zdarzenia rodzącego taki przychód, to jednak wskazać należy, że katalog wymienionych w tym przepisie zdarzeń rodzących przychód nie ma charakteru wyczerpującego (zamkniętego), lecz jedynie przykładowy. Świadczy o tym użycie przez ustawodawcę w art. 12 ust. 1 sformułowania, że przychodami są "w szczególności" zdarzenia gospodarcze w przepisie tym wymienione, tj.m.in. otrzymane pieniądze, wartość umorzonych zobowiązań itd. Jednocześnie sposób ustalania wielkości przychodu będącego następstwem zbywania rzeczy lub praw majątkowych, a więc przenoszenia własności takich rzeczy lub praw majątkowych, wskazano w art. 14 ustawy. Stanowi on, że przychodem z odpłatnego zbycia rzeczy lub praw majątkowych jest ich wartość wyrażona w cenie określonej w umowie, a jeżeli cena bez uzasadnionej przyczyny znacznie odbiega od wartości rynkowej tych rzeczy lub praw, to przychód ten określa organ podatkowy w wysokości ich wartości rynkowej.

W tym miejscu wskazać należy, że pojęcie "zbycie" nie odnosi się wyłącznie do rozporządzania rzeczą na podstawie umowy sprzedaży w rozumieniu Kodeksu cywilnego (mocą której z jednej strony następuje wydanie rzeczy, a z drugiej zapłata ceny, tj. określonej kwoty pieniężnej). Cena nie zawsze musi być wyrażona w pieniądzu. Może również przybrać postać zwolnienia danego podmiotu (dłużnika) z ciążących na nim zobowiązań wobec innego podmiotu.

Zatem przeniesienie własności rzeczowych składników majątku produkcyjnego Spółki w drodze wypłaty dywidendy w postaci niepieniężnej na gruncie u.p.d.o.p. należy traktować na równi ze zbyciem składników majątku. Należy zauważyć, że z punktu widzenia konsekwencji podatkowych sytuacja jest taka sama, jak ta, w której podatnik dokonuje odpłatnego zbycia składników majątku (tym samym osiąga przychód do opodatkowania), a otrzymane pieniądze przeznacza na wypełnienie zobowiązania względem swoich wierzycieli. Uznanie, że przeniesienie składników majątkowych w drodze realizacji przez podatnika obowiązku wypłaty dywidendy jest tożsame z wypłatą dywidendy pieniężnej spowodowałoby nierówne traktowanie podatników. Podatnik, który najpierw dokonuje sprzedaży ww. składników majątkowych, a następnie reguluje swoje zobowiązania z tytułu dywidendy w formie pieniężnej byłby opodatkowany podatkiem dochodowym od osób prawnych, natomiast podatnik, który bezpośrednio w ww. drodze przeniósł ich własność, nie osiągnąłby żadnego przychodu.

Mając na uwadze powyższe rozważania oraz przedstawiony we wniosku opis zdarzenia przyszłego, stwierdzić należy, że - wbrew twierdzeniom Wnioskodawcy - wypłata dywidendy niepieniężnej w drodze przeniesienia na akcjonariusza składników majątku produkcyjnego, stanowiących składniki aktywów Spółki, spowoduje po stronie Spółki wypłacającej taką dywidendę powstanie przychodu z odpłatnego zbycia, rozpoznanego na podstawie art. 12 ust. 1 u.p.d.o.p., z zastrzeżeniem art. 14 ust. 1 u.p.d.o.p.

Przy czym podkreślić należy, że to nie sama "wypłata" dywidendy niepieniężnej podlega opodatkowaniu, lecz zdarzenie polegające na przeniesieniu składników majątku produkcyjnego ze Spółki na akcjonariusza.

Stanowisko Wnioskodawcy jest zatem nieprawidłowe.

Odnosząc się do powołanych we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej wyroków - wspierających argumentację Wnioskodawcy - Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, ze względów wskazanych w powyższym uzasadnieniu, nie podziela prezentowanego w nich stanowiska. Zauważyć również należy, że postępowanie w sprawie dot. wydania interpretacji indywidualnej jest postępowaniem szczególnym, mającym charakter uproszczony, odrębny od postępowania podatkowego, uregulowanego w dziale IV Ordynacji podatkowej. W jego wyniku, organ udzielając interpretacji, przedstawia swój pogląd dotyczący rozumienia treści przepisów prawa podatkowego i sposobu ich zastosowania w odniesieniu do sytuacji indywidualnej wskazanej przez Wnioskodawcę. Nie można zatem utożsamiać "trybu interpretacji" z postępowaniem podatkowym, a w konsekwencji żądać, aby wydając interpretacje organ, odnosił się osobno do każdego powołanego we wniosku wyroku sądowego, czy też prowadził szeroko rozumianą polemikę z każdym poglądem Wnioskodawcy. Powołane przez Wnioskodawcę wyroki zostały potraktowane jako element stanowiska w sprawie, którego ze względów wskazanych w niniejszej interpretacji tut. Organ nie podziela.

Z kolei w odniesieniu do powołanej przez Wnioskodawcę interpretacji indywidualnej, należy wskazać, że dotyczy ona tylko konkretnej, indywidualnej sprawy podatnika, w określonym zdarzeniu przyszłym i w tej sprawie rozstrzygnięcie w niej zawarte jest wiążące. Dodatkowo należy zauważyć, że interpretacja ta została wydana na skutek uwzględnienia prawomocnego wyroku sądu.

Interpretacja dotyczy opisanego zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej ul. Traugutta 2a 43-300 Bielsko-Biała.

Opublikowano: http://sip.mf.gov.pl