IBPBI/2/423-1085/13/SD

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z 14 sierpnia 2013 r. (data wpływu do tut. BKIP 19 sierpnia 2013 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy zawarcie przez Wnioskodawcę, wraz z innymi spółkami z grupy kapitałowej, z Bankiem umowy wielocelowej linii kredytowej, skutkować będzie uzyskaniem przez niego przychodu z tytułu nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych - jest prawidłowe.

W dniu 19 sierpnia 2013 r. wpłynął do tut. BKIP wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy zawarcie przez Wnioskodawcę, wraz z innymi spółkami z grupy kapitałowej, z Bankiem umowy wielocelowej linii kredytowej, skutkować będzie uzyskaniem przez niego przychodu z tytułu nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca jest spółką z ograniczoną odpowiedzialnością podlegającą opodatkowaniu od całych swoich dochodów na terytorium Polski. Wnioskodawca należy do grupy kapitałowej.

Wraz z innymi spółkami należącymi do grupy kapitałowej zamierza zawrzeć z Bankiem umowę wielocelowej linii kredytowej, która dopuszczać będzie różne formy kredytowania, takie jak np. kredyt w rachunku bieżącym, linia na akredytywy, gwarancje bankowe.

Zobowiązania kredytobiorców względem Banku z tytułu planowanej umowy będą solidarne. Kredytobiorcy, w tym Wnioskodawca wstąpią w stosunek prawny z Bankiem w charakterze dłużników solidarnych, zgodnie z art. 366 Kodeksu Cywilnego.

Umowa wielocelowej linii kredytowej będzie określać maksymalną wysokość limitu kredytowego. Maksymalna wysokość limitu kredytowego odnosić się będzie do łącznego zadłużenia wszystkich kredytobiorców niezależnie od formy kredytowania. Planowane jest także wprowadzenie maksymalnych kwot limitów wykorzystania poszczególnych form kredytowania (tzw. sublimity). Oznacza to, że w ramach planowanej umowy wielocelowej linii kredytowej, poszczególne strony tej umowy (kredytobiorcy) w razie potrzeby będą mogły korzystać z dopuszczalnych form kredytowania, a ograniczone będą jedynie maksymalną kwotą limitu globalnego oraz maksymalnymi kwotami limitu wykorzystania poszczególnych form kredytowania. Mogą zdarzyć się więc sytuacje, gdy w poszczególnych dniach tylko jeden z kredytobiorców korzystać będzie z dopuszczalnych form kredytowania, a w innych dniach z wielocelowej linii kredytowej korzystać będą równocześnie wszyscy kredytobiorcy w takim samym lub w różnym stopniu. Maksymalna kwota dopuszczalnych form kredytowania będzie kontrolowana przez Bank i nie będzie istnieć możliwość jej przekroczenia. Oznacza to, że w momencie gdy jedna ze spółek wykorzysta samodzielnie całą maksymalną kwotę limitu, inne spółki nie będą mogły korzystać z linii kredytowej. W zależności od ustaleń w Bankiem, zakłada się wprowadzenie następujących form zabezpieczenia zobowiązań względem Banku: weksle własne in blanco w wysokości przekraczającej kwotę limitu kredytowego wystawione przez wszystkie spółki będące stroną umowy (kredytobiorcy), zastawy rejestrowe na zapasach magazynowych, cesja praw z polisy ubezpieczeniowej zapasów magazynowych, hipoteki kaucyjne na prawie użytkowania wieczystego oraz cesja praw z polisy ubezpieczeniowej ww. nieruchomości, cesja należności z kontraktów, oświadczenia kredytobiorców o poddaniu się egzekucji. Przy każdej z form zabezpieczenia wskazana będzie maksymalna albo minimalna wysokość tego zabezpieczenia poprzez podanie konkretnej kwoty lub też wskazanie jej procentowo w odniesieniu do kwoty limitu kredytowego.

Planowana umowa wielocelowej linii kredytowej będzie zobowiązywać każdego z kredytobiorców, w tym Wnioskodawcę, do dokonania zabezpieczeń, z tym że zabezpieczenia, do których zobowiązani będą poszczególni kredytobiorcy mogą być różne pod względem rodzaju, jak i kwoty. Jednocześnie z uwagi na charakter zabezpieczeń, wartość poszczególnych zabezpieczeń będzie mogła ulec zmianie w trakcie trwania umowy i dodatkowo będą mogły być wnoszone nowe zabezpieczenia (np. w przypadku zmniejszenia wartości zastawu na materiałach magazynowych poszczególni kredytobiorcy obowiązani są do uzupełnienia zabezpieczenia). Łączna wartość wszystkich udzielonych zabezpieczeń, a także wartość zabezpieczeń dokonanych przez poszczególnych kredytobiorców będzie znacznie przewyższać kwotę maksymalnego limitu kredytowego.

Wszyscy kredytobiorcy, w tym Wnioskodawca, odpowiedzialni będą względem Banku solidarnie. Odpowiedzialność solidarna każdego z kredytobiorców wynikająca z umowy z Bankiem nie będzie w żaden sposób ograniczona (np. na podstawie odrębnych porozumień) i będzie dotyczyć łącznego zadłużenia wszystkich kredytobiorców. Oznacza to, że w przypadku niewłaściwego wykonania umowy przez któregokolwiek z kredytobiorców, Bank będzie mógł żądać spełnienia świadczenia od wszystkich kredytobiorców łącznie lub tylko od jednego z nich, np. od Wnioskodawcy, niezależnie od tego czy to Wnioskodawca nie wykonuje zobowiązań kredytowych, czy też nie wykonuje ich inny kredytobiorca. Żaden z kredytobiorców nie będzie obowiązany do uiszczania na rzecz innych kredytobiorców opłat z tytułu zabezpieczenia zobowiązań względem Banku.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy zawarcie przez Wnioskodawcę, wraz z innymi spółkami z grupy kapitałowej, z Bankiem opisanej w zdarzeniu przyszłym umowy wielocelowej linii kredytowej, skutkować będzie uzyskaniem przez Wnioskodawcę przychodu z tytułu nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych w rozumieniu art. 12 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 z późn. zm., dalej: "ustawa o CIT").

Zdaniem Wnioskodawcy, nie uzyska on przychodu z tytułu nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych w rozumieniu art. 12 ust. 1 pkt 2 ustawy o CIT, w związku z planowanym zawarciem z Bankiem opisanej w zdarzeniu przyszłym umowy wielocelowej linii kredytowej.

Przychodem są wszelkie przysporzenia majątkowe o charakterze trwałym, których rzeczywiste otrzymanie, a w niektórych przypadkach już sam fakt, że są należne, powoduje obowiązek zapłaty podatku. Ustawa o CIT nie zawiera definicji przychodu, w art. 12 ust. 1 ustawy o CIT ustawodawca wymienił jedynie przykładowe kategorie pożytków, których otrzymanie kreuje przychód podatkowy.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt 2 ustawy o CIT, przychodem jest w szczególności wartość otrzymanych nieodpłatnie lub częściowo odpłatnie rzeczy lub praw, a także wartość innych nieodpłatnych lub częściowo odpłatnych świadczeń (...).

Przepisy ustawy o CIT nie definiują pojęcia "nieodpłatnych świadczeń" a jedynie w art. 12 ust. 6 i 6a ustawy o CIT, wskazano sposób i kryteria ustalania wartości nieodpłatnych i częściowo odpłatnych świadczeń. Jak wskazuje się w doktrynie prawa podatkowego, przy interpretacji tego pojęcia, konieczne jest odwołanie się do znaczenia jakie nadają mu przepisy prawa cywilnego (por. J. Marciniuk, Podatek dochodowy od osób prawnych. Komentarz, Warszawa 2009, s. 228). Zgodnie z art. 353 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks Cywilny (Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93 z późn. zm., dalej jako "Kodeks Cywilny"), zobowiązanie polega na tym, że wierzyciel może żądać od dłużnika świadczenia, a dłużnik powinien świadczenie spełnić. W § 2 art. 353 Kodeksu cywilnego wskazano, że świadczenie może polegać na działaniu lub zaniechaniu.

W orzecznictwie sądów administracyjnych wskazuje się jednak na szersze rozumienie pojęcia nieodpłatnego świadczenia. Przykładowo w wyroku z 12 grudnia 2008 r. sygn. II FSK 1361/07 Naczelny Sąd Administracyjny wskazał, że pojęcie nieodpłatnego świadczenia jest szersze niż funkcjonujące w prawie cywilnym. Jak wskazał Sąd obejmuje ono nie tylko świadczenie w znaczeniu cywilnym, gdyż w jego zakres wchodzą wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu, lub też te wszystkie zdarzenia prawne i gospodarcze w działalności osób prawnych, których skutkiem jest nieodpłatne, to jest niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu przysporzenie majątku osobie, mające konkretny wymiar majątkowy czy finansowy. Analogicznie Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 29 października 1999 r. sygn. I SA/Gd 1290/98 wskazał, że przez nieodpłatne świadczenie należy rozumieć te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze w działalności osób prawnych, których skutkiem jest nieodpłatne (tekst jedn.: niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu) przysporzenie majątku tej osoby, mające konkretny wymiar finansowy. Warto także zwrócić uwagę na wyrok Sądu Najwyższego z 2 kwietnia 2003 r. sygn. III RN 49/02, w którym wskazano, że nieodpłatne świadczenie, o którym mowa w art. 12 ust. 1 pkt 2 ustawy PDOPrU nie musi wynikać z zobowiązania cywilnoprawnego. Polega ono na uzyskaniu przez podatnika przychodu bez ekwiwalentnego świadczenia wzajemnego.

Analizując tezy powyższych wyroków uznać należy, że kluczową cechą nieodpłatnych świadczeń jest to, aby otrzymujący to świadczenie nie był zobowiązany do wykonania jakiegokolwiek świadczenia wzajemnego. W przypadku gdy beneficjent świadczenia wykonuje jakiekolwiek świadczenie ze swej strony nie mamy do czynienia z otrzymaniem świadczenia w sposób nieodpłatny. Zauważyć przy tym należy, że forma świadczenia wzajemnego jest dowolna. Jak wskazał Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w wyroku z 30 sierpnia 2006 r. sygn. III SA/Wa 609/06 mówiąc przy tym o odpłatności, pamiętać trzeba, iż pojęcie to obejmuje (...) wszelkie formy ekwiwalentu za dokonaną czynność, które tym samym przybrać mogą postać zarówno materialną, jak i niematerialną.

Jak Wnioskodawca wskazał w opisie zdarzenia przyszłego, zamierza zawrzeć wraz z innymi spółkami należącymi do grupy kapitałowej umowę wielocelowej linii kredytowej. Każdy z kredytobiorców, w tym Wnioskodawca, uprawniony będzie do korzystania z wszystkich dopuszczalnych form kredytowania. Żadnego z kredytobiorców nie będzie ograniczać przyznany mu indywidualnie limit kredytowy. Jedynym ograniczeniem będzie maksymalna wysokość limitu kredytowego dla wszystkich kredytobiorców łącznie oraz planowane sublimity dla poszczególnych form kredytowania. Każdy z kredytobiorców będzie zatem de facto uprawniony do skorzystania z całej kwoty limitu kredytowego, o ile w danym momencie inni kredytobiorcy nie będą korzystać z dopuszczalnych form kredytowania.

Wszyscy kredytobiorcy, w tym Wnioskodawca, zobowiązani zostaną do złożenia odpowiednich zabezpieczeń kredytu. W odniesieniu do każdego z kredytobiorców wartość zabezpieczeń, do których zostaną zobowiązani będzie znacznie przekraczać maksymalny limit kredytowania. Oznacza to, że każdy z kredytobiorców, w tym Wnioskodawca zabezpieczać będzie cały możliwy do zaciągnięcia dług.

Niewątpliwie zabezpieczenie długu, który może być zaciągnięty przez Wnioskodawcę przez spółki z grupy kapitałowej będące równocześnie kredytobiorcami, stanowić będzie świadczenie na rzecz Wnioskodawcy. Zwrócić jednak należy uwagę, że w opisanym zdarzeniu przyszłym będziemy mieć do czynienia także ze świadczeniem wzajemnym Wnioskodawcy względem tych spółek. Oczywistym jest bowiem, że Wnioskodawca wnosząc zabezpieczenie, do którego będzie zobowiązany na mocy umowy wielocelowej linii kredytowej zabezpieczać będzie także dług, który może być zaciągnięty przez te spółki z grupy kapitałowej. Powyższe uzasadnia w ocenie Wnioskodawcy twierdzenie, że w związku ze wzajemnym zabezpieczeniem przez wszystkich kredytobiorców kredytu udzielonego przez Bank, który może być udzielony każdej ze stron wielocelowej linii kredytowej, wykluczone jest uznanie, że pomiędzy tymi podmiotami dojdzie do nieodpłatnych świadczeń w rozumieniu art. 12 ust. 1 pkt 2 ustawy o CIT. Każda bowiem ze stron umowy (każdy z kredytobiorców) świadcząc na rzecz pozostałych stron tej umowy (zabezpieczając kredyt) uzyskiwać będzie świadczenie wzajemne w postaci zabezpieczenia własnego kredytu przez inne strony umowy.

Zdaniem Wnioskodawcy, o nieodpłatnym świadczeniu na rzecz Wnioskodawcy można by było mówić tylko w przypadku, gdyby na mocy umowy wielocelowej linii kredytowej, do wniesienia odpowiednich zabezpieczeń zobowiązane były jedynie spółki z grupy kapitałowej, będące kredytobiorcami, co nie będzie mieć miejsca w przedstawionym zdarzeniu przyszłym.

W ocenie Wnioskodawcy w analizowanym przypadku występować będzie pełna ekwiwalentność świadczeń Wnioskodawcy oraz innych spółek z grupy kapitałowej będących kredytobiorcami. Oznacza to, że pomiędzy poszczególnymi kredytobiorcami nie wystąpią także świadczenia częściowo odpłatne.

Każda ze stron umowy wielocelowej linii kredytowej dokona zabezpieczenia w odniesieniu do tej samej całej kwoty zadłużenia względem Banku. Jednocześnie jak wynika z postanowień projektu umowy wielocelowej linii kredytowej, na wszystkich kredytobiorcach ciążyć będzie względem Banku odpowiedzialność solidarna, o której mowa w art. 366 Kodeksu Cywilnego, za zobowiązania kredytowe własne oraz zobowiązania innych kredytobiorców. Niezależnie zatem od wysokości i rodzaju wniesionego zabezpieczenia, wszyscy kredytobiorcy będą odpowiadać solidarnie za całą kwotę zadłużenia względem Banku.

Oznacza to, że w przypadku gdyby kwota zadłużenia względem Banku przekroczyła wartość zabezpieczenia złożonego przez którąkolwiek ze stron umowy wielocelowej linii kredytowej, Bank będzie mógł żądać od tej strony uiszczenia całej wierzytelności niezależnie od faktu, że przewyższa ona kwotę złożonego zabezpieczenia. Bank uprawniony będzie zatem do egzekwowania od poszczególnych kredytobiorców długu kredytobiorców i nie będzie przy tym ograniczony wysokością wniesionego zabezpieczenia przez któregokolwiek z nich.

Powyższe wynika z istoty odpowiedzialności solidarnej uregulowanej w art. 366 i następnych Kodeksu Cywilnego. Zgodnie z art. 366 § 1 Kodeksu Cywilnego, kilku dłużników może być zobowiązanych w ten sposób, że wierzyciel może żądać całości lub części świadczenia od wszystkich dłużników łącznie, od kilku z nich lub od każdego z osobna, a zaspokojenie wierzyciela przez któregokolwiek z dłużników zwalnia pozostałych. W § 2 tego przepisu wskazano, że aż do zupełnego zaspokojenia wierzyciela wszyscy dłużnicy solidarni pozostają zobowiązani.

Zobowiązanie solidarne charakteryzuje się tym, że po stronie długu występuje kilka podmiotów. Sytuacja tych podmiotów jest zdeterminowana wspólną więzią, jaka istnieje pomiędzy nimi względem wierzyciela. Każdy z dłużników jest zobowiązany wobec wierzyciela do spełnienia całego świadczenia, tak jakby był jedynym dłużnikiem. Wierzyciel może zaś, według swego wyboru, żądać spełnienia całości lub części świadczenia od wszystkich dłużników łącznie, od kilku z nich lub od każdego z osobna. Uprawnienie wierzyciela do wyboru dłużnika, od którego może żądać spełnienia świadczenia w całości lub w części, nie podlega żadnym ograniczeniom. Wybór ten jednocześnie nie może być skutecznie zakwestionowany przez żadnego z dłużników.

W analizowanym zdarzeniu przyszłym wszyscy kredytobiorcy, w tym Wnioskodawca, będą solidarnie odpowiedzialni wobec Banku za dług powstały w związku z realizacją wielocelowej umowy linii kredytowej. Każdy z kredytobiorców odpowiadać będzie za swój dług oraz za dług innych kredytobiorców. Odpowiedzialność ta nie będzie przy tym ograniczona wysokością wniesionego przez poszczególnych kredytobiorców zabezpieczenia.

W przypadku spełnienia świadczenia przez jednego z dłużników solidarnych, tj. uregulowania zobowiązania względem Banku, dłużnik ten na podstawie art. 376 § 1 Kodeksu cywilnego będzie mógł dochodzić swoich roszczeń od pozostałych współdłużników. Pozostali dłużnicy, którzy byli obowiązani do świadczenia na rzecz Banku, zobowiązani zostaną do świadczenia na rzecz dłużnika, który spłacił dług. Wyklucza to w ocenie Wnioskodawcy twierdzenie, że kredytobiorca, który dokona zabezpieczenia w wysokości wyższej niż inni kredytobiorcy dokonuje częściowo odpłatnego świadczenia na rzecz tych kredytobiorców.

Mając na uwadze powyższe, w ocenie Wnioskodawcy, nie uzyska on przychodu z tytułu nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych w rozumieniu art. 12 ust. 1 pkt 2 ustawy o CIT, w związku z zawarciem z Bankiem opisanej w zdarzeniu przyszłym umowy wielocelowej linii kredytowej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 12 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 z późn. zm., dalej "ustawa o CIT"), przychodem, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4 oraz art. 14, jest w szczególności wartość otrzymanych nieodpłatnie lub częściowo odpłatnie rzeczy lub praw, a także wartość innych nieodpłatnych lub częściowo odpłatnych świadczeń, z wyjątkiem świadczeń związanych z używaniem środków trwałych otrzymanych przez samorządowe zakłady budżetowe w rozumieniu ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych oraz spółki użyteczności publicznej z wyłącznym udziałem jednostek samorządu terytorialnego lub ich związków od Skarbu Państwa, jednostek samorządu terytorialnego lub ich związków w nieodpłatny zarząd lub używanie.

Ustawa o CIT nie precyzuje, co należy rozumieć przez "nieodpłatne świadczenie", ograniczając się jedynie do wskazania, w art. 12 ust. 6 i 6a, sposobu i kryteriów ustalania wartości nieodpłatnych i częściowo odpłatnych świadczeń. Pojęcie to można rozpatrywać z punktu widzenia zobowiązaniowego, tj. na tle art. 353 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. kodeks cywilny (Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.), zgodnie z którym zobowiązanie polega na tym, że wierzyciel może żądać od dłużnika świadczenia, a dłużnik powinien świadczenie spełnić. Świadczenie może polegać na działaniu albo na zaniechaniu (art. 353 § 2).

Jednakże, pojęcie "nieodpłatnego świadczenia" na gruncie przepisów prawa podatkowego ma szerszy zakres niż w prawie cywilnym. Może bowiem obejmować wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści. Zatem, aby można było określone świadczenie zaliczyć do kategorii świadczeń nieodpłatnych stanowiących źródło przychodu podlegającego opodatkowaniu, w świetle art. 12 ust. 1 pkt 2 ustawy o CIT, musi dojść do stosunku prawnego, w wyniku którego jeden podmiot dokonuje określonego świadczenia, drugi natomiast to świadczenie otrzymuje nieodpłatnie.

Wobec tego, dla celów podatkowych za "świadczenia nieodpłatne" należy przyjmować te wszystkie zdarzenia prawne lub gospodarcze, których skutkiem jest nieodpłatne, tj. niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu przysporzenie w majątku podatnika, mające konkretny wymiar finansowy. Tak więc, powstanie przychodu ze świadczeń nieodpłatnych należy zatem rozważyć zawsze wtedy, gdy podatnik podatku dochodowego od osób prawnych otrzymuje bez obowiązku świadczenia wzajemnego rzeczy lub prawa bądź inne świadczenia lub też możliwość korzystania z rzeczy lub praw.

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, iż Wnioskodawca wraz z innymi spółkami należącymi do grupy kapitałowej zamierza zawrzeć z Bankiem umowę wielocelowej linii kredytowej, która dopuszczać będzie różne formy kredytowania. Zobowiązania kredytobiorców względem Banku z tytułu planowanej umowy będą solidarne. Umowa będzie określać maksymalną wysokość limitu kredytowego. Maksymalna wysokość limitu kredytowego odnosić się będzie do łącznego zadłużenia wszystkich kredytobiorców niezależnie od formy kredytowania. Planowane jest także wprowadzenie maksymalnych kwot limitów wykorzystania poszczególnych form kredytowania. W zależności od ustaleń z Bankiem, zakłada się wprowadzenie różnych form zabezpieczenia zobowiązań względem Banku. Planowana umowa będzie zobowiązywać każdego z kredytobiorców, w tym Wnioskodawcę, do dokonania zabezpieczeń, z tym że zabezpieczenia, do których zobowiązani będą poszczególni kredytobiorcy mogą być różne pod względem rodzaju, jak i kwoty. Łączna wartość wszystkich udzielonych zabezpieczeń, a także wartość zabezpieczeń dokonanych przez poszczególnych kredytobiorców będzie znacznie przewyższać kwotę maksymalnego limitu kredytowego.

W związku z powyższym w przedmiotowej sprawie, z jednej strony Wnioskodawca otrzymuje świadczenie z tytułu dokonanego poręczenia przez inne podmioty, z drugiej strony zobowiązany jest do takiego samego świadczenia na rzecz tych podmiotów. Zatem bez wątpienia mamy tu do czynienia ze wzajemnymi świadczeniami podmiotów z grupy kapitałowej na rzecz Wnioskodawcy i odwrotnie. Jak stwierdzono powyżej, świadczenie nieodpłatne to zdarzenie prawne lub gospodarcze, którego skutkiem jest nieodpłatne, tj. niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu przysporzenie w majątku podatnika mające konkretny wymiar finansowy. W przedstawionym zdarzeniu przyszłym otrzymanie poręczenia związane jest z inną formą ekwiwalentu, tj. Wnioskodawca udziela również zabezpieczeń oraz odpowiada wraz z innymi kredytobiorcami solidarnie wobec Banku za dług powstały w związku z realizacją umowy.

W świetle powyższych przepisów należy stwierdzić, iż w związku z zawarciem z Bakiem opisanej w zdarzeniu przyszłym umowy wielocelowej linii kredytowej po stronie Wnioskodawcy nie powstanie przychód z tytułu nieodpłatnych świadczeń lub częściowo odpłatnych świadczeń, w rozumieniu art. 12 ust. 1 pkt 2 ustawy o CIT.

Reasumując, stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie, ul. Kraszewskiego 4a, 35-016 Rzeszów, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z dnia 14 marca 2012 r., poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.