IBPBI/2/423-105/11/JD

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 19 stycznia 2011 r. (data wpływu do tut. Biura 26 stycznia 2011 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia wartości początkowej wytworzonych środków trwałych - jest nieprawidłowe.

W dniu 26 stycznia 2011 r. do tut. Biura wpłynął wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia wartości początkowej wytworzonych środków trwałych.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Spółka (Wnioskodawca) została zawiązana w lutym 2009 r. jako spółka celowa do przejęcia i ukończenia inwestycji budowlanej polegającej na budowie centrum handlowo-rozrywkowego (dalej "inwestycja") rozpoczętej do tej pory przez inny podmiot, tj. przez spółkę C. Inwestycja została ostatecznie przejęta jako nieukończona, w trakcie realizacji, poprzez nabycie w roku 2010 przez Wnioskodawcę nieruchomości wraz z naniesieniami, na której rozpoczęta została inwestycja. Nabycie tych nieruchomości nastąpiło od komornika na skutek postępowania egzekucyjnego wszczętego przeciwko dotychczasowemu inwestorowi zgodnie z wnioskami jego wierzycieli.

Istotna dla sprawy jest okoliczność, że powyższe postępowanie egzekucyjne prowadzone było w trybie tzw. uproszczonej egzekucji z nieruchomości na podstawie art. 1013 ¹ i następne Kodeksu postępowania cywilnego (dalej "k.p.c."), co skutkowało istotnymi ograniczeniami co do możliwości przeprowadzenia licytacji nieruchomości oraz rozliczenia ceny nabycia nieruchomości przez Spółkę w drodze wpłaty gotówkowej lub potrącenia wierzytelności przysługujących Wnioskodawcy wobec egzekwowanego dłużnika.

Począwszy od 2009 r. Spółka nabywała wierzytelności wobec spółki C (podmiotu który rozpoczął inwestycję) od osób trzecich w drodze umów cesji, na zasadzie art. 509 Kodeksu cywilnego (dalej "k.c."). Oprócz tego Spółka zawierała również stosowne porozumienia z wierzycielami spółki C, a także dokonywała spłaty wierzycieli spółki C nabywając spłacone wierzytelności na zasadzie art. 518 § 1 pkt 2) i pkt 3) k.c.

W następstwie przeprowadzonej przez komornika w dniu 25 lutego 2010 r. licytacji nieruchomości spółki C, na której rozpoczęta była inwestycja, Wnioskodawca zaofiarował najwyższą cenę nabycia, a komornik udzielił przybicia Wnioskodawcy. Postanowieniem z dnia 15 marca 2010 r. Sąd Rejonowy przysądził własność nieruchomości na rzecz Wnioskodawcy. Postanowienie to stało się prawomocne 31 marca 2010 r., w efekcie czego z tym dniem na zasadzie art. 999 k.p.c., Wnioskodawca nabył prawo własności ww. nieruchomości wraz z istniejącą zabudową, czyli przejął rozpoczętą inwestycję. W dniu 31 marca 2010 r. komornik wystawił dla Wnioskodawcy stosowną fakturę VAT obejmującą cenę nabycia nieruchomości. Na poczet ceny nabycia licytowanych nieruchomości, Wnioskodawca zaliczył część nabytych wierzytelności wobec spółki C nabytych, przy uwzględnieniu ograniczeń wynikających z art. 876 w zw. z art. 1013 ^{6 §} 1 k.p.c. Powyższa kwota stanowiła sumę wierzytelności Wnioskodawcy wobec spółki C, w odpowiedniej części jakie te wierzytelności mogły zostać zaliczone na poczet ceny nabycia nieruchomości, zgodnie obowiązującymi przepisami procedury cywilnej. Kwoty podlegające zaliczeniu zostały ostatecznie potwierdzone przez komornika, w odniesieniu do poszczególnych wierzytelności, w treści postanowień o zakończeniu postępowania egzekucyjnego. Reszta ceny sprzedaży nieruchomości została zapłacona przez Spółkę w gotówce.

Do zaliczenia na poczet ceny sprzedaży nieruchomości przez komornika, Wnioskodawca przedstawił wierzytelności w kwotach wyższych niż ceny zapłacone z tytułu nabycia tych wierzytelności, dzięki czemu Wnioskodawca obniżył wydatki poniesione na nabycie przedmiotowych nieruchomości.

Wnioskodawca nie osiągał przychodów z prowadzonej działalności gospodarczej. Źródłem środków pieniężnych na zapłatę za nabywane wierzytelności wobec spółki C oraz na zapłatę należności w gotówce na poczet ceny nabycia licytowanych nieruchomości, na których rozpoczęto inwestycję - były głównie pożyczki udzielane Wnioskodawcy przez jego wspólników posiadających ponad 25% udziałów. Środki z pożyczek zostały zatem przeznaczone na wydatki związane z nabyciem inwestycji w drodze licytacji komorniczej.

Po nabyciu ww. nieruchomości Wnioskodawca wznowił proces budowlany jako inwestor i kontynuuje budowę inwestycji. Środki na wydatki związane z budową inwestycji pochodzą głównie z pożyczek udzielanych Wnioskodawcy przez jego wspólników posiadających ponad 25% jego udziałów (dalej "wspólnicy"). Wnioskodawca nie prowadzi innej działalności gospodarczej poza ww. działalnością inwestycyjną oraz udostępnianiem powierzchni na terenie inwestycji w celach reklamowych.

W związku z powyższym zadano m.in. następujące pytanie:

Czy różnica pomiędzy faktycznymi wydatkami na nabycie przez Wnioskodawcę wierzytelności osób trzecich wobec poprzedniego podmiotu prowadzącego przedmiotową inwestycję, a wyższą sumą takich wierzytelności zaliczoną przez Wnioskodawcę na poczet ceny nabycia inwestycji może być zaliczona na zmniejszenie kosztu wytworzenia, a w efekcie na zmniejszenie wartości początkowej wytworzonych w procesie inwestycyjnym środków trwałych (środka trwałego), od których to składników dokonywane będą dla celów podatkowych odpisy amortyzacyjne (pytanie oznaczone we wniosku nr 1).

Zdaniem Spółki, kwota różnicy pomiędzy faktycznymi wydatkami na nabycie przez Wnioskodawcę wierzytelności osób trzecich wobec poprzedniego podmiotu prowadzącego przedmiotową inwestycję, a sumą takich wierzytelności zaliczoną przez Wnioskodawcę na poczet ceny nabycia inwestycji (wyższą aniżeli suma wydatków na nabycie wierzytelności) może być zaliczona na zmniejszenie kosztu wytworzenia, a w efekcie na zmniejszenie wartości początkowej wytworzonych w procesie inwestycyjnym środków trwałych (środka trwałego), od których to składników dokonywane będą dla celów podatkowych odpisy amortyzacyjne.

W wyniku zaliczenia wierzytelności - w kwotach wyższych aniżeli faktyczne wydatki poniesione przez Wnioskodawcę na nabycie tych wierzytelności - na poczet ceny nabywanej od komornika nieruchomości wraz z naniesieniami, na której rozpoczęta została przedmiotowa inwestycja, Spółka uzyskała de facto skonto, które obniżyło wartość nabytej nieruchomości w postaci gruntów i posadowionego na nich budynku w trakcie realizacji. W konsekwencji kwota takiego skonta podlega zaliczeniu na zmniejszenie nakładów związanych z realizacją nowego zadania inwestycyjnego, tj. zmniejszenie wydatków związanych z wytworzeniem składników majątku trwałego, o których mowa w art. 16g ust. 4 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 z późn. zm.).

W myśl tego przepisu za koszt wytworzenia uważa się wartość, w cenie nabycia, zużytych do wytworzenia środków trwałych: rzeczowych składników majątku i wykorzystanych usług obcych, kosztów wynagrodzeń za prace wraz z pochodnymi, i inne koszty dające się zaliczyć do wartości wytworzonych środków trwałych. Do kosztu wytworzenia nie zalicza się: kosztów ogólnych zarządu, kosztów sprzedaży oraz pozostałych kosztów operacyjnych i kosztów operacji finansowych, w szczególności odsetek od pożyczek (kredytów) i prowizji, z wyłączeniem odsetek i prowizji naliczonych do dnia przekazania środka trwałego do używania.

Definicja kosztu wytworzenia nie jest katalogiem zamkniętym, na co wskazuje użyte przez ustawodawcę sformułowanie " (...) i inne koszty dające się zaliczyć do wartości wytworzonych środków trwałych". W zakresie tym posłużyć się więc można przepisami ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (tekst jedn. Dz. U. z 2009 r. Nr 152, poz. 1223 z późn. zm), które w zasadzie w tej kwestii są zbieżne z normami podatkowymi i stanowią, że na moment wprowadzania do ewidencji księgowej środków trwałych wycenia się je według wartości początkowej. Dla środków trwałych wytworzonych we własnym zakresie wartością początkową jest koszt ich wytworzenia.

Na podstawie art. 28 ust. 3 ustawy o rachunkowości można stwierdzić, że koszt wytworzenia środka trwałego we własnym zakresie obejmuje:

* koszty pozostające w bezpośrednim związku z budową danego środka trwałego,

* koszty poniesione w związku z doprowadzeniem środka trwałego do użytkowania,

* uzasadnioną część kosztów pośrednio związanych z wytworzeniem środka trwałego.

Koszt wytworzenia środka trwałego obejmuje również:

* nie podlegający odliczeniu podatek od towarów i usług oraz podatek akcyzowy,

* koszt obsługi zobowiązań zaciągniętych w celu sfinansowania budowy środka trwałego i związane z nimi różnice kursowe, pomniejszony o przychody z tego tytułu (art. 28 ust. 8 ustawy o rachunkowości).

Do kosztu wytworzenia nie zalicza się natomiast:

* kosztów administracyjnych lub innych ogólnych kosztów pośrednich, chyba, że ich poniesienie jest konieczne celem doprowadzenia składnika aktywów do stanu zdolności użytkowej,

* kosztów związanych z nietypowymi ilościami zmarnowanych materiałów, nadmiernych kosztów robocizny lub innych środków zużytych w procesie produkcji składnika aktywów, nie zrealizowanych zysków wewnętrznych.

Najczęściej do kosztów wytworzenia środka trwałego zalicza się:

W myśl art. 28 ust. 8 ustawy o rachunkowości koszt wytworzenia środka trwałego obejmuje ogół kosztów poniesionych przez jednostkę za okres budowy, montażu, przystosowania i ulepszenia tego środka trwałego, do dnia bilansowego lub przyjęcia go do używania, w tym również koszt obsługi zobowiązań zaciągniętych w celu ich sfinansowania i związane z nimi różnice kursowe, pomniejszony o przychody z tego tytułu. Zatem, "uzyskane dyskonto" z wierzytelności finansujących zakup inwestycyjny, ujemne i dodatnie różnice kursowe od zobowiązań zaciągniętych w celu sfinansowania budowy środka trwałego, prowizje, odsetki, naliczone do momentu oddania środka trwałego do używania wpływają na jego wartość początkową. Natomiast różnice kursowe i odsetki naliczone już po oddaniu środka trwałego do używania są ujmowane wynikowo, a więc są zaliczane bezpośrednio do kosztów lub przychodów finansowych.

Do wartości początkowej inwestycji powinny więc zostać zaliczone nie tylko koszty związane bezpośrednio z wytworzeniem lub zakupem środków trwałych, lecz również koszty pośrednio związane z inwestycją, warunkujące jej prowadzenie, poniesione do dnia jej zakończenia, co dotyczy również uzyskanych przychodów zmniejszających te koszty. Zgodnie z treścią art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy.

Natomiast stosownie do postanowień art. 15 ust. 6 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a - 16m, z uwzględnieniem art. 16.

Na podstawie art. 16g ust. 1 pkt 1 i 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2 -14, uważa się w razie odpłatnego nabycia cenę ich nabycia, a w razie wytworzenia we własnym zakresie koszt wytworzenia.

Ponieważ w przedmiotowej sprawie występuje zarówno operacja odpłatnego nabycia nieruchomości, jak też proces kontynuacji inwestycji budowlanej, wartość początkowa środków trwałych uzyskanych po zakończeniu inwestycji ustalana będzie z zastosowaniem normy prawnej określonej w art. 16g ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, czyli normy dotyczącej wyceny środka trwałego po koszcie wytworzenia.

Stosownie do treści art. 16g ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, za cenę nabycia uważa się kwotę należną zbywcy, powiększoną o koszty związane z zakupem naliczone do dnia przekazania środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej do używania, a w szczególności o koszty transportu, załadunku i wyładunku, ubezpieczenia w drodze, montażu, instalacji i uruchomienia programów oraz systemów komputerowych, opłat notarialnych, skarbowych i innych, odsetek, prowizji, oraz pomniejszoną o podatek od towarów i usług, z wyjątkiem przypadków, gdy zgodnie z odrębnymi przepisami podatek od towarów i usług nie stanowi podatku naliczonego albo podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty należnego podatku o podatek naliczony albo zwrot różnicy podatku w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. W przypadku importu cena nabycia obejmuje cło i podatek akcyzowy od importu składników majątku. Zgodnie z treścią art. 16g ust. 4 tej ustawy, za koszt wytworzenia uważa się wartość, w cenie nabycia, zużytych do wytworzenia środków trwałych: rzeczowych składników majątku i wykorzystanych usług obcych, kosztów wynagrodzeń za prace wraz z pochodnymi, i inne koszty dające się zaliczyć do wartości wytworzonych środków trwałych. Do kosztu wytworzenia nie zalicza się: kosztów ogólnych zarządu, kosztów sprzedaży oraz pozostałych kosztów operacyjnych i kosztów operacji finansowych, w szczególności odsetek od pożyczek (kredytów) i prowizji, z wyłączeniem odsetek i prowizji naliczonych do dnia przekazania środka trwałego do używania.

Ponadto w myśl art. 16g ust. 5 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, koszt wytworzenia koryguje się o różnice kursowe, naliczone do dnia przekazania do używania środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej. W oparciu o ww. regulacje, należy stwierdzić, iż wartość początkową środka trwałego, wytworzonego we własnym zakresie (tj. w efekcie zakończonego i rozliczonego procesu budowy prowadzonego w ramach działalności gospodarczej), wyznacza koszt wytworzenia, na który składają się następujące wydatki poniesione do dnia przyjęcia środka trwałego do używania:

Natomiast do kosztu wytworzenia środka trwałego nie zalicza się: kosztów ogólnych zarządu, kosztów sprzedaży oraz pozostałych kosztów operacyjnych i kosztów operacji finansowych, w szczególności odsetek od pożyczek (kredytów) i prowizji naliczonych od dnia przekazania środka trwałego do używania.

Oznacza to zatem możliwość uwzględnienia w koszcie wytworzenia mniejszych co do zasady wydatków na nabycie nieruchomości w tym w postaci budynku w stanie realizacji czyli procesu określanego mianem inwestycji.

Pojęcie inwestycji legalnie definiuje art. 4a pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, stanowiąc, iż ilekroć w ustawie jest mowa o inwestycjach oznacza to środki trwałe w budowie w rozumieniu ustawy o rachunkowości. Zgodnie natomiast z art. 3 ust. 1 pkt 16 ustawy o rachunkowości, ilekroć w ustawie jest mowa o środkach trwałych w budowie rozumie się przez to zaliczane do aktywów trwałych środki trwałe w okresie ich budowy, montażu lub ulepszenia już istniejącego środka trwałego.

Zgodnie ze Słownikiem Języka Polskiego Wydawnictwa PWN (wersja internetowa - www.pwn.pl) "budowa" to nie tylko budowanie domu, mostu, drogi itp. Pojęcie to oznacza również "zespół i wzajemne powiązanie części składowych całości" lub "tworzenie, organizowanie czegoś".

W związku z tym, "inwestycja" w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, to również czynność polegająca na stworzeniu czegoś, powiązaniu różnych składników w całość, tj. polegająca na nabyciu lub wytworzeniu we własnym zakresie środka trwałego.

Zatem każdą inwestycję charakteryzuje określone następstwo podejmowanych działań (rozpoczęcie, realizacja, zakończenie, oddanie do użytkowania). Z momentem podjęcia pierwszych czynności związanych z daną inwestycją a następnie podjęcie dalszych czynności związanych z budową, wszelkie wydatki poniesione na te cele są kosztami związanymi z tą inwestycją. Nakład inwestycyjny oznacza bowiem wszystkie koszty podjęte dla realizacji inwestycji, w tym na działania wstępne, przygotowujące prace rzeczowe. W przypadku budowy środka trwałego należy do nakładów inwestycyjnych zaliczyć wydatki poniesione na budowę tego obiektu, bezpośrednio lub pośrednio związane z tą budową, wydatki bez których powstanie budynku nie byłoby możliwe.

Ze stanu faktycznego wynika, iż Spółka zawarła szereg umów dotyczących nabycia wierzytelności po cenie niższej od ich wartości nominalnych, a w efekcie zaliczenia tych wierzytelności na poczet ceny zakupu gruntu i rozpoczętej budowy centrum usługowo handlowego uległa zmniejszeniu wartość nakładów poniesionych na to zadanie, co pozwoli w efekcie zmniejszyć koszt wytworzenia, a po oddaniu składników majątku trwałego do użytkowania - wysokość odpisów amortyzacyjnych.

Tak więc, wydatek ten, jako wydatek związany z wybudowaniem nowoczesnego centrum usługowo - handlowego powinien zmniejszyć wartość początkową danego środka trwałego.

Osiągnięte wyniki na wierzytelnościach związane były z procesem inwestycyjnym zmierzającym do wytworzenia nowego środka trwałego. Były to wydatki, które mają charakter przygotowawczy, ukierunkowany na podjęcie inwestycji, dlatego też należy je uznać za koszty pozostające w bezpośrednim związku z kosztem wytworzenia danego środka trwałego.

Na tle przedstawionego opisu zdarzenia przyszłego stwierdzam, co następuje:

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 z późn. zm. dalej "u.p.d.o.p."), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Jak stanowi art. 15 ust. 6 u.p.d.o.p., kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16m, z uwzględnieniem art. 16.

Zgodnie z art. 16a ust. 1 pkt 1 u.p.d.o.p., amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych stanowi wartość początkowa środka trwałego. Zasady jej ustalenia uzależnione m.in. od sposobu jego nabycia (czy też wytworzenia) określa art. 16g u.p.d.o.p.

Stosownie do art. 16g ust. 1 pkt 2 u.p.d.o.p., za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-14, uważa się w razie wytworzenia we własnym zakresie koszt wytworzenia.

Za koszt wytworzenia uważa się wartość, w cenie nabycia, zużytych do wytworzenia środków trwałych: rzeczowych składników majątku i wykorzystanych usług obcych, kosztów wynagrodzeń za prace wraz z pochodnymi, i inne koszty dające się zaliczyć do wartości wytworzonych środków trwałych. Do kosztu wytworzenia nie zalicza się: kosztów ogólnych zarządu, kosztów sprzedaży oraz pozostałych kosztów operacyjnych i kosztów operacji finansowych, w szczególności odsetek od pożyczek (kredytów) i prowizji, z wyłączeniem odsetek i prowizji naliczonych do dnia przekazania środka trwałego do używania (art. 16g ust. 4 u.p.d.o.p.).

Cytowany przepis odsyła do ceny nabycia rzeczowych składników majątku, zaś definicję legalną ceny nabycia zawarto w art. 16g ust. 3 u.p.d.o.p. zgodnie z którym, za cenę nabycia uważa się kwotę należną zbywcy, powiększoną o koszty związane z zakupem naliczone do dnia przekazania środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej do używania, a w szczególności o koszty transportu, załadunku i wyładunku, ubezpieczenia w drodze, montażu, instalacji i uruchomienia programów oraz systemów komputerowych, opłat notarialnych, skarbowych i innych, odsetek, prowizji, oraz pomniejszoną o podatek od towarów i usług, z wyjątkiem przypadków, gdy zgodnie z odrębnymi przepisami podatek od towarów i usług nie stanowi podatku naliczonego albo podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty należnego podatku o podatek naliczony albo zwrot różnicy podatku w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. W przypadku importu cena nabycia obejmuje cło i podatek akcyzowy od importu składników majątku.

Z przedstawionego zdarzenia przyszłego wynika, że Spółka przejęła nieukończoną inwestycję poprzez nabycie nieruchomości wraz z naniesieniami. Nabycie tych nieruchomości nastąpiło od komornika na skutek postępowania egzekucyjnego wszczętego przeciwko dotychczasowemu inwestorowi (spółka C) zgodnie z wnioskami jego wierzycieli.

Zanim doszło do przejęcia inwestycji Spółka nabywała wierzytelności wobec spółki C (podmiotu który rozpoczął inwestycję) od osób trzecich w drodze umów cesji, na zasadzie art. 509 Kodeksu cywilnego (dalej "k.c."). Oprócz tego Spółka zawierała również stosowne porozumienia z wierzycielami spółki C, a także dokonywała spłaty wierzycieli spółki C nabywając spłacone wierzytelności na zasadzie art. 518 § 1 pkt 2) i pkt 3) ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny.

Do zaliczenia na poczet ceny sprzedaży nieruchomości, Wnioskodawca przedstawił wierzytelności w kwotach wyższych ("wartości nominalne") niż ceny rzeczywiście zapłacone z tytułu nabycia tych wierzytelności. Reszta ceny sprzedaży nieruchomości została zapłacona przez Spółkę w gotówce.

Odnosząc przedstawione zdarzenie przyszłe do powołanych wcześniej przepisów prawa należy stwierdzić, że skoro ceną nabycia rzeczowych składników majątku, zużytych do wytworzenia środka trwałego jest cena należna zbywcy, którą w analizowanym przypadku jest wartość na jaką opiewają wierzytelności wyższa niż cena za jaką te wierzytelności zostały nabyte, to wartość ta ("nominalna"), a nie cena faktyczna nabycia wierzytelności od osób trzecich, powinna być brana pod uwagę przy ustaleniu wartości początkowej wytworzonego środka trwałego. Podkreślić bowiem należy, iż co do zasady fakt faktycznej zapłaty za "składniki" zużyte w procesie wytworzenia środka trwałego pozostaje bez wpływu na sposób i zasady ustalania jego wartości początkowej, które jak już wskazano jest koszt wytworzenia w rozumieniu art. 16g ust. 4 u.p.d.o.p. (wyjątek w tym względzie stanowią róznice kursowe, które musza być faktycznie zrealizowane przed oddaniem środka trwałego do używania). Dla porządku należy podkreślić, że na wartość początkową wpływ będą miały także inne składniki wymienione w powołanym wcześniej art. 16g ust. 4 u.p.d.o.p.

Biorąc powyższe pod uwagę należy stwierdzić, że stanowisko Spółki jest nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Nadmienia się, że w zakresie pytania oznaczonego we wniosku nr 2 wydano odrębną interpretację.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie, ul. Kraszewskiego 4a, 35-016 Rzeszów po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej ul. Traugutta 2a 43-300 Bielsko-Biała.