IBPBI/2/423-1042/13/BG

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z 1 sierpnia 2013 r. (data wpływu do tut. Biura 6 sierpnia 2013 r.) uzupełnionym 4 listopada 2013 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości i momentu zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów umorzonej należności głównej w kwocie netto - jest prawidłowe.

W dniu 6 sierpnia 2013 r. wpłynął do tut. Biura wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości i momentu zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów umorzonej należności głównej w kwocie netto. Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z 16 października 2013 r. Znak IBPBI/2/423-1042/13/BG wezwano do ich uzupełnienia. Uzupełnienia dokonano 4 listopada 2013 r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Spółka prowadzi działalność gastronomiczną, zajmuje się między innymi sprzedażą posiłków regeneracyjnych dla firm. Od początku istnienia firmy tj. od 2002 r. Spółka była związana umową o współpracy w zakresie dostarczania posiłków regeneracyjnych z jedną ze spółek z branży motoryzacyjnej. W związku z trwającym kryzysem w tej branży zaczęły pojawiać się trudności w zakresie bieżącego regulowania należności. Powstały duże zatory finansowe. Aby oddłużyć firmę i poprawić kondycję finansową, 23 sierpnia 2012 r. pomiędzy spółkami zawarto porozumienie o spłacie zadłużenia z częściową redukcją długu. Na podstawie art. 508 Kodeksu Cywilnego wierzyciel zwolnił dłużnika z długu, a dłużnik przyjął zwolnienie. Spółka umorzyła należność na kwotę 105.000,00 zł (w tym 41.332,31 zł należność główna oraz 63.667,69 zł naliczone odsetki) w zamian za zapłatę pozostałej części długu w kwocie 500.000,00 zł w wyznaczonym terminie tj. do 11 września 2012 r. (otrzymano przelew 6 września 2012 r. - 500.000,00 zł). Istotne elementy stanu faktycznego zostały zawarte również we własnym stanowisku Spółki gdzie wskazano, że należność została zarachowana jako przychód należny oraz przedmiotowe należności nie były wierzytelnościami przedawnionymi.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy umorzona należność główna netto (po odjęciu podatku VAT) stanowi koszt podatkowy w momencie zwolnienia z długu.

Zdaniem Spółki, umorzona należność z tytułu świadczonych usług w kwocie netto jest kosztem podatkowym, gdyż zgodnie z art. 12 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych wymieniona należność została zarachowana jako przychód należny. Stosownie do treści przepisu art. 16 ust. 1 pkt 44 ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów umorzonych wierzytelności, z wyjątkiem tych, które uprzednio na podstawie art. 12 ust. 3 ww. ustawy zostały zarachowane jako przychody należne. Umorzenie wierzytelności nastąpiło na podstawie art. 508 Kodeksu Cywilnego, gdzie wierzyciel zwolnił z długu, a dłużnik przyjął zwolnienie, w dniu spełnienia warunków zawarcia porozumienia tj. przelania kwoty 500.000.00 zł dnia 6 września 2012 r. Przedmiotowe należności nie były wierzytelnościami przedawnionymi. Mając na uwadze przedstawione zdarzenia oraz powołane przepisy prawne Spółka uważa, że umorzona należność netto jest kosztem podatkowym w momencie zwolnienia z długu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 z późn. zm., dalej "u.p.d.o.p."), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 u.p.d.o.p. Konstrukcja przepisu dotyczącego kosztów uzyskania przychodów daje podatnikowi możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich kosztów (nie wymienionych w art. 16 ust. 1 u.p.d.o.p.), pod warunkiem, że wykaże ich bezpośredni bądź pośredni związek z prowadzoną działalnością, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu. Tak więc kosztami uzyskania przychodów są wszelkie, racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów, z wyjątkiem wymienionych w art. 16 ust. 1 ww. ustawy.

Stosownie do art. 16 ust. 1 pkt 44 u.p.d.o.p., nie uważa się za koszty uzyskania przychodów umorzonych wierzytelności, z wyjątkiem tych, które uprzednio na podstawie art. 12 ust. 3 u.p.d.o.p. zostały zarachowane jako przychody należne. Powołany przepis zakazuje, co do zasady, zaliczania umorzonych wierzytelności do kosztów uzyskania przychodów. Wyjątkiem jest sytuacja, gdy umarzana wierzytelność została uprzednio wykazana jako przychód należny podatnika, stosownie do art. 12 ust. 3 u.p.d.o.p.

Stosownie do treści art. 12 ust. 1 pkt 1 u.p.d.o.p., przychodami, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4 oraz art. 14, są w szczególności otrzymane pieniądze, wartości pieniężne, w tym również różnice kursowe. Natomiast w myśl art. 12 ust. 3 u.p.d.o.p., za przychody związane z działalnością gospodarczą i z działami specjalnymi produkcji rolnej, osiągnięte w roku podatkowym, uważa się także należne przychody, choćby nie zostały jeszcze faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. Przychodami należnymi, o których mowa w art. 12 ust. 3 u.p.d.o.p., są przychody, które w następstwie działalności gospodarczej podatnika stały się należnością (wierzytelnością), chociaż faktycznie ich nie uzyskano. Z kolei przychody neutralne podatkowo, a więc nie stanowiące podstawy ustalenia dochodu podlegającego opodatkowaniu, określone zostały w art. 12 ust. 4 u.p.d.o.p. Art. 12 ust. 4 pkt 9 u.p.d.o.p. stanowi, że do przychodów nie zalicza się należnego podatku od towarów i usług.

Wierzytelność stanowi uprawnienie do żądania spełnienia świadczenia z określonego stosunku zobowiązaniowego, przysługujące wierzycielowi wobec dłużnika. Jest ona zbywalnym prawem majątkowym. Wierzyciel może również podjąć decyzję o zwolnieniu dłużnika z długu. Instytucję tę reguluje art. 508 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.), zgodnie z którym zobowiązanie wygasa, gdy wierzyciel zwalnia dłużnika z długu, a dłużnik zwolnienie przyjmuje. Wygaśnięcie wierzytelności wskutek zwolnienia z długu następuje z chwilą zawarcia umowy o zwolnieniu z długu lub w terminie późniejszym określonym przez strony. Do kosztów uzyskania przychodów u wierzyciela zalicza się jedynie kwotę umorzonej należności głównej (umorzonej wierzytelności) albowiem w myśl art. 16 ust. 1 pkt 11 u.p.d.o.p. nie uważa się za koszty uzyskania przychodów naliczonych, lecz niezapłaconych albo umorzonych odsetek od zobowiązań, w tym również od pożyczek (kredytów). Wobec tego umorzone odsetki od zobowiązań nie będą stanowiły dla wierzyciela kosztu uzyskania przychodów. Jednocześnie zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 46 u.p.d.o.p., nie uważa się również za koszty uzyskania przychodów podatku od towarów i usług (z zastrzeżeniem wyjątków zawartych w tym przepisie). Do kosztów uzyskania przychodów kwalifikuje się zatem tylko wartość netto umorzonych wierzytelności, gdyż kosztem uzyskania przychodów nie jest podatek od towarów i usług. Podatek ten nie jest również przychodem w rozumieniu u.p.d.o.p., w związku z czym nie podlega uprzedniemu zarachowaniu jako przychód. Dodatkowo należy mieć na uwadze przepis art. 16 ust. 1 pkt 20 u.p.d.o.p., zgodnie z którym nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wierzytelności odpisanych jako przedawnione.

Wobec powyższego, na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 44 u.p.d.o.p., podatnik może uznać za koszty uzyskania przychodów wierzytelności uprzednio zarachowane - zgodnie z art. 12 ust. 3 u.p.d.o.p. - jako przychody należne, jeżeli zwolnił dłużnika z obowiązku wykonania zobowiązania, a dłużnik przyjął to zwolnienie.

Z przedstawionego opisu stanu faktycznego wynika, iż Spółka była związana umową o współpracy ze spółką z branży motoryzacyjnej. W związku z trwającym kryzysem w tej branży zaczęły pojawiać się trudności w zakresie bieżącego regulowania należności. Powstały duże zatory finansowe. Aby oddłużyć firmę i poprawić kondycję finansową, pomiędzy spółkami zawarto porozumienie o spłacie zadłużenia z częściową redukcją długu. Spółka umorzyła należność (należność główną oraz naliczone odsetki) w zamian za zapłatę pozostałej części długu w wyznaczonym terminie. Spółka wskazała, iż umorzona należność została zarachowana jako przychód należny a przedmiotowe należności nie były wierzytelnościami przedawnionymi.

Reasumując, biorąc pod uwagę powołane przepisy prawa oraz przedstawiony opis stanu faktycznego tut. Organ stoi na stanowisku, że umorzone należności (wierzytelności), które uprzednio zostały zarachowane jako przychody należne (w kwocie netto - po odjęciu podatku od towarów i usług), mogą stanowić koszty uzyskania przychodów stosownie do przepisu art. 16 ust. 1 pkt 44 u.p.d.o.p. w momencie zwolnienia.

Stanowisko Spółki należy uznać zatem za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-512 Kraków po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 14 marca 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a 43-300 Bielsko-Biała.