IBPBI/2/423-1039/08/CzP

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 8 września 2008 r. (data wpływu do tut. BKIP 10 listopada 2008 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości uznania za koszty uzyskania przychodów zlikwidowanych zapasów magazynowych, które straciły swą przydatność i nie rokują możliwości ich wykorzystania do produkcji (świadczenia usług) - jest prawidłowe.

W dniu 10 listopada 2008 r. wpłynął do tut. BKIP wniosek Spółki o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości uznania za koszty uzyskania przychodów zlikwidowanych zapasów magazynowych, które straciły swą przydatność i nie rokują możliwości ich wykorzystania do produkcji (świadczenia usług).

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Spółka prowadzi działalność w zakresie:

Spółka w związku z prowadzoną działalnością kupuje materiały handlowe, które stanowią zapasy. Zakupione nowe materiały handlowe podatnik wykorzystuje do produkcji urządzeń, napraw gwarancyjnych i pogwarancyjnych oraz do świadczenia usług serwisowych. Spółka ze względu na rodzaj prowadzonej działalności zobowiązana jest do utrzymywania stałego zapasu części w tym materiałów handlowych wykorzystywanych do produkowanych i sprzedawanych przez Spółkę urządzeń. Dostawy kombajnów dla odbiorców krajowych odbywają się w bieżącym okresie głównie w ramach dzierżawy (czas trwania dzierżawy od 1 roku do 3 lat) oraz sprzedaży remontów kapitalnych. Kombajny mogą być oddawane w dzierżawę wielokrotnie po uprzednim ich przeglądzie i naprawie.

Umowy dzierżawy zobowiązują Spółkę do usunięcia awarii w ciągu 24 godzin od jej zgłoszenia i utrzymywania przez cały okres dzierżawy pełnej dostępności części produkowanych i handlowych. Jak bowiem wskazano Spółka zgodnie z zawieranymi umowami dzierżawy zobowiązana jest do niezwłocznego usuwania awarii. Usuwanie awarii w produkowanych przez Spółkę urządzeniach wiąże się m.in. z wymianą różnego rodzaju części zarówno tych produkowanych przez Spółkę jak i wykorzystywanych do produkcji zakupionych materiałów handlowych.

Tak krótki okres usuwania awarii oraz zapisy w umowie stanowiące, iż Spółka zobowiązana jest do utrzymywania pełnej dostępności części produkowanych i handlowych skutkuje obowiązkiem stałego utrzymywania zapasów m.in. takich jak materiały handlowe. Zgodnie z zawartymi umowami, Spółka zobowiązana jest do utrzymywania m.in. materiałów handlowych jako stałej rezerwy zapasów (Spółka w oparciu o zawarte umowy zobowiązana jest do świadczenia stałych usług gwarancyjnych i pogwarancyjnych przez okres nawet 10 lat). Ponadto Spółka świadczy usługi serwisowe, w zakres których wchodzi również wymiana uszkodzonych materiałów handlowych.

W związku z zawartymi umowami oraz przy uwzględnieniu panujących warunków rynkowych oraz biorąc pod uwagę warunki w jakich pracują te urządzenia, Spółka musi utrzymywać stałą rezerwę serwisową obejmującą praktycznie pełny wachlarz części produkowanych i handlowych pozwalający usunąć pracownikom serwisu każdą awarię w ciągu 24 godzin od jej zgłoszenia. Rezerwa serwisowa wymaga utrzymywania stałego poziomu elementów handlowych mogących ulec awarii jak: łożyska, elementy złączne, silniki elektryczne, pompy hydrauliczne oraz elementy wyposażenia elektrycznego, które muszą być dostarczone w przypadku awarii w ciągu 8 godzin, a których termin sprowadzenia waha się od 8-9 tygodni do 3-4 miesięcy (silniki elektryczne) a nawet 50 tygodni.

W niniejszym stanie faktycznym szczególnego podkreślenia wymaga fakt, iż Spółka znaczną część umów zawiera w wyniku wygranego przetargu, gdzie warunki umowy zostają narzucone przez kontrahenta i nie można ich zmienić. W przypadku wygranego przetargu i zawarcia umowy na dostarczenie kombajnu zgodnie z jej warunkami, Spółka zobowiązana jest do dostarczenia kombajnu w terminie miesiąca od dnia zawarcia umowy. W przypadku braku materiałów handlowych wykorzystywanych do produkcji kombajnu nie byłaby w stanie zrealizować warunków umowy tj. dostarczyć kombajn w terminie miesiąca, gdyż jak już wskazano okres oczekiwania na materiały wynosi kilka miesięcy. Utrzymywanie stałej rezerwy materiałów w spółce stanowi zabezpieczenie wykonywania umów. Spółka nie może sobie pozwolić na nie dochowanie terminów zawartych w umowie zgodnie bowiem z przepisami ustawy o zamówieniach publicznych, w przypadku nie zrealizowania postanowień umowy byłaby wykluczona z udziału w postępowaniu przetargowym w okresie trzech lat. Niedopuszczenie do udziału w postępowaniach przetargowych skutkowałoby wykluczeniem z rynku, który jest dla Spółki podstawowym rynkiem zbytu.

Należy podkreślić, iż Spółka nie jest w stanie przewidzieć ile będzie organizowanych postępowań przetargowych w danym roku podatkowym i na jakie urządzenia będą organizowane przetargi. Ponadto nie jest w stanie przewidzieć, który z przetargów wygra. Spółka też nie jest w stanie z góry określić, ile awarii wystąpi w urządzeniach i jakie części zostaną wymienione w związku z występującym uszkodzeniem.

Ponadto ze względu na znaczny rozwój gospodarczy szybko zmienia się zapotrzebowanie na konkretne rodzaje urządzeń czego też nie można z góry zaplanować, wszystko bowiem zależy od składanych zamówień na produkcję kombajnów i świadczenie usług. Zdarza się również, iż kombajny, które są wycofywane z rynku polskiego znajdują rynek zbytu za granicą. Celem utrzymania się na rynku zagranicznym podatnik w przypadku złożonego zamówienia winna je zrealizować zgodnie z terminami zaproponowanymi przez kontrahenta, które zwykle są bardzo krótkie. Niniejsze czynniki wpływają na stałe utrzymywanie materiałów handlowych, które mogłyby mieć zastosowanie w produkcji kombajnów na rynek zagraniczny. W tak kształtujących się okolicznościach planowanie zapasów (materiałów handlowych) odbywa się w dużej mierze w oparciu o dotychczasowe zapotrzebowanie oraz uwarunkowania zewnętrzne tj. długi okres oczekiwania na materiały handlowe.

Warunkiem istnienia na rynku jest ciągły rozwój, wprowadzanie coraz bardziej niezawodnych rozwiązań technicznych, oferowanie swoim klientom maszyn o większej wydajności, a jednocześnie bardziej bezpiecznych. Konkurencja i zmiany technologiczne powodują że stosuje się materiały o coraz większych mocach, żeby zwiększyć wydajność i szuka się coraz lepszych materiałów o wyższych parametrach wytrzymałościowych aby mogły wytrzymać większe siły działające w związku ze zwiększeniem mocy kombajnu. W produkcji urządzeń stosuje się coraz więcej rozwiązań elektronicznych mających ułatwić prowadzenie wydobycia jak również monitorowanie i diagnozowanie stanu urządzeń kompleksu ścianowego podczas pracy. Nieustający postęp i wprowadzenie nowoczesnych materiałów i urządzeń skutkuje obowiązkiem systematycznego wprowadzania części na stan magazynowy jako zapas. W wyniku zmian technologicznych kombajny starszej generacji, w miarę nie znajdywania na nie nabywców, wycofywane są z produkcji, co skutkuje brakiem zastosowania dla części (materiałów handlowych) stosowanych w tych kombajnach, a które zgodnie z warunkami umowy musiały być stale dostępne w Spółce celem niezwłocznego usunięcia awarii czy produkcji kombajnu zgodnie z umowami zawartymi w wyniku wygranego przetargu.

W przypadku zastosowania nowych rozwiązań konstrukcyjnych i wprowadzenia na rynek nowego kombajnu konieczna jest likwidacja zapasów w postaci materiałów handlowych na które składają się elementy będące częścią składową wypieranych zespołów lub całych kombajnów, a które stanowiły rezerwę serwisową zabezpieczającą sprawne funkcjonowanie kombajnów podczas eksploatacji. W zaistniałej sytuacji materiały handlowe stają się zbędne bez możliwości ich dalszego wykorzystania ponieważ nie są to materiały powszechnego użytku i nie mają zastosowania w innych przedsiębiorstwach ze względu na swoją specyficzną budowę warunkowaną wymaganiami konstrukcyjnymi kombajnu oraz dopuszczeniami do pracy wymaganymi przez normy, przepisy oraz Urząd. Specyfika tych materiałów handlowych powoduje, iż nie ma na nie rynku zbytu są one bowiem specjalnie wytwarzane i sprowadzane na potrzeby Spółki. Natomiast ich stałe utrzymywanie było uzasadnione zobowiązaniami podatnika wynikającymi z zawartych umów. Należy pamiętać,że w dniu przyjęcia materiałów handlowych na magazyn podatnik nie był (nie jest) w stanie określić szczegółowo zapotrzebowania na konkretne części (materiały), ponieważ podatnika łączyły umowy na dostawę różnego rodzaju kombajnów i o zróżnicowanym okresie obowiązywania. Po wejściu w życie nowych przepisów związanych głównie z dyrektywą ATEX UE obecnie w kombajnach stosuje się nowe technologie spełniające jej wymagania. Brak tych dopuszczeń dla zapasów (materiałów handlowych) powstałych sprzed wejścia w życie nowych przepisów wyklucza ich stosowanie w obecnie produkowanych kombajnach.

Wszystkie te czynniki wpływają na zasadność likwidacji rezerw zapasów (materiałów handlowych), które Spółka była zobowiązana zakupić i utrzymywać w związku z prowadzoną działalnością. Zapasy (materiały handlowe) nie mogą być skutecznie zbyte czy wykorzystywane do świadczenia usług i jako takie są likwidowane, a z likwidacji zapasów sporządzany jest protokół likwidacyjny. W wyniku fizycznej likwidacji materiałów odzyskiwany jest złom, który jest przeznaczony do sprzedaży.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy faktycznie zlikwidowane zapasy magazynowe zakupione i niezużyte, które straciły swą przydatność i nie rokują możliwości ich wykorzystania do produkcji urządzeń (świadczenia usług), Spółka może zaliczyć w koszty uzyskania przychodów.

Zdaniem Spółki zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 z późn. zm.) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 tej ustawy. Według art. 16 ust. 1 pkt 5 ww. ustawy nie stanowią kosztów uzyskania przychodu straty w środkach trwałych oraz w wartościach niematerialnych i prawnych w części pokrytej sumą odpisów amortyzacyjnych. A contrario należy przyjąć, że straty w środkach - które nie stanowią środków trwałych czy wartości niematerialnych i prawnych - mogą co do zasady zostać uznane za koszty uzyskania przychodu w rozumieniu art. 15 ust. 1 ww. ustawy.

Straty należy traktować jako nieunikniony i nieodłączny, aczkolwiek niechciany, element działań objętych ryzykiem towarzyszącym działalności gospodarczej.

W świetle powyżej zacytowanych przepisów oraz przyjętej definicji straty, zdaniem podatnika straty powstałe w wyniku likwidacji zapasów (zakupionych i niezużytych przez podatnika materiałów handlowych), można zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów zgodnie z art. 15 ust. 1 ww. ustawy. Zakupione przez Spółkę materiały handlowe zostały przez nią uznane za zapasy, które muszą być stale utrzymywane na magazynie w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą w celu uzyskania (zabezpieczenia, zachowania) źródła przychodów. W przypadku likwidacji zapasów (materiałów handlowych) u Spółki powstanie strata. Zmieniające się wymagania rynku oraz nieprzewidywalność rynku (zróżnicowane i zmieniające się zapotrzebowanie na urządzenia rynku polskiego i zagranicznego) powoduje, iż w zakresie niewykorzystanych zapasów u podatnika powstanie strata.

Powstałe u Spółki straty w zapasach, są normalnym następstwem prowadzonej przez podatnika działalności. Spółce nie można bowiem przypisać winy przy powstaniu straty. Spółka nie mogła przewidzieć powstania straty, ani jej zapobiec.

Tworzenie rezerw materiałów handlowych zgodnie z przedstawionym stanem faktycznym uzasadnione było (jest) specyfiką działalności spółki i warunkami rynkowymi w jakich podatnik funkcjonuje. Spółka w oparciu o zawarte umowy zobowiązana była (jest) do stałego utrzymywania części zamiennych do wyprodukowanych i oddanych w dzierżawę (sprzedanych) kombajnów. Dostawy kombajnów na rynku krajowym odbywają się w ramach umowy dzierżawy na okres od 1 roku do 3 lat. Umowy te zobowiązują Spółkę do usunięcia awarii w ciągu 24 godzin od jej zgłoszenia i utrzymywania pełnej dostępności części produkowanych i handlowych przez cały okres dzierżawy. W związku ze zobowiązaniami jakie wynikają z zawartych umów, przy uwzględnieniu rynku na jakim funkcjonuje podatnik oraz biorąc pod uwagę warunki w jakich pracują urządzenia, Spółka musi utrzymywać stałą rezerwę serwisową obejmującą praktycznie pełny wachlarz części produkowanych i handlowych. Utrzymywanie zapasów pozwala pracownikom Spółki usunąć każdą awarię w ciągu 24 godzin od jej zgłoszenia oraz umożliwia Spółce występowanie w postępowaniu przetargowym, daje bowiem gwarancję realizacji umowy zawartej w wyniku wygranego przetargu. Spółka znaczną część umów zawiera w wyniku wygranego przetargu, gdzie warunki umowy zostają narzucone przez kontrahenta i nie można ich zmienić. W przypadku wygranego przetargu i zawarcia umowy na dostarczenie kombajnu zgodnie z jej warunkami, Spółka zobowiązana jest do dostarczenia kombajnu w terminie miesiąca od dnia zawarcia umowy. W przypadku braku zapasów (w tym materiałów handlowych) wykorzystywanych do produkcji kombajnu Spółka nie byłaby w stanie zrealizować warunków umowy (dostarczyć kombajnu w terminie miesiąca), gdyż jak już wskazano okres zakupu i sprowadzenia materiałów handlowych wykorzystywanych w kombajnach trwa kilka miesięcy. Natomiast zgodnie z przepisami ustawy o zamówieniach publicznych w przypadku nie zrealizowania umowy, Spółka byłaby wykluczona z udziału w postępowaniu przetargowym w okresie trzech lat co skutkowałoby wykluczeniem Spółki z jej podstawowego obszaru działalności.

Mając powyższe na uwadze należy stwierdzić, iż w sytuacji kiedy wykorzystanie do produkcji lub sprzedaż znajdujących się w magazynie zbędnych materiałów jest niemożliwa, to można dokonać ich fizycznej likwidacji, co umożliwi zaliczenie jej skutków do kosztów uzyskania przychodów. Co prawda jednostka w ten sposób nie osiągnie przychodu, jednak definicja kosztu uzyskania przychodów nie wskazuje, że Spółka musi osiągnąć przychód, aby związany z nim koszt uznać za koszt podatkowy. Skupia się ona tylko na samym związku przyczynowo-skutkowym pomiędzy kosztem i przychodem. Można wnioskować, że materiały były zakupione w celu wykorzystania do produkcji (świadczenia usług), z której spółka miała uzyskać przychód - co oznacza, że warunek związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy poniesionym wydatkiem i potencjalnym przychodem był spełniony. Należy również zaznaczyć, iż likwidowane materiały musiały stanowić rezerwę serwisową zgodnie już z zawartymi umowami dzierżawy czy umowami sprzedaży, w związku z którymi u podatnika powstał przychód.

Jak już wskazano powyżej przepisy ustaw o podatku dochodowym nie odnoszą się do strat w środkach obrotowych. Jednak generalnie organy podatkowe dopuszczają możliwość zaliczenia takich strat do kosztów podatkowych. Wynika to bowiem z faktu, iż poniesienie wydatków na nabycie środków obrotowych, np. towarów handlowych, materiałów, opakowań, ma na celu osiągnięcie przychodów. Wobec tego straty w tych środkach obrotowych, powstające w trakcie normalnego i racjonalnego działania podatnika powinny być uwzględniane w rachunku podatkowym. Chodzi tu o straty, które są normalnym, chociaż niechcianym następstwem działania w danej branży. Celowi osiągnięcia przychodów służy bowiem sama działalność gospodarcza, a straty są jedynie ubocznym skutkiem tej działalności.

Mając powyższe na uwadze, stwierdzić więc należy, iż w niniejszym stanie faktycznym kiedy do likwidacji materiałów handlowych wykorzystywanych do produkcji urządzeń (świadczenia usług) dochodzi na skutek trwałych uszkodzeń mechanicznych czy nieprzydatności (niezdatności) tych części zamiennych do dalszej eksploatacji (wykorzystania) powstałych na skutek obowiązkowego długiego okresu składowania, stratę w tych materiałach można zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów. Do likwidacji tych materiałów dochodzi bowiem wskutek działań niezawinionych przez pracowników firmy ani też nie miało miejsca nieprawidłowe przechowywanie tych elementów. Powyższe stanowisko potwierdza interpretacja Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 12 lutego 2004 r. (nr PDI/423-5/04), Podkarpackiego Urzędu Skarbowego z dnia 28 grudnia 2006 r. (nr PUS 1/423/109/06) czy Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 15 marca 2007 nr (1401/BP-II/4210-8/07/JM). W niniejszym zakresie należy podkreślić, iż Spółka nie jest też w stanie przewidzieć ile będzie w danym roku organizowanych postępowań przetargowych i na jakie kombajny będą one organizowane. Ponadto Spółka nie jest w stanie przewidzieć, który z przetargów wygra. Wnioskodawca też nie jest w stanie z góry precyzyjnie określić, ile awarii wystąpi w urządzeniach i jakie części zostaną wymienione w związku z występującym uszkodzeniem. Ponadto w związku ze znacznym rozwojem gospodarczym szybko zmienia się zapotrzebowanie na konkretne rodzaje urządzeń czego też nie można z góry zaplanować, wszystko bowiem zależy od składanych zamówień na wyprodukowanie kombajnów i świadczenie usług.

Konkurencja na rynku wymusza ciągły rozwój, wprowadzanie coraz bardziej niezawodnych rozwiązań technicznych, oferowanie swoim klientom maszyn o większej wydajności, a jednocześnie bardziej bezpiecznych. Nieustający postęp i wprowadzenie nowoczesnych materiałów i urządzeń skutkuje obowiązkiem systematycznego wprowadzania części (m.in. materiałów handlowych) do rezerwy serwisowej. W wyniku zmian technologicznych kombajny starszej generacji wycofywane są z produkcji. Wycofywanie kombajnów starszej generacji skutkuje brakiem zastosowania dla części stosowanych w tych kombajnach, a które zgodnie z warunkami umowy musiały być stale dostępne w Spółce celem niezwłocznego usunięcia awarii lub wykonania zamówienia zgodnie z terminami określonymi w umowie.

W przypadku zastosowania nowych rozwiązań konstrukcyjnych i wprowadzenia na rynek nowego kombajnu konieczna jest likwidacja zapasów w tym materiałów handlowych na które składają się elementy będące częścią składową wypieranych zespołów lub całych kombajnów, a które stanowiły rezerwę serwisową zabezpieczającą sprawne funkcjonowanie kombajnów podczas eksploatacji. W zaistniałej sytuacji utrzymywane materiały handlowe stają się zbędne bez możliwości ich dalszego wykorzystania ponieważ nie są to materiały powszechnego użytku i nie mają zastosowania w innych przedsiębiorstwach. Specyfika tych materiałów powoduje, iż nie ma na nie rynku zbytu, są one bowiem wytwarzane i sprowadzane jedynie na potrzeby podatnika. Natomiast na dzień wprowadzania zapasów na stan magazynowy ich stałe utrzymywanie przez okres kilku lat jest uzasadnione zobowiązaniami podatnika wynikającymi z zawartych umów. W dniu przyjęcia zapasów na magazyn Spółka nie była (jest) w stanie określić szczegółowo zapotrzebowanie na konkretne materiały handlowe, ponieważ zawierane umowy dotyczą kombajnów różnego rodzaju.

Wszystkie powyżej wskazane okoliczności potwierdzają iż utrata przydatności materiałów handlowych wynikła z czynników niezależnych tj. na skutek zmiany zapotrzebowania na produkcję kombajnów w stosunku do których Spółka zobowiązana była utrzymywać materiały (części zamienne). W takich okolicznościach likwidacja zapasów w tym zakupionych, niezużytych materiałów handlowych następuje ze względów gospodarczych oraz jest uzasadniona ekonomicznie.

Zgodnie z przyjętym orzecznictwem straty w zapasach można zaliczyć w koszty uzyskania przychodów. Przykładowo można wskazać na: wyrok NSA z dnia 7 sierpnia 2001 r., sygn. III SA 2041/00 stanowiący, że "kosztem uzyskania przychodów są takie straty, których występowanie w toku działalności danego rodzaju jest nieuniknione. Innymi słowy chodzi o straty, które są normalnym, chociaż niechcianym następstwem działania w danej branży." Przepisy ustaw o podatku dochodowym nie odnoszą się do strat w środkach obrotowych, jednak jak wskazano w piśmie Ministerstwa Finansów z 26 kwietnia 2001 r., nr PB 3-MD-289-8214-35/2001: "z obowiązujących przepisów <...> nie wynika, aby straty w środkach obrotowych należało a priori wykluczyć z kosztów uzyskania przychodów, a zatem co do zasady straty te mogą być uznane za koszty podatkowe, jednakże każdy przypadek i każde tego rodzaju zdarzenie gospodarcze należy rozpatrywać i oceniać indywidualnie jako konkretny przypadek z uwzględnieniem okoliczności faktycznych badanej sprawy <...j. Wobec tego straty w tych środkach obrotowych, powstające w trakcie normalnego i racjonalnego działania podatnika oraz straty powstałe w wyniku zdarzeń losowych (np. kradzieży) przy uznaniu ich za koszty uzyskania przychodów powinny być uwzględniane w rachunku podatkowym".

Podobnie w powyższej kwestii wypowiedział się NSA, który we wskazanym wcześniej wyroku stwierdził, że skoro art. 23 ust. 1 pkt 5 i 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (i odpowiednio art. 16 ust. 1 pkt 5 i 6 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych) wyłącza niektóre straty z kategorii kosztów uzyskania przychodów, to należy przyjąć, iż co do zasady ustawodawca dopuszcza możliwość zaliczania strat do wspomnianych kosztów. Chodzi tu o straty, które są normalnym, chociaż niechcianym następstwem działania w danej branży. Celowi osiągnięcia przychodów służy bowiem sama działalność gospodarcza, a straty są jedynie ubocznym skutkiem tej działalności.

Mając powyższe na uwadze, stwierdzić więc należy, iż w niniejszym stanie faktycznym straty w zapasach (zakupione materiały handlowe) powstałe w wyniku ich likwidacji można zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów. Powyższe twierdzenie uzasadnia fakt, iż do likwidacji materiałów handlowych doszło na skutek zmian technologicznych w produkcji urządzeń i długiego okresu składowania części, do którego składowania podatnik był zobowiązany zgodnie z zawartymi umowami. Likwidacja tych zapasów nastąpiła bowiem wskutek działań niezawinionych przez podatnika i uzasadniona jest warunkami rynkowymi i ekonomicznymi w jakich funkcjonuje podatnik, a z likwidacji materiałów handlowych zostanie sporządzony protokół likwidacyjny.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a 43-300 Bielsko-Biała.