IBPBI/2/423-1023/09/AM - Niezamortyzowana wartość samochodu osobowego, nabytego w związku ze skróceniem okresu leasingu finansowego jako koszt uzyskania przychodu.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 28 sierpnia 2009 r. (data wpływu do tut. BKIP 3 września 2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej m.in. podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy niezamortyzowana wartość samochodu osobowego, nabytego w związku ze skróceniem okresu leasingu finansowego, na dzień zbycia stanowi koszt uzyskania przychodu - jest prawidłowe.

W dniu 3 września 2009 r. wpłynął do tut. BKIP wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej m.in. podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie w zakresie ustalenia, czy niezamortyzowana wartość samochodu osobowego, nabytego w związku ze skróceniem okresu leasingu finansowego, na dzień zbycia stanowi koszt uzyskania przychodu.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Spółka - operator sieci sprzedaży elektronicznej, jest specjalistycznym dystrybutorem kart pre paid oraz elektronicznych kodów doładowujących do uzupełniania telefonów komórkowych.

Spółka posiada w swojej ofercie tradycyjne karty pre-paid (zdrapki) oraz elektroniczne jednostki doładowania oferowane przez głównych operatorów telefonii komórkowej w Polsce tj.: P1, P2 i P3. W ofercie Spółki znajdują się również karty w technologii VoIP.

W prowadzonej działalności gospodarczej spółka wykorzystuje samochody osobowe i ciężarowe, zarówno własne jak i użytkowane na podstawie umów leasingowych.

Spółka jako Korzystający - podpisała w listopadzie 2007 r. umowę leasingu finansowego z Finansującym (firmą R.) na leasing samochodu osobowego. Umowa została zawarta na okres od dnia zawarcia umowy tj. 6 listopada 2007 r. do 31 października 2010 r., na 35 rat. Zgodnie z podpisaną umową leasingową odpisów amortyzacyjnych od przedmiotu leasingu dokonuje Korzystający. Zgodnie z umową jeżeli Korzystający zrealizuje wszystkie zobowiązania wynikające z Umowy Leasingu i dokona zapłaty wszystkich kwot należnych Finansującemu i otrzyma w tym zakresie pisemne potwierdzenie od Finansującego, Finansujący przenosi na Korzystającego własność przedmiotu leasingu. Umowa leasingu przedmiotowego samochodu zarówno rachunkowo, jak i podatkowo rozliczana jest jak leasing finansowy.

W dniu 17 lipca 2009 r. został podpisany aneks do wyżej wymienionej umowy leasingowej, zgodnie z którym skrócony został czas trwania leasingu z 35 na 20 miesięcy i zgodnie z warunkami umowy i oświadczeniem Leasingodawcy własność przedmiotu leasingu - samochodu osobowego w dniu 21 lipca 2009 r. przeszła na Korzystającego, tj. na Wnioskodawcę.

W dniu 23 lipca 2009 r. przedmiotowy samochód osobowy został sprzedany z zastosowaniem stawki ZW.

W związku z powyższym zadano m.in. następujące pytanie:

Czy nie rozliczona amortyzacja (nie umorzona wartość) samochodu osobowego pozostała na dzień zakończenia leasingu finansowego w związku ze skróceniem okresu leasingu i przejściem na własność Korzystającego jest kosztem uzyskana przychodu związanym ze sprzedażą przedmiotowego samochodu na rzecz osoby trzeciej w tym miesiącu.

Zdaniem Wnioskodawcy, niezamortyzowana wartość samochodu osobowego, w związku ze skróceniem okresu leasingu finansowego na dzień zbycia po przejściu własności na rzecz Spółki stanowi koszt uzyskania przychodu zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Regulacje zawarte w rozdziale 4a ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 z późn. zm., określanej dalej skrótem u.p.d.o.p.) dotyczą opodatkowania stron umowy leasingu i określają skutki podatkowe występujące w trakcie trwania umowy leasingu oraz skutki podatkowe rozporządzania przedmiotem leasingu po upływie podstawowego okresu umowy.

Zgodnie z art. 17a pkt 1 u.p.d.o.p., przez umowę leasingu rozumie się umowę nazwaną w kodeksie cywilnym, a także każdą inną umowę, na mocy której jedna ze stron, zwana "finansującym" oddaje do odpłatnego używania albo używania i pobierania pożytków na warunkach określonych w ustawie drugiej stronie, zwanej "korzystającym" podlegające amortyzacji środki trwałe lub wartości niematerialne i prawne, a także grunty.

Zgodnie z art. 17f ust. 1 u.p.d.o.p., który charakteryzuje umowę leasingu finansowego, do przychodów finansującego i odpowiednio do kosztów uzyskania przychodów korzystającego nie zalicza się opłat, o których mowa w art. 17b ust. 1, w części stanowiącej spłatę wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, jeżeli są spełnione łącznie następujące warunki:

Jak wynika z powyższego, jeżeli zawarto umowę leasingu finansowego spełniającą wymienione wyżej warunki, to ponoszone na jej podstawie opłaty nie stanowią przychodu finansującego i odpowiednio kosztów uzyskania przychodów korzystającego. Dla korzystającego kosztem uzyskania przychodu będzie "odsetkowa" część opłaty leasingowej, odpisy amortyzacyjne oraz wydatki związane z bieżącą eksploatacją przedmiotu leasingu.

Regulacje, ujęte w rozdziale 4a u.p.d.o.p., nie określają natomiast skutków podatkowych związanych ze skróceniem umowy leasingu finansowego. Zatem, w celu prawidłowego zaliczenia wydatków związanych z przedmiotem leasingu do kosztów uzyskania przychodów, oprócz spełnienia warunków umowy, należy mieć na uwadze generalną zasadę kwalifikowania wydatków do kosztów uzyskania przychodów, o której mowa w cytowanym wyżej art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p. kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 tej ustawy. Z powyższego wynika, że wszystkie poniesione koszty, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie, są kosztami uzyskania przychodów o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z przychodami lub służą zachowaniu albo zabezpieczeniu źródła przychodów. W art. 16 ust. 1 u.p.d.o.p. ustawodawca nie wymienia wśród wydatków nie stanowiących kosztów uzyskania przychodów wydatków związanych z korzystaniem z przedmiotu leasingu w przypadku, gdy podstawowy okres umowy leasingu zostanie skrócony.

Po zakończeniu umowy leasingu i przeniesieniu praw własności przedmiotu leasingu na korzystającego, kosztami uzyskania przychodów korzystającego będą kontynuowane odpisy amortyzacyjne, pod warunkiem, że przedmiot umowy nie został wcześniej w całości zamortyzowany.

Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 4 u.p.d.o.p., nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odpisów z tytułu zużycia samochodu osobowego, dokonywanych według zasad określonych w art. 16a-16m, w części ustalonej od wartości samochodu przewyższającej równowartość 20.000 euro przeliczonej na złote według kursu średniego euro ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z dnia przekazania samochodu do używania. Zgodnie z przywołanym przepisem Spółka może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów odpisy amortyzacyjne w części ustalonej od wartości samochodu nieprzewyższającej równowartość 20.000 euro.

Natomiast art. 16 ust. 1 pkt 1 lit. b) u.p.d.o.p., stanowi, że nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż wymienione w lit. a) środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części. Przy czym wydatki te, zaktualizowane z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów w przypadku odpłatnego zbycia środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na czas ich poniesienia.

Konstrukcja przedmiotowego przepisu oparta została na założeniu odroczenia w czasie uznania za koszty uzyskania przychodów wydatków m.in. na nabycie lub wytworzenie środków trwałych, wartości niematerialnych i prawnych.

Z wyżej powołanych przepisów wynika, że ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych zawiera pewne ograniczenia dotyczące możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych naliczanych od wartości początkowej samochodów osobowych o większej wartości, tj. takich, których wartość początkowa przewyższa równowartość 20.000 euro. Tak więc nie są kosztem podatkowym odpisy amortyzacyjne w części ustalonej od wartości samochodu przewyższającej równowartość 20.000 euro, przeliczonej na złote według kursu średniego euro ogłoszonego przez NBP z dnia przekazania samochodu do używania (art. 16 ust. 1 pkt 4 u.p.d.o.p.). Jednakże wartość odpisów amortyzacyjnych, także tych niestanowiących kosztów uzyskania przychodu trzeba uwzględnić podczas ustalania dochodu ze sprzedaży środka trwałego. Przy sprzedaży środka trwałego kosztem uzyskania przychodu jest bowiem różnica między wartością początkową środka trwałego a sumą dokonanych odpisów amortyzacyjnych (art. 16 ust. 1 pkt 1 lit. b) u.p.d.o.p.). Na sumę odpisów amortyzacyjnych składają się odpisy amortyzacyjne zaliczone do kosztów uzyskania przychodu jak i te niestanowiące kosztów podatkowych (art. 16h ust. 1 pkt 1 u.p.d.o.p.).

Zatem niezamortyzowana wartość samochodu osobowego, nabytego w związku ze skróceniem okresu leasingu finansowego, na dzień zbycia stanowi koszt uzyskania przychodu (z zachowaniem ww. ograniczenia wynikającego z art. 16 ust. 1 pkt 4 u.p.d.o.p.)

Biorąc powyższe pod uwagę, stanowisko Spółki należy uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Nadmienia się iż odnośnie pytania dotyczącego podatku od towarów i usług wydana została odrębna interpretacja indywidualna.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a 43-300 Bielsko-Biała.