IBPBI/1/423-69/14/ZK - Podwyższenie stawek amortyzacyjnych środków trwałych.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z 20 października 2014 r. (data wpływu do tut. Biura 31 października 2014 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie możliwości podwyższenia stawek amortyzacyjnych środków trwałych - jest prawidłowe.

W dniu 31 października 2014 r. do tut. Biura wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, m.in. w zakresie możliwości podwyższenia stawek amortyzacyjnych środków trwałych.

We wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca, spółka z o.o., prowadzi działalność gospodarczą głównie w zakresie sprzedaży hurtowej mięsa i wyrobów z mięsa. Początkiem 2014 r. po zakończenia realizacji budowy zakładu produkcyjnego jednostka przyjęła do użytkowania środki trwałe i wartości niematerialne i prawne związane z powyższą inwestycją oraz planuje w przyszłości nabywać nowe środki trwałe oraz wartości niematerialne i prawne.

Ze względu na uwarunkowania technologiczne, w ocenie jednostki, okres ekonomicznej użyteczności przyjętych w 2014 r. do użytkowania środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych jest znacznie dłuższy od okresu użytkowania wynikającego ze stawek określonych w Wykazie rocznych stawek amortyzacyjnych (dalej: Wykaz), stanowiącym Załącznik Nr 1 do ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397; winno być tekst jedn.: Dz. U. z 2014 r. poz. 851 z późn. zm., dalej: ustawa o CIT). Wobec powyższego jednostka na dzień przyjęcia środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych do użytkowania przyjęła stawkę amortyzacyjną niższą niż stawka podatkowa możliwa do zastosowania według Wykazu (uwzględniająca oszacowany przez Zarząd okres ekonomicznej użyteczności na dzień przyjęcia do użytkowania). Nadmienić należy, że dla wszystkich przyjętych środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych przyjęto metodę amortyzacji liniowej. Jednocześnie w kolejnych latach jednostka, w związku z okresową weryfikacją okresu ekonomicznego użytkowania, nie wyklucza faktu podwyższenia stawki amortyzacji podatkowej do stawki określonej w Wykazie, bądź dokonania jej dalszego obniżenia.

W związku z powyższym zadano m.in. następujące pytanie:

Czy Spółka ma prawo do podwyższenia uprzednio obniżonych stawek amortyzacyjnych, jak i obniżonych stawek amortyzacyjnych przyjętych przy oddaniu środków trwałych do użytkowania (na stan ewidencyjny) do dowolnego poziomu, nie wyższego jednak niż poziom wynikający z Wykazu stawek amortyzacyjnych.

(pytanie oznaczone we wniosku Nr 2)

Zdaniem Wnioskodawcy, Spółka ma prawo do podwyższenia uprzednio obniżonych stawek amortyzacyjnych, jak i obniżonych stawek amortyzacyjnych przyjętych przy oddaniu środków trwałych do użytkowania (na stan ewidencyjny) do dowolnego poziomu, nie wyższego jednak niż poziom wynikający z Wykazu. Przepis art. 16i ust. 5 ustawy o CIT oraz żaden inny przepis nie wprowadza jakichkolwiek ograniczeń w zakresie podwyższania uprzednio obniżonej stawki amortyzacyjnej, jak i obniżonej stawki przyjętej przy przyjęciu do użytkowania. Podatnik musi mieć jednakże na względzie zasadę generalną, zgodnie z którą środki trwałe mogą podlegać amortyzacji podatkowej wyłącznie do ustawowych limitów określonych w Wykazie. Nie ulega zatem wątpliwości, że czasowe obniżanie stawek amortyzacji podatkowej, jak i przyjęcie obniżonej stawki amortyzacji przy wprowadzaniu środka trwałego na stan ewidencyjny, nie stanowi czynności nieodwracalnej. Co do zasady bowiem podatnik ma prawo (z zachowaniem rocznych okresów amortyzacji) do podwyższenia uprzednio obniżonych, przyjętych stawek amortyzacyjnych do poziomu nie wyższego niż stawki określone w Wykazie.

Prawidłowość stanowiska Spółki potwierdzają jednolicie organy podatkowe w licznych indywidualnych interpretacjach prawa podatkowego, np. w wydanych przez:

* Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 29 marca 2012 r. Znak: IPPB3/423-1098/11-4/k.k., z 11 lutego 2011 r. Znak: IPPB5/423-786/10-2/AS i z 14 maja 2010 r. Znak: IPPB5/423-161/10-2/AM,

* Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z 21 marca 2012 r. Znak: IBPBI/2/423-1508/11/MS i z 16 września 2011 r. Znak: IBPBI/2/423-720/11/MS.

Również w uzasadnieniu do ustawy zmieniającej ustawę o podatku dochodowym od osób prawnych z dnia 27 lipca 2002 r. (Dz. U. z 2002 r. Nr 141, poz. 1179), wskazano, że podatnicy będą mogli w okresie ponoszenia strat podatkowych zaplanować maksymalnie obniżone stawki amortyzacyjne i powrócić do stawek, tj. wyższych kosztów podatkowych, w okresie osiągania dochodów, a tym samym odpowiednio wpływać na wysokość straty podatkowej i dochodu do opodatkowania.

Zdaniem Wnioskodawcy, w odniesieniu do środków trwałych wykorzystywanych w działalności gospodarczej, Spółka ma prawo podwyższać uprzednio obniżone stawki amortyzacyjne, jak i podwyższyć obniżone stawki amortyzacyjne przyjęte przy wprowadzeniu środków trwałych i wartości niematerialnych do użytkowania. Podwyższenie stawek amortyzacyjnych może zostać dokonane w dowolnej, wybranej przez Spółkę wysokości, nie przekraczającej jednak poziomu ustalonego w Wykazie.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2014 r. poz. 851 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Przepis powyższy oznacza, że podatnik ma możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wszelkich kosztów, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie, zarówno bezpośrednio, jak i pośrednio związanych z uzyskiwanymi przychodami, pod tym jednak warunkiem, że wykaże ich związek z prowadzoną działalnością gospodarczą, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu lub wiąże się z zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodów. Zatem kosztem uzyskania przychodu są wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów.

W myśl art. 15 ust. 6 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16m, z uwzględnieniem art. 16.

Pojęcie środków trwałych, podlegających amortyzacji, zostało określone w art. 16a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Zgodnie z ww. przepisem, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Brzmienie powyższego przepisu wskazuje, że amortyzacja podatkowa stanowi formę rozłożonego w czasie, obciążania kosztów podatkowych wartością używanych w prowadzonej działalności gospodarczej przedmiotów, które zużywają się w okresie dłuższym niż 1 rok. Okres amortyzacji jest zwykle zbliżony do standardowego okresu użytkowania danego rodzaju środków trwałych, co znajduje odzwierciedlenie w wysokości stawek amortyzacyjnych wskazanych w Wykazie.

Jak stanowi art. 16f ust. 1 i 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, podatnicy, z wyjątkiem tych, którzy ze względu na ogłoszoną upadłość obejmującą likwidację majątku nie prowadzą działalności gospodarczej, dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 16a ust. 1 i ust. 2 pkt 1-3 oraz w art. 16b. W myśl art. 16f ust. 3 ww. ustawy, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się zgodnie z art. 16h-16m, gdy wartość początkowa środka trwałego albo wartości niematerialnej i prawnej w dniu przyjęcia do używania jest wyższa niż 3.500 zł. W przypadku, gdy wartość początkowa jest równa lub niższa niż 3.500 zł, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 16d ust. 1, mogą dokonywać odpisów amortyzacyjnych zgodnie z art. 16h-16 m albo jednorazowo w miesiącu oddania do używania tego środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, albo w miesiącu następnym.

Stosownie do art. 16h ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 16I i 16ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonych w art. 16i-16k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

Przedstawione wyżej przepisy stanowią o tym, jakie składniki majątku podatnika i na jakich warunkach podlegają amortyzacji. Ponadto zapis art. 16h ust. 2 ustawy o podatku od osób prawnych, dotyczący wyboru pomiędzy określonymi w artykułach 16i-16k metodami wskazuje, że ustawodawca przewidział następujące metody amortyzacji środków trwałych:

Skoro tak, to podatnicy dokonując wyboru metody amortyzacji, dokonują tym samym wyboru stawki amortyzacji, która stanowi integralną część metody amortyzacji. Zatem podatnicy kierując się racjonalną oceną skutków podejmowanej decyzji mogą dokonać wyboru metody amortyzacji, która winna mieć wpływ na ich sytuację gospodarczą.

Jedną z metod dokonywania odpisów amortyzacyjnych jest metoda liniowa, której zasady dokonywania zostały określone w art. 16i ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W myśl art. 16i ust. 1 tej ustawy, odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 16j-16ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1. Stosownie natomiast do treści art. 16i ust. 5 ww. ustawy, podatnicy mogą obniżać podane w Wykazie stawek amortyzacyjnych stawki dla poszczególnych środków trwałych. Zmiany stawki dokonuje się począwszy od miesiąca, w którym środki te zostały wprowadzone do ewidencji albo od pierwszego miesiąca każdego następnego roku podatkowego.

Zmiana stawek amortyzacyjnych przewidziana w art. 16i ust. 5 ww. ustawy, pomimo że nie została ograniczona przez ustawodawcę żadnym limitem, powinna być dokonywana z uwzględnieniem pozostałych przepisów ustawy. Z powyższego wynika zatem, że możliwość obniżania lub podwyższania stawek nie jest uwarunkowana wystąpieniem jakichkolwiek okoliczności. Taką decyzję podejmuje podatnik. Ponadto, wysokość obniżenia lub podwyższenia dla danego środka trwałego jest dowolna i pozostaje w gestii podatnika. Może on, na podstawie art. 16i ust. 5 ww. ustawy, obniżyć dla poszczególnych środków trwałych stawkę amortyzacyjną wynikającą z Wykazu stawek amortyzacyjnych, bądź podwyższyć uprzednio obniżoną stawkę (począwszy od pierwszego miesiąca każdego następnego roku podatkowego). Ponadto, przy podwyższaniu uprzednio obniżonych stawek amortyzacyjnych należy pamiętać, że górną granicę tego podwyższenia stanowi stawka wynikająca z Wykazu rocznych stawek amortyzacyjnych.

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika m.in., że Spółka prowadzi działalność gospodarczą głównie w zakresie sprzedaży hurtowej mięsa i wyrobów z mięsa. Początkiem 2014 r., po zakończenia realizacji budowy zakładu produkcyjnego, przyjęła do użytkowania m.in. środki trwałe związane z powyższą inwestycją. Planuje również w przyszłości nabywać nowe środki trwałe. Ze względu na uwarunkowania technologiczne, w ocenie Spółki, okres ekonomicznej użyteczności przyjętych w 2014 r. do użytkowania środków trwałych jest znacznie dłuższy od okresu użytkowania wynikającego ze stawek określonych w Wykazie rocznych stawek amortyzacyjnych. Wobec powyższego na dzień przyjęcia środków trwałych do użytkowania, Spółka przyjęła stawkę amortyzacyjną niższą niż stawka podatkowa możliwa do zastosowania według Wykazu (uwzględniająca oszacowany przez Zarząd okres ekonomicznej użyteczności na dzień przyjęcia do użytkowania). Dla wszystkich przyjętych środków trwałych przyjęto metodę amortyzacji liniowej. Jednocześnie w kolejnych latach, w związku z okresową weryfikacją okresu ekonomicznego użytkowania, Spółka nie wyklucza podwyższenia stawki amortyzacji podatkowej do stawki określonej w Wykazie, bądź dokonania jej dalszego obniżenia.

Mając powyższe na względzie stwierdzić należy, że Spółka może podwyższyć uprzednio obniżone stawki amortyzacyjne dla poszczególnych środków trwałych (w tym również stawki obniżone przy oddaniu środków trwałych do użytkowania), przy czym maksymalny pułap podwyższenia stanowi poziom stawek wynikający z Wykazu rocznych stawek amortyzacyjnych. Możliwość zwiększenia uprzednio obniżonych stawek amortyzacyjnych w stosunku do tych z Wykazu odnosi się do środków trwałych będących już przedmiotem amortyzacji i powinna nastąpić nie później niż w momencie dokonania pierwszego w danym roku odpisu amortyzacyjnego. Jednocześnie podwyższone przez Spółkę stawki nie mogą być wyższe od tych podanych w Wykazie.

Podsumowując, skoro więc podwyższenie uprzednio obniżonych stawek dla danego środka trwałego jest dowolne i uzależnione od decyzji podejmowanej przez podatnika, to Spółka ma prawo według własnego uznania dokonać podwyższenia wcześniej obniżonych stawek amortyzacji podatkowej dla wybranych środków trwałych amortyzowanych metodą liniową, przy uwzględnieniu maksymalnego pułapu tego podwyższenia, który stanowi poziom stawek wynikających z Wykazu rocznych stawek amortyzacyjnych określonych w załączniku 1 do ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Nadmienić należy, że w zakresie pytania oznaczonego we wniosku nr 1 wydano odrębne rozstrzygnięcie.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.