IBPBI/1/423-17/11/AB

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 8 lutego 2011 r. (data wpływu do tut. Biura 17 lutego 2011 r.), uzupełnionym dnia 7 kwietnia 2011 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych na sfinansowanie pracownikom kursu dla kandydatów do rad nadzorczych - jest nieprawidłowe.

W dniu 17 lutego 2011 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych na sfinansowanie pracownikom kursu dla kandydatów do rad nadzorczych.

Wniosek powyższy nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z dnia 4 kwietnia 2011 r. Znak: IBPBI/1/423-17/11/AB, IBPBII/1/415-162/11/BD wezwano do jego uzupełnienia, co też nastąpiło w dniu 7 kwietnia 2011 r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca, jednoosobowa spółka Skarbu Państwa, sfinansował dla 5 pracowników kurs na kandydatów do rad nadzorczych zorganizowany przez uprawniony podmiot, zgodnie z rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 7 września 2004 r. w sprawie szkoleń i egzaminów dla kandydatów na członków rad nadzorczych spółek, w których Skarb Państwa jest jedynym akcjonariuszem (Dz. U. Nr 198, poz. 2038 z późn. zm.). Pracownicy mają zamiar kandydować z ramienia pracowników do rady nadzorczej trzeciej kadencji. Spółka zawarła z nimi umowy i zakwalifikowała te wydatki, jako środki przeznaczone na podnoszenie kwalifikacji zawodowych pracowników.

W związku z powyższym zadano m.in. następujące pytanie:

Czy ww. wydatki stanowią dla Spółki koszt uzyskania przychodu.

(pytanie wymienione we wniosku jako pierwsze)

Zdaniem Wnioskodawcy, sfinansowanie dla pracowników kursu dla kandydatów do rad nadzorczych mieści się w zakresie podnoszenia przez pracowników kwalifikacji zawodowych na zasadach określonych w art. 1031 do 1036 Kodeksu Pracy. Ponoszenie przez pracodawcę kosztów na podnoszenie kwalifikacji pracowników stanowi dla Spółki koszt uzyskania przychodu.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam co następuje:

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn. Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Aby wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu winien, w myśl powołanego przepisu spełniać łącznie następujące warunki:

* pozostawać w związku przyczynowym z przychodem lub źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,

* nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów,

* być właściwie udokumentowany.

Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie zawiera wykazu wydatków, który przesądzałby o ich zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów, zatem przyjmuje się, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością, których celem jest osiągnięcie przychodów lub zabezpieczenie albo zachowanie źródła przychodów, tak aby to źródło przynosiło przychody także w przyszłości.

W takim ujęciu kosztami tymi będą zarówno wydatki pozostające w bezpośrednim związku z uzyskanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu uzyskania przychodów (w tym dla zagwarantowania funkcjonowania źródła przychodów), nawet wówczas gdyby z obiektywnych powodów przychód nie został osiągnięty.

Koszty poniesione na zachowanie źródła przychodu to koszty, które poniesione zostały, aby przychody z danego źródła przychodów w dalszym ciągu uzyskiwano oraz aby takie źródło w ogóle dalej istniało. Natomiast za koszty służące zabezpieczeniu źródła przychodów należy uznać koszty poniesione na ochronę istniejącego źródła przychodów, w sposób, gwarantujący bezpieczne funkcjonowanie tego źródła. Istotą tego rodzaju kosztów jest więc ich obligatoryjne poniesienie w celu nie dopuszczenia do utraty źródła przychodu w przyszłości.

Podatnik kwalifikując poniesione wydatki do kosztów uzyskania przychodów powinien kierować się podstawową zasadą zaistnienia związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy poniesionym kosztem, a możliwością osiągnięcia z tego tytułu przychodu, albowiem to na nim spoczywa ciężar udowodnienia, że jego poniesienie ma (lub może mieć) wpływ na wysokość osiąganych przychodów (lub na zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów). Ustawodawca wyraźnie wiąże koszty uzyskania przychodów z celem ich poniesienia, jakim jest osiągnięcie przychodu.

Zatem, możliwość kwalifikowania konkretnego wydatku jako kosztu uzyskania przychodu, uzależniona jest od rzetelnej i całościowej oceny tego, czy w świetle wszystkich występujących w sprawie okoliczności, przy zachowaniu należytej staranności, podatnik w momencie dokonywania wydatku mógł i powinien przewidzieć, iż wydatek ten przyczyni się do powstania, zachowania lub zabezpieczenia przychodu.

Należy zaznaczyć, iż wykazanie związku poniesionych kosztów z prowadzoną działalnością gospodarczą oraz okoliczności, że ich poniesienie ma (lub może mieć) wpływ na wysokość osiąganych przychodów (lub na zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów) obciąża podatnika, bo to on wywodzi skutki prawne w postaci zmniejszenia zobowiązania podatkowego.

Wydatki pracodawcy związane z podnoszeniem kwalifikacji zawodowych pracownika, nie zostały ujęte w katalogu negatywnym zawartym w art. 16 ust. 1 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, tj. katalogu wydatków nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów.

Nie stanowi to jednak wystarczającej przesłanki do zaliczenia ich do kosztów uzyskania przychodów. Dla uzyskania takiego statusu konieczne jest również, jak wyżej wykazano, zaistnienie związku przyczynowo-skutkowego między poniesionym wydatkiem, a celem jakim jest osiągnięcie przychodu lub zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodów.

Do stwierdzenia, czy wydatki związane z podnoszeniem kwalifikacji zawodowych pracownika mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów istotnym jest ustalenie, czy wystąpi związek zdobywanej wiedzy z zakresem obowiązków przydzielonych pracownikowi lub też z charakterem (profilem) prowadzonej przez pracodawcę działalności gospodarczej. Pracodawca na zasadach ogólnych musi wykazać związek przyczynowo-skutkowy poniesionego wydatku z wynikiem finansowym przedsiębiorstwa.

Jako uzasadnione racjonalnie i gospodarczo, których poniesienie może przyczynić się do osiągnięcia przychodów, uznać należy wydatki na kształcenie pracownika, które pozwolą mu nabyć umiejętności i wiedzę niezbędną do wykonywania czynności i zadań mu powierzonych w ramach zawartej z nim umowy o pracę.

Celowość ponoszenia tego rodzaju kosztów przez Spółkę jest również uzasadniona wynikającym z przepisów prawa pracy nakazem ułatwiania pracownikom podnoszenia kwalifikacji zawodowych. Zakres wiedzy, jaki pracownicy mogą zdobywać na koszt pracodawcy w ramach wyżej wymienionego obowiązku podnoszenia kwalifikacji nie jest jednak nieograniczony. Wydatki na podnoszenie kwalifikacji pracowniczych, aby mogły stanowić koszt uzyskania przychodu dla pracodawcy, muszą mieć ścisły związek z zakresem obowiązków pracownika wynikającym ze stosunku pracy oraz charakterem działalności pracodawcy. Kwalifikując poniesiony wydatek do kosztów uzyskania przychodów należy każdorazowo przeprowadzić analizę sytuacji i odpowiedzieć na pytanie, czy zdobytą wiedzę osoba kształcąca się będzie miała możliwość wykorzystać w trakcie wykonywania swoich obowiązków (na swoim stanowisku pracy).

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż Wnioskodawca sfinansował pracownikom kurs na kandydatów do rad nadzorczych. Pracownicy mają zamiar kandydować z ramienia pracowników do rady nadzorczej trzeciej kadencji.

Mając na uwadze powyższe stwierdzić należy, iż poniesione wydatki, tytułem sfinansowania pracownikom kursu dla kandydatów do rad nadzorczych nie można uznać za koszt uzyskania przychodów, gdyż brak jest związku tych wydatków z osiągnięciem przychodu, czy zabezpieczeniem jego źródeł w przyszłości. Związku tego nie wykazał również sam Wnioskodawca. Ukończenie przez pracowników kursu dla kandydatów do rad nadzorczych nie jest warunkiem niezbędnym do uzyskiwania przez Spółkę przychodów w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, jak również do zachowania źródła przychodów w przyszłości. Podnoszą one co prawda umiejętności pracowników, jednak zdobyte umiejętności i wiedza nie są niezbędne w wykonywaniu obowiązków przez tych pracowników.

Ponadto należy zauważyć, iż ewentualne pełnienie przez pracowników funkcji członka rady nadzorczej, nie będzie następowało w ramach stosunku pracy lecz powołania, co dodatkowo potwierdza, iż ww. wydatki nie będą wydatkami na dokształcanie i doskonalenie zawodowe pracowników spółki, zwłaszcza w zakresie potrzebnym przy realizacji przez pracowników zadań i obowiązków wykonywanych w ramach stosunku pracy.

Powyższe stanowisko pośrednio potwierdza także art. 16 ust. 1 pkt 38a ww. ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, w myśl którego nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na rzecz osób wchodzących w skład rad nadzorczych, komisji rewizyjnych lub organów stanowiących osób prawnych, z wyjątkiem wynagrodzeń wypłacanych z tytułu pełnionych funkcji.

Bez wątpienia rada nadzorcza jest organem Spółki niezbędnym w celu jej funkcjonowania. Jednakże, jak wynika z cytowanego powyżej przepisu tylko wynagrodzenia członków, a nie wszystkie koszty związane z funkcjonowaniem rady nadzorczej mogą stanowić koszt uzyskania przychodów.

W związku z powyższym nie sposób uznać, iż na gruncie przedstawionego przez Wnioskodawcę stanu faktycznego, ww. wydatki spełniają przesłanki ogólne dla ich zaliczania do kosztów uzyskania przychodów, wynikające art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Nie pozostają one bowiem w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami.

W tym miejscu należy zauważyć, że jak wskazano wyżej, ciężar prawidłowego udokumentowania wydatku i wykazania związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy poniesionym wydatkiem, a uzyskaniem (zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła) przychodów spoczywa na podatniku. To właśnie on musi wykazać, że poniósł koszt celowy i zasadny z punktu widzenia prowadzonej przez siebie działalności. Decydując się na poniesienie określonych wydatków musi sam dokonać oceny, czy wydatki, które poniósł mają na celu uzyskanie przychodu albo zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów, a następnie podjąć decyzję o ich ewentualnym zakwalifikowaniu do kosztów podatkowych.

Mając powyższe na względzie stwierdzić należy, iż wydatki Spółki związane z sfinansowaniem pracownikom kursu na kandydatów do rad nadzorczych, nie mogą stanowić kosztów uzyskania przychodów, bowiem w złożonym wniosku nie wykazano, że zostały poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zabezpieczenia i zachowania źródła przychodów, tak aby to źródło przynosiło przychody także w przyszłości.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Nadmienia się, iż w zakresie pytania wymienionego we wniosku jako drugie wydane zostanie odrębne rozstrzygnięcie.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.