IBPBI/1/415-984/11/AP

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 8 września 2011 r. (data wpływu do tut. Biura 13 września 2011 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie sposobu amortyzacji wskazanego we wniosku środka trwałego (pawilonu handlowego) - jest nieprawidłowe.

W dniu 13 września 2011 r. do tut. Biura wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych, w zakresie sposobu amortyzacji wskazanego we wniosku środka trwałego (pawilonu handlowego).

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

W latach 2002 - 2004 Wnioskodawca wybudował od podstaw pawilon handlowy, w którym od początku 2005 r. rozpoczął działalności handlową (kawiarnia z cukiernią połączona z tzw. małą gastronomią). Na podstawie zebranych w trakcie budowy faktur wprowadził pawilon do ewidencji środków trwałych, jako środek trwały. Przyjął 30-letni okres amortyzacji. Do dnia złożenia wniosku Wnioskodawca amortyzował koszt budowy pawilonu zgodnie z załączoną do wniosku historią środka trwałego. Z ponad 134.000 zł umorzył dotychczas 28.500 zł. Pozostałe umorzenie będzie jeszcze trwać 381 miesięcy tj. ponad 23 lata.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Jak można zamortyzować środek trwały, tak aby jego całkowite umorzenie mogło nastąpić przed odejściem Wnioskodawcy na emeryturę tzn. w ciągu najbliższych 11 lat lub szybciej.

Zdaniem Wnioskodawcy, charakter pawilonu, jego lekka konstrukcja pozwala określić jego użytkowanie bez konieczności przebudowy na maksymalnie 15-20 lat. Jest to podstawowa przesłanka za skróceniem okresu amortyzacji. Istnieje poza tym możliwość jednorazowej amortyzacji np. 1/3 wartości obiektu oraz równoczesnego skrócenia amortyzacji pozostałej wartości do np. 10 lat, co zdaniem Wnioskodawcy byłoby najkorzystniejszym dla Niego rozwiązaniem.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam, co następuje:

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

W myśl art. 22 ust. 8 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są natomiast odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Zgodnie z art. 22a ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

Stosownie do treści art. 22c pkt 1 ww. ustawy, amortyzacji nie podlegają grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntów.

Zgodnie z art. 22f ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnicy, z wyjątkiem tych, którzy ze względu na ogłoszoną upadłość obejmującą likwidację majątku nie prowadzą działalności gospodarczej, dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 22a ust. 1 i ust. 2 pkt 1-3 oraz w art. 22b.

W ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych przewidziano następujące metody amortyzacji:

* tzw. "amortyzację liniową", zgodnie z Wykazem rocznych stawek amortyzacyjnych, stanowiącym Załącznik nr 1 do ustawy podatkowej (art. 22i ust. 1 ww. ustawy),

* amortyzację przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych ustalonych indywidualnie (art. 22j ww. ustawy),

* tzw. "amortyzację metodą degresywną" (art. 22k ust. 1 ww. ustawy),

* amortyzację przy zastosowaniu tzw. metody "jednorazowego odpisu dla małych i rozpoczynających działalność podatników" (art. 22k ust. 7 ww. ustawy).

Do podatnika należy wybór metody amortyzacji. Wyboru tego dokonuje podatnik dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzowania i jednocześnie ma obowiązek stosować wybraną metodę do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego. Stosownie bowiem do treści art. 22h ust. 2 powołanej ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l i 22ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonej w art. 22i-22k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

Z powyższego przepisu wynika zatem, iż:

* wyboru metody amortyzacji środka trwałego dokonuje się przed rozpoczęciem amortyzacji,

* jednokrotnie dla określonego środka trwałego, co oznacza zakaz zmiany metody amortyzacji w trakcie trwania tego procesu,

* przez metody amortyzacji, o których mowa w ustawie, rozumie się metody opisane w art. 22i-22k.

Przepis art. 22h ust. 2 ww. ustawy, nie pozostawia więc wątpliwości, iż raz wybrana metoda amortyzacji powinna być stosowana do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego, a tym samym pozbawia możliwości zmiany metody amortyzacji w trakcie dokonywania odpisów amortyzacyjnych. Jak wynika z treści złożonego wniosku Wnioskodawca dla celów prowadzonej działalności gospodarczej wybudował (wytworzył) budynek pawilonu handlowego. Budynek ten wprowadził do ewidencji środków trwałych i przyjął dla niego 30-letni okres amortyzacji. Od 2005 r. rozpoczął dokonywanie odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej przedmiotowego środka trwałego. Skoro zatem Wnioskodawca wprowadził ww. pawilon handlowy do ewidencji środków trwałych oraz rozpoczął jego amortyzację przyjmując 30 letni okres amortyzacji, to oznacza, iż dokonał już wyboru określonej metody amortyzacji. W związku z powyższym, mając na względzie treść cyt. powyżej art. 22h ust. 2 ww. ustawy, stwierdzić należy, iż Wnioskodawca nie może zmienić wybranej uprzednio metody amortyzacji, a tym samym skrócić okresu amortyzacji pawilonu handlowego, o którym mowa we wniosku. Wybraną metodę zobowiązany jest stosować do pełnego zamortyzowania ww. środka trwałego.

Ponadto zauważyć należy, iż możliwość swoistego skrócenia okresu amortyzacji (poprzez podwyższenie stosowanych stawek amortyzacyjnych) dla budynku, czy budowli stanowiących środki trwałe w trakcie ich amortyzacji według stawek podanych w Wykazie, przewiduje art. 22i ust. 2 pkt 1 ww. ustawy. Zgodnie z tym przepisem podatnicy mogą podane w Wykazie stawek amortyzacyjnych stawki podwyższać dla budynków i budowli używanych w warunkach:

Zgodnie z objaśnieniami do Wykazu rocznych stawek amortyzacyjnych stanowiących Załącznik nr 1 do ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

* za pogorszone warunki używania budynków i budowli, o których mowa w art. 22i ust. 2 pkt 1 lit. a) ustawy, uważa się używanie tych środków trwałych pod ciągłym działaniem wody, par wodnych, znacznych drgań, nagłych zmian temperatury oraz innych czynników powodujących przyspieszenie zużycia obiektu,

* za złe warunki używania budynków i budowli, o których mowa w art. 22i ust. 2 pkt 1 lit. b) ustawy, uważa się używanie tych środków trwałych pod wpływem niszczących środków chemicznych, a zwłaszcza gdy służą one produkcji, wytwarzaniu lub przechowywaniu żrących środków chemicznych. Dotyczy to również przypadków silnego działania na budynek lub budowlę niszczących środków chemicznych rozproszonych w atmosferze, wodzie lub wydzielających się w postaci oparów, których źródłem są inne obiekty znajdujące się w pobliżu.

Natomiast możliwość jednorazowej amortyzacji środków trwałych przewiduje art. 22k ust. 7 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zgodnie z którym podatnicy, w roku podatkowym, w którym rozpoczęli prowadzenie działalności gospodarczej, z zastrzeżeniem ust. 11, oraz mali podatnicy, mogą dokonywać jednorazowo odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych zaliczonych do grupy 3-8 Klasyfikacji, z wyłączeniem samochodów osobowych, w roku podatkowym, w którym środki te zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym równowartości kwoty 50.000 euro łącznej wartości tych odpisów amortyzacyjnych.

W związku z powyższym, na gruncie przedmiotowej sprawy Wnioskodawca nie może podwyższyć przyjętej uprzednio stawki amortyzacyjnej, a przez to skrócić okresu amortyzacji środka trwałego (pawilonu handlowego), bowiem we wniosku nie wskazał, iż przedmiotowy pawilon handlowy jest używany w warunkach pogorszonych, czy też złych (o których mowa ww. objaśnieniach). Ponadto trudno uznać za złe lub pogorszone warunki używania budynku pawilonu handlowego, w którym prowadzona jest cukiernia, czy kawiarnia. Dla przedmiotowego środka trwałego Wnioskodawca nie może również zastosować tzw. jednorazowej amortyzacji, o której mowa w art. 22k ust. 7 ww. ustawy, bowiem jednorazowej amortyzacji środków trwałych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych zaliczonych wyłącznie do grupy 3-8 Klasyfikacji (budynki zgodnie z Klasyfikacją Środków Trwałych zaliczane są do grupy 1 KŚT) i wyłącznie w odniesieniu do środków trwałych, które nie były uprzednio amortyzowane.

W świetle powołanych przepisów i w odniesieniu do przedstawionego we wniosku stanu faktycznego, stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za nieprawidłowe.

Jednocześnie nadmienić należy, iż prawidłowość przyjętego przez Wnioskodawcę okresu amortyzacji wskazanego we wniosku środka trwałego (30 lat), a co za tym idzie i przyjętej stawki amortyzacyjnej nie jest przedmiotem niniejszego wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej. Wskazać przy tym trzeba, iż w Wykazie rocznych stawek amortyzacyjnych zawartym w Załączniku Nr 1 do ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, dla budynków niemieszkalnych przewidziano 2,5% stawkę amortyzacyjną, co oznacza, iż okres amortyzacji tych budynków wynosi 40 lat.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Do wniosku dołączono dokument źródłowy. Należy jednak zauważyć, że wydając interpretacje w trybie art. 14b Ordynacji podatkowej, Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów, nie przeprowadza postępowania dowodowego, w związku z czym nie jest obowiązany, ani uprawniony do jego oceny, jest związany wyłącznie opisem stanu faktycznego przedstawionym przez Wnioskodawcę i jego stanowiskiem podanym we wniosku.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, 43-300 Bielsko-Biała, ul. Traugutta 2a.