IBPBI/1/415-981/11/ZK

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 2 września 2011 r. (data wpływu do tut. Biura 13 września 2011 r.), uzupełnionym w dniu 29 listopada 2011 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej odpisów amortyzacyjnych dokonywanych od wartości początkowej wskazanego we wniosku budynku gospodarczego (pytanie oznaczone we wniosku nr 1) - jest prawidłowe.

W dniu 13 września 2011 r. do tut. Biura wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej m.in. podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej odpisów amortyzacyjnych dokonywanych od wartości początkowej wskazanego we wniosku budynku gospodarczego. Wniosek powyższy nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z dnia 16 listopada 2011 r. Znak: IBPBI/1/415-981/11/ZK wezwano do jego uzupełnienia, co też nastąpiło w dniu 29 listopada 2011 r.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Od dnia 1 kwietnia 2008 r. Wnioskodawczyni prowadzi działalność gospodarczą - biuro rachunkowe. Firmę ma zarejestrowaną pod adresem zameldowania w domu jednorodzinnym należącym do jej męża, w którym również jest zameldowana. Mąż na poczet prowadzenia działalności użyczył jej lokal (pokój) o powierzchni 20 m ^2. Od tej powierzchni Wnioskodawczyni płaci podatek od nieruchomości jako pomieszczenia wykorzystywanego do prowadzenia działalności gospodarczej. Jednak po trzech latach działalności pomieszczenie to niestety jest za małe na przechowanie wszystkich dokumentów. Wnioskodawczyni zatrudnia również jednego pracownika. Wnioskodawczyni zakupiła dwa lata temu samochód osobowy wykorzystywany tylko w działalności. Mąż posiada plan budowy budynku gospodarczego wraz z garażem na terenie należącej do niego działki, na której znajduje się ich dom. Plan budynku wygląda następująco: garaż wraz z klatką schodową i toaletą, a na poddaszu duże pomieszczenie użytkowe. Plan doskonale realizuje potrzeby lokalowe działalności Wnioskodawczyni - garaż w celu zabezpieczenia mienia w postaci auta firmowego, a całe piętro do wykorzystania na biuro i archiwum. Plan tego budynku i pozwolenie na budowę jest wydane na nazwisko męża Wnioskodawczyni. Budowa nie jest rozpoczęta. Po wybudowaniu Wnioskodawczyni zgłosi budynek, jako w całości wykorzystywany do działalności gospodarczej, w celu uiszczenia podatku od nieruchomości.

W uzupełnieniu wniosku ujętym w piśmie z dnia 20 listopada 2011 r. wskazano m.in., iż:

* między Wnioskodawczynią a mężem istnieje wspólność majątkowa,

* budynek gospodarczy będzie stanowił ich wspólny majątek,

* mąż wyrazi pisemną zgodę na użytkowanie tego budynku tylko i wyłącznie do działalności gospodarczej,

* mąż Wnioskodawczyni nie prowadził, nie prowadzi i nie zamierza prowadzić działalności gospodarczej.

W związku z powyższym zadano m.in. następujące pytanie:

Czy po wybudowaniu całego budynku, który w całości Wnioskodawczyni chce przeznaczyć na prowadzenie działalności gospodarczej, może amortyzację budynku zaliczyć w koszty podatkowe.

(pytanie oznaczone we wniosku nr 1)

Zdaniem Wnioskodawczyni, zgodnie z art. 22a ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, amortyzacji podlegają m.in. stanowiące własność podatnika, nabyte, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do użytkowania budowle, budynki, o przewidywanym okresie użytkowania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą. Wnioskodawczyni spełni wszystkie te kryteria. Uważa, że od wartości początkowej budynku ustalonej na podstawie wszystkich poniesionych kosztów budowy może dokonywać odpisów amortyzacyjnych i zaliczać je w koszty podatkowe. Uzasadnia to tym, że koszty wybudowania budynku zostaną poniesione w całości w celu wykorzystania go do prowadzenia działalności gospodarczej, czyli do generowania przychodów.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

W myśl art. 22 ust. 8 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Zgodnie z art. 22a ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

W myśl art. 22a ust. 2 pkt 2 ww. ustawy, amortyzacji podlegają również, z zastrzeżeniem art. 22c, niezależnie od przewidywanego okresu używania, budynki i budowle wybudowane na cudzym gruncie, zwane także środkami trwałymi.

Stosownie do treści art. 22c pkt 1 i 2 ww. ustawy, amortyzacji nie podlegają:

* grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntów,

* budynki mieszkalne wraz ze znajdującymi się w nich dźwigami lub lokale mieszkalne służące prowadzonej działalności gospodarczej lub wydzierżawiane albo wynajmowane na podstawie umowy, jeżeli podatnik nie podejmie decyzji o ich amortyzowaniu.

Zgodnie z art. 22h ust. 1 pkt 1 tej ustawy, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których, zgodnie z art. 23 ust. 1, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

W myśl art. 22g ust. 11 tej ustawy, w razie gdy składnik majątku stanowi współwłasność podatnika, wartość początkową tego składnika ustala się w takiej proporcji jego wartości, w jakiej pozostaje udział podatnika we własności tego składnika majątku; zasada ta nie ma zastosowania do składników majątku stanowiących wspólność majątkową małżonków, chyba, że małżonkowie wykorzystują składnik majątku w działalności gospodarczej prowadzonej odrębnie.

Zgodnie z art. 22f ust. 1 ww. ustawy, podatnicy, z wyjątkiem tych, którzy ze względu na ogłoszoną upadłość obejmującą likwidację majątku nie prowadzą działalności gospodarczej, dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 22a ust. 1 i ust. 2 pkt 1-3 oraz w art. 22b.

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, iż Wnioskodawczyni prowadzi działalność gospodarczą - biuro rachunkowe, w lokalu o powierzchni 20 m#61447;, znajdującym się w domu jednorodzinnym należącym do jej męża. Dwa lata temu Wnioskodawczyni zakupiła samochód osobowy wykorzystywany tylko w działalności. Mąż posiada plan budowy budynku gospodarczego wraz z garażem na terenie należącej do niego działki, na której znajduje się ich dom. Budynek ten realizuje potrzeby lokalowe działalności Wnioskodawczyni - garaż w celu zabezpieczenia mienia w postaci auta firmowego, a całe piętro do wykorzystania na biuro i archiwum. Plan tego budynku i pozwolenie na budowę jest wydane na nazwisko męża Wnioskodawczyni. Budowa nie jest rozpoczęta. Po wybudowaniu Wnioskodawczyni zgłosi budynek, jako w całości wykorzystywany do działalności gospodarczej. Między Wnioskodawczynią a mężem istnieje wspólność majątkowa, budynek gospodarczy będzie stanowił ich wspólny majątek. Mąż wyrazi pisemną zgodę na użytkowanie tego budynku tylko i wyłącznie do działalności gospodarczej. Mąż Wnioskodawczyni nie prowadził, nie prowadzi i nie zamierza prowadzić działalności gospodarczej.

Mając na względzie powyższe stwierdzić należy, iż we wniosku wskazano m.in., że Wnioskodawczyni będzie wraz z mężem właścicielem wybudowanego budynku, co może oznaczać, że uzyska również prawo własności części gruntu, na którym budynek ten będzie położony. W takim przypadku nowo wybudowany budynek będzie środkiem trwałym, o którym mowa w art. 22a ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Jeśli więc wskazany we wniosku budynek będzie stanowił wspólny majątek Wnioskodawczyni i jej męża, to każdy z nich będzie miał prawo do korzystania z tego składnika majątku po jego wybudowaniu. Zatem w sytuacji gdy mąż Wnioskodawczyni nie będzie prowadził działalności gospodarczej, Wnioskodawczyni będzie mogła za jego zgodą wykorzystywać dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej przedmiotowy budynek. W związku z tym ww. składnik majątku po jego wybudowaniu (wytworzeniu) i przekazaniu na potrzeby tej działalności, będzie środkiem trwałym w tej działalności. Od jego wartości początkowej Wnioskodawczyni będzie mogła dokonywać odpisów amortyzacyjnych, które stanowić będą koszty uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej. Odrębnym środkiem trwałym nie podlegającym amortyzacji będzie grunt, na którym budynek ten będzie posadowiony.

Natomiast w sytuacji gdy Wnioskodawczyni poniesie nakłady na wybudowanie budynku, znajdującego się na gruncie stanowiącym wyłączną własność jej małżonka, to powstały składnik majątku będzie "budynkiem wybudowanym na cudzym gruncie", a wiec środkiem trwałym, o którym mowa w cyt. powyżej art. 22a ust. 2 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Nowe budynki i budowle wybudowane na cudzym gruncie są bowiem specyficznymi środkami trwałymi. Jest to spowodowane faktem, że mogą one nie być własnością podmiotu, który je zbudował (zgodnie z zasadą superficies solo cedit, wskazującą, że wszystko co trwale stoi na gruncie jest własnością właściciela gruntu). Przepisy prawa podatkowego dopuszczają w takiej sytuacji możliwość dokonywania odpisów amortyzacyjnych od składników majątku trwałego nie stanowiących własności podatnika na podstawie powołanego powyżej art. 22a ust. 2 pkt 2 ww. ustawy. Budynki i budowle wybudowane na cudzym gruncie stanowią odrębną grupę składników majątku podlegającą amortyzacji, niezależnie od przewidywanego okresu używania. Amortyzacji budynków i budowli wybudowanych na cudzym gruncie dokonuje się na ogólnych zasadach wynikających z art. 22i ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1 tej ustawy.

W świetle powyższego, jeżeli wskazany we wniosku budynek zostanie wybudowany na nieruchomości gruntowej stanowiącej wyłączną własność męża Wnioskodawczyni, to jako budynek wybudowany na cudzym gruncie, może stanowić dla Niej podlegający amortyzacji środek trwały, o ile będzie spełniał kryterium kompletności i zdatności do wykorzystywania na potrzeby prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Nadmieniać należy, iż w zakresie pytania oznaczonego we wniosku Nr 2 zostanie wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, 43-300 Bielsko-Biała, ul. Traugutta 2a.