IBPBI/1/415-956/08/ESZ - Skutki podatkowe otrzymania z powiatowego urzędu pracy jednorazowych środków na podjęcie działalności gospodarczej.

Pisma urzędowe
Status:  Aktualne

Pismo z dnia 5 marca 2009 r. Izba Skarbowa w Katowicach IBPBI/1/415-956/08/ESZ Skutki podatkowe otrzymania z powiatowego urzędu pracy jednorazowych środków na podjęcie działalności gospodarczej.

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana S. przedstawione we wniosku z dnia 28 listopada 2008 r. (data wpływu do tut. Biura - 2 grudnia 2008 r.) uzupełnionym w dniu 26 lutego 2009 r. o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, w części dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych otrzymania z Powiatowego Urzędu Pracy jednorazowych środków na podjęcie działalności gospodarczej - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 2 grudnia 2008 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej m.in. podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych otrzymania z Powiatowego Urzędu Pracy jednorazowych środków na podjęcie działalności gospodarczej.

Wniosek powyższy nie spełniał wymogów formalnych. Dlatego też pismem z dnia 12 lutego 2009 r. wezwano do jego uzupełnienia, co też nastąpiło w dniu 26 lutego 2009 r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

W dniu 30 maja 2008 r. wnioskodawca jako bezrobotny zawarł umowę z Powiatowym Urzędem Pracy, dotyczącą udzielenia pożyczki w kwocie 13.500,00 zł na pokrycie kosztów związanych z rozpoczęciem działalności gospodarczej polegającej na świadczeniu usług agenta celnego. 13 czerwca 2008 r. w Urzędzie Skarbowym dokonał zgłoszenia rejestracyjnego w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych (rozliczenie na zasadach ogólnych) oraz w zakresie podatku od towarów i usług. Po dokonaniu zgłoszenia, za pożyczkę otrzymaną z urzędu pracy zakupił na podstawie faktur VAT wyposażenie i środki trwałe niezbędne do podjęcia przedmiotowej działalności. We wniosku wskazano, iż wartość poszczególnych środków trwałych nie przekroczyła kwoty 3.500 zł. Zgodnie z zawartą umową, pożyczka ta będzie bezzwrotna, jeżeli w ciągu roku od podjęcia działalności wnioskodawca spełni szereg warunków zawartych w tej umowie. W związku z powyższym w chwili obecnej stwierdzenie, czy pożyczka ma charakter zwrotny czy bezzwrotny, nie jest możliwe. Będzie to możliwe dopiero po upływie rocznego terminu, wynikającego z umowy zawartej z urzędem pracy.

W uzupełnieniu wniosku wskazano, iż środki zostały przyznane przez Powiatowy Urząd Pracy ze środków Funduszu Pracy. Do wniosku wnioskodawca dołączył 1 stronę umowy zawierającą podstawę prawną do ich przyznania.

W związku z powyższym zadano m.in. następujące pytanie:

Czy faktury dotyczące zakupu środków trwałych i wyposażenia za pożyczkę otrzymaną z urzędu pracy można zaliczyć do kosztów uzyskania przychodu w rozliczeniu podatku dochodowego od osób fizycznych...

Zdaniem wnioskodawcy, ponieważ wartość poszczególnych środków trwałych nie przekracza kwoty 3.500 zł, ma prawo zaliczyć wszystkie poniesione wydatki pokryte z pożyczki z urzędu pracy, do kosztów uzyskania przychodu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

W myśl art. 46 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy (tekst jedn. Dz. U. z 2008 r. Nr 69, poz. 415 z późn. zm.) Starosta ze środków Funduszu Pracy może przyznać bezrobotnemu jednorazowo środki na podjęcie działalności gospodarczej, w tym na pokrycie kosztów pomocy prawnej, konsultacji i doradztwa związane z podjęciem tej działalności. W stanie prawnym obowiązującym w 2008 r. szczegółowe warunki przyznania powyższych środków oraz refundacji zostały określone w rozporządzeniu Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 21 listopada 2005 r. w sprawie szczegółowych warunków i trybu dokonywania refundacji ze środków Funduszu Pracy kosztów wyposażenia lub doposażenia stanowiska pracy dla skierowanego bezrobotnego, przyznawania bezrobotnemu środków na podjęcie działalności gospodarczej oraz form zabezpieczania zwrotu otrzymanych środków (Dz. U. Nr 236, poz. 2002 z późn. zm.).

Zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 121 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.), wolne od podatku dochodowego są jednorazowe środki przyznane bezrobotnemu na podjęcie działalności, o których mowa w art. 46 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy (Dz. U. Nr 99 poz. 1001 z późn. zm.). Zwolnieniem tym są objęte zarówno środki, które ze względu na datę otrzymania stanowią przychody z pozarolniczej działalności gospodarczej (z wyjątkiem tej ich części, która z uwagi na przeznaczenie ich na nabycie lub wytworzenie środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych nie stanowi przychodu - art. 14 ust. 2 pkt 2 ww. ustawy) jak też środki, które stanowią przychody z innych źródeł (art. 10 ust. 1 pkt 9 cyt. ustawy).

Stosownie do art. 22 ust. 1 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 tej ustawy.

Aby zatem wydatek mógł zostać uznany za koszt uzyskania przychodu winien w myśl powołanego przepisu spełniać łącznie następujące warunki:

*

pozostawać w związku przyczynowym z przychodem lub ze źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,

*

nie znajdować się na liście wydatków nieuznanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,

*

być właściwie udokumentowany.

Analiza treści zarówno art. 22 ust. 1 jaki i art. 23 ww. ustawy wskazuje, że co do zasady, nie ma przeszkód, aby podatnik zaliczył do kosztów uzyskania przychodów wydatki poniesione na zakup wyposażenia sfinansowanego ze środków otrzymanych z Urzędu Pracy. Zauważyć przy tym należy, iż zgodnie z § 3 pkt 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów (Dz. U. Nr 152, poz. 1475 z późn. zm.) przez wyposażenie rozumieć należy - rzeczowe składniki majątku, związane z wykonywaną działalnością, niezaliczone zgodnie z przepisami ustawy o podatku dochodowym, do środków trwałych.

Warunkiem tego zaliczenia jest jednakże istnienie związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy poniesionymi wydatkami, a przychodami z prowadzonej przez wnioskodawcę działalności gospodarczej oraz należyte udokumentowanie poniesionych wydatków.

Fakt sfinansowania wydatków na zakup wyposażenia ze środków przyznanych osobie bezrobotnej z Urzędu Pracy na podjęcie działalności gospodarczej, nie wyklucza możliwości zaliczenia tych wydatków do kosztów uzyskania przychodów, mimo iż przyznane środki korzystają ze zwolnienia z opodatkowania na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 121 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Przepis ten nie został bowiem wymieniony w art. 23 ust. 1 pkt 56 ww. ustawy (tzw. negatywny katalog kosztów), zgodnie z którym nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków i kosztów bezpośrednio sfinansowanych z dochodów (przychodów), o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 46, 47a, 47c, 47d, 116, 122 i 129.

Zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na:

a.

nabycie gruntów lub prawa wieczystego użytkowania gruntów, z wyjątkiem opłat za wieczyste użytkowanie gruntów,

b.

nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż wymienione w lit. a) środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanej części,

c.

ulepszenie środków trwałych, które zgodnie z art. 22g ust. 17 powiększają wartość środków trwałych, stanowiącą podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych

*

wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów przy określaniu dochodu z odpłatnego zbycia rzeczy określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d), oraz gdy odpłatne zbycie rzeczy i praw jest przedmiotem działalności gospodarczej, a także w przypadku odpłatnego zbycia składników majątku związanych z działalnością gospodarczą, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, bez względu na czas ich poniesienia.

Kosztem uzyskania przychodów są natomiast, zgodnie art. 22 ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Stosownie do treści art. 22a ust. 1 ww. ustawy amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1.

budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,

2.

maszyny, urządzenia i środki transportu,

3.

inne przedmioty

*

o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

W myśl art. 22d ust. 1 ww. ustawy podatnicy mogą nie dokonywać odpisów amortyzacyjnych od składników majątku, o których mowa w art. 22a i 22b, których wartość początkowa, określona zgodnie z art. 22g, nie przekracza 3.500 zł; wydatki poniesione na ich nabycie stanowią wówczas koszty uzyskania przychodów w miesiącu oddania ich do używania.

Zgodnie z art. 22f ust. 3 ww. ustawy odpisów amortyzacyjnych dokonuje się zgodnie z art. 22h-22m, gdy wartość początkowa środka trwałego albo wartości niematerialnej i prawnej w dniu przyjęcia do używania jest wyższa niż 3.500 zł. W przypadku gdy wartość początkowa jest równa lub niższa niż 3.500 zł, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22d ust. 1, mogą dokonywać odpisów amortyzacyjnych zgodnie z art. 22h-22m albo jednorazowo - w miesiącu oddania do używania tego środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, albo w miesiącu następnym.

Wprawdzie odpisy z tytułu zużycia środków trwałych nabytych ze środków otrzymanych z Urzędu Pracy nie zostały wymienione w katalogu wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów, określonych w art. 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Niemniej jednak w myśl art. 23 ust. 1 pkt 45 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów, odpisów z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych dokonywanych, według zasad określonych w art. 22a-22o, od tej części ich wartości, która odpowiada poniesionym wydatkom na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie tych środków lub wartości niematerialnych i prawnych, odliczonym od podstawy opodatkowania podatkiem dochodowym albo zwróconym podatnikowi w jakiejkolwiek formie.

Reasumując, stwierdzić należy, iż otrzymane z Urzędu Pracy jednorazowe środki na rozpoczęcie działalności gospodarczej nie podlegają opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Wydatki sfinansowane z tych środków przeznaczone na zakup składników majątku niezaliczonych do środków trwałych lub usług, a więc na gruncie przedmiotowej sprawy poniesione na nabycie wyposażenia mogą stanowić koszty uzyskania przychodów działalności gospodarczej.

W powyższym zakresie przedstawione we wniosku stanowisko wnioskodawcy jest prawidłowe.

Jeżeli natomiast chodzi o składniki majątku niebędące wyposażeniem, których wartość początkowa jest równa lub niższa niż 3.500 zł to co do zasady od woli podatnika zależy czy podejmie decyzję o ich amortyzowaniu:

*

może wykorzystać możliwość, którą przewiduje art. 22d ust. 1 ww. ustawy i zaliczyć wydatki na ich nabycie bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodów w miesiącu oddania ich do używania,

*

może podjąć decyzję o ich amortyzowaniu w tym:

*

jednorazowo do czego upoważnia go art. 22f ust. 3 ww. ustawy w miesiącu oddania do używania tego środka trwałego, albo w miesiącu następnym,

*

w okresie użytkowania począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym środek ten wprowadzono do ewidencji do końca tego miesiąca, w którym nastąpi zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową.

Ma to istotne znaczenie w sytuacji przedstawionej we wniosku. Jeżeli bowiem wnioskodawca podejmie decyzje o amortyzowaniu tych składników majątku (środków trwałych) to zważywszy na fakt, iż ich zakup został sfinansowany ze środków otrzymanych z Urzędu Pracy, odpisy amortyzacyjne dokonane od ich wartości początkowej stosownie do postanowień art. 23 ust. 1 pkt 45 ww. ustawy nie mogą stanowić kosztów uzyskania przychodu.

Jeżeli więc wnioskodawca nie podjął decyzji o amortyzowaniu składników majątku niebędących wyposażeniem, których wartość początkowa nie przekracza 3.500 zł to jego stanowisko o możliwości zaliczenia wydatków na nabycie tych składników do kosztów uzyskania przychodów jest prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Do wniosku dołączono dokument. Należy jednak zauważyć, że wydając interpretacje w trybie art. 14b Ordynacji podatkowej Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów nie przeprowadza postępowania dowodowego w związku z czym nie jest obowiązany, ani uprawniony do jego oceny; jest związany wyłącznie opisem stanu faktycznego przedstawionym przez wnioskodawcę i jego stanowiskiem.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

Opublikowano: http://sip.mf.gov.pl