IBPBI/1/415-917/14/ZK

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z 15 maja 2014 r. (data wpływu do tut. Biura 20 maja 2014 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych, w zakresie:

* momentu dokonania korekty w związku z zasądzoną (prawomocnym wyrokiem sądowym) kwotą należności głównej, o której mowa we wniosku - jest prawidłowe.

* sposobu dokonania ww. korekty - jest nieprawidłowe.

W dniu 20 maja 2014 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych, m.in. w zakresie momentu i sposobu dokonania korekty w związku z zasądzoną (prawomocnym wyrokiem sądowym) kwotą należności głównej, o której mowa we wniosku.

We wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawczyni jest wspólnikiem spółki jawnej. Spółka prowadzi księgowość w formie ksiąg handlowych. Spółka, w której wspólnikiem jest Wnioskodawczyni, została pozwana o zapłatę premii rocznej przez byłego współpracownika (prowadzącego jednoosobową działalność gospodarczą), który współpracował ze spółką w ramach zawartej umowy o współpracy gospodarczej w zakresie zakupu i sprzedaży towarów (instalacji sanitarnych). Na podstawie zawartej umowy spółka zobowiązała się do dostarczania i sprzedawania współpracownikowi towarów w postaci instalacji sanitarnych wraz z osprzętem, a współpracownik był zobowiązany do zapłaty ceny w określonym terminie. Współpracownik domagał się wypłaty premii rocznej od zakupów dokonanych w 2011 r., pomimo niedochowania warunków umowy. Sąd zarówno I jak i II instancji uznał częściowo racje współpracownika i zasądził od spółki na jego rzecz kwotę 30.399,93 zł oraz koszty procesu - w tym w I instancji 3.407 zł, a w II instancji zwrot kosztów zastępstwa procesowego 1.200 zł. Spółka w dniu 28 marca 2014 r. uiściła zasądzoną w wyroku kwotę wraz z kosztami postępowania w następujących kwotach:

* należność główna 30.399,93 zł,

* ustawowe odsetki 9.105,82 zł,

* koszt procesu w I instancji 3.407,00 zł,

* koszt procesu w II instancji 1.200,00 zł.

Należność główna, tj. 30.399,93 zł brutto dotyczyła premii za zakupy dokonane w 2011 r. przez współpracownika w spółce jawnej (w której Wnioskodawczyni jest wspólnikiem).

W dniu 28 marca 2014 r. (data zapłaty przez spółkę na rzecz współpracownika należności głównej) została wystawiona przez spółkę jawną zbiorcza faktura korygująca z datą sprzedaży 31 grudnia 2011 r.

W związku z powyższym zadano m.in. następujące pytanie:

Czy dla celów podatku dochodowego kwota korekty należności głównej in minus może zostać uwzględniona na bieżąco, tj. w 2014 r., czy należy dokonać korekty zeznania podatkowego za 2011 r.

(pytanie oznaczone we wniosku Nr 2)

Zdaniem Wnioskodawczyni, istnieje wątpliwość, czy mogłaby uwzględnić kwotę korekty należności głównej w 2014 r., zamiast korygować złożone za 2011 r. zeznanie podatkowe. Można bowiem przyjąć, że wystawiona zbiorcza faktura korygująca jest wynikiem zdarzenia zaistniałego dopiero na skutek prawomocnego rozstrzygnięcia wydanego przez Sąd w 2014 r.

Jednakże, zdaniem Wnioskodawczyni, z uwagi na to, że w dniu 28 marca 2014 r. (data zapłaty przez spółkę na rzecz współpracownika należności głównej) została wystawiona przez spółkę jawną zbiorcza faktura korygująca z datą sprzedaży 31 grudnia 2011 r., to należałoby dokonać korekty zeznania podatkowego za rok 2011 r., bowiem faktura powinna być uwzględniona w okresie rozliczeniowym, w którym pierwotnie powstał obowiązek podatkowy z tytułu wypłaty premii pieniężnej współpracownikowi.

Jednocześnie Wnioskodawczyni zauważa, że w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych brak jest uregulowania, wskazującego na moment w jakim podatnicy powinni dokonywać korekty zeznania o wysokości osiągniętych dochodów i poniesionych kosztów.

Na tle przedstawionego zdarzenia przyszłego stwierdzam, co następuje:

Na wstępie zauważyć należy, że w wydanej Wnioskodawczyni interpretacji indywidualnej z 20 sierpnia 2014 r. Znak: IBPBI/1/415-591/14/ZK wskazano m.in., że (...) fakturą korygującą spółka skorygowała w istocie wysokość przychodów należnych uzyskanych z prowadzonej w 2011 r. pozarolniczej działalności gospodarczej. Skoro jak wskazano spółka o wartość zasądzonej przez Sąd należności głównej dokonała korekty przychodów należnych z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej, to nie może jednocześnie wydatków z tego tytułu zaliczyć do kosztów podatkowych. W konsekwencji wskazana we wniosku kwota należności głównej, nie może zostać uznana za koszt uzyskania przychodów prowadzonej w formie spółki jawnej pozarolniczej działalności gospodarczej.

Odnosząc się do kwestii momentu dokonania ww. korekty zauważyć należy, że zgodnie z art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.), za przychód z pozarolniczej działalności gospodarczej uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług.

Stosownie do art. 14 ust. 1c ww. ustawy, za datę powstania przychodu, o którym mowa w ust. 1, uważa się, z zastrzeżeniem ust. 1e, 1 h i 1i, dzień wydania rzeczy, zbycia prawa majątkowego lub wykonania usługi, albo częściowego wykonania usługi, nie później niż dzień:

Jeżeli strony ustalą, że usługa jest rozliczana w okresach rozliczeniowych, za datę powstania przychodu uznaje się ostatni dzień okresu rozliczeniowego określonego w umowie lub na wystawionej fakturze, nie rzadziej niż raz w roku (art. 14 ust. 1e ww. ustawy).

Powyższe oznacza, że przychód z tytułu pozarolniczej działalności gospodarczej powstaje w momencie wykonania, lub częściowego wykonania usługi, a w przypadku sprzedaży towarów w chwili wydania klientowi rzeczy (towaru handlowego), chyba że wcześniej zostanie wystawiona faktura dokumentująca wykonanie ww. transakcji albo należność z nią związana zostanie uregulowana. W takim przypadku przychód powstaje w dacie wystawienia faktury, bądź otrzymania należności w zależności od tego, które z ww. zdarzeń nastąpiło wcześniej (niezależnie od faktu, czy dostawa zostanie w przyszłości w całości wykonana).

Powyższe przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie określają wprost zasad dokonywania korekt przychodów. Nie wskazują również momentu zmniejszenia lub zwiększenia przychodów, tj. czy przychód pomniejsza się lub powiększa w dacie korekty, czy też w dacie powstania przychodu należnego.

Wobec powyższego należy posłużyć się literalną wykładnią wyżej powołanych przepisów, która prowadzi do wniosku, że do przychodów podatkowych zalicza się tylko takie przychody, które w określonym momencie są należne podatnikowi, czyli są wymagalne, niewątpliwe i bezwarunkowe. Dla ustalenia przychodu istotnym zagadnieniem jest określenie daty uzyskania przychodu, z którą ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych łączy moment powstania obowiązku podatkowego. Pierwszeństwo w kształtowaniu daty powstania przychodu należnego ma dzień dokonania czynności - wydania rzeczy, zbycia prawa majątkowego, wykonania usługi lub jej częściowego wykonania. Z kolei, w przypadku gdy usługa rozliczana jest w okresach rozliczeniowych przychód podatkowy powstaje w ostatnim dniu tego okresu. Późniejsze wystawienie faktury korygującej nie powoduje zmiany daty powstania tego przychodu. Faktura korygująca powinna mieć wpływ na przychody należne, określone w fakturze podstawowej, bowiem dotyczy ona uprzednio wykazanych przychodów, a nie jakichkolwiek innych przychodów. Jeżeli bowiem z jakiegokolwiek powodu przychód określonego okresu (roku podatkowego) był mniejszy, niż suma kwot należnych w tym okresie (roku podatkowym), przychód musi być o tę różnicę skorygowany.

Ponadto podkreślić należy, że faktura korygująca nie dokumentuje odrębnego, niezależnego zdarzenia gospodarczego, lecz odnosi się ściśle do stanu zaistniałego w przeszłości. Przyczyny jej wystawienia mogą być zróżnicowane. Niezależnie jednak od przyczyny korekty wskazać należy, że punktem odniesienia dla faktury korygującej jest zawsze faktura pierwotna. Faktura korygująca nie generuje bowiem nowego (innego) momentu powstania przychodu, lecz modyfikuje jedynie "pierwotną" wysokość przychodu. Późniejsze wystawienie faktury korygującej nie powoduje bowiem zmiany daty powstania przychodu, wpływa jedynie na jego wysokość.

Mając powyższe na względzie stwierdzić należy, że skoro w związku z zapłatą przez spółkę zasądzonej przez Sąd na rzecz współpracownika należności głównej wystawiono fakturę korygującą dotyczącą przychodów uzyskanych przez spółkę w 2011 r., to skutki tej korekty bez wątpienia należy odnieść wstecz do ww. roku podatkowego.

W konsekwencji brak jest podstaw prawnych do korygowania kosztów uzyskania przychodów prowadzonej przez spółkę działalności gospodarczej o kwotę należności głównej, o której mowa we wniosku. W związku z dokonaniem korekty przychodu należnego uzyskanego przez spółkę w 2011 r., a tym samym i przez Wnioskodawczynię (w części na nią przypadającej) winna ona również dokonać stosownej korekty zeznania podatkowego złożonego za 2011 r.

Z uwagi na powyższe, przedstawione we wniosku stanowisko Wnioskodawczyni w zakresie:

* momentu dokonania korekty w związku z zasądzoną (prawomocnym wyrokiem sądowym) kwotą należności głównej, o której mowa we wniosku - jest prawidłowe.

* sposobu dokonania ww. korekty - jest nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Nadmienić należy, że w zakresie pytania oznaczonego we wniosku Nr 1, wydano odrębne rozstrzygnięcie.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, 43-300 Bielsko-Biała, ul. Traugutta 2a.