IBPBI/1/415-915/14/JS

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 14 maja 2014 r. (data wpływu do tut. Biura 16 maja 2014 r.), uzupełnionym 5 sierpnia 2014 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych, w zakresie określenia źródła przychodu właściwego do opodatkowania przychodów uzyskiwanych z tytułu udzielania licencji na używanie znaku towarowego - jest prawidłowe.

W dniu 16 maja 2014 r. wpłynął do tut. Biura wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych, w zakresie określenia źródła przychodu właściwego do opodatkowania przychodów uzyskiwanych z tytułu udzielania licencji na używanie znaku towarowego. Wniosek powyższy nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z 31 lipca 2014 r. Znak: IBPBI/1/415-574/14/JS, wezwano do jego uzupełnienia, co też nastąpiło 5 sierpnia 2014 r.

We wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny oraz zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca, będący osobą fizyczną, prowadził działalność gospodarczą w zakresie sprzedaży hurtowej wyrobów metalowych oraz sprzętu i dodatkowego wyposażenia hydraulicznego i grzejnego (PKD 46.74.Z). W tym czasie powstał (utrwalił się) indywidualizujący jego przedsiębiorstwo znak towarowy, który następnie zarejestrowano w Urzędzie Patentowym Rzeczypospolitej Polskiej, w celu nabycia do niego prawa ochronnego. Dokonując aportu ww. przedsiębiorstwa do osobowej spółki prawa handlowego (tekst jedn.: do spółki komandytowej), na podstawie art. 552 Kodeksu cywilnego, Wnioskodawca wyłączył niektóre jego składniki, w tym co istotne - indywidualizujący znak towarowy.

Wnioskodawca planuje zawrzeć umowę licencyjną, uprawniającą inny podmiot gospodarczy do korzystania z ww. znaku towarowego za wynagrodzeniem, jednocześnie nie tracąc możliwości dalszego, równoległego licencjonowania innym podmiotom, jak i prowadzenia działalności na własny rachunek, także z wykorzystaniem tego znaku towarowego na warunkach wskazanych w umowach licencyjnych. Wnioskodawca nie wyklucza więc możliwości udzielania dalszych licencji, ekonomicznie uzasadnionych. Opłata licencyjna byłaby ustalona w oparciu o profesjonalne wyceny niezależnych rzeczoznawców tak, by mieć pewność, że cena transakcyjna będzie rynkową.

W zakresie dochodów z pozarolniczej działalności gospodarczej, Wnioskodawca opodatkowuje je tzw. podatkiem liniowym. Obecnie w zakres prowadzonej przez niego działalności wchodzi m.in. udzielanie licencji na używanie znaku towarowego za wynagrodzeniem (PKD 77.40.Z).

Na znak towarowy zostało udzielone prawo ochronne przez Urząd Patentowy.

Wnioskodawca ma obecnie pewność udzielenia co najmniej jednej licencji. Umowa licencyjna zostanie zawarta przez Wnioskodawcę z przedsiębiorstwem prowadzonym w formie spółki komandytowej, w której Wnioskodawca jest jedynym komandytariuszem oraz wspólnikiem spółki z ograniczoną odpowiedzialnością będącą jedynym komplementariuszem.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy Wnioskodawca postąpił (postąpi) prawidłowo, kwalifikując ww. przychody z tytułu udzielania licencji na używanie znaku towarowego, jako przychody z pozarolniczej działalności gospodarczej, zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zdaniem Wnioskodawcy, przychody z tytułu udzielenia licencji na znak towarowy winny być traktowane, zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jako przychody z pozarolniczej działalności gospodarczej.

W ocenie Wnioskodawcy, wytworzony i zarejestrowany w toku prowadzonej działalności znak towarowy jest składnikiem majątku przedsiębiorcy (zgodnie z 551 Kodeksu cywilnego), co potwierdza ewidencja patentowa, a także prywatna wycena ekspercka.

Zaakcentować należy, że w związku z zastosowaniem wykładni językowej w zakresie przepisów kwalifikujących przychody do określonych źródeł przychodów (art. 10 ust. 1 pkt 3, 6 i 7 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, dalej jako "u.p.d.o.f."), wykładnia literalna w omawianym przypadku nie rozstrzyga definitywnie o prawie/obowiązku zastosowania któregoś z wyżej wymienionych; kontrowersje znajdują odzwierciedlenie w skrajnie różnych interpretacjach i wyrokach sądowych. O ile wykładnia językowa ma znaczenie pierwszorzędne w uzasadnionych podobnych przypadkach, niezbędne jest rozszerzenie wnioskowania o interpretacje celowościowe i systemowe, dając jednak prym sensowi językowemu i zasadzie in dubio pro tributario.

Wykorzystywanie wartości niematerialnych i prawnych (np. znaku towarowego) może mieć miejsce w ramach działalności gospodarczej (na co wskazuje wprost art. 5a pkt 6 u.p.d.o.f.), albo w ramach innego rodzaju działań (w którym to przypadku przychody z tego tytułu zaliczone byłyby do przychodów z kapitałów pieniężnych i praw majątkowych, w tym odpłatnego zbycia praw majątkowych), jeśli działania te nie spełniałyby kryteriów dotyczących prowadzenia działalności gospodarczej.

W opinii Wnioskodawcy, przychody z tytułu udzielania licencji na używanie znaku towarowego zalicza się do źródła jakim jest pozarolnicza działalność gospodarcza, co wynika przede wszystkim z "rodowodu" i ciągłego związku faktycznego z działalnością gospodarczą, powstałego i zarejestrowanego znaku towarowego. Oznacza to, że w trakcie wieloletniej działalności przedsiębiorstwa, działania, a przede wszystkim poniesione koszty działalności, wygenerowały i wypromowały znak i jego wartość.

Dla odróżnienia inaczej byłoby w przypadku istnienia przedmiotu własności przemysłowej wytworzonego bez związku z prowadzoną działalnością, więc bez angażowania potencjału (własnego) przedsiębiorstwa, a z zaangażowaniem potencjału prywatnego.

Podkreślić należy, że gdyby nie prowadzone przedsiębiorstwo, nie doszłoby do ujawnienia znaku i prawa ochronnego na ten znak. Tylko brak ścisłego związku z działalnością gospodarczą uprawniałby wówczas do kwalifikacji uzyskanych dochodów do innego ze źródeł przychodów. Tym samym oznacza to, że taka geneza znaku towarowego wskazuje na obowiązek przyporządkowania przychodów z tytułu udzielania licencji przedmiotowego znaku do źródła, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3 u.p.d.o.f., tj. pozarolniczej działalności gospodarczej.

Zdaniem Wnioskodawcy, dla wyboru źródła powstania przychodu nie ma przy tym znaczenia fakt istnienia powiązań na gruncie podatku dochodowego od osób fizycznych pomiędzy przedsiębiorcą, a spółką (strony umowy licencji), w której jest udziałowcem.

Na potwierdzenie swojego stanowiska Wnioskodawca powołał interpretacje indywidualne wydane przez:

* Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z 20 marca 2014 r., Znak: ITPB1/415-47/14/AK, oraz

* Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 6 lipca 2011 r., Znak: IPPB1/415-364/11-4/EC.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 10 ust. 1 pkt 3, 6 i 7 ww. ustawy, odrębnymi źródłami przychodów są m.in.:

* pozarolnicza działalność gospodarcza,

* najem, podnajem, dzierżawa, poddzierżawa oraz inne umowy o podobnym charakterze, w tym również dzierżawa, poddzierżawa działów specjalnych produkcji rolnej oraz gospodarstwa rolnego lub jego składników na cele nierolnicze albo na prowadzenie działów specjalnych produkcji rolnej, z wyjątkiem składników majątku związanych z działalnością gospodarczą oraz

* kapitały pieniężne i prawa majątkowe, w tym odpłatne zbycie praw majątkowych innych niż wymienione w pkt 8 lit. a-c.

Jednocześnie w art. 5a pkt 6 ww. ustawy, zawarto definicję legalną pozarolniczej działalności gospodarczej. W myśl tego przepisu, ilekroć w ustawie jest mowa o działalności gospodarczej albo pozarolniczej działalności gospodarczej, oznacza to działalność zarobkową:

- prowadzoną we własnym imieniu bez względu na jej rezultat, w sposób zorganizowany i ciągły, z której uzyskane przychody nie są zaliczane do innych przychodów ze źródeł wymienionych w art. 10 ust. 1 pkt 1, 2 i 4-9.

Z tak skonstruowanej definicji wynika, że jeżeli ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych kwalifikuje określone przysporzenie majątkowe do przychodów z innego niż działalność gospodarcza źródła przychodów, to przysporzenie to co do zasady stanowi przychód z tego innego źródła przychodu, a nie z działalności gospodarczej, niezależnie od tego, że jest ono uzyskane przez podatnika działającego w obrocie prawno-gospodarczym jako przedsiębiorca.

Zgodnie z art. 14 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychód z działalności, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3, uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont, przy czym u podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług.

Przepis art. 14 ust. 1c ww. ustawy stanowi z kolei, że za datę powstania przychodu, o którym mowa w ust. 1, uważa się, z zastrzeżeniem ust. 1e, 1 h i 1i, dzień wydania rzeczy, zbycia prawa majątkowego lub wykonania usługi, albo częściowego wykonania usługi, nie później niż dzień:

Kwestią istotną dla zakwalifikowania ww. przychodów do odpowiedniego źródła przychodów jest ocena, czy pobieranie opłat licencyjnych za korzystanie ze znaku towarowego, będzie nosiło znamiona pozarolniczej działalności gospodarczej. Treść definicji zawartej w cyt. wyżej art. 5a pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych daje podstawę, by przyjąć, że dla uznania określonej działalności za działalność gospodarczą, konieczne jest m.in. łączne spełnienie następujących warunków: działalność musi być działalnością zarobkową, wykonywaną w sposób zorganizowany oraz ciągły.

Tak więc działalność gospodarcza to taka działalność, która:

Wobec powyższego, w celu zakwalifikowania określonych działań do działalności gospodarczej należy ocenić zamiar, okoliczności i cel tych działań.

Ustalając, czy dany przychód pochodzi z pozarolniczej działalności gospodarczej, należy w pierwszym rzędzie podjąć próbę przypisania go do jednego z pozostałych wymienionych w ustawie źródeł. Jeżeli okaże się to niemożliwe, a przychód powstał w wyniku działalności zarobkowej wykonywanej w sposób zorganizowany i ciągły, która prowadzona jest we własnym imieniu, wówczas przychód będzie stanowił przychód z pozarolniczej działalności gospodarczej. W pewnym zakresie przesądza o tym zamiar podatnika. Jeżeli podmiot osiągać będzie w sposób stały i zorganizowany przychody, które będzie można zakwalifikować do innego źródła przychodów, niż gdyby były osiągane w sposób incydentalny, to wówczas ta stałość i zorganizowanie mogą mieć rozstrzygające znaczenie dla uznania, że określony przychód pochodzi z pozarolniczej działalności gospodarczej.

Z treści złożonego wniosku wynika, że Wnioskodawca w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą, jest właścicielem znaku towarowego, na który zostało udzielone przez Urząd Patentowy prawo ochronne. Wnioskodawca planuje zawrzeć umowę licencyjną, uprawniającą inny podmiot gospodarczy do korzystania z ww. znaku towarowego za wynagrodzeniem, jednocześnie nie tracąc możliwości dalszego, równoległego licencjonowania go innym podmiotom, jak i prowadzenia działalności na własny rachunek, także z wykorzystaniem tego znaku towarowego na warunkach wskazanych w umowach licencyjnych. Wnioskodawca nie wyklucza więc możliwości udzielania dalszych licencji, ekonomicznie uzasadnionych. Opłata licencyjna byłaby ustalona w oparciu o profesjonalne wyceny niezależnych rzeczoznawców tak, by mieć pewność, że cena transakcyjna będzie odpowiadała cenie rynkowej. W zakres prowadzonej przez niego działalności wchodzi m.in. udzielanie licencji na używanie znaku towarowego za wynagrodzeniem (PKD 77.40.Z).

Mając na uwadze powyższe stwierdzić należy, że jeżeli podejmowane przez Wnioskodawcę działania polegające na udostępnianiu znaku towarowego mają (będą miały) charakter zarobkowy, ciągły i zorganizowany, a więc spełnione będą określone w art. 5a pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przesłanki, to działania te mogą (będą mogły) być uznane za prowadzenie pozarolniczej działalności gospodarczej, a uzyskany w jej ramach przychód z tytułu udzielania licencji na korzystanie ze znaku towarowego, stanowi (będzie stanowić) przychód z pozarolniczej działalności gospodarczej.

Reasumując, w sytuacji, gdy przedmiotem działalności gospodarczej jest (będzie) udzielanie licencji na znak towarowy, a Wnioskodawca dokonuje (będzie dokonywał) takich transakcji w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, to uzyskany dochód z tego tytułu podlega (będzie podlegał) u Wnioskodawcy opodatkowaniu według zasad właściwych dla źródła przychodów, jakim jest pozarolnicza działalność gospodarcza.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym oraz w zakresie zdarzenia przyszłego stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Jednocześnie zauważyć należy, że stosownie do zadanego pytania (wyznaczającego zakres rozpatrzenia wniosku), w kontekście opisanego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego, przedmiotem niniejszej interpretacji indywidualnej nie jest ocena, czy prawo ochronne, o którym mowa we wniosku, może stanowić wartość niematerialna i prawną w działalności gospodarczej Wnioskodawcy.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.