IBPBI/1/415-914/08/RM

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana W. przedstawione we wniosku z dnia 27 sierpnia 2008 r. (data wpływu do tut. Biura - 1 września 2008 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych m.in. w zakresie sposobu ustalenia kosztów uzyskania przychodu ze sprzedaży nieruchomości gruntowej - jest nieprawidłowe.

W dniu 1 września 2008 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych m.in. w zakresie sposobu ustalenia kosztów uzyskania przychodu ze sprzedaży nieruchomości gruntowej.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą od 2004 r. W tym samym roku rozpoczął budowę stacji paliw. Budowa miała miejsce na gruncie nabytym przez wnioskodawcę w 1998 r. a zatem przed rozpoczęciem działalności gospodarczej. Po 1998 r., a przed rozpoczęciem działalności gospodarczej wnioskodawca dokonał we własnym zakresie znacznych nakładów na nabytym gruncie (niwelacja, media), po czym dokonał wyceny gruntu (wycena rzeczoznawcy). W 2005 r. budowa stacji została zakończona i działalność stacji uruchomiona. W 2006 r. wnioskodawca wydzierżawił stację paliw innemu podmiotowi czerpiąc pożytki z czynszu dzierżawnego. Z końcem 2008 r. zamierza sprzedać stację paliw.

W związku z powyższym zadano m.in. następujące pytanie:

Czy przy sprzedaży stacji paliw (jeśli jej sprzedaż będzie podlegać opodatkowaniu) kosztem uzyskania przychodu przy ustalaniu dochodu jest wartość gruntu wg wyceny rzeczoznawcy.

(we wniosku pytanie to oznaczono nr 2)

Zdaniem wnioskodawcy, przy ustalaniu dochodu z odpłatnego zbycia nieruchomości kosztem uzyskania przychodu jest niezamortyzowana część nieruchomości, w tym przypadku jest to wartość gruntu przyjęta w ewidencji środków trwałych wg wyceny rzeczoznawcy (wydatki na zakup gruntu nie stanowią kosztu uzyskania przychodu - art. 23 ust. 1, ale są kosztem w momencie sprzedaży), natomiast wartość początkowa środków trwałych zgodnie z art. 22g ust. 8 stanowi wartość wg wyceny rzeczoznawcy.

Na tle przedstawionego zdarzenia przyszłego, stwierdzam co następuje.

Na wstępie zauważyć należy, iż przedmiotem niniejszej interpretacji jest wyłącznie kwestia sposobu ustalenia kosztów uzyskania przychodu przy sprzedaży gruntu ujętego w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych.

W myśl art. 24 ust. 2 zdanie drugie pkt 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.) dochodem z odpłatnego zbycia składników majątku, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, wykorzystywanych na potrzeby działalności gospodarczej lub działów specjalnych produkcji rolnej, jest przychód z odpłatnego zbycia składników majątku, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1 lit. b), a w pozostałych przypadkach dochodem lub stratą jest różnica między przychodem z odpłatnego zbycia a wartością początkową wykazaną w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem pkt 2, powiększona o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, dokonanych od tych środków i wartości.

Zgodnie natomiast z art. 23 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na:

Pamiętać przy tym należy, iż w myśl art. 22c pkt 1 ww. ustawy - amortyzacji nie podlegają grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntów, zwane odpowiednio środkami trwałymi lub wartościami niematerialnymi i prawnymi.

Stosownie natomiast do treści art. 22d ust. 2 tejże ustawy - składniki majątku, o których mowa w art. 22a - 22c, z wyłączeniem składników wymienionych ust. 1, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 22n, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego, o którym mowa w art. 22h ust. 1 pkt 4.

Artykuł 22g ust. 1 pkt 1) ww. ustawy stanowi, że za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-18, uważa się w razie nabycia w drodze kupna - cenę ich nabycia.

Zgodnie z art. 22g ust. 3 za cenę nabycia uważa się kwotę należną zbywcy, powiększoną o koszty związane z zakupem naliczone do dnia przekazania środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej do używania, a w szczególności o koszty transportu, załadunku i wyładunku, ubezpieczenia w drodze, montażu, instalacji i uruchomienia programów oraz systemów komputerowych, opłat notarialnych, skarbowych i innych, odsetek, prowizji, oraz pomniejszoną o podatek od towarów i usług, z wyjątkiem przypadków, gdy zgodnie z odrębnymi przepisami podatek od towarów i usług nie stanowi podatku naliczonego albo podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty należnego podatku o podatek naliczony albo zwrot różnicy podatku w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. W przypadku importu cena nabycia obejmuje cło i podatek akcyzowy od importu składników majątku.

Natomiast w myśl art. 22g ust. 8 ww. ustawy, jeżeli nie można ustalić ceny nabycia środków trwałych lub ich części nabytych przez podatników przed dniem założenia ewidencji lub sporządzenia wykazu, o których mowa w art. 22n, wartość początkową tych środków przyjmuje się w wysokości wynikającej z wyceny dokonanej przez podatnika, z uwzględnieniem cen rynkowych środków trwałych tego samego rodzaju z grudnia roku poprzedzającego rok założenia ewidencji lub sporządzenia wykazu oraz stanu i stopnia ich zużycia.

Powyższe przepisy wskazują więc, iż ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych tylko w wyjątkowych sytuacjach dopuszcza ustalenie wartości początkowej środka trwałego w oparciu o opinię biegłego.

Zgodnie z art. 158 ustawy z 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93) umowa zobowiązująca do przeniesienia własności nieruchomości powinna być zawarta w formie aktu notarialnego. Wartość zakupionego przez wnioskodawcę w 1998 r. gruntu powinna być określona w ww. akcie notarialnym. Zatem znana jest wnioskodawcy cena nabycia ww. gruntu a więc powołany przez wnioskodawcę przepis art. 22g ust. 8 ww. ustawy nie będzie miał w przedmiotowej sprawie zastosowania.

W świetle powołanych wyżej przepisów kosztem uzyskania przychodu ze sprzedaży gruntu winna być wartość początkowa tego gruntu odpowiadająca cenie jego nabycia wynikającej z aktu notarialnego powiększona o koszty związane z jego zakupem np. opłaty notarialne, skarbowe, koszty wpisu do ksiąg wieczystych oraz udokumentowane nakłady na ten grunt poniesione przed wprowadzeniem go do ewidencji środków trwałych.

Wobec powyższego stanowisko wnioskodawcy, iż koszt uzyskania przychodu ze sprzedaży gruntu stanowić będzie wartość tego gruntu określona według wyceny rzeczoznawcy należy uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.