IBPBI/1/415-911/09/BK - Zaliczenie do kosztów uzyskania przychodów wydatków z tytułu odszkodowania wypłaconego za uszkodzenie przewożonego mienia.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 29 października 2009 r. (data wpływu do tut. Biura 3 listopada 2009 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych, w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej, wydatków z tytułu odszkodowania zapłaconego za uszkodzenie przewożonego towaru - jest nieprawidłowe.

W dniu 3 listopada 2009 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych, w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej, wydatków z tytułu odszkodowania zapłaconego za uszkodzenie przewożonego towaru.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawczyni w ramach spółki cywilnej prowadzi działalność gospodarczą, polegającą na świadczeniu usług w zakresie przewozu towarów. W czerwcu 2009 r. pracownik (kierowca) przewoził drogie urządzenia - 2 kserokopiarki przemysłowe o wartości 28.000,00 zł. W trakcie transportu (w wyniku poślizgu pojazdu) urządzenie uległo uszkodzeniu. Klient docelowy nie chciał odebrać uszkodzonego urządzenia i wystąpił z roszczeniem do firmy spedycyjnej.

W związku z faktem, iż transport został zlecony Spółce cywilnej przez firmę spedycyjną, firma ta wystąpiła do swojego ubezpieczyciela, który wypłacił kwotę 28.000 zł za urządzenie na rzecz klienta, a Spółkę cywilną obciążył notami księgowymi z tytułu zwrotu kosztów za uszkodzenie wspomnianych kserokopiarek. Świadczenie to ma cechy zwrotu kosztów, a nie odszkodowania, gdyż obciążającym Spółkę cywilną nie jest firma na rzecz której wykonywano transport, czyli firma spedycyjna lecz ubezpieczyciel firmy spedycyjnej.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy poniesiony w ramach zwrotu kosztów wynikających z załączonych not koszt stanowi koszt uzyskania przychodu...

Zdaniem Wnioskodawczyni, norma art. 23 ust. 1 pkt 19 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych dotyczy wyłącznie kar umownych z tytułu wad wykonanych usług oraz odszkodowań z tego tytułu. Oznacza to, iż beneficjentem tego świadczenia jest zawsze zamawiający - zlecający wykonanie usługi, a nie jego ubezpieczyciel. W przypadku Spółki cywilnej zwrot został dokonany w ramach regresu skierowanego do Spółki cywilnej przez ubezpieczyciela, a nie przez samą firmę spedycyjną, co oznacza, iż zapłacone przez Spółkę cywilną świadczenie nie będzie miało charakteru kary umownej, ani odszkodowania, gdyż z ubezpieczycielem firmy spedycyjnej nie łączy Spółki cywilnej żadna umowa.

Oznacza to, iż Spółka cywilna może zaliczyć pełną kwotę poniesionych kosztów w ciężar kosztów uzyskania przychodów, gdyż spełnia przesłankę związku poniesionego kosztu z przychodem a dokładnie z jego zachowaniem. W przypadku gdyby przedmiotowy koszt nie został poniesiony naliczonoby Spółce kwotę wraz z odsetkami, co zmniejszyłoby jej środki obrotowe, a to miałoby ujemny wpływ na osiągnięcie przychodu.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego, stwierdzam co następuje:

W myśl art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 19 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów kar umownych i odszkodowań z tytułu wad dostarczonych towarów, wykonywanych robót i usług oraz zwłoki w dostarczeniu towaru wolnego od wad lub zwłoki w usunięciu wad towarów albo wykonywanych robót i usług.

Istotą tego przepisu jest niezaliczanie do kosztów uzyskania przychodów odszkodowań (kar umownych) związanych generalnie z wadami towarów lub usług bądź zwłoką w usuwaniu tych wad. Wszystkie wskazane wyżej kary umowne i odszkodowania wiążą się z należytym wykonaniem zobowiązań. Ustawodawca wyłącza je z kosztów uzyskania przychodów, nie chcąc "premiować" przypadków nienależytego wykonania zobowiązania.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż Spółka cywilna prowadząca pozarolniczą działalność gospodarczą, polegającą na świadczeniu usług w zakresie przewozu towarów, została obciążona przez ubezpieczyciela firmy spedycyjnej, na rzecz której wykonywała usługę transportową, kwotą stanowiącą równowartość uszkodzonego w trakcie transportu mienia (kserokopiarek).

W świetle przedstawionego wyżej stanu faktycznego istotne jest zatem ustalenie, czy usługę transportową jaką Spółka cywilna świadczyła na rzecz firmy spedycyjnej należy uznać za wykonaną wadliwie, czy za niewykonaną.

Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie definiują w odrębny sposób terminu "wadliwy", wobec czego należy uznać, że pojęcie to powinno być w kontekście analizowanego przepisu rozumiane w sposób przyjęty w języku potocznym. Na gruncie języka polskiego słowo "wadliwy" oznacza tyle, co "mający wady, usterki defekty, wskazujący braki, błędy, niewłaściwy, nieprawidłowy, niepoprawny (Nowy Słownik Języka Polskiego, PWN, Warszawa 2003). W kontekście powyższego obarczona wadliwością będzie taka usługa, która została wykonana w sposób niepełny ("wskazuje braki"), np. nie zostały przez przewoźnika spełnione wszelkie obowiązki ciążące na nim na mocy umowy zawartej z zamawiającym lub na mocy obowiązujących przepisów prawa.

Stosownie do norm art. 774 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.), przez umowę przewozu przewoźnik zobowiązuje się w zakresie działalności swojego przedsiębiorstwa do przewiezienia za wynagrodzeniem osób lub rzeczy. Usługi przewoźnika nie obejmują samego tylko działania, ale również jego rezultat. Jeżeli zatem usługa w dostarczeniu towaru została wykonana, a w trakcie jej wykonania nastąpiło uszkodzenie przewożonego towaru i z tego tytułu na przewoźnika został nałożony obowiązek uiszczenia odszkodowania za zniszczony towar, to ma wówczas zastosowanie art. 23 ust. 1 pkt 19 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Oznacza to, iż wydatek związany z uiszczeniem odszkodowania z tytułu wadliwego wykonania umowy przewozu, w wyniku którego doszło do uszkodzenia przewożonego towaru, nie może stanowić kosztu uzyskania przychodu.

Na gruncie przedmiotowej sprawy bez znaczenia jest przy tym, czy odszkodowanie to zostało wypłacone bezpośrednio firmie spedycyjnej, czy też firmie ubezpieczeniowej. Odszkodowanie to, bez względu bowiem na podmiot na rzecz którego wypłata zostaje dokonana, związane jest z wadą usługi transportowej świadczonej na rzecz firmy spedycyjnej.

W złożonym wniosku nie wykazano również, iż uiszczenie odszkodowania miało na celu zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów, jakim jest pozarolnicza działalność gospodarcza. Koszty poniesione na zachowanie źródła przychodu to koszty, które poniesione zostały, aby przychody z danego źródła przychodów w dalszym ciągu uzyskiwano oraz, aby takie źródło w ogóle dalej istniało.

Natomiast za koszty służące zabezpieczeniu źródła przychodów należy uznać koszty poniesione na ochronę istniejącego źródła przychodów, w sposób, gwarantujący bezpieczne funkcjonowanie tego źródła. Istotą tego rodzaju kosztów jest więc ich obligatoryjne poniesienie, w celu nie dopuszczenia do utraty źródła przychodu w przyszłości.

Mając powyższe na względzie stanowisko Wnioskodawczyni należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Do wniosku dołączono dokumenty źródłowe. Należy jednak zauważyć, że wydając interpretację w trybie art. 14b Ordynacji podatkowej, Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów nie przeprowadza postępowania dowodowego w związku z czym nie jest obowiązany, ani uprawniony do ich oceny; jest związany wyłącznie opisem stanu faktycznego przedstawionym przez Wnioskodawczynię i jej stanowiskiem.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.