IBPBI/1/415-90/12/AP

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 20 stycznia 2012 r. (data wpływu do tut. Biura 26 stycznia 2012 r.), uzupełnionym w dniach 20 i 23 kwietnia 2012 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych sprzedaży lokalu użytkowego wykorzystywanego w ramach prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej - jest nieprawidłowe.

W dniu 26 stycznia 2012 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych m.in. w zakresie skutków podatkowych sprzedaży lokalu użytkowego wykorzystywanego w ramach prowadzonej działalności gospodarczej. Wniosek powyższy nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z dnia 10 kwietnia 2012 r. Znak: IBPBI/1/415-90/12/AP, IBPP1/443-106/12/ES wezwano do jego uzupełnienia, co też nastąpiło w dniach 20 i 23 kwietnia 2012 r.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca zamierza sprzedać lokal użytkowy objęty wspólnością majątkową małżeńską, zakupiony przez Niego i małżonkę w dniu 16 maja 2003 r. Wnioskodawca ww. nieruchomość wykorzystywał do prowadzenia działalności gospodarczej.

W uzupełnieniu wniosku, ujętym w piśmie z dnia 19 kwietnia 2012 r., wskazano, iż od 1 stycznia 1995 r. w przedmiotowym lokalu, Wnioskodawca prowadzi jednoosobowo działalność gospodarczą, opodatkowaną na "zasadach ogólnych". Zdarzenia gospodarcze związane z tą działalnością ewidencjonuje w podatkowej księdze przychodów i rozchodów. Przedmiotem tej działalności jest handel detaliczny artykułami spożywczymi i przemysłowymi. Ww. lokal użytkowy nie jest i nigdy nie był wpisany do ewidencji środków trwałych. W latach 1995 - 2003 lokal ten był dzierżawiony, natomiast do 2003 r. stał się współwłasnością Wnioskodawcy i Jego małżonki. W lokalu nie prowadzono remontów, jedynie wykonywano drobne bieżące naprawy, które finansowano ze środków własnych (wydatków nie zaliczano do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej). Przedmiotowy lokal znajduje się w budynku - bloku wielorodzinnym na parterze. Do lokalu przypisana jest ułamkowa część gruntu proporcjonalnie do jego powierzchni.

W związku z powyższym zadano m.in. następujące pytanie:

Czy sprzedając przedmiotowy lokal użytkowy będę musiał zapłacić podatek dochodowy od osób fizycznych.

Zdaniem Wnioskodawcy, ww. lokal został nabyty przez osoby fizyczne (Wnioskodawcę oraz Jego małżonkę), więc sprzedając ten lokal nie powinien płacić podatku dochodowego. Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą, ale nie ponosił żadnych kosztów na polepszenie, czy podniesienie standardu przedmiotowego lokalu. Jedynie bieżące naprawy wykonywane były ze środków własnych.

Na tle przedstawionego zdarzenia przyszłego, stwierdzam co następuje.

Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.), źródłem przychodów jest odpłatne zbycie, z zastrzeżeniem ust. 2:

W myśl art. 10 ust. 2 pkt 3 ww. ustawy, przepisów ust. 1 pkt 8 nie stosuje się do odpłatnego zbycia składników majątku, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, z zastrzeżeniem ust. 3, nawet jeżeli przed zbyciem zostały wycofane z działalności gospodarczej, a między pierwszym dniem miesiąca następującego po miesiącu, w którym składniki majątku zostały wycofane z działalności i dniem ich odpłatnego zbycia, nie upłynęło 6 lat.

Jednak w myśl art. 10 ust. 3 ww. aktu prawnego, przepisy ust. 1 pkt 8 mają zastosowanie do odpłatnego zbycia wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą oraz przy prowadzeniu działów specjalnych produkcji rolnej: budynku mieszkalnego, jego części lub udziału w takim budynku, lokalu mieszkalnego stanowiącego odrębną nieruchomość lub udziału w takim lokalu, gruntu lub udziału w gruncie albo prawa użytkowania wieczystego gruntu lub udziału w takim prawie, związanych z tym budynkiem lub lokalem, spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub udziału w takim prawie oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej lub udziału w takim prawie.

Z powyższego wynika zatem, że aby przychód uzyskany ze sprzedaży nieruchomości mógł zostać zaliczony do źródła przychodów, określonego wyżej wskazanym przepisem art. 10 ust. 1 pkt 8 cyt. ustawy, spełnione winny zostać co najmniej dwie podstawowe przesłanki:

* nieruchomość nie może być przedmiotem odpłatnego zbycia w wykonywaniu działalności gospodarczej,

* nieruchomość nie może być nieruchomością niemieszkalną wykorzystywaną w tej działalności.

Odrębnym źródłem przychodów jest, wskazana w art. 10 ust. 1 pkt 3 ww. ustawy, pozarolnicza działalność gospodarcza. W świetle art. 14 ust. 1 ww. ustawy, za przychód z działalności, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3 (pozarolniczej działalności gospodarczej), uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług.

Przepis art. 14 ust. 2 pkt 1 powyższej ustawy stanowi, iż przychodem z działalności gospodarczej są również przychody z odpłatnego zbycia wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą oraz przy prowadzeniu działów specjalnych produkcji rolnej składników majątku będących:

Zgodnie z art. 14 ust. 2c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, do przychodów, o których mowa w ust. 2 pkt 1, nie zalicza się przychodów z odpłatnego zbycia wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą oraz przy prowadzeniu działów specjalnych produkcji rolnej: budynku mieszkalnego, jego części lub udziału w takim budynku, lokalu mieszkalnego stanowiącego odrębną nieruchomość lub udziału w takim lokalu, gruntu lub udziału w gruncie albo prawa użytkowania wieczystego gruntu lub udziału w takim prawie, związanych z tym budynkiem lub lokalem, spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub udziału w takim prawie oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej lub udziału w takim prawie. Przepis art. 30e stosuje się odpowiednio.

Z treści przytoczonych przepisów wynika, że przychodami z działalności gospodarczej są zarówno przychody z odpłatnego zbycia wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą składników majątku używanych aktualnie w działalności, jak i przychody uzyskane ze sprzedaży tych składników majątku, które zostały z działalności gospodarczej z różnych względów wycofane, w tym z powodu jej likwidacji. Jeżeli jednak między pierwszym dniem miesiąca następującego po miesiącu, w którym składniki majątku zostały wycofane z działalności i dniem ich odpłatnego zbycia upłynęło 6 lat, to przychód ze sprzedaży tych składników majątku nie stanowi przychodu z działalności gospodarczej.

Powołane przepisy ustawy podatkowej nie regulują wprost zasad opodatkowania przychodu ze sprzedaży składników majątku nie spełniających kryteriów wymienionych w art. 14 ust. 2 pkt 1 ww. ustawy, dlatego też dokonując wykładni przepisów ustawy w tym zakresie należy mieć na względzie, iż zasadą jest, że przychód z działalności gospodarczej stanowi, co do zasady, każda kwota należna podatnikowi związana w jakikolwiek sposób z prowadzoną działalnością gospodarczą. Przepis art. 14 ww. ustawy nie wymienia szczegółowo wszystkich przychodów z tego źródła, zaś w art. 14 ust. 2 pkt 1 cyt. ustawy wymienione zostały tylko niektóre rodzaje przychodów zaliczanych do przychodów z działalności gospodarczej. Z tego względu, sprzedaż każdego innego składnika, wykorzystywanego w określonym przedziale czasowym w działalności gospodarczej, stanowi przychód z tytułu działalności gospodarczej na podstawie ogólnej zasady wyrażonej w art. 14 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (z wyjątkiem nieruchomości mieszkalnych). Zauważyć przy tym należy, iż w świetle treści art. 14 ust. 2 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, sprzedaż spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu użytkowego nawet nieujętego w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zawsze generuje przychód ze źródła jakim jest pozarolnicza działalność gospodarcza.

Jak wynika z treści złożonego wniosku, Wnioskodawca w 2003 r. wspólnie z małżonką nabył lokal użytkowy, w którym od 1995 r. prowadzi jednoosobowo pozarolniczą działalność gospodarczą w zakresie handlu detalicznego artykułami spożywczymi i przemysłowymi. Ww. lokal użytkowy nie jest i nigdy nie był ujęty w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych. W latach 1995 - 2003 lokat ten był dzierżawiony, natomiast do 2003 r. stał się współwłasnością Wnioskodawcy i Jego małżonki. Przedmiotowy lokal znajduje się na parterze budynku (bloku wielorodzinnego). Do lokalu przypisana jest ułamkowa część gruntu (proporcjonalnie do jego powierzchni).

Wnioskodawca planuje sprzedać przedmiotowy lokal użytkowy.

Mając powyższe na względzie stwierdzić należy, iż przychód ze sprzedaży przedmiotowej nieruchomości niemieszkalnej, a więc lokalu użytkowego oraz przypadającego na niego udziału w nieruchomości gruntowej, który jest wykorzystywany na potrzeby prowadzonej działalności, należy zakwalifikować do źródła przychodów, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jakim jest pozarolnicza działalność gospodarcza. Z istoty rozwiązań zawartych w cytowanych powyżej przepisach wynika bowiem, iż przychody z odpłatnego zbycia składników majątku wykorzystywanych w działalności gospodarczej, nawet nie wprowadzonych do ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych (z wyjątkiem nieruchomości mieszkalnych) stanowią przychód z działalności gospodarczej, o którym mowa w art. 14 ust. 1 ww. ustawy. Przy kwalifikacji przychodów z odpłatnego zbycia nieruchomości do źródła jakim jest pozarolnicza działalność gospodarcza decydujące znaczenie ma bowiem przedmiotowe i funkcjonalne powiązanie danego rodzaju przychodu ze źródłem jego uzyskania.

Mając powyższe na względzie, stwierdzić należy, iż w przypadku odpłatnego zbycia lokalu użytkowego oraz przypadającego na niego udziału w gruncie, wykorzystywanego w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, przychód uzyskany z tego zbycia będzie przychodem ze źródła przychodów, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a więc z pozarolniczej działalności gospodarczej, podlegającym opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych na zasadach stosowanych do opodatkowania prowadzonej przez Wnioskodawcę pozarolniczej działalności gospodarczej, niezależnie od faktu, iż przedmiotowy lokal użytkowy stanowił współwłasność małżonków.

Jednocześnie, wskazać należy, iż w świetle przepisów prawa podatkowego wymieniony we wniosku składnik majątku (lokal użytkowy) jest w istocie środkiem trwałym w działalności gospodarczej Wnioskodawcy. Fakt ten wynika z samej definicji środka trwałego. Zgodnie bowiem z art. 22a ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych środkami trwałymi są budowle i budynki oraz lokale będące odrębną własnością, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania, o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą. Treść art. 22d ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie pozostawia wątpliwości, że Wnioskodawca ma obowiązek wprowadzenia do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych składników majątku stanowiących środki trwałe oraz wartości niematerialne i prawne (na obowiązek ten zwraca się również uwagę w piśmiennictwie: por. A. Bartosiewicz, R. Kubacki: komentarz dp art. 22c u.p.d.o.f. Komentarz, Lex 2009, pkt 8 i 9), a więc zarówno grunt, jak i znajdujący się na nim budynek.

W świetle powyższego stwierdzić należy, iż bez znaczenia dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy pozostaje okoliczność, że Wnioskodawca wskazanego we wniosku lokalu użytkowego do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych nie wprowadził, skoro miał taki obowiązek. Wnioskodawca nie może bowiem wywodzić korzystnych dla siebie skutków podatkowych z faktu, iż nie wypełnił ciążącego na nim obowiązku wprowadzenia użytkowanego dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej składnika majątku do ewidencji środków trwałych. Trzeba bowiem pamiętać, że wprowadzeniu do ewidencji podlegają środki trwałe oraz wartości niematerialne i prawne zarówno podlegające amortyzacji, jak i te, których nie można amortyzować (a więc również grunty). Wyjątkowo tylko wprowadzeniu do ewidencji nie podlegają środki trwałe (wartości niematerialne i prawne), których wartość początkowa nie przekracza 3.500 zł.

W konsekwencji wszystkie składniki majątku, w tym lokal użytkowy, spełniające definicję środków trwałych (niezależnie od rodzaju prowadzonych przez Wnioskodawcę ksiąg podatkowych) powinny być wpisane do ewidencji środków trwałych.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Zauważyć przy tym należy, iż prawidłowość stanowiska Organu w tym względzie potwierdzają m.in. wyroki Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 15 czerwca 2007 r., sygn. akt II FSK 827/06, z dnia 17 września 2009 r., sygn. akt II FSK 545/08 oraz z dnia 25 października 2011 r., sygn. akt II FSK 739/10.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Nadmienić należy, iż w zakresie podatku od towarów i usług, zostanie wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie, ul. Kraszewskiego 4a, 35-016 Rzeszów, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.