IBPBI/1/415-899/12/AP

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.), po ponownym rozpatrzeniu, w związku z ostatecznym wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 15 grudnia 2011 r. sygn. akt II FSK 1151/10 oraz prawomocnym wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 20 lutego 2012 r. sygn. akt I SA/Gl 8/12, wniosku z dnia 30 grudnia 2008 r. (data wpływu do tut. Biura 5 stycznia 2009 r.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione w ww. wniosku o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych sprzedaży udziałów w nieruchomości, o której mowa we wniosku - jest prawidłowe.

W dniu 5 stycznia 2009 r. do tut. Biura wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych sprzedaży udziałów w nieruchomości, o której mowa we wniosku.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Aktem notarialnym z dnia 25 listopada 2008 r. Wnioskodawczyni dokonała na rzecz jednego podmiotu sprzedaży:

Wydanie przedmiotowych nieruchomości (opisanych w pkt 1 i 2) nastąpi (ło) w dniu zapłaty całej ceny, co powinno było mieć miejsce w styczniu 2009 r., jednak nie później niż do dnia 31 stycznia 2009 r. Prawo własności, o którym mowa w pkt 1 Wnioskodawczyni nabyła na podstawie umowy sprzedaży w dniu 5 października 2005 r. Udział, o którym mowa w pkt 2 nabyła na podstawie umowy sprzedaży w dniu 5 października 2006 r. Zarówno prawo własności jak i udział stanowią majątek odrębny Wnioskodawczyni (nie należą do wspólnego majątku małżeńskiego). Przedmiotowe nieruchomości w Rejestrze Gruntów są oznaczone jako B - tereny mieszkaniowe. Celem nabycia tych nieruchomości był zamiar wybudowania na nich w przyszłości budynku mieszkalnego na własne cele osobiste. Jednak jak wskazano we wniosku nie udało się ze względów finansowych podjąć działań zmierzających do wybudowania tego budynku. Częścią składową nieruchomości, w której Wnioskodawczyni posiada udział (tekst jedn.: nieruchomości opisanej w pkt 2) jest budynek mieszkalny, parterowy, o powierzchni zabudowy 77 m^2, posiadający numer ewidencyjny 226. Budynek ten jest obecnie niezasiedlony i nadaje się do remontu. Jest wybudowany z kamienia, kryty papą i ma uszkodzony strop. Do czerwca 1993 r. był zamieszkany. Od czerwca 1993 r. budynek ten nie był zamieszkany. Nie był również wykorzystywany w innych celach (przez cały okres po czerwcu 1993 r. był tzw. pustostanem). Nie utracił jednak nigdy charakteru budynku mieszkalnego. Jednak z wypisu z kartoteki budynków Urzędu Miasta wynika, że pod numerem ewidencyjnym 226 wpisany jest budynek, którego funkcja określona jest jako inny budynek niemieszkalny. Wg Wnioskodawczyni powstał błąd w określeniu funkcji tego budynku. Jej zdaniem prawdopodobnie w 2003 r. podczas aktualizacji ewidencji gruntów ktoś omyłkowo zakwalifikował ten budynek jako niemieszkalny, ponieważ nie był w tym okresie zasiedlony.

Od 2003 r. Wnioskodawczyni prowadziła działalność gospodarczą, której przedmiotem w przeważającej części była sprzedaż komisowa pojazdów samochodowych. Z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej była opodatkowana podatkiem dochodowym od osób fizycznych na zasadach ogólnych. Prowadziła podatkową księgę przychodów i rozchodów. Była i jest nadal podatnikiem podatku do towarów i usług czynnym. We wrześniu 2008 r. zawiesiła działalność gospodarczą.

Do sierpnia 2008 r. działalność swą prowadziła również na terenie ww. nieruchomości (komis samochodowy). Jednakże przedmiotowe nieruchomości, ani żadna ich część, nigdy nie były składnikiem jej przedsiębiorstwa, tym samym nigdy nie były ujęte w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych. Również nigdy nie ponosiła wydatków na ulepszenie lub modernizację tych nieruchomości. W działalności nigdy nie wykorzystywała budynku, który stanowi część składową nieruchomości w której posiada udział.

Od września 2008 r., to jest od czasu, gdy zawiesiła działalność gospodarczą przedmiotowe nieruchomości nie są już w ogóle używane w działalności gospodarczej.

We wniosku wskazano, iż w przedmiotowej sprawie została już wydana interpretacja indywidualna w dniu 5 grudnia 2008 r. IBPB1/415-720/08/TK, jednak na podstawie innego stanu faktycznego. We wcześniejszym wniosku podano, że nieruchomość, w której Wnioskodawczyni ma udział (tekst jedn.: nieruchomość opisana w pkt 2), jest nieruchomością niezabudowaną (faktycznie jest zabudowana).

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy do przychodu uzyskanego ze sprzedaży udziału wynoszącego 213/480 części w prawie własności zabudowanych działek o łącznej powierzchni 0,1425 ha, stosować się będzie zasady określone dla przychodów, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, czy zasady określone dla przychodów, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a tej ustawy w brzmieniu obowiązującym przed 1 stycznia 2007 r.

Zdaniem Wnioskodawczyni, do przychodu uzyskanego ze sprzedaży udziałów w nieruchomości stosować się będzie zasady określone dla przychodów, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w brzmieniu obowiązującym przed 1 stycznia 2007 r. Przychód będzie opodatkowany na zasadach określonych w art. 28 ust. 1-4 ww. ustawy w brzmieniu obowiązującym przed 1 stycznia 2007 r.

W niniejszej sprawie sprzedaż udziałów nie nastąpi bowiem w wykonaniu działalności gospodarczej. Zdaniem Wnioskodawczyni sprzedaży dokonała, jako osoba fizyczna, a nie "przedsiębiorca wykonujący działalność gospodarczą". Udziały te, nie stanowiły nigdy składników majątku przedsiębiorstwa Wnioskodawczyni, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1 ww. ustawy. Sama okoliczność, że przedmiotowa nieruchomość była przez Wnioskodawczynię czasowo wykorzystywana w ramach działalności gospodarczej nie może kwalifikować tej nieruchomości, czy też udziałów w tej nieruchomości jako składników majątku przedsiębiorstwa. Przedmiotowa nieruchomość nigdy nie była ujęta przez Wnioskodawczynię w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych. Budynek będący częścią składową nieruchomości nigdy nie był amortyzowany. Jak twierdzi Wnioskodawczyni, nie jest więc spełniony podstawowy warunek, o którym mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, dlatego też nie będzie miał zastosowania przepis art. 10 ust. 2 pkt 3 ww. ustawy.

Na poparcie swojego stanowiska Wnioskodawczyni powołała wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 3 czerwca 2008 r., sygn. akt III SA/Wa 312/08.

W dniu 30 marca 2009 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów, wydał interpretację indywidualną przepisów prawa podatkowego Znak: IBPBI/1/415-13/09/AP, w której uznał stanowisko Wnioskodawczyni w zakresie skutków podatkowych sprzedaży udziałów w nieruchomości za nieprawidłowe. Interpretacja ta została skutecznie doręczona w dniu 3 kwietnia 2009 r. W interpretacji tej wskazano, iż przychody ze sprzedaży tej części przysługującej Wnioskodawczyni nieruchomości, która wykorzystywana była w ramach prowadzonej przez nią działalności gospodarczej stanowić będzie, na podstawie art. 14 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przychód z tej działalności. Natomiast przychód ze sprzedaży pozostałej, a przysługującej Wnioskodawczyni części (udziałów) w nieruchomości (w tym wskazanego we wniosku budynku), która nie była wykorzystywana w ramach prowadzonej przez nią pozarolniczej działalności gospodarczej będzie przychodem, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a) ww. ustawy (zważywszy, iż wskazane we wniosku udziały w nieruchomości nabyła Ona w 2006 r.).

Pismem z dnia 15 kwietnia 2009 r. wniesiono wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, na które udzielono odpowiedzi pismem z dnia 19 maja 2009 r. Znak: IBPBI/1/415/W-24/09/AP odmawiając zmiany ww. interpretacji. Odpowiedź na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa została skutecznie doręczona w dniu 25 maja 2009 r.

Pismem z dnia 16 czerwca 2009 r. wniesiono skargę na ww. interpretację indywidualną. Pismem z dnia 14 lipca 2009 r. Znak: IBPBI/1/4160-18/09/AP, IBRP/007-181/09, Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów, udzielił odpowiedzi na skargę przesyłając ją, wraz z aktami sprawy do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach. W wyniku rozpatrzenia skargi Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach wyrokiem z dnia 7 stycznia 2010 r. sygn. akt I SA/Gl 575/09 oddalił skargę. W wyniku rozpatrzenia skargi kasacyjnej, wniesionej przez Wnioskodawczynię, Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 15 grudnia 2011 r. Sygn. akt II FSK 1151/10 uchylił zaskarżony wyrok w całości oraz przekazał sprawę do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Gliwicach. W uzasadnieniu Sąd wskazał m.in., że "podziela pogląd, iż art. 14 ust. 2 pkt 1 u.p.d.o.f. stanowi kompletną regulację przedmiotowego zakresu opodatkowania dochodów ze zbycia składników majątku wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą jako przychodów z pozarolniczej działalności gospodarczej (zob. wyr. NSA z 22 kwietnia 2010 r. II FSK 2196/08 dostępny, podobnie jak pozostałe orzeczenia powoływane w niniejszym uzasadnieniu, na www.orzeczenia.nsa.gov.pl). Przepis ten zawiera dwie przesłanki uznania przychodu ze sprzedaży za przychód z działalności gospodarczej: sprzedaż musi dotyczyć środka trwałego (przesłanka pierwsza), który został ujęty w ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych (przesłanka druga). Uznanie przez sąd pierwszej instancji za wystarczający warunek do przypisania przychodu ze sprzedaży składnika mienia do źródła jakim jest działalność gospodarcza, jedynie samego faktu spełniania przez dany składnik warunków uzasadniających uznanie go za środek trwały, pomija obowiązywanie drugiej z wymienionych przesłanek, tzn. konieczności ujęcia owego składnika w ewidencji środków prawnych i wartości niematerialnych i prawnych. Wykładnia taka pozostaje w sprzeczności ze standardem interpretacyjnym nakazującym wykładnię tekstów prawnych jako całości, tzn. uwzględnienie przy wykładni całości relewantnej treści aktu prawnego, w ten sposób by żaden fragment tekstu prawnego nie był zbędny - zakaz wykładni per non est (zob. L. Morawski, Zasady wykładni prawa, Toruń 2010, str. 122). Wojewódzki Sąd Administracyjny naruszył ów standard przy formułowaniu wykładni art. 14 ust. 1 pkt 2 u.p.d.o.f. Pominął bowiem obowiązywanie sformułowania "ujętych w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych". Pogląd co do normatywnego znaczenia tego fragmentu przepisu prezentowano również w innych wyrokach Naczelnego Sądu Administracyjnego (np. z 10 lutego 2010 r. II FSK 1507/08, z 18 maja 2010 r. II FSK 51/09).

Nadto wykładnia art. 14 ust. 2 pkt 1 u.p.d.o.f. sformułowana w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku wykazuje zbyt luźny związek z tekstem analizowanego przepisu, pomijając jego językowe znaczenie. W literaturze przedmiotu wskazuje się natomiast, że językowa granica wykładni ma być narzędziem pozwalającym na sprawdzenie czy rezultaty interpretacji dają się jeszcze pogodzić z tekstem, czy też znajdują się już poza sferą którą tekst legitymizuje. Ma to służyć obiektywizacji rozstrzygnięć i ograniczeniu swobody interpretatora. Sens słów i zwrotów jest bowiem nieprzekraczalną barierą procesów wykładni, a jej przełamanie prowadzi nieuchronnie do rozstrzygnięcia interpretacyjnego contra legem (B. Brzeziński, Podstawy wykładni prawa podatkowego, Gdańsk 2008 str. 41). Tym samym wykładnia legła u podstaw zaskarżonego orzeczenia jest de lege lata niedopuszczalna".

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach, wyrokiem z dnia 20 lutego 2012 r. sygn. akt I SA/Gl 8/12, uchylił zaskarżoną interpretację indywidualną, wskazując m.in. iż " (...) sąd orzekający w przedmiotowej sprawie za Naczelnym Sądem Administracyjnym uznaje, że ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych przypisuje dochody do konkretnych źródeł. Ogólną definicję przychodów z działalności gospodarczej zawiera art. 14 ust. 1 u.p.d.o.f. Do przychodów z działalności gospodarczej zalicza się również m.in. przychody wymienione w art. 14 ust. 2 pkt 1 u.p.d.o.f., gdzie określono na jakich warunkach do przychodu z działalności gospodarczej zalicza się przychód z odpłatnego zbycia wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą składników majątku będących środkami trwałymi, składnikami majątku o których mowa w art. 22d ust. 1 (czyli składnikami o wartości nieprzekraczającej 1.500 zł od których dokonywane są odpisy amortyzacyjne) oraz wartościami niematerialnymi i prawnymi. W myśl art. 14 ust. 2 pkt 1 u.p.d.o.f. odpłatne zbycie tych składników majątku jest przychodem z działalności gospodarczej, jeżeli zostały one ujęte w ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych, za wyjątkiem tych składników majątku, które w ewidencji nie były ujęte, a których wartość początkowa nie przekroczyła 1.500 zł i od których niedokonywano odpisów amortyzacyjnych oraz spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu użytkowego lub udziału w takim prawie".

W konsekwencji powyższego WSA wskazał, iż "należy zaaprobować pogląd, wyrażony w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego, że art. 14 ust. 2 pkt 1 u.p.d.o.f., stanowi kompletną regulację przedmiotowego zakresu opodatkowania przychodów ze zbycia składników majątku wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą jako przychodów z pozarolniczej działalności gospodarczej. Przepis ten zawiera dwie przesłanki uznania przychodu ze sprzedaży za przychód z działalności gospodarczej, tj.: sprzedaż musi dotyczyć środka trwałego (przesłanka pierwsza), który został ujęty w ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych (przesłanka druga) (...)".

Mając na uwadze powyższe orzeczenia Naczelnego Sądu Administracyjnego i Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach oraz treść art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.), który stanowi, iż ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie ten sąd oraz organ, którego działanie lub bezczynność było przedmiotem zaskarżenia, Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów, rozpatrując ponownie wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej z dnia 30 grudnia 2008 r. stwierdza, iż w świetle stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w 2008 r., przedstawione we wniosku stanowisko Wnioskodawczyni w zakresie skutków podatkowych sprzedaży udziałów w nieruchomości, o której mowa we wniosku - jest prawidłowe.

Ustawą z dnia 16 listopada 2006 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz o zmianie niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 217, poz. 1588) zmieniono zasady opodatkowania przychodów z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Przy czym, zgodnie z art. 7 ust. 1 ww. ustawy zmieniającej, do przychodu (dochodu) z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm. w brzmieniu obowiązującym w 2008 r.), nabytych lub wybudowanych (oddanych do użytkowania) do dnia 31 grudnia 2006 r., stosuje się zasady określone w ww. ustawie z dnia 26 lipca 1991 r., w brzmieniu obowiązującym przed dniem 1 stycznia 2007 r.

Odpłatne zbycie nieruchomości w świetle przepisów ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych może stanowić źródło przychodu, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 lub w ust. 1 pkt 3 w związku z art. 14 ww. ustawy.

Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a-c) ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, źródłem przychodów jest odpłatne zbycie, z zastrzeżeniem ust. 2:

W myśl art. 10 ust. 2 pkt 3 ww. ustawy, przepisów ust. 1 pkt 8 nie stosuje się do odpłatnego zbycia składników majątku, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, z zastrzeżeniem ust. 3, nawet jeżeli przed zbyciem zostały wycofane z działalności gospodarczej, a między pierwszym dniem miesiąca następującego po miesiącu, w którym składniki majątku zostały wycofane z działalności i dniem ich odpłatnego zbycia, nie upłynęło 6 lat.

Jednak w myśl art. 10 ust. 3 ww. aktu prawnego, przepisy ust. 1 pkt 8 mają zastosowanie do odpłatnego zbycia wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą oraz przy prowadzeniu działów specjalnych produkcji rolnej: budynku mieszkalnego, jego części lub udziału w takim budynku, lokalu mieszkalnego stanowiącego odrębną nieruchomość lub udziału w takim lokalu, gruntu lub udziału w gruncie albo prawa użytkowania wieczystego gruntu lub udziału w takim prawie, związanych z tym budynkiem lub lokalem, spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub udziału w takim prawie oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej lub udziału w takim prawie.

Z powyższego wynika zatem, że aby przychód uzyskany ze sprzedaży nieruchomości mógł zostać zaliczony do źródła przychodów, określonego wyżej wskazanym przepisem art. 10 ust. 1 pkt 8 cyt. ustawy, spełnione winny zostać co najmniej dwie podstawowe przesłanki:

* nieruchomość nie może być przedmiotem odpłatnego zbycia w wykonywaniu działalności gospodarczej,

* nieruchomość nie może być nieruchomością niemieszkalną wykorzystywaną w tej działalności.

Odrębnym źródłem przychodów jest - wskazana w art. 10 ust. 1 pkt 3 ww. ustawy - pozarolnicza działalność gospodarcza.

W świetle art. 14 ust. 1 ww. ustawy, za przychód z działalności, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3, uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont.

Przepis art. 14 ust. 2 pkt 1 powyższej ustawy stanowi, iż przychodem z działalności gospodarczej są również przychody z odpłatnego zbycia wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą oraz przy prowadzeniu działów specjalnych produkcji rolnej składników majątku będących:

Zgodnie z art. 14 ust. 2c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych do przychodów, o których mowa w ust. 2 pkt 1, nie zalicza się przychodów z odpłatnego zbycia wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą oraz przy prowadzeniu działów specjalnych produkcji rolnej: budynku mieszkalnego, jego części lub udziału w takim budynku, lokalu mieszkalnego stanowiącego odrębną nieruchomość lub udziału w takim lokalu, gruntu lub udziału w gruncie albo prawa użytkowania wieczystego gruntu lub udziału w takim prawie, związanych z tym budynkiem lub lokalem, spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub udziału w takim prawie oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej lub udziału w takim prawie. Przepis art. 30e stosuje się odpowiednio.

W związku z powyższym, zgodnie z oceną prawną wynikającą z wydanych w przedmiotowej sprawie wyroków sądów administracyjnych, wskazać należy, iż treść art. 14 ust. 2 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, stanowi kompletną regulację przedmiotowego zakresu opodatkowania przychodów ze zbycia składników majątku wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą, jako przychodów z pozarolniczej działalności gospodarczej. Przepis ten zawiera dwie przesłanki uznania przychodu ze sprzedaży składnika majątku za przychód z pozarolniczej działalności gospodarczej, mianowicie sprzedaż musi dotyczyć środka trwałego (przesłanka pierwsza), który został ujęty w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (przesłanka druga).

Jak wynika z treści złożonego wniosku, w 2008 r. Wnioskodawczyni dokonała sprzedaży m.in. udziału wynoszącego 213/480 części w prawie własności zabudowanych działek gruntu o łącznej powierzchni 0.1425 ha. Udział w ww. nieruchomości Wnioskodawczyni nabyła na podstawie umowy sprzedaży w dniu 5 października 2006 r. Częścią składową nieruchomości, w której posiadała udział był budynek mieszkalny. Od 2003 r. Wnioskodawczyni prowadziła działalność gospodarczą, której przedmiotem w przeważającej części była sprzedaż komisowa pojazdów samochodowych. We wrześniu 2008 r. zawiesiła działalność gospodarczą. Do sierpnia 2008 r. działalność gospodarczą prowadziła również na terenie ww. nieruchomości (komis samochodowy). Jednakże przedmiotowe nieruchomości, ani żadna ich część, nigdy nie były składnikiem tej działalności, tym samym nigdy nie były ujęte w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych. Wnioskodawczyni nigdy nie ponosiła wydatków na ulepszenie lub modernizację tych nieruchomości. W działalności gospodarczej nigdy nie wykorzystywała budynku, który stanowił część składową ww. nieruchomości gruntowej.

Mając powyższe na względzie, stwierdzić należy, iż skoro nieruchomość gruntowa (tekst jedn.: przysługująca Wnioskodawczyni część udziału w tej nieruchomości), która była wykorzystywana w prowadzonej przez Wnioskodawczynię działalności gospodarczej, nie została ujęta w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, to tym samym nie spełniła jednej z ww. przesłanek uznania przychodów uzyskanego z jej sprzedaży za przychód z prowadzonej działalności gospodarczej, na postawie art. 14 ust. 2 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zatem przychód uzyskany ze sprzedaży przedmiotowego udziału w ww. nieruchomości, zarówno w części wykorzystywanej w prowadzonej działalności gospodarczej, jak również z pozostałej, a przysługującej Wnioskodawczyni części (udziałów w) nieruchomości (w tym wskazanego we wniosku budynku), nie będzie stanowił przychodu ze źródła przychodów jakim jest pozarolnicza działalność gospodarcza. Przychód ten stanowi przychód ze źródła przychodów, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i zważywszy, iż wskazane we wniosku udziały w nieruchomości Wnioskodawczyni nabyła w 2006 r., podlega opodatkowaniu wg zasad dotyczących tego źródła przychodów, a określonych w ww. ustawie, w brzmieniu obowiązującym przed 1 stycznia 2007 r.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w 2008 r.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a 43-300 Bielsko-Biała.