IBPBI/1/415-899/09/ZK - Stawka podatku VAT właściwa dla amortyzacji myjni samochodowej.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 27 października 2009 r. (data wpływu do tut. Biura 29 października 2009 r.), uzupełnionym w dniu 31 grudnia 2009 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie stawki właściwej do amortyzacji wskazanej we wniosku myjni samochodowej - jest prawidłowe.

W dniu 29 października 2009 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych m.in. w zakresie stawki właściwej do amortyzacji wskazanej we wniosku myjni samochodowej.

Wniosek powyższy nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z dnia 8 grudnia 2009 r. Znak: IBPBI/1/415-899/09/ZK wezwano do jego uzupełnienia, co też nastąpiło w dniu 31 grudnia 2009 r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Przedmiotem działalności Spółki Cywilnej jest przede wszystkim konserwacja i naprawa pojazdów samochodowych (PKD 45.20.Z.). Spółka rozlicza się na podstawie podatkowej księgi przychodów i rozchodów. Jest również podatnikiem podatku od towarów i usług.

W związku z zakończeniem prac inwestycyjnych w miesiącu lipcu 2009 r. oddano do użytkowania bezdotykową samoobsługową pięciostanowiskową myjnię samochodową. Myjnia jest obiektem jednokondygnacyjnym, składającym się z pięciu stanowisk dla samochodów oraz kontenera technicznego. Obiekt ten oparty jest na rzucie prostokąta o zwartej bryle, otwarty z dwóch stron, oparty na szkielecie słupów stalowych, składających się z segmentów, przykryty dachem w formie sklepień łukowych, wieńczących każdy segment. Poszczególne segmenty (stanowiska) do mycia samochodów oddzielone są między sobą przy pomocy ścianek z wypełnieniem z poliwęglanu. Wykonana jest również attyka osłonowa oraz okładziny słupów konstrukcyjnych narożnych i frontowych. Konstrukcję nośną stanowi przestrzenny układ słupów i rygli przenoszących obciążenie z dachu i ścian na fundamenty. Połączenie rygli ze słupami przegubowe, oparcie słupów ram na fundamentach w sposób utwierdzony.

Rozwiązanie konstrukcyjne zabudowy dostosowane jest do prostego montażu wyposażenia myjni, jak np. ruchome ramiona obrotowe, węże, sterowniki samoobsługowe, elektroniczne panele naścienne służące jako wrzutniki monet oraz panel wyboru programu mycia.

Pod konstrukcją zabudowy znajduje się również kontener wykonany z płyty warstwowej, który służy jako maszynownia. Znajdują się w nim urządzenia takie jak: kocioł grzewczy o mocy 96 kW, demineralizator 20 tys. l/dobę z pompą i czujnikami poziomu, zbiornik na wodę zdemineralizowaną 1.000 l, zmiękczacze wody 2 x 140 l ze zbiornikiem na sól 200 l, zespoły hydroforów, moduł szamponu proszkowego, pompy CAT 3 kW 120 bar, system przeciwzamarzeniowy cyrkulacyjny, moduł podgrzewania posadzki, odkurzacz do monet, itp.

Płyta podłogowa na stanowiskach mycia, na której to mocowane są słupy wykonana jest z betonu i zbrojenia. Grubość wylewki w miejscach, gdzie opierają się słupy wynosi 60 cm. W miejscach tych słupy mocowane są za pomocą śrub i nakrętek. Pod płytą i w samej płycie rozprowadzone są instalacje wewnętrzne takie jak: instalacja wodno-kanalizacyjna, deszczowa, elektryczna, instalacja do ściągania monet itp. Posadzka wyposażona jest w ogrzewanie podłogowe.

Ponadto w obiekcie zainstalowano instalację monitoringującą. Plac wokół myjni utwardzony jest kostką brukową.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

Do jakiej grupy (grup) środków trwałych zakwalifikować i jaką stawkę (jakie stawki) zastosować do amortyzacji opisanego obiektu...

Czy do całego obiektu można przyjąć jedną stawkę amortyzacji i amortyzować je jako urządzenie...

Czy bardziej prawidłowe będzie potraktowanie rzeczonego obiektu jako budynku...

Czy może należy dokonać bardziej szczegółowego podziału...

W jaki sposób należy amortyzować plac wokół obiektu...

Zdaniem Wnioskodawcy, opisany powyżej obiekt należy potraktować jako jeden środek trwały i zakwalifikować go do grupy 6 Urządzenia techniczne, podgrupy 65 Urządzenia przemysłowe, rodzaju 659 Pozostałe urządzenia przemysłowe niewymienione i zastosować 10% stawkę amortyzacji.

Swoje stanowisko opiera przede wszystkim na zapisie z rozporządzenia w sprawie klasyfikacji środków trwałych, mówiącym, że "w skład poszczególnego obiektu oprócz właściwego urządzenia technicznego wchodzą - o ile występują fundamenty, konstrukcje wsporcze i ochronne oraz stałe normalne, jak i specjalne (dodatkowe) wyposażenie. Taki właśnie stan rzeczy występuje w opisanym przypadku, tzn. poszczególne części składowe powyższego obiektu są ze sobą integralnie powiązane i nie mogą funkcjonować odrębnie. Ponadto pomimo, że obiekt jest związany z podłożem, jego konstrukcja jest rozbieralna.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 tej ustawy.

W myśl art. 22 ust. 8 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Zgodnie z art. 22a ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

-o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

W myśl art. 22c pkt 1 ww. ustawy, amortyzacji nie podlegają grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntów.

Klasyfikacji środków trwałych dokonuje się na podstawie rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1999 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (Dz. U. Nr 112, poz. 1317 z późn. zm.). Zgodnie z częścią I Uwagi Wstępne Objaśnień do ww. rozporządzenia Klasyfikacja Środków Trwałych (KŚT) jest usystematyzowanym zbiorem obiektów majątku trwałego służącym m.in. do celów ewidencyjnych, ustalania stawek odpisów amortyzacyjnych oraz badań statystycznych.

Nadmienia się, iż to na podatniku ciąży obowiązek dokonania prawidłowej klasyfikacji środka trwałego (środków trwałych) do odpowiedniej grupy KŚT. Dotyczy to również, ustalenia czy w wyniku podjętych przez niego działań został wytworzony, jeden, czy też kilka środków trwałych. W przypadku trudności w ustaleniu właściwego grupowania składnika majątku zainteresowany podmiot może zwrócić się z wnioskiem o wskazanie symbolu (grupy) środka trwałego oraz wydanie opinii do Urzędu Statystycznego w Łodzi.

Powyższe wynika z Komunikatu Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego z dnia 24 stycznia 2005 r. w sprawie trybu udzielania informacji dotyczących standardów klasyfikacyjnych (Dz. Urz. GUS Nr 1, poz. 11), zgodnie z którym zasadą jest, że zainteresowany podmiot sam klasyfikuje prowadzoną działalność, swoje produkty (wyroby i usługi), towary, środki trwałe i obiekty budowlane, według zasad określonych w poszczególnych klasyfikacjach i nomenklaturach, wprowadzonych rozporządzeniami Rady Ministrów lub stosowanych bezpośrednio na podstawie przepisów Wspólnoty Europejskiej.

Natomiast w przypadku trudności w ustaleniu właściwego grupowania m.in. środka trwałego według Klasyfikacji Środków Trwałych zainteresowany podmiot może zwrócić się z wnioskiem do Urzędu Statystycznego w Łodzi, który udziela informacji w zakresie stosowania KŚT.

W Klasyfikacji Środków Trwałych za podstawową jednostkę ewidencji przyjmuje się pojedynczy element majątku trwałego spełniający określone funkcje w procesie wytwarzania wyrobów i świadczenia usług. Może nim być m.in. np. budynek, maszyna, pojazd mechaniczny. Jedynie w nielicznych przypadkach dopuszcza się w ewidencji przyjęcie za pojedynczy obiekt, tzw. obiekt zbiorczy, którym może być np. zespół przewodów rurociągowych, zespół latarni jednego typu użytkowanych na terenie zakładu, ulicy, osiedla lub zespoły komputerowe.

Z punktu widzenia funkcji jakie poszczególne obiekty spełniają w procesie wytwarzania lub w toku nieprodukcyjnego użytkowania rozróżnia się cztery zasadnicze zbiory środków trwałych, mianowicie:

Zgodnie z Klasyfikacją Środków Trwałych do wyposażenia budynku zalicza się wszystkie instalacje wbudowane w konstrukcje budynku na stałe, np. instalacje sanitarne, elektryczne, sygnalizacyjne, komputerowe, telekomunikacyjne, przeciwpożarowe oraz normalne wyposażenie budynku np. wbudowane meble. W skład budynku, jako pojedynczego obiektu inwentarzowego, wlicza się również tzw. "obiekty pomocnicze" obsługujące dany budynek, np. chodniki, dojazdy, podwórka, place, ogrodzenia, studnie, itp. Obiekty pomocnicze, obsługujące więcej niż jeden budynek, należy zaliczać do właściwych rodzajów zgodnie z ich przeznaczeniem. Granice instalacji należących do wyposażenia budynku stanowią w zależności od rodzaju instalacji np. mufy, studzienki rewizyjne, zawory zamykające dopływ wody, gazu, czynników grzewczych, itp.

Natomiast instalacje nietypowe bądź takie, które mogą obsługiwać kilka budynków lub mogą funkcjonować niezależnie od instalacji będących integralną częścią budynku stanowią samodzielny środek trwały.

Zgodnie z Uwagami szczególnymi do Grupy 6 - Urządzenia techniczne KŚT, o zaliczeniu urządzenia technicznego do odpowiedniej podgrupy środków trwałych decyduje jego przeznaczenie, konstrukcja oraz wyposażenie.

Za odrębny obiekt uważa się samodzielne maszyny, aparaty, agregaty, zespoły techniczne itp., które w niniejszej klasyfikacji określa się jako urządzenia techniczne.

W skład poszczególnego obiektu oprócz właściwego urządzenia technicznego wchodzą - o ile występują - fundamenty, konstrukcje wsporcze i ochronne oraz stałe normalne, jak i specjalne (dodatkowe) wyposażenie.

Jak już wskazano, to na podatniku ciąży obowiązek ustalenia, czy w wyniku podjętych działań wytworzył jeden, czy też kilka środków trwałych oraz dokonania kwalifikacji tego środka trwałego (środków trwałych) do określonej grupy Klasyfikacji Środków Trwałych. Kwestii tych, jak wykazano, nie regulują bowiem przepisy prawa podatkowego, a tylko te przepisy, zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej mogą być przedmiotem interpretacji indywidualnej.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż Spółka w 2009 r. wytworzyła bezdotykową, samoobsługową, pięciostanowiskową myjnię samochodową będącą obiektem jednokondygnacyjnym, składającym się z pięciu stanowisk dla samochodów oraz kontenera technicznego. Obiekt ten, uznała za jeden środek trwały, zakwalifikowała do grupy 6 Urządzenia techniczne, podgrupy 65 Urządzenia przemysłowe, rodzaj 659 Pozostałe urządzenia przemysłowe niewymienione, dla których stawka amortyzacji wynosi 10%.

Stosownie do treści art. 22f ust. 1 ww. ustawy, podatnicy, z wyjątkiem tych, którzy ze względu na ogłoszoną upadłość obejmującą likwidację majątku nie prowadzą działalności gospodarczej, dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 22a ust. 1 i ust. 2 pkt 1-3 oraz w art. 22b.

W myśl art. 22h ust. 1 pkt 1 tej ustawy, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których, zgodnie z art. 23 ust. 1, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Zgodnie z art. 22i ust. 1 ww. ustawy, odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 22j-22ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1 tej ustawy.

W Wykazie rocznych stawek amortyzacyjnych, stanowiącym załącznik Nr 1 do tej ustawy, pod poz. 06 dla środków trwałych o Symbolu grupa 6 - Urządzenia techniczne - została określona stawka amortyzacyjna w wysokości 10%. Mając powyższe na względzie stwierdzić należy, iż prawidłową stawką amortyzacyjną dla amortyzacji Pozostałych urządzeń przemysłowych zaliczonych do symbolu 659 KŚT jest stawka 10%. Jeżeli zatem obiekt będący przedmiotem wniosku, w istocie stanowi jeden środek trwały i został prawidłowo zaliczony do ww. grupy KŚT, to prezentowane we wniosku stanowisko Wnioskodawcy, jest prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Do wniosku dołączono dokument źródłowy. Należy jednak zauważyć, że wydając interpretacje w trybie art. 14b Ordynacji podatkowej, Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów, nie przeprowadza postępowania dowodowego, w związku z czym nie jest obowiązany, ani uprawniony do jego oceny; jest związany wyłącznie opisem stanu faktycznego przedstawionym przez wnioskodawcę i jego stanowiskiem.

Zważywszy na fakt, iż Wnioskodawcą jest Spółka Cywilna, niniejsza interpretacja stosownie do postanowień m.in. art. 14k Ordynacji podatkowej jest wiążąca tylko dla tej Spółki, co oznacza, iż nie wywołuje bezpośrednio skutków dla jej wspólników.

Nadmienia się, iż w sprawie oceny kwalifikacji myjni samochodowej do odpowiedniego Symbolu Klasyfikacji Środków Trwałych wydano odrębne rozstrzygnięcie.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Kielcach, ul. Prosta 10, 25-366 Kielce, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, 43-300 Bielsko-Biała, ul. Traugutta 2a.