IBPBI/1/415-879/11/KB

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 26 sierpnia 2011 r. (data wpływu do tut. Biura 29 sierpnia 2011 r.), uzupełnionym w dniach 26 listopada oraz 6 grudnia 2011 r. o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości i sposobu zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu wydatków poniesionych na nabycie na podstawie aneksu do umowy franszyzy prawa do zajmowania lokalu oraz wartości handlowej wypromowanego miejsca - jest prawidłowe.

W dniu 29 sierpnia 2011 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości i sposobu zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu wydatków poniesionych na nabycie na podstawie aneksu do umowy franszyzy prawa do zajmowania lokalu oraz wartości handlowej wypromowanego miejsca. Wniosek powyższy nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z dnia 10 listopada 2011 r. Znak: IBPBI/1/415-879/11/KB wezwano do jego uzupełnienia. Ww. wezwanie wysłane na adres Wnioskodawcy wskazany we wniosku ORD - IN w dniu 21 listopada 2011 r. zostało zwrócone do tut. Biura z adnotacją, iż w mieście będącym miejscem zamieszkania Wnioskodawcy nie istnieje ulica o wskazanej we wniosku nazwie. Wobec powyższego, po ustaleniu prawidłowego miejsca zamieszkania Wnioskodawcy, pismem z dnia 24 listopada 2011 r. Znak: IBPBI/1/415-879/11/KB ponownie wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku, co też nastąpiło w dniu 6 grudnia 2011 r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w formie spółki cywilnej. Podatek dochodowy opłaca w formie "podatku liniowego". Narzędziem księgowym w spółce jest

podatkowa księga przychodów i rozchodów prowadzona według metody kasowej. Przedmiotem działalności spółki jest pranie i czyszczenie wyrobów włókienniczych i futrzarskich w oparciu o umowę franczyzy z dnia 30 czerwca 2009 r. zawartej z franczyzodawcą (spółką akcyjną). Zakład główny mieści się w lokalu zajmowanym na podstawie odrębnej umowy podnajmu zawartej z franczyzodawcą. W ramach poszerzania współpracy nawiązanej pomiędzy spółką a franczyzodawcą w dniu 27 grudnia 2010 r. spółka podpisała drugą umowę franczyzową. Punkt franczyzy mieści się w centrum handlowym. Lokal jest udostępniony spółce na podstawie odrębnej umowy podnajmu zawartej z franczyzodawcą. Odmiennie niż przy zawieraniu pierwszej umowy w ww. lokalu przed zawarciem umowy ze spółką franczyzodawca od kilku lat prowadził już pralnię. Zgodnie z zapisami drugiej umowy jej charakter prawny został przez strony określony, jako umowa franszyzy, zdefiniowana jako metoda współpracy między dwoma przedsiębiorcami, z których pierwszy, będący fraczyzodawcą na mocy umowy master - franczyzowej, dotyczącej prawa do znaku towarowego oraz know - how, daje do dyspozycji drugiego przedsiębiorcy prawo do świadczenia za wynagrodzeniem kompleksu oryginalnych i specyficznych usług w zakresie prania i czyszczenia chemicznego w oparciu o sprawdzone techniki, wdrażane i okresowo modernizowane, w celu zdobycia renomy na określonym rynku szybkiego rozwoju usług świadczonych przez tych przedsiębiorców. Spółka przez umowę stała się członkiem światowej sieci pralni chemicznych prowadzonych pod ww. znakiem towarowym. Przedmiot umowy opisany został natomiast jako upoważnienie ze strony franczyzodawcy dla franczyzobiercy do otwarcia i prowadzenia punktu franczyzowego na warunkach opisanych w umowie. Dodatkowo strony zawarły aneks do drugiej umowy, w którym zawarły zapis: z dniem 27 grudnia 2010 r. to jest z dniem zawarcia umowy franszyzy, spółka akcyjna sprzedaje na rzecz wspólników spółki cywilnej, prawo do zajmowania lokalu o powierzchni 59,67 m ^2, położonego w centrum handlowym, przeznaczonego na punkt franczyzowy oraz wartość handlową wypromowanego miejsca świadczenia usług pralniczych wraz z klientelą (odstępne), za cenę 160.000 zł (sto sześćdziesiąt tysięcy złotych), powiększoną o podatek od towarów i usług, a wspólnicy spółki cywilnej kupują opisane dobra niematerialne za podaną cenę. W dniu podpisania umowy, tj. 27 grudnia 2010 r. została wystawiona faktura sprzedaży VAT, której płatność rozłożona została na cztery raty (ostatnia rata płatna w terminie do 31 grudnia 2011 r.).

W uzupełnieniu wniosku, ujętym w piśmie z dnia 29 listopada 2011 r., wskazano iż:

* aneks do umowy franszyzy został zawarty jednocześnie z umową franszyzy, tj. w dniu 27 grudnia 2010 r.,

* nabycie wskazanych we wniosku prawa do zajmowania lokalu oraz wartości handlowej wypromowanego miejsca świadczenia usług wraz z klientelą, zostało omówione w pkt II.5 i pkt II.6 umowy przedwstępnej zawartej w dniu 10 grudnia 2010 r. i stanowiło warunek skuteczności umowy franszyzy.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy prawo do zajmowania lokalu i wartość handlowa wypromowanego miejsca stanowią wartość niematerialną i prawną podlegającą amortyzacji.

Zdaniem Wnioskodawcy, poniesione wydatki w całości stanowić będą koszt uzyskania przychodu w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Za koszt uzyskania przychodu uważa się bowiem wydatki poniesione w celu uzyskania przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, o ile nie są one wymienione w tzw. negatywnym katalogu określonym w art. 23 ustawy. Przesłankami kwalifikacji wydatków, jako kosztów uzyskania przychodu są:

* poniesienie ich w celu uzyskania przychodu (związek przyczynowo - skutkowy, nawet pośredni),

* udokumentowanie wydatków,

* odniesienie wydatków do działalności gospodarczej.

Wnioskodawca stoi na stanowisku, że dokonanie opłaty spełnia wszystkie powyższe warunki w związku z czym uważa, iż będzie ona kosztem w dacie wystawienia faktury, zgodnie z art. 22 ust. 6b ustawy. Bez uiszczenia bowiem powyższego wydatku, który był warunkiem ze strony franczyzodawcy, nie byłoby możliwe otwarcie pralni we wskazanym miejscu i podpisanie umowy podnajmu. Niezależnie od powyższego, ze względu na to, iż w przedmiotowym miejscu była już prowadzona pralnia, Wnioskodawca miał obniżone koszty remontu lokalu oraz miał wyrobioną określoną klientelę. Pomimo, iż strony w zacytowanym fragmencie aneksu do drugiej umowy posłużyły się terminem "wartości niematerialne i prawne", to ze względu na przedmiot aneksu nie można uznać go za tożsamy z definicją ustawową wartości niematerialnych i prawnych, zawartej w zamkniętym katalogu art. 22b ww. ustawy. W związku z powyższym nie ma podstaw do dokonywania odpisów amortyzacyjnych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Aby zatem dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodu musi spełniać łącznie następujące przesłanki:

* musi być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,

* nie może być wymieniony w art. 23 ww. ustawy, wśród wydatków nie stanowiących kosztów uzyskania przychodów,

* musi być należycie udokumentowany.

Generalnie należy przyjąć, iż kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie przychodów, bądź też zabezpieczenie lub zachowanie tego źródła przychodów, o ile w myśl przepisów ww. ustawy nie podlegają wyłączeniu z tychże kosztów. Przy czym, związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem wydatku, a osiągnięciem przychodu bądź zachowaniem lub zabezpieczeniem jego źródła należy oceniać indywidualnie w stosunku do każdego wydatku. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczynić się do osiągnięcia przychodu bądź służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów. Zauważyć przy tym należy, iż konieczność poniesienia danego wydatku nie może wynikać z zaniedbań, braku nadzoru lub sprzecznych z prawem działań podatnika.

Koszty poniesione na zachowanie źródła przychodu to koszty, które poniesione zostały, aby przychody z danego źródła przychodów w dalszym ciągu uzyskiwano oraz aby takie źródło w ogóle dalej istniało. Natomiast za koszty służące zabezpieczeniu źródła przychodów należy uznać koszty poniesione na ochronę istniejącego źródła przychodów, w sposób, gwarantujący bezpieczne funkcjonowanie tego źródła. Istotą tego rodzaju kosztów jest więc ich obligatoryjne poniesienie w celu nie dopuszczenia do utraty źródła przychodu w przyszłości.

Zauważyć przy tym należy, iż koszty uzyskania przychodów nie są kosztami uzyskania jakichkolwiek przychodów, lecz zawsze związane są z uzyskaniem przychodu z konkretnego źródła. Koszty te są zatem ściśle i funkcjonalnie przyporządkowane do danego źródła przychodów.

Koszty uzyskania przychodu podzielić można na koszty bezpośrednio związane z uzyskaniem przychodu, jak również na koszty pośrednio związane z jego uzyskaniem. Kosztów pośrednio związanych z uzyskaniem przychodu nie można wprost powiązać z konkretnym, uzyskanym przychodem, jednak bez ich poniesienia osiągnięcie przychodu z danego źródła przychodów byłoby niemożliwe, bądź też utrudnione.

Wydatki poniesione na nabycie wskazanych we wniosku prawa do zajmowania lokalu oraz wartości handlowej wypromowanego miejsca świadczenia usług wraz z klientelą nie zostały wymienione w art. 23 cyt. ustawy, jako wydatki niemogące stanowić kosztów uzyskania przychodu. Zatem możliwość zaliczenia tych wydatków do kosztów uzyskania przychodu uzależniona jest od spełnienia przez nie podstawowych kryteriów wskazanych w art. 22 ust. 1 ww. ustawy.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż Wnioskodawca w dniu 27 grudnia 2010 r., w ramach prowadzonej w formie spółki cywilnej pozarolniczej działalności gospodarczej, zawarł umowę franczyzy dotyczącą nabycia znaku towarowego oraz know - how, na podstawie której nabył prawo do świadczenia za wynagrodzeniem kompleksu oryginalnych i specyficznych usług w zakresie prania i czyszczenia chemicznego w oparciu o sprawdzone techniki, wdrażane i okresowo modernizowane, w celu zdobycia renomy na określonym rynku szybkiego rozwoju usług świadczonych przez tych przedsiębiorców. Na podstawie tej umowy został upoważniony do otwarcia i prowadzenia punktu franczyzowego na warunkach opisanych w umowie. Tego samego dnia, do ww. umowy został zawarty aneks, na podstawie którego Wnioskodawca kupił od franszyzodawcy prawo do zajmowania lokalu o powierzchni 59,67 m ^2, położonego w centrum handlowym, przeznaczonego na punkt franczyzowy oraz wartość handlową wypromowanego miejsca świadczenia usług pralniczych wraz z klientelą (odstępne). Do nabycia ww. składników majątku Wnioskodawca zobowiązał się w zawartej w dniu 10 grudnia 2010 r. umowie przedwstępnej, a ich nabycie stanowiło warunek skuteczności zawartej umowy franszyzy. Zdarzenia gospodarcze związane z prowadzoną przez Wnioskodawcę działalnością gospodarczą ewidencjonowane są w podatkowej księdze przychodów i rozchodów według tzw. metody uproszczonej.

Mając na względzie cyt. wyżej przepisy stwierdzić należy, iż wydatki poniesione przez Wnioskodawcę na nabycie prawa do zajmowania lokalu oraz wartości handlowej wypromowanego miejsca świadczenia usług wraz z klientelą, jako wydatki pośrednio związane z uzyskaniem przez Wnioskodawcę przychodu z prowadzonej przez Niego w formie spółki cywilnej pozarolniczej działalności gospodarczej w zakresie świadczenia usług pralniczych, mogą stanowić koszty uzyskania przychodu tej działalności, o ile zostały prawidłowo udokumentowane. Jak wskazano we wniosku, poniesienie tych wydatków warunkowało zawarcie umowy franszyzy, a zatem ich poniesienie było niezbędne, aby Wnioskodawca mógł w ogóle uzyskiwać przychody z tej działalności. Przy czym, Wnioskodawca może zaliczyć do ww. kosztów jedynie tę część ww. wydatków, która odpowiada Jego udziałowi w zysku spółki. Zgodnie bowiem z art. 8 ust. 1 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przychody z udziału w spółce niebędącej osobą prawną, ze wspólnej własności, wspólnego przedsięwzięcia, wspólnego posiadania lub wspólnego użytkowania rzeczy lub praw majątkowych u każdego podatnika określa się proporcjonalnie do jego prawa do udziału w zysku (udziału) oraz, z zastrzeżeniem ust. 1a, łączy się z pozostałymi przychodami ze źródeł, z których dochód podlega opodatkowaniu według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1. W przypadku braku przeciwnego dowodu przyjmuje się, że prawa do udziału w zysku (udziału) są równe.

W myśl natomiast art. 8 ust. 2 ww. ustawy, zasady wyrażone w ust. 1 stosuje się odpowiednio do:

Ww. wydatki, jako koszty pośrednie, podlegają zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodu prowadzonej przez Wnioskodawcę pozarolniczej działalności gospodarczej w dacie ich poniesienia, tj. w dniu wystawienia faktury dokumentującej sprzedaż wskazanych we wniosku składników majątku. Zgodnie bowiem z art. 22 ust. 4 ww. ustawy, koszty uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem ust. 5 i 6, są potrącane tylko w tym roku podatkowym, w którym zostały poniesione. Natomiast za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów w przypadku podatników, o których mowa w ust. 6 (ewidencjonujących zdarzenia gospodarcze w podatkowej księdze przychodów i rozchodów), z zastrzeżeniem ust. 5e, 6ba, 6bb i 7b, uważa się dzień wystawienia faktury (rachunku) lub innego dowodu stanowiącego podstawę do zaksięgowania (ujęcia) kosztu (art. 22 ust. 6b ww. ustawy).

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Do wniosku oraz jego uzupełnienia, zostały dołączone kserokopie dokumentów. Należy jednak zauważyć, że wydając interpretacje w trybie art. 14b Ordynacji podatkowej Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów nie przeprowadza postępowania dowodowego w związku z czym nie jest obowiązany, ani uprawniony do ich oceny; jest związany wyłącznie opisem stanu faktycznego przedstawionym przez wnioskodawcę i jego stanowiskiem.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44 - 100 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.