IBPBI/1/415-864/14/BK

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 18 lipca 2014 r. (data wpływu do tut. Biura 24 lipca 2014 r.), uzupełnionym 15 października 2014 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie:

* możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej nieściągalnej wierzytelności - jest nieprawidłowe,

* momentu zaliczenia ww. wierzytelności do kosztów uzyskania przychodów - jest bezprzedmiotowe.

W dniu 24 lipca 2014 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości i momentu zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej nieściągalnej wierzytelności. Wniosek powyższy nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z 30 września 2014 r. Znak: IBPBI/1/415-864/14/BK wezwano do jego uzupełnienia, co też nastąpiło 15 października 2014 r.

We wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca jako osoba fizyczna prowadzi działalność handlową, i sprzedaje swoje towary na terytorium Polski oraz państw Unii Europejskiej (UE). W 2011 r. dokonał dostawy wewnątrzunijnej do firmy z siedzibą w Wielkiej Brytanii, potwierdzonej fakturą VAT z 12 kwietnia 2011 r., na kwotę 18,439,80 GBP i międzynarodowym listem przewozowym (CMR) z 14 kwietnia 2011 r., z określonym na 31 maja 2011 r. terminem płatności. Ww. dokumenty zostały zaakceptowane i podpisane przez kontrahenta unijnego. Przychód z tytułu

dostawy został zarachowany jako należny i wykazany w podatkowej księdze przychodów i rozchodów oraz opodatkowany podatkiem dochodowym. Należność za fakturę nigdy nie wpłynęła.

Z korespondencji, jaką Wnioskodawca otrzymał już w 2011 r. wynikało, że firma brytyjska ogłosiła upadłość. Pismem z 4 czerwca 2014 r. Wnioskodawca otrzymał wiadomość od likwidatora firmy o pierwszej i ostatecznej wypłacie dywidendy dla nieuprzywilejowanych wierzycieli w wysokości 103,11 GBP, z zaznaczeniem, że nie będzie już żadnych dywidend wypłacanych zgodnie z przepisami obowiązującymi w Wielkiej Brytanii (przepis 11.6 z przepisów o upadłości z 1986 r.) - pozostała do zapłaty wierzytelność wynosił 18.336,69 GBP. Wnioskodawca wskazał, że uprawdopodobnienie faktu, że powstałe w Wielkiej Brytanii wierzytelności są nieściągalne potwierdza wyżej wymienione pismo z 4 czerwca 2014 r., podpisane przez podmiot posiadający uprawnienia do działania w Zjednoczonym Królestwie Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej, jako syndyk masy upadłościowej. Wszystkie dokumenty przetłumaczone zostały przez tłumacza przysięgłego na język polski.

W uzupełnieniu wniosku, ujętym w piśmie z 13 października 2014 r., wskazano, m.in. że:

* dłużnik wskutek niewypłacalności podany został procesowi pozasądowej dobrowolnej likwidacji, tzw. Creditors Voluntary Liquidation, która jest rodzajem pozasądowego postępowania upadłościowego, obejmującego likwidację majątku,

* w załączeniu do ww. pisma z 4 czerwca 2014 r. Wnioskodawca otrzymał końcowy bilans wierzyciela potwierdzający brak majątku pozwalającego na zapłacenie wierzytelności.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

Czy w opisanym przypadku, w związku z tym, że wierzytelność jest nieściągalna i nieprzedawniona może być uznana za koszt uzyskania przychodu.

Jeśli tak, to w jakim okresie rozliczeniowym Wnioskodawca powinien ją ująć jako koszt podatkowy.

Zdaniem Wnioskodawcy, opisana należność może być uznana za koszt uzyskania przychodu, ponieważ:

* została na podstawie art. 14 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych uznana za przychód należny,

* nieściągalność (winno być wierzytelność) nie uległa przedawnieniu i

* została odpowiednio udokumentowana.

Uzasadniając powyższe Wnioskodawca wskazał, że zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 20 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. Nr 80, poz. 350 z późn. zm., winno być: tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.), wierzytelności uznane za nieściągalne mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów, pod warunkiem, że nie uległy przedawnieniu, a ich nieściągalność została odpowiednio udokumentowana.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego, stwierdzam co następuje:

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ww. ustawy.

W świetle powołanego uregulowania, aby dany wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu zaistnieć muszą łącznie trzy warunki:

* celem poniesienia wydatku (bezpośrednim lub pośrednim) powinno być osiągnięcie przychodu, lub zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodów,

* wydatek ten nie może być wymieniony w zawartym w art. 23 ust. 1 ww. ustawy katalogu wydatków i odpisów, które nie mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów,

* musi być prawidłowo udokumentowany.

Negatywny katalog wydatków, które nie należą do kosztów uzyskania przychodu podatkowego, określa art. 23 ww. ustawy.

W myśl art. 23 ust. 1 pkt 17 ww. ustawy, nie stanowią kosztów uzyskania przychodów wierzytelności odpisane jako przedawnione.

Zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 20 cyt. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wierzytelności odpisanych jako nieściągalne, z wyjątkiem takich wierzytelności nieściągalnych, które uprzednio na podstawie art. 14 zostały zarachowane jako przychody należne i których nieściągalność została uprawdopodobniona.

W myśl art. 23 ust. 2 cyt. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za wierzytelności, o których mowa w ust. 1 pkt 20, uważa się te wierzytelności, których nieściągalność została udokumentowana:

W cytowanych przepisach art. 23 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych ustawodawca dokonał ścisłego i wyczerpującego wyliczenia jakimi środkami można dokumentować nieściągalność wierzytelności. Jest to wyliczenie kompletne, co oznacza, że jakikolwiek inny dokument niż wymieniony w tym przepisie nie może skutecznie udokumentować faktu nieściągalności wierzytelności.

Z przedstawionego we wniosku oraz jego uzupełnieniu stanu faktycznego wynika, że w ramach prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej Wnioskodawca dokonał sprzedaży towaru kontrahentowi z Wielkiej Brytanii. Przychód należny z tej transakcji Wnioskodawca zaksięgował jako przychód należny w prowadzonej dla celów ewidencyjnych podatkowej księdze przychodów i rozchodów. Kontrahent ten nie wywiązał się ze swoich zobowiązań i nie uregulował płatności za towar. Z korespondencji, jaką Wnioskodawca otrzymał od likwidatora firmy wynika, że firma brytyjska ogłosiła upadłość. W związku z powyższym dłużnik wskutek niewypłacalności poddany został procesowi pozasądowej dobrowolnej likwidacji tzw. Creditors Voluntary Liquidation, która jest rodzajem pozasądowego postępowania upadłościowego, obejmującego likwidację majątku. Pismem z 4 czerwca 2014 r. Wnioskodawca otrzymał od ww. likwidatora wiadomość o pierwszej i ostatecznej wypłacie dywidendy dla nieuprzywilejowanych wierzycieli w wysokości 103,11 GBP, z zaznaczeniem, że nie będzie już żadnych dywidend wypłacanych zgodnie z przepisami obowiązującymi w Wielkiej Brytanii (przepis 11.6 z przepisów o upadłości z 1986 r.) - pozostała do zapłaty wierzytelność wynosi 18.336,69 GBP. Wnioskodawca wskazał, że udowodnienie faktu, że powstałe w Wielkiej Brytanii wierzytelności są nieściągalne potwierdza wyżej wymienione pismo z 4 czerwca 2014 r., podpisane przez podmiot posiadający uprawnienia w Zjednoczonym Królestwie Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej do funkcjonowania jako syndyk masy upadłościowej. Wszystkie dokumenty przetłumaczone zostały przez tłumacza przysięgłego na język polski. W załączeniu do pisma Wnioskodawca otrzymał końcowy bilans wierzyciela potwierdzający brak majątku pozwalającego na zapłacenie wierzytelności.

Kluczową kwestią w celu ustalenia zasadności uznania nieściągalnej wierzytelności wobec kontrahenta z Wielkiej Brytanii za koszt podatkowy jest więc rozstrzygnięcie, czy Creditors Voluntary Liquidation może odpowiadać sądowemu postępowaniu upadłościowemu, obejmującemu likwidację majątku, o którym mowa w art. 23 ust. 2 pkt 2 lit. c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Należy zauważyć, że zgodnie z przedstawionym stanem faktycznym proces Creditors Voluntary Liquidation przebiega poza trybem sądowym. Natomiast art. 23 ust. 2 pkt 2 ww. ustawy, wyraźnie wymaga aby nieściągalność wierzytelności została udokumentowana postanowieniem sądu.

Pisma likwidatora, będącego syndykiem masy upadłościowej, posiadającym stosowne uprawnienia do działania w Zjednoczonym Królestwie Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej stwierdzające jedynie fakt dokonania pierwszej i ostatecznej wypłaty dywidendy dla nieuprzywilejowanych wierzycieli z uwagi na ogłoszenie upadłości kontrahenta oraz informujące o braku majątku pozwalającego na zapłacenie wierzytelności, nie są tożsame z postanowieniem sądu o ukończeniu postępowania upadłościowego obejmującego likwidację majątku dłużnika. Jedynie postanowienie sądu, z którego wynika ukończenie postępowania upadłościowego, obejmującego likwidację majątku podmiotu, mogłoby stanowić udokumentowanie nieściągalności wierzytelności. Natomiast zarówno przeprowadzenie procesu Creditors Voluntary Liquidation jak i pisma likwidatora, nie stanowią dokumentu, o którym mowa w powołanym przepisie art. 23 ust. 2 pkt 2 lit. c ww. ustawy.

Ponownie wskazać należy, że jakikolwiek inny dokument niż wymieniony w art. 23 ust. 2 ww. ustawy nie może udokumentować faktu nieściągalności wierzytelności.

Zważywszy zatem, że przepis art. 23 ust. 1 pkt 20 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych uzależnia możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wierzytelności nieściągalnej pod warunkiem jej udokumentowania w sposób wskazany w art. 23 ust. 2 pkt 2 cyt. ustawy, a Wnioskodawca nie dysponuje żadnym z dokumentów wskazanych w tym przepisie, nie może zaliczyć wierzytelności, o której mowa we wniosku do kosztów podatkowych.

Nie zmienia tego okoliczność, że wskazana we wniosku wierzytelność została zaewidencjonowana przez Wnioskodawcę jako przychód należny w prowadzonej dla celów ewidencyjnych podatkowej księdze przychodów i rozchodów oraz że wierzytelność nie uległa przedawnieniu. Wnioskodawca nie spełniał bowiem ostatniego z warunków uprawniających do zaliczenia wierzytelności do kosztów podatkowych - udokumentowania w sposób zgodny z obowiązującymi w tym względzie przepisami prawa.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy, w zakresie:

* możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej nieściągalnej wierzytelności - jest nieprawidłowe,

* momentu zaliczenia ww. wierzytelności do kosztów uzyskania przychodów - jest bezprzedmiotowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie, ul. Kraszewskiego 4a, 35-016 Rzeszów, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.