IBPBI/1/415-850/09/KB - Możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów diet z tytułu podróży służbowych osoby fizycznej prowadzącej pozarolniczą działalność gospodarczą w zakresie transportu drogowego.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 12 października 2009 r. (data wpływu do tut. Biura 15 października 2009 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej diet z tytułu podróży służbowych osoby fizycznej prowadzącej pozarolniczą działalność gospodarczą w zakresie transportu drogowego - jest prawidłowe.

W dniu 15 października 2009 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej diet z tytułu podróży służbowych osoby fizycznej prowadzącej pozarolniczą działalność gospodarczą w zakresie transportu drogowego.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Od listopada 2007 r. Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą. Polega ona na transporcie drogowym pojazdami wyspecjalizowanymi (numer PKD wskazujący na charakter działalności). Na początku działalności podpisał kontrakt ze spółką z ograniczoną odpowiedzialnością na świadczenie usług, gdzie po stronie zleceniodawcy występuje spółka, zlecająca czynności określające miejsce dostawy towarów będących przedmiotem załadunku i rozładunku oraz nadzorująca realizację tego świadczenia. Świadczenie usługi, jej prawidłowy przebieg, realizacja dodatkowych zleceń (m.in. związanych z przeładunkami) należy do Wnioskodawcy, a fakt jak wykona usługę (terminowość, prawidłowość wykonania) wpływa na jakość świadczonej przez niego usługi, a tym samym na rzetelność realizacji powierzonego zlecenia. Usługę wykonuje na powierzonym mu sprzęcie, odpowiadając za nienależyte jego użytkowanie. Koszty związane z przejazdem - paliwo, naprawy będące efektem normalnego zużycia sprzętu - ponosi zleceniodawca.

Wnioskodawca jest w stanie do każdego zlecenia udokumentować daty i godziny wyjazdów bądź przyjazdów, przekraczania granicy, załadunków i rozładunków, charakter wykonywanych czynności dodatkowych. W związku z powyższym szczegółowo rozlicza i zalicza do kosztów uzyskania przychodu koszty diet o których mowa w art. 22 ust. 1 w granicach limitów, o których mowa w art. 23 ust. 1 pkt 52 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Bez poniesienia powyższych kosztów, nie jest w stanie prawidłowo wykonać swojej usługi, a tym samym prowadzić działalności. Koszty te pozostają w ścisłym związku przyczynowo-skutkowym z osiągniętym przychodem.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy prawidłowym jest zaliczanie do kosztów uzyskania przychodu kosztów diet, o których mowa w art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w granicach limitów, o których mowa w art. 23 ust. 1 pkt 52 tej ustawy.

Zdaniem Wnioskodawcy, w świetle przepisów ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, można uznać za koszt uzyskania przychodu wartość diet z tytułu podróży służbowych, w kwotach nie przekraczających wysokości diet przysługujących pracownikom, gdy podróż taką odbywa przedsiębiorca w ramach prowadzonej działalności gospodarczej w zakresie kierowania pojazdami. Zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 52 ww. ustawy, nie uważa się za koszty wartości diet z tytułu podróży służbowych osób prowadzących działalność gospodarczą i osób z nimi współpracujących - w części przekraczającej wysokość diet przysługujących pracownikom, określoną w odrębnych przepisach, wydanych przez właściwego ministra. Z przytoczonego przepisu wynika zatem, że diety stanowią koszty uzyskania przychodu, pod warunkiem, że podróż służbowa pozostaje w związku przyczynowo-skutkowym z przychodami podatnika, a więc spełnia kryterium określone w art. 22 ust. 1 wzmiankowanej ustawy. Jednocześnie nie mogą one przekraczać kwot określonych w odrębnych przepisach, wydanych przez właściwego ministra. Osoby prowadzące działalność gospodarczą z tytułu odbywania podróży służbowej nie mogą rozliczać w kosztach uzyskania przychodów, kosztów faktycznie poniesionych z tytułu zwiększonych wydatków na koszty utrzymania, lecz mogą zaliczyć do nich tylko ich część (w formie pewnego "ryczałtu"), równą diecie za czas podróży służbowej. Stanowiska tego nie kwestionują również organy podatkowe. Zauważyć należy, że przepisy prawa podatkowego nie zawierają definicji podróży służbowej, dlatego też dla celów podatkowych należy przyjąć znaczenie tego pojęcia wynikające z przepisów ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 z późn. zm.). Przyjęcie stanowiska organów podatkowych, że tylko podróże incydentalne, nie związane z wykonywaniem podstawowych czynności zyskują walor podróży służbowych, oznaczałoby przyznanie organom podatkowym, bez jakichkolwiek czytelnych, prawnie określonych kryteriów, uprawnienia do decydowania o tym, który cel podróży związany z wykonywanymi zadaniami uzasadnia podróż służbową, który zaś jej nie uzasadnia. Zawężenie w ten sposób znaczenia pojęcia podróży służbowej nie znajduje równocześnie uzasadnienia z punktu widzenia definicji zawartej w przepisach Kodeksu pracy. Rozpatrując bowiem znaczenie pojęcia podróży służbowej w stosunku do osób nie będących pracownikami, uznać należy, iż głównym kryterium pozwalającym na ocenę czy dana podróż miała charakter służbowy czy nie, będzie ustalenie czy nastąpił wyjazd poza miejscowość, w której znajduje się siedziba przedsiębiorcy. Jednocześnie należy zauważyć, iż miejsca wykonywania działalności nie należy utożsamiać z miejscem wykonywania usług. Miejsce prowadzenia działalności należy ocenić na podstawie przepisów dotyczących prowadzenia działalności gospodarczej. W przypadku Wnioskodawcy jest to siedziba określona we wniosku.

Zdaniem Wnioskodawcy przedstawiony pogląd zbieżny jest z ukształtowaną linią orzecznictwa.

W związku z powyższym Wnioskodawca uważa, iż jego interpretacja jest prawidłowa, a prawo zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu diet w określonych limitach jest zasadne.

Na poparcie swojego stanowiska Wnioskodawca powołał:

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23. Aby zatem dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodu musi spełniać łącznie następujące przesłanki:

W myśl art. 23 ust. 1 pkt 52 ww. ustawy, nie uznaje się za koszt uzyskania przychodów wartości diet z tytułu podróży służbowych osób prowadzących działalność gospodarczą i osób z nimi współpracujących - w części przekraczającej wysokość diet przysługujących pracownikom, określoną w odrębnych przepisach wydanych przez właściwego ministra.

Powyższe oznacza, że osoby prowadzące działalność gospodarczą mają prawo zaliczyć w ciężar kosztów uzyskania przychodów wartość diet związanych z własnymi podróżami służbowymi oraz osób współpracujących do wysokości nieprzekraczającej wysokości diet określonych dla wskazanej grupy pracowników w rozporządzeniach Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 19 grudnia 2002 r.:

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż Wnioskodawca prowadzi pozarolniczą działalność gospodarczą w zakresie transportu drogowego pojazdami wyspecjalizowanymi. W ramach tej działalności, zawarł umowę ze spółką z ograniczoną odpowiedzialnością, na rzecz której świadczy usługi przewozu towarów, ich załadunku i rozładunku, pojazdami powierzonymi mu przez spółkę. Koszty związane z przejazdem (paliwo, naprawy będące efektem normalnego zużycia sprzętu) ponosi zleceniodawca. Wnioskodawca jest odpowiedzialny za prawidłową realizację usługi, jej terminowość i rzetelność wykonania. Wykonanie każdego zlecenia dokumentuje w sposób umożliwiający mu wskazanie dat i godzin wyjazdów bądź przyjazdów, przekraczania granicy, załadunków i rozładunków oraz charakteru wykonywanych czynności dodatkowych.

Mając na względzie cyt. wyżej przepisy stwierdzić należy, iż jeżeli usługi świadczone przez Wnioskodawcę, wykonywane są w ramach odbywanych przez niego podróży służbowych, to może zaliczyć On do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej wartości diet za czas tych podróży, do wysokości wskazanej w ww. rozporządzeniach.

Wskazać przy tym należy, iż pojecie: "podróży służbowej" unormowane jest w przepisach prawa pracy, tj. w art. 77 ⁵ § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (tekst jedn. Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 z późn. zm.), a w konsekwencji rozstrzygnięcie kwestii, czy podróże jakie Wnioskodawca odbywa są podróżami służbowymi, nie leży w kompetencji organów podatkowych.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.