IBPBI/1/415-842/11/BK

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 17 sierpnia 2011 r. (data wpływu do tut. Biura 19 sierpnia 2011 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie:

* możliwości ujęcia w prowadzonej podatkowej księdze przychodów i rozchodów wydatków związanych z nabyciem towarów handlowych, jako kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej - jest prawidłowe,

* braku obowiązku ujęcia w remanencie sporządzonym na koniec roku podatkowego skonfiskowanych towarów handlowych - jest nieprawidłowe.

W dniu 19 sierpnia 2011 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych m.in. w zakresie możliwości ujęcia w prowadzonej podatkowej księdze przychodów i rozchodów wydatków związanych z nabyciem towarów handlowych, jako kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej oraz braku obowiązku ujęcia w remanencie sporządzonym na koniec roku podatkowego skonfiskowanych towarów handlowych.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca, od 2003 r. prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą, sprzedając hurtowo wodne fajki, shishe, zapalniczki, odzież i różne akcesoria.

W roku 2010 r. Wnioskodawca zajmował się również magazynowaniem i handlem tzw. pozostałymi towarami, których nazwy nie określają dokładnie klasyfikacji PKD. Towary te nazywane były również artykułami kolekcjonerskimi, a potocznie "dopalaczami", każdy z nich ma osobną nazwę własną.

W dniu 18 października 2010 r., na podstawie decyzji z dnia 2 października 2010 r. Głównego Inspektora Sanitarnego przedstawiciele Powiatowej Stacji Sanitarno Epidemiologicznej wraz z przedstawicielami Policji komisyjnie odebrali Wnioskodawcy z miejsca prowadzenia działalności gospodarczej towar o wartości 226.622,87 zł.

Na tę okoliczność został sporządzony protokół odbioru wyrobów, stanowiących dla niego towar handlowy. W protokole wyszczególniono skonfiskowane towary, wskazując ilość, jednostkę miary i wartość. Protokół został podpisany przez przedstawicieli Komisji.

Wnioskodawca zwrócił się pisemnie o informację na temat możliwości zwrotu i ewentualnego terminu zwrotu skonfiskowanych mu towarów, jednak do dnia dzisiejszego otrzymuje co miesiąc zawiadomienie z Głównego Inspektoratu Sanitarnego, iż "rozpatrywana sprawa jest szczególnie skomplikowana, ze względu na swój wielowątkowy i skomplikowany charakter, a także na obszerność zgromadzonego materiału, który wymaga wielopłaszczyznowej analizy". Co miesiąc w każdym kolejnym piśmie o tej samej treści Wnioskodawca otrzymuje informację, iż ustala się nowy termin wydania decyzji i ustala się go na koniec kolejnego miesiąca.

Do dnia złożenia wniosku towar nie został Wnioskodawcy zwrócony, ani nie została wydana ostateczna decyzja.

Zabrane w październiku 2010 towary nie zostały przez Wnioskodawcę ujęte w remanencie sporządzonym na dzień 31 grudnia 2010 r., a ich wartość została potraktowana jako strata. Wyksięgowano tę wartość z kolumny towarów handlowych i zaksięgowano w kolumnie pozostałych wydatków w podatkowej książce przychodów i rozchodów w grudniu 2010 r.

Ze względu na fakt, iż zabrane wyroby stanowią dla Wnioskodawcy towar handlowy, powstał problem, czy ich wartość powinna być ujęta w remanencie sporządzonym na dzień 31 grudnia 2010 r., czy też może być uznana za stratę podatkową w roku 2010.

W związku z powyższym zadano m.in. następujące pytanie:

Czy wartość skonfiskowanego towaru prawidłowo została pominięta w remanencie sporządzonym na dzień 31 grudnia 2010 r.

(pytanie oznaczone we wniosku nr 1)

Zdaniem Wnioskodawcy, Decyzja Głównego Inspektora Sanitarnego wycofuje z obrotu na terenie całego kraju wyrób o nazwie "yyy" określony jako przeznaczony do celów kolekcjonerskich oraz wszystkie podobne wyroby, mogące mieć wpływ na bezpośrednie zagrożenie życia oraz zdrowia ludzi.

Towary, które zostały Wnioskodawcy zabrane na skutek wydania ww. decyzji, nie były w żadnych przepisach prawnych zakazane i do dnia wydania ww. decyzji Głównego Inspektora Sanitarnego handel tym towarem nie był uważany za nielegalny.

Wnioskodawcy został zabrany towar handlowy o dużej wartości, co do którego do dnia dzisiejszego Główny Inspektorat Sanitarny nie podjął decyzji co z nim zrobi, jest bowiem ciągle w trakcie badania sprawy.

Konfiskata nastąpiła w trakcie normalnego działania firmy. Konfiskata jest niezależna od woli Wnioskodawcy i jest przez Niego niezawiniona; nie wynika również z braku dochowania przez Niego należytej staranności. Towar został zakupiony, jako towar handlowy i w trakcie zakupu nigdzie nie figurował, jako towar nielegalny, czy zabroniony. Zakupy tych towarów zostały bowiem dokonane w celu osiągnięcia przychodu. Poniesione na zakup tych towarów wydatki, były więc kosztem podatkowym zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Wnioskodawca uważa, że nie należy ujmować towarów handlowych w remanencie sporządzonym na dzień 31 grudnia 2010 r.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego, stwierdzam, co następuje:

W myśl art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ustawy.

Przy czym, zgodnie z art. 22 ust. 6b ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów w przypadku podatników, o których mowa w ust. 6, z zastrzeżeniem ust. 5e, 6ba, 6bb i 7b, uważa się dzień, wystawienia faktury (rachunku) lub innego dowodu stanowiącego podstawę do zaksięgowania (ujęcia) kosztu.

Zauważyć przy tym należy, że wynikająca z treści art. 22 ust. 6b definicja momentu poniesienia kosztu dotyczy wszystkich podatników prowadzących podatkową księgę przychodów i rozchodów, niezależnie od przyjętej metody ewidencjonowania zdarzeń gospodarczych.

Zgodnie z art. 24a ust. 1 ww. ustawy, osoby fizyczne, spółki cywilne osób fizycznych, spółki jawne osób fizycznych oraz spółki partnerskie, wykonujące działalność gospodarczą, są obowiązane prowadzić podatkową księgę przychodów i rozchodów, zwaną dalej "księgą", z zastrzeżeniem ust. 3 i 5, albo księgi rachunkowe, zgodnie z odrębnymi przepisami, w sposób zapewniający ustalenie dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy, w tym za okres sprawozdawczy, a także uwzględniać w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych informacje niezbędne do obliczenia wysokości odpisów amortyzacyjnych zgodnie z przepisami art. 22a-22o.

Szczegółowe zasady prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów określa rozporządzenie Ministra Finansów z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów (Dz. U. Nr 152, poz. 1475 z późn. zm.).

W myśl § 3 pkt 1 lit. a) ww. rozporządzenia, towarami handlowymi są wyroby przeznaczone do sprzedaży w stanie nieprzerobionym; towarami handlowymi są również produkty uboczne uzyskiwane przy prowadzeniu działów specjalnych produkcji rolnej.

Moment ujęcia zakupu towarów handlowych w podatkowej księdze przychodów i rozchodów określa § 17 ust. 1 ww. rozporządzenia, w myśl którego zakup materiałów podstawowych oraz towarów handlowych musi być wpisany do księgi, z zastrzeżeniem § 30, niezwłocznie po ich otrzymaniu, najpóźniej przed przekazaniem do magazynu, przerobu lub sprzedaży. Przy czym zgodnie z § 26 cyt. rozporządzenia, zapisy w księdze dotyczące wydatków (kosztów) są dokonywane na podstawie dowodów, o których mowa w § 12-16.

Mając powyższe na względzie, stwierdzić należy, iż jeżeli w istocie jak wskazano we wniosku zakup artykułów kolekcjonerskich tzw. dopalaczy, do dnia wydania decyzji przez Głównego Inspektora Sanitarnego o wycofaniu ich z obrotu na terenie całego kraju był prawnie dopuszczalny, to Wnioskodawca mógł zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej wydatki związane z ich zakupem jako zakup towarów handlowych. Wydatki te podlegały ujęciu w kolumnie 10 podatkowej księgi przychodów i rozchodów przeznaczonej do ewidencjonowania zakupu towarów handlowych.

W tym też zakresie stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Odnosząc się natomiast do obowiązku ujęcia w spisie z natury sporządzanym na koniec roku podatkowego skonfiskowanych przez Powiatową Stację Sanitarno Epidemiologiczną i Policję towarów handlowych, stwierdzić należy, iż w myśl § 27 ust. 1 ww. rozporządzenia w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów, podatnicy są obowiązani do sporządzenia i wpisania do księgi spisu z natury towarów handlowych, materiałów (surowców) podstawowych i pomocniczych, półwyrobów, produkcji w toku, wyrobów gotowych, braków i odpadów, zwanego dalej "spisem z natury", na dzień 1 stycznia, na koniec każdego roku podatkowego, na dzień rozpoczęcia działalności w ciągu roku podatkowego, a także w razie zmiany wspólnika, zmiany proporcji udziałów wspólników lub likwidacji działalności.

Spis z natury powinien obejmować również towary stanowiące własność podatnika, znajdujące się w dniu sporządzenia spisu poza zakładem podatnika, a także towary obce znajdujące się w zakładzie podatnika. Towary obce nie podlegają wycenie; wystarczające jest ilościowe ich ujęcie w spisie towarów z podaniem, czyją stanowią własność (§ 28 ust. 3 ww. rozporządzenia).

Z powyższego wynika, iż niezależnie od miejsca, w którym znajdują się towary handlowe, o ile stanowią one własność podatnika, winny zostać ujęte w sporządzonym na koniec roku spisie z natury i zostać przez niego wycenione według zasad wynikających z przepisów ww. rozporządzenia. Spis z natury, jak sama nazwa wskazuje, jest to spis określonych składników majątku podatnika dokonany na podstawie naocznego stwierdzenia stanu faktycznego. Zatem, co do zasady, w spisie z natury ujmuje się towary handlowe, które znajdują się w zakładzie podatnika w chwili dokonywania spisu, nawet jeśli są to towary obce (z tym zastrzeżeniem, iż towary obce nie podlegają wycenie). Wyjątkowo spis z natury obejmuje rzeczy znajdujące się poza zakładem podatnika jeżeli stanowią one jego własność.

O tym, kiedy następuje przeniesienie własności decydują przepisy ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.) oraz postanowienia konkretnej umowy będącej podstawą danej transakcji. Co do zasady, zakupione towary handlowe stają się własnością nabywcy w momencie gdy wejdzie on w ich posiadanie. I własność ta trwa do chwili zbycia tych towarów (niezależnie od formy tego zbycia) lub ich utraty.

Z treści złożonego wniosku wynika, iż Powiatowa Stacja Epidemiologiczna wraz z Policją skonfiskowała Wnioskodawcy towary handlowe - artykuły kolekcjonerskie, tzw. dopalacze, które na mocy decyzji Głównego Inspektora Sanitarnego zostały wycofane z obrotu gospodarczego. Do dnia złożenia wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej Wnioskodawca nie otrzymał ostatecznej decyzji, z której wynikałoby, co stanie się z zatrzymanym towarem. Towary te nie zostały "zlikwidowane", a więc nie ustał ich byt prawny. Nie zostało również przeniesione prawo ich własności, ani nie nastąpiła ich utrata. Oznacza to, iż nadal Wnioskodawca jest ich właścicielem. Z tego też względu pomimo, iż na dzień sporządzania spisu z natury towary te nie znajdowały się w jego posiadaniu podlegały one uwzględnieniu w tym spisie na mocy ww. § 28 ust. 3 cyt. rozporządzenia. Mając powyższe na względzie, stanowisko Wnioskodawcy w zakresie braku obowiązku ujęcia w remanencie sporządzonym na koniec roku podatkowego skonfiskowanych towarów handlowych należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Nadmienia się, iż w zakresie pytania oznaczonego we wniosku nr 2 wydano odrębne rozstrzygnięcie.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.