IBPBI/1/415-841/10/KB - Sposób ustalenia wartości początkowej nieruchomości i stawki amortyzacyjnej dla niej właściwej.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni, przedstawione we wniosku z dnia 1 września 2010 r. (data wpływu do tut. Biura 2 września 2010 r.), uzupełnionym w dniu 20 października 2010 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie:

* sposobu ustalenia wartości początkowej nieruchomości - jest nieprawidłowe,

* ustalenia stawki amortyzacyjnej dla ww. nieruchomości - jest prawidłowe.

W dniu 2 września 2010 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie sposobu ustalenia wartości początkowej nieruchomości oraz ustalenia stawki amortyzacyjnej dla ww. nieruchomości.

Wniosek powyższy nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z dnia 12 października 2010 r. Znak IBPBI/1/415-841/10/KB wezwano do jego uzupełnienia, co też nastąpiło w dniu 20 października 2010 r.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawczyni zbudowała budynek murowany w latach 1990-tych, wykorzystując go na działalność gospodarczą, a następnie w latach 2005 rozbudowano ten budynek, również wykorzystując go na działalność gospodarczą. Do ww. obiektu zastosowano amortyzację jak do budynku mieszkalnego (1,5% od wartości budynku mieszkalnego). Jednakże w świetle wyjaśnień uzyskanych przez Wnioskodawczynię stosowanie tej amortyzacji było nieprawidłowe.

W uzupełnieniu wniosku wskazano m.in., iż:

* wskazana we wniosku nieruchomość budynkowa, na mocy prawomocnych decyzji o pozwoleniu na budowę, wydanych na rzecz Wnioskodawczyni oraz jej rodziców, została przez nich wytworzona w roku 1990,

* w kolejnych latach nieruchomość ta była sukcesywnie rozbudowywana,

* środki pieniężne przeznaczone na wytworzenie oraz ulepszenie nieruchomości pochodziły zarówno od Wnioskodawczyni, jak i od jej rodziców,

* nieruchomość ta nigdy nie była wyceniana przez biegłego,

* Wnioskodawczyni stała się wyłączną właścicielką przedmiotowej nieruchomości w roku 2005 na podstawie umowy zniesienia współwłasności oraz darowizny niewielkiego udziału w nieruchomości, w wysokości 1/200,

* ww. budynek jest budynkiem niemieszkalnym, w którym nie ma wyodrębnionych żadnych lokali, będących przedmiotem odrębnej własności,

* od grudnia 1990 r. Wnioskodawczyni prowadzi działalność usługową, polegającą na wynajmowaniu pomieszczeń noclegowych wraz z wyżywieniem, wynajmowane pomieszczenia noclegowe znajdują się na obszarze ww. nieruchomości, co oznacza, iż była i jest ona wykorzystywana do prowadzonej przez Wnioskodawczynię pozarolniczej działalności gospodarczej,

* ww. budynek został zatem wybudowany przez Wnioskodawczynię i jej rodziców w trakcie prowadzonej przez nią działalności gospodarczej,

* budynek ten jest środkiem trwałym w rozumieniu art. 22a ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, gdyż stanowi od 2005 r. wyłączną własność Wnioskodawczyni nabytą w ramach umowy darowizny oraz zniesienia współwłasności, a ponadto jest kompletny, zdatny do użytku, o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok oraz jest wykorzystywany na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej, nigdy jednak nie został wprowadzony do ewidencji wartości niematerialnych i prawnych,

* bezpośrednio po nabyciu nieruchomości, w latach 2005-2009 Wnioskodawczyni dokonywała jej amortyzacji stosując stawkę właściwą dla budynków mieszkalnych w wysokości 1,5%, a obliczone odpisy amortyzacyjne zaliczała do kosztów uzyskania przychodu,

* w wyniku przeprowadzonego postępowania kontrolnego w 2010 r. ww. odpisy amortyzacyjne zostały uznane za nieprawidłowe i nieuzasadnione, w związku z czym Wnioskodawczyni dokonała stosownych korekt w złożonych wcześniej deklaracjach w podatku dochodowym do osób fizycznych, wyłączając z kosztów uzyskania przychodów wszystkie dokonane wcześniej odpisy amortyzacyjne oraz uiszczając właściwy podatek dochodowy od osób fizycznych powstały na skutek dokonanych czynności.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

W jaki sposób i kto ma ustalić wartość początkową całego obiektu.

Zdaniem Wnioskodawczyni, wycenę zbudowanego obiektu należy dokonać przez osobę posiadającą uprawnienia w tym zakresie, wg faktycznej wartości przypadającej na rok 2010, a następnie od tej wartości w momencie wprowadzenia tej budowli do księgi ewidencji środków trwałych naliczać 2,5% amortyzację. Istotne elementy stanowiska Wnioskodawczyni w sprawie zawarto także w uzupełnieniu wniosku, gdzie wskazano, iż nie ulega wątpliwości, iż nieruchomość budynkowa, będąca wyłączną własnością Wnioskodawczyni, jest środkiem trwałym w rozumieniu art. 22a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Jednakże w celu rozpoczęcia amortyzacji budynek należy ująć w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych. W celu dokonania powyższego Wnioskodawczyni musi ustalić wartość początkową środka trwałego. Zgodnie z regulacją art. 22f ww. ustawy, podatnicy, z wyjątkiem tych, którzy ze względu na ogłoszoną upadłość obejmującą likwidację majątku nie prowadzą działalności gospodarczej, dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 22a ust. 1 ww. ustawy. Odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od ujawnionych środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych nieobjętych dotychczas ewidencją, począwszy od miesiąca następującego po miesiącu, w którym te środki lub wartości zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (art. 22h ust. 1 pkt 4 ww. ustawy). Przedmiotowa nieruchomość wytworzona, a następnie ulepszona przez Wnioskodawczynię i jej rodziców, stała się wyłączną własnością Wnioskodawczyni w 2005 r. na podstawie umowy zniesienia współwłasności oraz umowy darowizny. Do dnia sporządzenia wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej nie została ustalona jej wartość początkowa, jak również nie została wprowadzona do właściwej ewidencji środków trwałych.

Biorąc powyższe pod uwagę, w opinii Wnioskodawczyni, zastosowanie znajduje przepis art. 22g ust. 8 ww. ustawy, zgodnie z którym jeżeli nie można ustalić ceny nabycia środków trwałych lub ich części nabytych przez podatników przed dniem założenia ewidencji, wartość początkową tych środków przyjmuje się w wysokości wynikającej z wyceny dokonanej przez podatnika, z uwzględnieniem cen rynkowych środków trwałych lub tego samego rodzaju z grudnia roku poprzedzającego rok założenia ewidencji lub sporządzenia wykazu oraz stanu i stopnia ich zużycia. Wartość rynkową rzeczy lub praw majątkowych określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca odpłatnego zbycia. Powyższe wynika z treści art. 19 ust. 3 ww. ustawy. Jednocześnie wyceny środka trwałego należy dokonać przy uwzględnieniu dokonanych w czasie użytkowania nieruchomości budynkowej ulepszeń w wyniku rozbudowy lub modernizacji, ustalając wartość początkową tych środków z uwzględnieniem sumy wydatków na ich ulepszenie, w tym także o wydatki na nabycie części składowych lub peryferyjnych, których jednostkowa cena nabycia przekracza 3.500 zł. Zgodnie bowiem z art. 22g ust. 17 ww. ustawy, środki trwale uważa się za ulepszone, gdy suma wydatków poniesionych na ich przebudowę, rozbudowę, rekonstrukcję, adaptację lub modernizację w danym roku podatkowym przekracza 3.500 zł i wydatki te powodują wzrost wartości użytkowej w stosunku do wartości z dnia przyjęcia środków trwałych do używania, mierzonej w szczególności okresem używania, zdolnością wytwórczą, jakością produktów uzyskiwanych za pomocą ulepszonych środków trwałych i kosztami ich eksploatacji.

Reasumując, zdaniem Wnioskodawczyni, aby rozpocząć amortyzację środka trwałego powinna Ona dokonać jego wyceny w celu ustalenia jego wartości początkowej, a następnie wprowadzić go do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych. Po dokonaniu powyższego, począwszy od miesiąca następującego po miesiącu, w którym środki te zostaną wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, będzie przysługiwało Jej prawo do dokonywania odpisów amortyzacyjnych i zaliczania ich wartości w koszty uzyskania przychodów. W celu ustalenia wartości początkowej środka trwałego musi dokonać wyceny nieruchomości, bądź sama, bądź też poprzez zlecenie powyższego uprawnionemu podmiotowi - biegłemu z zakresu szacowania nieruchomości. Powyższe powinno zostać dokonane przy uwzględnieniu cen rynkowych środków trwałych tego samego rodzaju z grudnia roku poprzedzającego rok założenia ewidencji oraz stanu i stopnia ich zużycia, przy jednoczesnym uwzględnieniu wszystkich dokonanych ulepszeń zwiększających wartość nieruchomości budynkowej poczynionych w trakcie jej posiadania.

Na tle przedstawionego zdarzenia przyszłego stwierdzam co następuje:

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Kosztami uzyskania przychodów są także odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23 (art. 22 ust. 8 ww. ustawy).

Zgodnie z art. 22a ust. 1 ww. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

Odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od ujawnionych środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych nieobjętych dotychczas ewidencją, począwszy od miesiąca następującego po miesiącu, w którym te środki lub wartości zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (art. 22h ust. 1 pkt 4).

W myśl art. 22f ust. 1 ww. ustawy, podatnicy, z wyjątkiem tych, którzy ze względu na ogłoszoną upadłość obejmującą likwidację majątku nie prowadzą działalności gospodarczej, dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 22a ust. 1 i ust. 2 pkt 1-3 oraz w art. 22b.

Zasady ustalania wartości początkowej reguluje art. 22g ww. ustawy.

Stosownie do art. 22g ust. 1 pkt 1, 2 i 3 ww. ustawy, za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-18, uważa się:

* w razie nabycia w drodze kupna - cenę ich nabycia

* w razie wytworzenia we własnym zakresie - koszt wytworzenia,

* w razie nabycia w drodze spadku, darowizny lub w inny nieodpłatny sposób - wartość rynkową z dnia nabycia, chyba że umowa darowizny albo umowa o nieodpłatnym przekazaniu określa tę wartość w niższej wysokości.

Zgodnie z art. 22g ust. 3 ww. ustawy, za cenę nabycia uważa się kwotę należną zbywcy, powiększoną o koszty związane z zakupem naliczone do dnia przekazania środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej do używania, a w szczególności o koszty transportu, załadunku i wyładunku, ubezpieczenia w drodze, montażu, instalacji i uruchomienia programów oraz systemów komputerowych, opłat notarialnych, skarbowych i innych, odsetek, prowizji, oraz pomniejszoną o podatek od towarów i usług, z wyjątkiem przypadków, gdy zgodnie z odrębnymi przepisami podatek od towarów i usług nie stanowi podatku naliczonego albo podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty należnego podatku o podatek naliczony albo zwrot różnicy podatku w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. W przypadku importu cena nabycia obejmuje cło i podatek akcyzowy od importu składników majątku.

Natomiast za koszt wytworzenia uważa się wartość, w cenie nabycia, zużytych do wytworzenia środków trwałych: rzeczowych składników majątku i wykorzystanych usług obcych, kosztów wynagrodzeń za prace wraz z pochodnymi i inne koszty dające się zaliczyć do wartości wytworzonych środków trwałych. Do kosztu wytworzenia nie zalicza się wartości własnej pracy podatnika, jego małżonka i małoletnich dzieci, kosztów ogólnych zarządu, kosztów sprzedaży oraz pozostałych kosztów operacyjnych i kosztów operacji finansowych, w szczególności odsetek od pożyczek (kredytów) i prowizji, z wyłączeniem odsetek i prowizji naliczonych do dnia przekazania środka trwałego do używania (art. 22g ust. 4 ww. ustawy).

Jeżeli nie można ustalić ceny nabycia środków trwałych lub ich części nabytych przez podatników przed dniem założenia ewidencji lub sporządzenia wykazu, o których mowa w art. 22n, wartość początkową tych środków przyjmuje się w wysokości wynikającej z wyceny dokonanej przez podatnika, z uwzględnieniem cen rynkowych środków trwałych tego samego rodzaju z grudnia roku poprzedzającego rok założenia ewidencji lub sporządzenia wykazu oraz stanu i stopnia ich zużycia (art. 22g ust. 8 ww. ustawy).

W myśl natomiast art. 22g ust. 9 ww. ustawy, jeżeli podatnik nie może ustalić kosztu wytworzenia, o którym mowa w ust. 4, wartość początkową środków trwałych ustala się w wysokości określonej z uwzględnieniem cen rynkowych, o których mowa w ust. 8, przez biegłego, powołanego przez podatnika.

Przy ustalaniu wartości początkowej poszczególnych środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, zgodnie z ust. 1 pkt 3-5 oraz ust. 2, 8, 9, 14 i 15, przepis art. 19 stosuje się odpowiednio (art. 22g ust. 16 ww. ustawy).

Zgonie z art. 19 ust. 3 ww. ustawy, wartość rynkową, o której mowa w ust. 1, rzeczy lub praw majątkowych określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca odpłatnego zbycia.

Przy czym pamiętać należy, iż jeżeli wartość wyrażona w cenie określonej w umowie odpłatnego zbycia znacznie odbiega od wartości rynkowej nieruchomości lub praw majątkowych oraz innych rzeczy, organ podatkowy lub organ kontroli skarbowej wezwie strony umowy do zmiany tej wartości lub wskazania przyczyn uzasadniających podanie ceny znacznie odbiegającej od wartości rynkowej. W razie nieudzielenia odpowiedzi, niedokonania zmiany wartości lub niewskazania przyczyn, które uzasadniają podanie ceny znacznie odbiegającej od wartości rynkowej, organ podatkowy lub organ kontroli skarbowej określi wartość z uwzględnieniem opinii biegłego lub biegłych. Jeżeli wartość ustalona w ten sposób odbiega co najmniej o 33% od wartości wyrażonej w cenie, koszty opinii biegłego lub biegłych ponosi zbywający.

Z powyższych przepisów wynika, iż zasadnicze znaczenie dla sposobu ustalenia wartości początkowej środka trwałego ma sposób jego nabycia. Zauważyć przy tym należy, iż możliwość ustalenia wartości początkowej środka trwałego poprzez wycenę dokonywaną przez podatnika (w przypadku nabycia w drodze kupna), bądź też w drodze wyceny dokonanej przez biegłego (w przypadku wytworzenia we własnym zakresie), ma charakter szczególny i stanowi wyjątek od obowiązujących zasad ustalania tejże wartości wg zasad określonych w art. 22g ust. 1 ww. ustawy. Niemożność ustalenia wartości początkowej środka trwałego zgodnie z generalną zasadą winna mieć przy tym charakter obiektywny, a więc dotyczyć np. tych sytuacji, w których podatnik nie posiada - bo nie musiał posiadać stosownych dokumentów stwierdzających wysokość poniesionych przez niego wydatków na nabycie, bądź wytworzenie określonego składnika majątku (dot. np. nabycia określonego składnika majątku przed rozpoczęciem prowadzenia działalności gospodarczej, czy też przeznaczenia do działalności gospodarczej prywatnego składnika majątku). Jednocześnie wskazać należy, iż możliwość ustalenia wartości początkowej środka trwałego w oparciu o wycenę dokonaną przez podatnika, zgodnie z cyt. art. 22g ust. 8 ww. ustawy, może mieć miejsce jedynie w przypadku, gdy środek trwały został nabyty w drodze kupna, natomiast do ustalenia tej wartości w drodze wyceny biegłego rzeczoznawcy, zgodnie z art. 22g ust. 9 ww. ustawy, może dojść jedynie w przypadku wytworzenia środka trwałego we własnym zakresie.

Ponadto wartość początkową środka trwałego powiększa się o wartość nakładów ulepszeniowych poczynionych na ten środek. W myśl bowiem art. 22g ust. 19 ww. ustawy, jeżeli środki trwałe uległy ulepszeniu w wyniku przebudowy, rozbudowy, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji, wartość początkową tych środków, ustaloną zgodnie z ust. 1, 3-9 i 11-15, powiększa się o sumę wydatków na ich ulepszenie, w tym także o wydatki na nabycie części składowych lub peryferyjnych, których jednostkowa cena nabycia przekracza 3.500 zł Środki trwałe uważa się za ulepszone, gdy suma wydatków poniesionych na ich przebudowę, rozbudowę, rekonstrukcję, adaptację lub modernizację w danym roku podatkowym przekracza 3.500 zł i wydatki te powodują wzrost wartości użytkowej w stosunku do wartości z dnia przyjęcia środków trwałych do używania, mierzonej w szczególności okresem używania, zdolnością wytwórczą, jakością produktów uzyskiwanych za pomocą ulepszonych środków trwałych i kosztami ich eksploatacji.

Z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika, iż Wnioskodawczyni od 1990 r. prowadzi pozarolniczą działalność gospodarczą w zakresie wynajmu pomieszczeń noclegowych wraz z wyżywieniem. Na potrzeby tej działalności, wspólnie z rodzicami, w 1990 r. wybudowała budynek niemieszkalny. Budynek ten od początku był i nadal jest wykorzystywany w ww. działalności. W trakcie użytkowania ww. budynku Wnioskodawczyni ponosiła nakłady na jego rozbudowę. W 2005 r. w wyniku zniesienia współwłasności oraz zawarcia umowy darowizny, Wnioskodawczyni stała się wyłączną właścicielką ww. budynku. Przedmiotowa nieruchomość spełniała kryteria środka trwałego, mimo tego nie została wprowadzona do ewidencji środków trwałych.

Mając na względzie przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe oraz cyt. wyżej przepisy stwierdzić należy, iż z uwagi na fakt, że nieruchomość budynkowa wskazana we wniosku została wytworzona przez Wnioskodawczynię i jej rodziców we własnym zakresie, a nie nabyta w drodze kupna, niemożliwe jest ustalenie jej wartości poprzez wycenę dokonaną przez podatnika, o której mowa w art. 22g ust. 8 ww. ustawy. Ustalenie wartości początkowej środka trwałego w ten sposób jest możliwe, jak wskazano powyżej, jedynie w przypadku nabycia tego środka w drodze kupna. W przedstawionym we wniosku zdarzeniu przyszłym wartość początkową przedmiotowego budynku należy ustalić według kosztu jego wytworzenia, na który składać się będą:

* udokumentowane wydatki poniesione na wytworzenie w roku 1990 przedmiotowej nieruchomości, przypadające proporcjonalnie na udział Wnioskodawczyni w tej nieruchomości,

* udokumentowane wydatki ponoszone na rozbudowę ww. nieruchomości w części przypadającej na udział Wnioskodawczyni w tej nieruchomości oraz

* wartość nabytego przez Wnioskodawczynię w 2005 r. udziału w nieruchomości wynikająca z zawartej umowy darowizny oraz zniesienia współwłasności.

W szczególności wskazać należy, iż w przedstawionym zdarzeniu przyszłym bezpodstawne jest ustalanie wartości początkowej nieruchomości w drodze wyceny dokonanej przez biegłego rzeczoznawcę. Jak wynika bowiem z wniosku nieruchomość ta wybudowana została dla celów prowadzenia w niej pozarolniczej działalności gospodarczej i od początku w tej działalności wykorzystywana. Także w trakcie ponoszenia wydatków ulepszeniowych na tę nieruchomość służyła ona tej działalności. Wnioskodawczyni winna zatem posiadać dokumenty stwierdzające wysokość ponoszonych na ww. nieruchomość wydatków.

Jednocześnie zauważyć należy, iż w myśl art. 22h ust. 1 pkt 4 ww. ustawy, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od ujawnionych środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych nieobjętych dotychczas ewidencją, począwszy od miesiąca następującego po miesiącu, w którym te środki lub wartości zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych. Przy czym wartość początkową ujawnionych środków trwałych ustala się zgodnie z treścią cyt. art. 22g ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Z uwagi na powyższe stanowisko przedstawione we wniosku w części dotyczącej sposobu ustalenia wartości początkowej nieruchomości należało uznać za nieprawidłowe.

Odnosząc się natomiast do kwestii ustalenia właściwej stawki dla celów amortyzacji ww. nieruchomości stwierdzić należy, iż myśl art. 22i ust. 1 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 22j-22ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1.

Zgodnie z Wykazem Rocznych Stawek Amortyzacyjnych, stanowiącym Załącznik nr 1 do ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, roczna stawka amortyzacyjna dla budynków niemieszkalnych zaliczonych do grupy 10 Klasyfikacji Środków Trwałych wynosi 2,5%.

Zauważyć przy tym należy, iż kwalifikacji środka trwałego do określonej grupy Klasyfikacji Środków Trwałych dokonuje sam podatnik. Kwestii tej, jak również tego, co mieści się w określonym grupowaniu KŚT, nie regulują bowiem przepisy prawa podatkowego, a tylko te przepisy, zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej mogą być przedmiotem interpretacji indywidualnej. Kwestia powyższa uregulowana jest bowiem w przepisach wykonawczych do ustawy z dnia 29 czerwca 1995 r. o statystyce publicznej (Dz. U. Nr 88, poz. 439 z późn. zm.), tj. w rozporządzeniu Radny Ministrów z dnia 30 grudnia 1999 r. (Dz. U. 112, po. 1317 z późn. zm.). W przypadku wątpliwości w zakresie stosowania i ustalenia klasyfikacji KŚT zainteresowany podmiot może zwrócić się o wyjaśnienia bądź wskazanie symbolu (grupy) środka trwałego do Urzędu Statystycznego w Łodzi.

Z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika, iż Wnioskodawczyni jest właścicielką budynku niemieszkalnego, stanowiącego środek trwały w prowadzonej przez nią pozarolniczej działalności gospodarczej.

Mając powyższe na względzie stwierdzić należy, iż jeżeli budynek ten zostanie zakwalifikowany przez Wnioskodawczynię do grupy 10 Klasyfikacji Środków Trwałych, dla celów jego amortyzacji właściwa będzie stawka 2,5%.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44 - 100 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.