IBPBI/1/415-772/11/WRz

Pisma urzędowe
Status:  Nieoceniane

Pismo z dnia 6 października 2011 r. Izba Skarbowa w Katowicach IBPBI/1/415-772/11/WRz

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni, przedstawione we wniosku z dnia 2 sierpnia 2011 r. (data wpływu do tut. Biura 4 sierpnia 2011 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zakwalifikowania:

* wskazanego we wniosku składnika majątku (samochodu) do środków trwałych - jest nieprawidłowe,

* wydatków poniesionych na nabycie ww. składnika majątku do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 4 sierpnia 2011 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zakwalifikowania wskazanego we wniosku składnika majątku (samochodu) do środków trwałych oraz wydatków poniesionych na nabycie ww. składnika majątku do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawczyni zakupiła samochód osobowy o ładowności 3,5 tony i zakłada, iż będzie on użytkowany i zostanie sprzedany przed upływem 12 miesięcy od momentu zakupu. Wnioskodawczyni sporadycznie bowiem dokonuje zakupów samochodów w celach ich dalszej odsprzedaży.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

Czy istnieje możliwość uznania zakupionego samochodu osobowego za środek trwały w prowadzonej działalności gospodarczej przy jednoczesnym zaliczeniu (w miesiącu zakupu) wydatków poniesionych na jego nabycie do kosztów uzyskania przychodu tej działalności.

Czy w takiej sytuacji nie jest wymagane uznanie zakupionego samochodu za środek trwały i można traktować go jako towar handlowy i wykazać na koniec roku w inwentaryzacji końcowej.

Zdaniem Wnioskodawczyni, istnieje możliwość uznania zakupionego samochodu osobowego, za środek trwały w prowadzonej działalności gospodarczej przeznaczony do dalszej odsprzedaży, przy jednoczesnym zaksięgowaniu wydatków na jego nabycie jako kosztów uzyskania przychodu w miesiącu jego zakupu. W opini Wnioskodawczyni nie jest zatem konieczne uznanie ww. składnika za towar handlowy i jego wykazanie na koniec roku w inwentaryzacji końcowej. Stanowisko to, zdaniem Wnioskodawczyni, potwiedzają przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 z późn. zm.), t.j. art. 22e tej ustawy. Jej zdaniem istotnym jest założenie, aby samochód został sprzedany przed upływem 12 miesięcy od momentu zakupu - wówczas powstaje przychód z działalności gospodarczej, który podlega opodatkowaniu.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam co następuje.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Z powyższego przepisu wynika, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie koszty, a więc bezpośrednio i pośrednio związane z uzyskiwaniem przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 powołanej ustawy.

Aby zatem wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu, winien, w myśl powołanego wyżej przepisu, spełniać łącznie następujące warunki:

* pozostawać w związku przyczynowym z przychodem lub ze źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zarachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów,

* nie znajdować się na liście kosztów nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy,

* być właściwie udokumentowany.

W myśl art. 23 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na:

a.

nabycie gruntów lub prawa wieczystego użytkowania gruntów, z wyjątkiem opłat za wieczyste użytkowanie gruntów,

b.

nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż wymienione w lit. a) środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części,

c.

ulepszenie środków trwałych, które zgodnie z art. 22g ust. 17 powiększają wartość środków trwałych, stanowiącą podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych

- wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów przy określaniu dochodu z odpłatnego zbycia rzeczy określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d), oraz gdy odpłatne zbycie rzeczy i praw jest przedmiotem działalności gospodarczej, a także w przypadku odpłatnego zbycia składników majątku związanych z działalnością gospodarczą, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, bez względu na czas ich poniesienia.

W myśl art. 22a ust. 1 ww. ustawy, amortyzacji podlegają z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1.

budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,

2.

maszyny, urządzenia i środki transportu,

3.

inne przedmioty

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Wobec powyższego przy kwalifikowaniu składnika majątku (samochodu) do środków trwałych, jednym z decydujących kryteriów jest przewidywany okres jego używania dłuższy niż rok.

Jak wynika ze złożonego wniosku i zawartego w nim stanowiska, dla celów prowadzonej działalności gospodarczej, Wnioskodawczyni zakupiła samochód osobowy o ładowności do 3,5 tony. Jednocześnie zakłada, że będzie on użytkowany i zostanie odsprzedany przed upływem 12 miesięcy od momentu zakupu. Samochód ten zostanie uznany za środek trwały w prowadzonej działalności gospodarczej, przy jednoczesnym zaliczeniu (w miesiącu zakupu) wydatków poniesionych na jego nabycie do kosztów uzyskania przychodu tej działalności.

Mając powyższe na względzie stwierdzić należy, iż skoro Wnioskodawczyni zakłada, iż w ramach prowadzonej działalności gospodarczej ww. samochód będzie używała krócej niż 1 rok, i przed upływem roku licząc od jego nabycia zostanie on sprzedany, to brak jest podstaw prawnych do zakwalifikowania tego składnika majątku do środków trwałych prowadzonej działalności gospodarczej.

W tym też zakresie stanowisko Wnioskodawczyni jest nieprawidłowe.

Odnośnie możliwości i momentu ujęcia ww. wydatku w ciężar kosztów uzyskania przychodów wskazać należy, że zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 49 powołanej ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków poniesionych na zakup zużywających się stopniowo rzeczowych składników majątku przedsiębiorstwa, niezaliczanych zgodnie z odrębnymi przepisami do środków trwałych - w przypadku stwierdzenia, że składniki te nie są wykorzystywane dla celów prowadzonej działalności gospodarczej, lecz służą celom osobistym podatnika, pracowników lub innych osób, albo bez uzasadnienia znajdują się poza siedzibą przedsiębiorstwa.

W świetle ww. przepisu oraz definicji kosztów uzyskania przychodów określonej w art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stwierdzić należy, iż Wnioskodawczyni do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej może zaliczyć wydatki poniesione na nabycie wskazanego we wniosku samochodu osobowego, który będzie wykorzystywany dla celów prowadzonej działalności gospodarczej a którego okres używania będzie krótszy niż rok i który z tej przyczyny nie zostanie zaliczony do środków trwałych.

Pamiętać jednakże należy, iż zaliczenie do kosztu uzyskania przychodu wydatku na nabycie ww. składnika majątku, jest możliwe jeżeli Wnioskodawczyni wykaże, iż składnik ten będzie faktycznie wykorzystywany w działalności gospodarczej i przyczyni się do osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów. Jeżeli bowiem zakupiony składnik majątku (samochód osobowy) nie przyczyni się do osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, gdyż będzie np. służył celom osobistym, to wydatek na jego nabycie nie może stanowić kosztu uzyskania przychodu. Odnosząc się do momentu zaliczenia ww. wydatków do kosztów uzyskania przychodów zaznaczyć należy, iż w myśl art. 22 ust. 6b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów w przypadku podatników, o których mowa w ust. 6, z zastrzeżeniem ust. 5e, 6ba, 6bb i 7b, uważa się dzień wystawienia faktury (rachunku) lub innego dowodu stanowiącego podstawę do zaksięgowania (ujęcia) kosztu.

W świetle powyższego stanowisko Wnioskodawczyni, dotyczące możliwości zaliczenia (w miesiącu zakupu) wydatków poniesionych na nabycie samochodu do kosztów uzyskania przychodu należy z ww. zastrzeżeniem uznać za prawidłowe.

Jeżeli jednak po upływie roku samochód ten będzie nadal wykorzystywany na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej, zastosowanie znajdzie art. 22e ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W myśl art. 22e ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jeżeli podatnicy nabędą lub wytworzą we własnym zakresie składniki majątku wymienione w art. 22a ust. 1 i art. 22b ust. 1, o wartości początkowej przekraczającej 3.500 zł, i ze względu na przewidywany przez nich okres używania równy lub krótszy niż rok nie zaliczą ich do środków trwałych albo wartości niematerialnych i prawnych, a faktyczny okres ich używania przekroczy rok - podatnicy są obowiązani, w pierwszym miesiącu następującym po miesiącu, w którym ten rok upłynął:

1.

zaliczyć te składniki do środków trwałych albo wartości niematerialnych i prawnych, przyjmując je do ewidencji w cenie nabycia albo koszcie wytworzenia,

2.

zmniejszyć koszty uzyskania przychodów o różnicę między ceną nabycia lub kosztem wytworzenia a kwotą odpisów amortyzacyjnych, przypadającą na okres ich dotychczasowego używania, obliczonych dla środków trwałych przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie rocznych stawek amortyzacyjnych, stanowiącym załącznik nr 1 do ustawy, zwanym "Wykazem stawek amortyzacyjnych", a dla wartości niematerialnych i prawnych - przy zastosowaniu zasad określonych w art. 22m,

3.

stosować stawki amortyzacji, o których mowa w pkt 2, w całym okresie dokonywania odpisów amortyzacyjnych,

4.

wpłacić, w terminie do 20 dnia tego miesiąca, do urzędu skarbowego kwotę odsetek naliczonych od dnia zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie składników majątku do dnia, w którym okres ich używania przekroczył rok, i naliczoną kwotę odsetek wykazać w zeznaniu, o którym mowa w art. 45 ust. 1 lub 1a pkt 2; odsetki od różnicy, o której mowa w pkt 2, są naliczane według stawki odsetek za zwłokę od zaległości podatkowych obowiązującej w dniu zaliczenia składnika majątku do środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych.

Należy także zwrócić uwagę, iż udowodnienie że zakupu ww. samochodu nie dokonano w celach osobistych, jak również wykazania związku poniesionych wydatków z działalnością gospodarczą oraz ich wpływu na wysokość osiągniętych przychodów ciąży na podatniku. Organ wydający interpretację opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego opisanego we wniosku.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie, ul. Kraszewskiego 4a, 35-016 Rzeszów, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, 43-300 Bielsko-Biała, ul. Traugutta 2a.

Opublikowano: http://sip.mf.gov.pl