IBPBI/1/415-72/11/KB

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 13 stycznia 2011 r. (data pływu do tut. Biura 19 stycznia 2011 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie:

* możliwości zaliczania do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej wydatków poniesionych za granicą na zakup paliwa w kwocie brutto - jest nieprawidłowe,

* sposobu przeliczania wartości poniesionych kosztów - jest prawidłowe.

W dniu 19 stycznia 2011 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych m.in. w zakresie możliwości zaliczania do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej wydatków poniesionych za granicą na zakup paliwa w kwocie brutto oraz sposobu przeliczania wartości poniesionych kosztów.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca prowadzi działalność w zakresie transportu w krajach Unii Europejskiej. Rozlicza się w oparciu o podatkową księgę przychodów i rozchodów, a opodatkowany jest podatkiem dochodowym na "zasadach ogólnych". Za wykonane usługi wystawia faktury VAT w euro, płatność otrzymuje również w euro przelewami na specjalny rachunek walutowy. Do pewnego momentu, koszty paliwa i przejazdów autostradami za granicą były dokumentowane zagranicznymi paragonami, które po uzupełnieniu o określone dane zarachowywał w koszty brutto, bowiem nie przysługiwało mu od nich odliczenie podatku VAT. Od kilku miesięcy powyższe koszty są dokumentowane fakturami, wystawianymi przez niemiecką firmę. Firma ta zajmuje się także odzyskiwaniem podatku od wartości dodanej zapłaconego w cenie paliwa za granicą. W momencie gdy VAT odzyska, wystawia Wnioskodawcy notę uznaniową opierającą na kwotę zwróconego VAT-u, pomniejszoną o prowizję, jaką od tego pobiera. Kwoty z noty nie przelewa bezpośrednio Wnioskodawcy, lecz pomniejsza o nią wartość jego zobowiązań do zapłaty z tytułu kolejnych faktur za paliwa.

W związku z powyższym zadano m.in. następujące pytanie:

Czy Wnioskodawca prawidłowo zalicza w koszty podatkowe kwotę brutto z faktury za paliwa wystawioną przez niemiecką firmę, po uprzednim jej przeliczeniu z euro na złotówki po kursie średnim Banku z dnia poprzedzającego dzień jej wystawienia.

(pytanie oznaczone we wniosku nr 1)

Zdaniem Wnioskodawcy, firma niemiecka wystawia faktury w euro, lecz przelicza je także na PLN, po kursie innym niż średni Banku, bowiem płatności za nie Wnioskodawca ma dokonywać w PLN. Ze względu na to, iż nie przysługuje mu z takiej faktury odliczenie VAT (w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług podatek od wartości dodanej płacony za granicą nie jest naszym krajowym podatkiem VAT, podlegającym na podst. art. 86 odliczeniu), dlatego w koszty zalicza fakturę brutto i przelicza ją po kursie średnim Banku z dnia poprzedzającego dzień poniesienia kosztu, a więc poprzedzającego dzień wystawienia faktury. Nie zalicza w koszty kwoty w PLN z tejże faktury, bo wynika ona z przeliczenia po kursie innym, niż kurs średni Banku z dnia poprzedzającego jej wystawienie (art. 11a ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

Na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam co następuje:

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Aby zatem dany wydatek mógł zostać zakwalifikowany do kosztów uzyskania przychodu musi spełniać łącznie następujące przesłanki:

* musi być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,

* nie może być wymieniony w art. 23 ww. ustawy, wśród wydatków nie stanowiących kosztów uzyskania przychodów,

* musi być należycie udokumentowany.

Generalnie należy przyjąć, iż kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie przychodów bądź też zabezpieczenie lub zachowanie tego źródła przychodów, o ile w myśl przepisów ww. ustawy nie podlegają wyłączeniu z tychże kosztów. Przy czym związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem wydatku a osiągnięciem przychodu bądź zachowaniem lub zabezpieczeniem jego źródła należy oceniać indywidualnie w stosunku do każdego wydatku. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczynić się do osiągnięcia przychodu bądź służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów. Przy czym obowiązek wykazania ww. związku spoczywa na podatniku.

Koszty poniesione na zachowanie źródła przychodu to koszty, które poniesione zostały, aby przychody z danego źródła przychodów w dalszym ciągu uzyskiwano oraz aby takie źródło w ogóle dalej istniało. Natomiast za koszty służące zabezpieczeniu źródła przychodów należy uznać koszty poniesione na ochronę istniejącego źródła przychodów, w sposób, gwarantujący bezpieczne funkcjonowanie tego źródła. Istotą tego rodzaju kosztów jest więc ich obligatoryjne poniesienie w celu nie dopuszczenia do utraty źródła przychodu w przyszłości.

Zauważyć przy tym należy, iż koszty uzyskania przychodów nie są kosztami uzyskania jakichkolwiek przychodów, lecz zawsze związane są z uzyskaniem przychodu z konkretnego źródła. Koszty te są zatem ściśle i funkcjonalnie przyporządkowane do danego źródła przychodów.

W myśl art. 23 ust. 1 pkt 43 ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów podatku od towarów i usług, z tym że jest kosztem uzyskania przychodów:

Z powyższego wynika, iż za wyjątkiem przypadków wskazanych w ww. przepisie, podatek od towarów i usług nie może stanowić podatkowego kosztu uzyskania przychodu.

Zgodnie z art. 2 pkt 11 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. podatku od towaru i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), ilekroć w dalszych przepisach jest mowa o podatku od wartości dodanej - rozumie się przez to podatek od wartości dodanej nakładany na terytorium innych państw członkowskich, z wyjątkiem podatku od towaru i usług nakładanego tą ustawą. W polskim systemie prawnym podatek od towarów i usług obowiązujący na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej jest odpowiednikiem podatku od wartości dodanej funkcjonującego w innych państwach Unii Europejskiej. Ustawa o podatku od towaru i usług stanowi implementację przepisów VI Dyrektywy dotyczącej "wspólnego systemu podatku od wartości dodanej".

Pojęcie podatku od wartości dodanej obejmuje więc zarówno "podatek od towarów i usług", obowiązujący na terenie Polski, jak i "podatek od wartości dodanej", o którym mowa w powołanym wcześniej art. 2 pkt 11 ustawy o podatku od towaru i usług, tj. podatek nakładany na terenie innych państw członkowskich Unii Europejskiej. Z uwagi na tożsamość podatku od wartości dodanej oraz podatku od towarów i usług podatek ten powinien podlegać tym samym regulacjom podatkowym przewidzianym w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych co podatek od towarów i usług obowiązujący na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż Wnioskodawca prowadzi pozarolniczą działalność gospodarczą w zakresie transportu. Usługi świadczy na terenie krajów Unii Europejskiej. Dochody uzyskane z tej działalności opodatkowuje podatkiem dochodowym uiszczanym na "zasadach ogólnych", a zdarzenia gospodarcze związane z tą działalnością ewidencjonuje w podatkowej księdze przychodów i rozchodów. W związku z prowadzoną działalnością Wnioskodawca ponosi wydatki m.in. na zakup paliwa oraz przejazd autostradami. Wydatki te udokumentowane są fakturami wystawianymi przez firmę niemiecką w euro oraz złotówkach. Wnioskodawca jest także podatnikiem podatku od towarów i usług, na co wskazuje fakt wystawiania przez niego faktur VAT za wykonane usługi. We wniosku wskazano także, iż Wnioskodawca zaliczał do kosztów uzyskania przychodu prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej wartość brutto wynikającą z otrzymanych faktur VAT za zakup paliwa oraz przejazdy autostradami, gdyż w jego opinii podatek od wartości dodanej zapłacony za granicą nie jest krajowym naliczonym podatkiem od towarów i usług, a zatem nie podlega odliczeniu od podatku należnego.

Mając na względzie cyt. wyżej przepisy stwierdzić należy, iż podatek od wartości dodanej zapłacony za granicą, jako tożsamy z polskim podatkiem od towarów i usług, może zostać zaliczony do ww. kosztów jedynie w przypadkach wskazanych w cyt. wyżej art. 23 ust. 1 pkt 43 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zatem fakt, iż podatek od wartości dodanej zapłacony przez Wnioskodawcę w związku z zakupem paliwa oraz uiszczeniem opłat za przejazd autostradami za granicą nie jest krajowym podatkiem od towarów i usług nie stanowi przesłanki zaliczania go do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej przez Niego pozarolniczej działalności gospodarczej. W konsekwencji powyższego stwierdzić należy iż, jeżeli u Wnioskodawcy nie występują inne przesłanki zaliczenia tego podatku do kosztów uzyskania przychodu, o których mowa w cyt. art. 23 ust. 1 pkt 43 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, Wnioskodawca powinien zaliczać do ww. kosztów wartość netto otrzymanych faktur.

Odnosząc się natomiast do kwestii sposobu przeliczenia wartości poniesionych kosztów z euro na złotówki w celu ich zaewidencjonowania w prowadzonej podatkowej księdze przychodów i rozchodów stwierdzić należy, iż zgodnie z art. 22 ust. 1 zdanie 2 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 grudnia 2010 r., koszty poniesione w walutach obcych przelicza się na złote według kursu średniego ogłaszanego przez Bankz ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień poniesienia kosztu. Od dnia 1 stycznia 2011 r. kwestię sposobu przeliczania poniesionych w walucie obcej kosztów reguluje art. 11a ust. 2 ww. ustawy. W myśl tego przepisu, koszty poniesione w walutach obcych przelicza się na złote według kursu średniego ogłaszanego przez Bank z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień poniesienia kosztu.

Zgodnie z art. 24a ust. 1 ww. ustawy, osoby fizyczne, spółki cywilne osób fizycznych, spółki jawne osób fizycznych oraz spółki partnerskie, wykonujące działalność gospodarczą, są obowiązane prowadzić podatkową księgę przychodów i rozchodów, zwaną dalej "księgą", z zastrzeżeniem ust. 3 i 5, albo księgi rachunkowe, zgodnie z odrębnymi przepisami, w sposób zapewniający ustalenie dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy, w tym za okres sprawozdawczy, a także uwzględniać w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych informacje niezbędne do obliczenia wysokości odpisów amortyzacyjnych zgodnie z przepisami art. 22a-22o.

Szczegółowe zasady prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów określa rozporządzenie Ministra Finansów z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów (Dz. U. Nr 152, poz. 1475 z późn. zm.).

W myśl § 12 ust. 1 ww. rozporządzenia, zapisy w księdze dokonywane są w języku polskim i w walucie polskiej w sposób staranny, czytelny i trwały, na podstawie prawidłowych i rzetelnych dowodów.

Stosownie do § 12 ust. 4 ww. rozporządzenia, dowód księgowy powinien być sporządzony w języku polskim. Treść dowodu musi być pełna i zrozumiała; dopuszczalne jest stosowanie skrótów ogólnie przyjętych. Jeżeli w dowodzie podane jest wartościowe określenie operacji gospodarczej tylko w walucie obcej, podatnik posiadający ten dowód jest obowiązany przeliczyć walutę obcą na złote, po obowiązującym w dniu dokonania operacji kursie, zgodnie z zasadami określonymi w ustawie o podatku dochodowym. Wynik przeliczenia należy zamieścić w wolnych polach dowodu lub w załączniku do dowodu sporządzonego w walucie obcej.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż Wnioskodawca, w związku z zakupem paliwa oraz uiszczaniem opłat za przejazdy autostradami za granicą, otrzymuje faktury. Faktury te wystawiane są w walucie obcej (euro). Jednocześnie ich wartość od razu przeliczona jest przez wystawcę na złotówki po ustalonym przez niego kursie, innym niż średni kurs Banku z dnia poprzedzającego dzień wystawienia faktury. Wnioskodawca dokonuje płatności za ww. faktury w wysokości wynikającej z przeliczenia euro na złotówki dokonanego przez wystawcę i wskazanego na ww. fakturach. Płatność następuje w złotówkach.

Mając na względzie cyt. wyżej przepisy stwierdzić należy, iż jeżeli w istocie otrzymywane przez Wnioskodawcę faktury wystawiane są w walucie obcej (euro), a ich wartość wyrażona w złotówkach służy jedynie celom przeliczenia wysokości zobowiązania Wnioskodawcy do zapłaty na złotówki po ustalonym przez strony (bądź jedną ze stron) transakcji kursie, to w celu określenia wysokości poniesionego kosztu, wartość tych faktur należy przeliczać po kursie średnim Banku z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień poniesienia kosztu, tj. poprzedzającego dzień wystawienia faktury.

Z uwagi na powyższe stanowisko przedstawione we wniosku w zakresie:

* możliwości zaliczania do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej wydatków poniesionych za granicą na zakup paliwa w kwocie brutto - jest nieprawidłowe,

* sposobu przeliczania wartości poniesionych kosztów - jest prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Jednocześnie nadmienić należy, iż stosowanie odmiennych kursów waluty do ustalania wysokości poniesionego kosztu oraz dla celów określenia wysokości zobowiązania Wnioskodawcy do zapłaty może powodować powstanie różnic kursowych. Kwestia ta nie była jednak objęta zakresem wniosku o wydanie niniejszej interpretacji. Jeżeli Wnioskodawca jest zainteresowany udzieleniem interpretacji indywidualnej w tym zakresie, winien wystąpić z nowym, odrębnym wnioskiem.

Nadmienia się, iż w zakresie pytania oznaczonego we wniosku nr 2 zostanie wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44 - 100 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.