IBPBI/1/415-713/09/AP

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 26 sierpnia 2009 r. (data wpływu do tut. Biura 31 sierpnia 2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości i sposobu zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej w formie spółki jawnej pozarolniczej działalności gospodarczej, wydatków poniesionych na naprawę ciągnika siodłowego uszkodzonego w wyniku kolizji drogowej - jest nieprawidłowe.

W dniu 31 sierpnia 2009 r. do tut. Biura wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości i sposobu zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej w formie spółki jawnej pozarolniczej działalności gospodarczej, wydatków poniesionych na naprawę ciągnika siodłowego uszkodzonego w wyniku kolizji drogowej.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca, na podstawie umowy leasingu operacyjnego, zawartej na okres od 21 września 2005 r. do 15 października 2008 r. użytkował ciągnik siodłowy. Dnia 27 maja 2008 r. przedmiot leasingu, tj. ciągnik siodłowy uległ szkodzie komunikacyjnej. Ciągnik ten był objęty dobrowolnym ubezpieczeniem AC, za okres od 30 września 2007 r. do 29 września 2008 r. Od dnia 19 sierpnia 2008 r. na mocy porozumienia stron z dnia 12 sierpnia 2008 r., nastąpiło rozwiązanie umowy leasingu, w wyniku którego wnioskodawca (leasingobiorca) stał się właścicielem ciągnika siodłowego. Dnia 19 sierpnia 2008 r. na konto wnioskodawcy wpłynęła kwota odszkodowania w wysokości 166.439,00 zł. Otrzymane odszkodowanie Wnioskodawca zarachował do przychodów opodatkowanych (pozostałe przychody operacyjne). Z uwagi na fakt, że nabyty przez wnioskodawcę ciągnik nie spełniał warunków art. 22a (kompletny i zdatny do użytkowania) nie został zaliczony do środków trwałych podlegających amortyzacji, tylko został zaewidencjonowany na koncie "środki trwałe w budowie" w cenie nabycia netto (wnioskodawca jest podatnikiem podatku od towarów i usług).

Ubezpieczyciel zakwalifikował szkodę jako "szkoda całkowita", z którego stanowiskiem nie zgodził się wnioskujący, składając odwołanie od decyzji ubezpieczyciela. Dnia 16 marca 2009 r. ubezpieczyciel zmienił decyzję: uznając wypłatę odszkodowania nie wg zasad wypłaty szkody całkowitej lecz wg rzeczywistych kosztów poniesionych na naprawę (korzystniejsza forma wypłaty odszkodowania dla wnioskodawcy). Zakład naprawczy wystawił fakturę za naprawę powypadkową ciągnika na kwotę netto 232.824,46 zł.

Koszty naprawy wnioskujący zarachował na koncie "środek trwały w budowie", zwiększając wartość początkowa ciągnika siodłowego (ciągnik nie został oddany do użytkowania przed jego naprawą). Ciągnik po remoncie został oddany do użytkowania dnia 1 lipca 2009 r. Różnicę pomiędzy odszkodowaniem otrzymanym 19 sierpnia 2008 r. w kwocie 166.439,00 zł, a należnym odszkodowaniem w kwocie 232.824,46 zł wnioskujący zarachuje jako zmniejszenie wartości początkowej środka trwałego, od której będą naliczane odpisy amortyzacyjne począwszy od miesiąca sierpnia 2009 r.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy w związku z tym, że wnioskodawca zarachował otrzymane dnia 19 sierpnia 2008 r. odszkodowanie w kwocie 166.439,00 zł do przychodów opodatkowanych, na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3 lit. e) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ma prawo do zaliczenia w koszty uzyskania przychodu kwotę za naprawę ciągnika, w wysokości 166.439,00 zł, tj. w takiej kwocie w jakiej uprzednio (w 2008) zarachował do przychodów opodatkowanych, a różnicę w kwocie 66.385,46 zł jako zwiększenie wartości początkowej ciągnika siodłowego.

Zdaniem Wnioskodawcy, skoro zarachował otrzymane dnia 19 sierpnia 2009 r. odszkodowanie w kwocie 166.439,00 zł do przychodów opodatkowanych podatkiem dochodowym, to koszty naprawy poniesione w 2009 r. do wysokości 166.439,00 zł może zaliczyć w koszty uzyskania przychodu, natomiast różnica w kwocie 66.385,46 zł, winna zwiększyć wartość początkową środka trwałego, od której po oddaniu środka trwałego do użytkowania będą naliczane odpisy amortyzacyjne.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego, stwierdzam co następuje.

Zgodnie z art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.), za przychód z pozarolniczej działalności gospodarczej uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług.

W myśl art. 14 ust. 2 pkt 12 ww. ustawy, przychodem z działalności są również otrzymane odszkodowania za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą lub z prowadzeniem działów specjalnych produkcji rolnej.

Stosownie natomiast do treści art. 21 ust. 1 pkt 4 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wolne od podatku dochodowego są kwoty otrzymane z tytułu ubezpieczeń majątkowych i osobowych, z wyjątkiem odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą lub prowadzeniem działów specjalnych produkcji rolnej, z których dochody są opodatkowane zgodnie z art. 27 ust. 1 lub art. 30c.

W związku z powyższym, odszkodowanie otrzymane z tytułu ubezpieczenia majątkowego, za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą, stanowi przychód z działalności gospodarczej w dacie jego otrzymania zgodnie z art. 14 ust. 2 pkt 12 ww. ustawy.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż wnioskodawca otrzymał odszkodowanie za szkodę dotyczącą uszkodzenia ciągnika siodłowego w wyniku kolizji drogowej, wykorzystywanego w prowadzonej działalności gospodarczej, w wysokości 166.439 zł, które zaliczył do przychodów prowadzonej działalności. Ubezpieczyciel zakwalifikował powstałą szkodę jako "szkodę całkowitą", jednakże wnioskodawca niezgadzając się z wydaną decyzją, odwołał się od niej, dzięki czemu ubezpieczyciel zmienił wydaną wcześniej decyzję, uznając wypłatę odszkodowania wg rzeczywistych kosztów poniesionych na naprawę przedmiotowego ciągnika tj. w kwocie 232.824,46 zł.

Mając powyższe na względzie, stwierdzić należy, iż skoro pierwotne odszkodowanie, które otrzymał wnioskodawca w wysokości 166.439,00 zł zostało zaliczone do przychodów z prowadzonej działalności gospodarczej, to również wypłacona pozostała kwota odszkodowania (będąca w istocie jego zwiększeniem), stanowiąca różnicę pomiędzy pierwotnie wypłaconym odszkodowaniem, a rzeczywistymi kosztami poniesionymi na naprawę ciągnika siodłowego (w wysokości 66.385,46 zł), będzie stanowić przychód z tej działalności.

W myśl art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Z powyższego przepisu wynika, iż kosztami uzyskania przychodów są wszelkie koszty, a więc bezpośrednio i pośrednio związane z uzyskiwaniem przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 powołanej ustawy. Jednakże, aby dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodów, podatnik musi wykazać jego związek z prowadzoną działalnością oraz to, że poniesienie tego wydatku miało lub mogło mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu, ewentualnie na zachowanie lub zabezpieczenie źródła tego przychodu. Koniecznym jest również należyte udokumentowanie poniesionego wydatku.

Stosownie do treści art. 23 ust. 1 pkt 48 ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów strat powstałych w wyniku utraty lub likwidacji samochodów oraz kosztów ich remontów powypadkowych, jeżeli samochody nie były objęte ubezpieczeniem dobrowolnym.

Z treści złożonego wniosku wynika, iż przedmiotowy samochód w dniu kolizji był objęty dobrowolnym ubezpieczeniem AC, zatem wydatki poniesione na naprawę ciągnika wykorzystywanego w działalności gospodarczej, udokumentowane stosownymi dokumentami mogą zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów.

Biorąc powyższe pod uwagę stwierdzić należy, iż zarówno wydatki poniesione na naprawę przedmiotowego ciągnika siodłowego, które zostały uprzednio zaliczono do kosztów uzyskania przychodów w wysokości odpowiadającej równowartości otrzymanego pierwotnie odszkodowania (tj. 166.439 zł), jak również kwota stanowiąca różnicę między rzeczywistymi wydatkami poniesionymi na naprawę tego ciągnika, a kwotą uprzednio zaliczoną do kosztów, (tj. 66.385,46 zł), mogą zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej.

W konsekwencji wskazane we wniosku odszkodowanie i wydatki na naprawę powypadkową ciągnika siodłowego, winny zostać rozliczone odpowiednio, jako przychód i koszt podatkowy w prowadzonej przez Wnioskodawcę pozarolniczej działalności gospodarczej. Brak jest tym samym podstaw prawnych do uwzględnienia części otrzymanego odszkodowania (w kwocie 66.385,46 zł), przy ustalaniu wartości początkowej środka trwałego (ciągnika siodłowego).

W świetle powyższego, przedstawione we wniosku stanowisko jest nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Zważywszy na fakt, iż wnioskodawcą jest Spółka Jawna niniejsza interpretacja stosownie do postanowień m.in. art. 14k Ordynacji podatkowej jest wiążąca tylko dla tego podmiotu co oznacza, iż nie wywołuje bezpośrednio skutków dla wspólników tej Spółki.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Opolu, ul. Kośnego 70, 45-372 Opole, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.